Έλεγχος: ή αλλιώς.. “ the rabbit’s hole”

Πώς αποτυπώνεται αυτή η αίσθηση,όπως την αποκαλείτε, σωματικά;

Τι αλλάζει, αν έχετε παρατηρήσει ότι κάτι αλλάζει, στο σώμα και στην έκφραση της σωματικότητας προς τα μέσα και προς τα έξω;

Όντως εξαιρετικό θέμα.

Ειλικρινά χαίρομαι που επέστρεψαν τον τελευταίο καιρό θέματα με ροή και σημαντικές τοποθετήσεις.

Iagos

 

Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση... Άρχισα να φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου και το σώμα μου, όχι για αισθητικούς λόγους ούτε είχα τέτοια εντολή, αλλά γιατί ένιωθα πως το μέσο της ευχαρίστησής Του οφείλει να είναι προσεγμένο... Πατούσα πιο γερά στα πόδια μου, είχα γίνει πιο διεκδικητική και πιο θαρραλέα απέναντι στους άλλους... Απέναντί Του μου έβγαινε μια ταπεινοφροσύνη -με την ορθόδοξη χριστιανική έννοια- μια συστολή κινησιολογικά και συμπεριφορικά και ενώ γενικά οι κινήσεις μου είναι νευρικές, μπροστά Του ήταν πιο αργές και πιο μαλακές, σα χορογραφία με τα πόδια μου 10 πόντους πάνω από τη γη...

 

@sapfw      
Έγραψες και για μένα  

 

Στις ιδιοκτησιακές σχέσεις μου, έλεγχος είναι η γραμματειακή λάτζα να γίνεται με συνέπεια.

 

O φόβος του αφανισμού...

 

Αφανίζεσαι τελικά; Ή αναγεννάσαι;..

«And the day came when the risk to remain tight in a bud was more painful than the risk it took to blossom.»

 

μου ήρθε στο μυαλό η σκηνή που η Καλίσι βγήκε από τις φλόγες μαζί με τα δρακάκια της  

υποθέτω (επειδή δεν το βίωσα) ότι φοβάσαι τον αφανισμό μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι τελικά αναγεννήθηκες...

 

 

Απίστευτη σκηνή..από αυτές που προσωπικά σε μένα «μιλάνε» ιδιαίτερα.

Διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη.. 

 

Το αν θα αναγεννηθείς, πώς, τι ή ποιος θα γίνεις, το νέο «εγώ» κλπ είναι κάτι άγνωστο, ασαφές και αόριστο.

Και σε κάθε περίπτωση δεν είμαστε μόνο έλλογα όντα.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που συγκλίνουν σε μια «αδράνεια» (σε πολλά εισαγωγικά), σε μια προσπάθεια να διατηρήσεις το δεδομένο, το κατακτημένο, το μέχρι τώρα γνωστό.

Ίσως το ισχυρότερο και βασικότερο συναίσθημα για μένα μέσα σε μια Κ/υ σχέση είναι το δέος. Το δέος εμπεριέχει το φόβο. Το ότι δεν είναι μόνον φόβος αλλά και θαυμασμός, το ότι υπάρχει αυτή η ακατανίκητη έλξη να πας προς εκεί, προς Εκείνον δεν ακυρώνει το άλλο μισό ( μόνον μισό; Δεν ξέρω…). Ίσως τελικά το υπερνικά αλλά όχι αμαχητί.

Και απαντώντας πολύ συνοπτικά και στο μήνυμα της @kinvara στο νήμα που άνοιξε πρόσφατα, η Κυριαρχία πάντοτε επιβάλλεται. Γιατί αυτό που υπάρχει πρωτογενώς δεν είναι η τάση για υποταγή, αυτό είναι δευτερογενές.