Έλεγχος: ή αλλιώς.. “ the rabbit’s hole”

Με αφορμή αυτό,

καθώς και μια πρόσφατη συζήτηση που είχα σχετικά, αναρωτιέμαι σε τι συνίσταται τελικά ο έλεγχος στους D/s-M/s συσχετισμούς.

Πέραν του micromanagement ή μη, πέραν των εντολών, πέραν των tasks ή ότι άλλο χρησιμοποιείται από τα Κυριαρχικά μέλη για να διαμορφώσουν κατά τα θέλω τους τα υ… ποιός είναι εντέλει ο έλεγχος που κατά βάθος επιθυμούν να αποκτήσουν;

Από την πλευρά των υ, τι θεωρούν εκείνα ως έλεγχο;
Γιατί τον αποζητούν, αλλά και γιατί ταυτόχρονα η παράδοση του τα φοβίζει;
Τι σε κάνει να παραλύεις όταν δίνεις αυτό που επιζητάς να δώσεις;

Δεδομένου ότι (εφόσον δεν μιλάμε για T/b συσχετισμούς ) παράδοση, Κυριαρχία και υποταγή δεν δύνανται να έχουν «μια από ολίγη», πως αντιλαμβάνονται τα μέλη των σχέσεων αυτών τον έλεγχο στην ουσία του;

Προσωπικά αν μπορούσα να συνοψίσω τις σκέψεις μου σε μια φράση, θα ήταν αυτή της Anais Nin:

“I, with a deeper instinct, choose a man who compels my strength, who makes enormous demands on me, who does not doubt my courage or my toughness, who does not believe me naive or innocent, who has the courage to treat me like a woman.”

Ας συζητήσουμε για έλεγχο λοιπόν..

 

Πολύ ωραίο θέμα @Mystique !

Θα ήθελα να απαντήσω στο κομμάτι που απευθύνεται στο γιατί μια υποτακτική επιθυμεί τόσο να παραδοθεί.

Ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για τον καθένα, διαφορετικοί. Θα μιλήσω για εμένα και μόνο προσωπικά αν και γνωρίζω ότι πολλοί δεν θα συμφωνήσουν με αυτό που θα πω. Θα το πω όμως επειδή καθόλου πλέον δεν με νοιάζει και επειδή έχω κατασταλάξει ότι για εμένα αυτός είναι ο λόγος.

Καύλα και έρωτας, έρωτας και καύλα.
Η υποταγή μου ήταν μια ερωτική απάντηση στην Κυριαρχία του. Έτσι θέλω να εκφράζω τον έρωτα μου, με υποταγή. Είναι το υπέρτατο, το αποκορύφωμα του έρωτα μου το να παραδίνομαι, το να είμαι δική του, να με κάνει ό,τι θέλει.
"Κάνε με ό,τι θες, πάρε με όπου θες, εσύ. Ζωή μισή, δεν θέλω πια να ζω".

Αυτό το ακραίο δοσιμο αποτελεί, για εμένα, την πεμπτουσία του ερωτισμού, κινητοποιεί τα πάντα, όλες τις αισθήσεις. Αυτή η ερωτική συνομιλία Κυριαρχιας-υποταγης κρύβει αρχέγονα πάθη, είναι ηδονικη, καθολική. Λερώνεται αν βρεθεί μέσα σε αντιμαχίες, σε εγωισμούς, σε παιχνίδια εξουσίας.

Θα μου πείτε, κι αν τελειώσει ο έρωτας που πάει όλο αυτό; Δεν νομίζω ότι τελειώνει, ακριβώς επειδή αυτή είναι η μορφή του, ακόμα κι αν σιγασει κάπως, αυτη η ανάγκη να αγαπάς με αυτο τον τρόπο δεν χάνεται. Δεν νομίζω ότι μια σκλάβα σταματάει να είναι ερωτευμένη στο βάθος της. Πάντα επιθυμεί αυτή την συνομιλία και καμία άλλη.


Αυτό είναι το ιδεατό, που δυστυχώς δεν το κατάφερα, όμως αυτή ήταν η κινητήριως δύναμη πίσω από την μεγάλη μου επιθυμία και προσπάθεια.

Γιατί δεν τα κατάφερα, ενώ τόσο το επιθυμούσα; Και πάνω από όλα, γιατί δεν έδωσα στον τότε Κυρίαρχο "μου" αυτό που επιθυμούσε εκείνος; Επειδή δεν κατάφερα να ξεπεράσω άλλες μαθημενες μου συμπεριφορές, επειδή τρυπωναν μέσα σε όλο αυτό και άλλες μου επιθυμίες, αλλά πάνω από όλα επειδή με έφαγε η ζήλια, δεν είναι τυχαίο το ρήμα αυτό, με έφαγε πραγματικα. Με μάσησε και με έφτυσε. Δεν μπόρεσα να την νικήσω, ήταν θεριό κανονικό.
Όπως στο ποίημα της Dickinson που λέει:

"I took my Power in my Hand—
And went against the World—
’Twas not so much as David—had—
But I—was twice as bold—

I aimed by Pebble—but Myself
Was all the one that fell—
Was it Goliath—was too large—
Or was myself—too small?"

Η απάντηση για εμένα; Και τα δύο.

Δεν πειράζει, έμαθα πολλά και ξέρω πως την επόμενη φορά, αν υπάρξει, θα είμαι πιο ώριμη. Γιατί θέλει πρώτα δουλειά με τον εαυτό σου, θέλει δύναμη. Κι εγώ τότε ήμουν φτερό στον άνεμο.

Σε ευχαριστώ @Mystique για την ευκαιρία που μου έδωσες, συγγνώμη αν βγήκα εκτός θέματος.

 

@Seras Victoria   

 

Καλή μου επί προσωπικών βιωμάτων όπως αυτά που κατέθεσες, φρονώ πως οι συμφωνίες ή διαφωνίες θα έπρεπε να είναι αδιάφορες 

Έχω την εντύπωση ότι δεν καταφέρνουμε κάτι, μόνο όταν σταματάμε να το θέλουμε πραγματικά…

 

Δεν τον αποζήτησα ποτέ. Με βρήκε κατακέφαλα. Ούτε η παράδοσή του με φόβιζε γιατί δεν ήξερα έμπρακτα τι σημαίνει. Ήξερα μέχρι εκεί που δεν υπήρξε ποτέ κάτι να "φοβηθώ"

Παρεπιπτόντως, στον βαθμό που με αφορά, δεν είναι φόβος. Είναι η στιγμιαία, βαθιά συνειδητοποίηση του πόσα "χάνω" από αυτά που είχα εγώ, για μένα κατακτήσει.

Έλεγχος είναι όσο το δυνατόν πιο πλήρης γνώση εκείνου για τη ζωή μου, με σκοπό να διαχειριστεί, να επέμβει, να διορθώσει, να αλλάξει, να μετατρέψει, να αποφασίσει.

Όταν συνειδητοποιείς πέρα από λέξεις σε όμορφες συζητήσεις πως αυτό που σου ασκείται είναι έλεγχος και όταν συνειδητοποιεις έμπρακτα πως όταν δεν τον βιώνεις αισθητά κάτι λείπει, αποσυντονίζεσαι, έχεις λόγους να "παραλύσεις". Τρομάζεις από την παύση του μόνου ελέγχου που ήξερες ως τώρα, αυτόν τoυ εαυτού σου και από τις μη συνειδητές αντιδράσεις σου να τον ανακτήσεις όταν τις αντιληφθείς. Γιατί ξέρεις πως δεν θέλεις να τον ανακτήσεις πλέον.

Δεδομένου ότι δεν μιλάμε για T/ b όπως προείπες δεν ξέρω, δεν μπορώ να αναγνωρίσω την ύπαρξη Κ/υ χωρίς έλεγχο.

Το εγώ ζητάω εσύ εκτελείς μπορεί να είναι υπακοή για πλείστους λόγους αλλά μέχρι εκεί. Υποταγή χωρίς ύπαρξη ελέγχου κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να κρατήσει στον χρόνο.

Υπέροχη η anais, υπέροχο και το απόσμασμα που παρέθεσες. Δεν έχει βέβαια καμία σχέση με Κ/υ και έλεγχο. Ένα δυνατό άρωμα θηλυκότητας/σεξουαλικότητας που ζητάει απαιτητικά να ερωτευθεί, μου εκπέμπει.

 

Χαίρομαι που διάβασα κάτι ουσιαστικό, βαθύ και ιδιαίτερο…
Κατι που αποτυπώνει το βάθος και την ουσία των Κ/υ σχέσεων.
 

Τείνω να έχω την ίδια γνώμη.

Ήμουν σε πιο ρομαντική διάθεση χθες, το ομολογώ (κρύβε λόγια στεφάνι  )

Αυτό όμως της Αnais…θαρρώ προσωπικά πως είναι η πεμπτουσία μιας Κ/υ σχέσης.. 

“ I don’t want to be the leader. I refuse to be the leader.
I want to live darkly and richly in my femaleness.
I want a man lying over me, always over me.
His will, his pleasure, his desire, his life, his work, his sexuality the touchstone, the command, my pivot.
I don’t mind working, holding my ground intellectually, artistically.
But as a woman, oh God as a woman, I want to be dominated.
I don’t mind being told to stand on my own feet, not to cling, be all that I’m capable of doing,but I’m going to be pursued, fucked by the will at his timing, his bidding.”

Λέξη προς λέξη.

 

Λέξη προς λέξη  

 

Xαίρομαι που χαίρεσαι  
Να διευκρινήσω μόνο πως προσωπικά δεν πιστεύω ότι η ύπαρξη ελέγχου αποτυπώνει βάθος και ουσία. Αυτό είναι "επίτευγμα" των μελών της σχέσης επί του συνόλου. Και φυσικά καθόλου τόσο ρομαντικό όσο ακούγεται. Έχει τα ζόρια του. 

Το βρίσκω υπέροχο. Και το απόσπασμα και την ρομαντική διάθεση. Πάντοτε διαθέτω ρομαντική διάθεση για τον που με κατέχει απλά αυτό, πόρρω απέχει από το τι εστί Κ/υ. Έτερον εκάτερον. Μπορεί να συνυπάρχουν, μπορεί και όχι.

Εχμμμ   Όχι.
Αλλά ναι είναι πολύ πιο κοντά. Επίσης ρομαντικό, επίσης υπέροχο.  

 

Δεν είναι το μόνο που αποδίδει ουσία, σωστά.
Είναι μια συνιστώσα που εφαρμόζεται κατά το δοκούν του εκάστου Κ.

Έτσι ακριβώς. Ισχύει στο ακέραιο.

Damn right again.
(Στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, μόνο ρομαντικό δεν ακούγεται στεφάνι )

Παγαμένω σε γομαντική διάθεση και σήμεγα, can’t help it 
(Τι στο καλό..χάλασα;;  )

 

Στο T/b υπάρχει έλεγχος, κατά τη διάρκεια του S/m, το οποίο S/m γίνεται έτσι όπως έχει συζητηθεί και έχει δοθεί συναίνεση.

Αυτή η παραδοχή βοηθάει να συζητήσουμε για έλεγχο δηλαδή πώς επεκτείνεται στο D/s και αν αλλάζει ποιοτικά στο M/s και στο TPE.

Κατά τη γνώμη μου αλλάζει στο ότι η αίσθηση του ελέγχου επεκτείνεται, βαθαίνει και πιθανότατα γίνεται και συνεχής και διακριτή ως αίσθηση.

Κατά τη γνώμη μου πάλι, ο έλεγχος δεν είναι μέσο αλλά σκοπός και θεμελιώδες στοιχείο της κατίσχυσης και της Κυριαρχίας.

Αν μαζί με την αίσθηση του ελέγχου, το υποτακτικό πρόσωπο αντιλαμβάνεται επίσης, μεταξύ άλλων, φροντίδα και μοίρασμα, είναι ένα θέμα. Μπορεί πράγματι να υπάρχουν καθώς και άλλα πολλά, μπορεί και όχι.

Αυτά πολύ σχηματικά διότι οι παραλλαγές είναι τόσες όσες και τα πρόσωπα που βιώνουν τον έλεγχο.

 

Αγαπημένη εδώ θέτεις ενδιαφέρουσα παράμετρο:
Δύναται να υπάρχει έλεγχος χωρίς φροντίδα και μοίρασμα;
Και αν ναι, σε ποιούς συσχετισμούς εννοείς, D/s ή M/s; Ή και στους δυο;

 

Η αίσθηση ελέγχου είναι ταυτόχρονα και αίσθηση υποταγής.Όταν ξέρω πως δεν μπορώ να το κουνήσω ρούπι ή να κάνω το οτιδήποτε χωρίς την άδεια Της τότε μέσα μου χτίζεται πραγματικά η ψυχολογία του υποτακτικού ή σκλάβου και ο τρόπος που σκέφτεται και νιώθει για την Κυρία του.
Παράλληλα νιώθω και την φροντίδα που μπορεί να νιώθει κάποιο αδέσποτο που ξαφνικά βρήκε καινούργια ιδιοκτήτρια