Έλεγχος του μυαλού.

δυτική;

 

 

the one and ultimate brain control = tahitian voodoo
αυτα παθαινεις οταν εχεις εμπνευση αναζητησης 3 τα χαραματα

 

@tithon

Θα είμαι καλή   και δεν θα πιάσω τους μπονομπο, επίσης κοντινούς συγγενείς στο είδος μας, που γαμιουνται ασυστολα όλοι με όλους και δεν υπαρχει καμία μα καμία αποκλειστικοτητα.

Παρατηρώντας και πάλι τους χιμπατζήδες λοιπον, η αποκλειστικοτητα είναι εντελώς διαφορετική από την αποκλειστικότητα που έχουμε με την μονογαμία στο ανθρώπινο είδος.
Συγκρίνοντας τα δεν φαίνεται καμία ομοιότητα. Ομοίως συγκρίνοντας και την μορφή της οικογένειας συνολικά.

Στους χιμπατζήδες οι οικογένειες αποτελούνται από πολλά αρσενικά και πολλά θηλυκά. Όλα τα ενήλικα μέλη έχουν δικαίωμα στην αναπαραγωγή.

Παρατηρούμε επίσης, τις θηλυκές να χρησιμοποιούνται από διαφορετικούς αρσενικούς κάθε φορά, (περίπου κάθε αναπαραγωγική περίοδο, όχι απαραίτητα όμως διότι έχουμε δει και στην ίδια αναπαραγωγική περίοδο να χρησιμοποιείται η θηλυκιά και από δεύτερο αρσενικο), και τα μωρά τους να αποτελούν μέλη της ομάδας, της οικογένειας δλδ, χωρίς αυτό να αποτελεί πρόβλημα στους αρσενικούς της οικογενειας.

Κάπως έτσι λειτουργούσαν οι ομαδικοί γάμοι. Με παραλλαγές αλλά σχετικα κοντά σε αυτό, οι ζευγαρωτοι.

Στην μονογαμία εχουμέ ένα εντελως άλλο μοντέλο. Ένας αντρας συγκροτεί οικογένεια με μια γυναίκα, αλλά μπορεί να χρησιμοποιεί πολλές, (οπως είπα η μονογαμία αφορούσε μόνο τη γυναίκα).
Η γυναίκα χρησιμοποιείται μόνο από έναν αρσενικό, τον σύζυγό της, για όσο χρονικό διάστημα επιθυμεί αυτός. Μωρό από άλλο αρσενικό δεν γίνεται δεκτό στην οικογένεια και η γυναικα τιμωρείται αρκετά σκληρά θα έλεγα.
Η αποκλειστική χρήση της γυναικας από τον σύζυγό της και μόνον, ενισχύεται με το ότι αυτη δεν μπορεί να λύσει τον γάμο. Αυτό αποτελεί δικαίωμα μόνο του συζυγου.
Στα κληρονομικά δεν θεωρώ χρήσιμο να αναφερθώ ξανά.

Πρωθυστερα όχι.
Ευχολόγιο μοιάζει οι σχέσεις των φύλων να μην επηρεάζονται από κοινωνικοπολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες. Ειδικότερα από την αρχη του λεγόμενου πολιτισμού και μετά.
Το περιβάλλον, οι συνθήκες, επηρεάζουν συμπεριφορές. Πολλές φορές διαμορφώνουν κιόλας.
Μπορούμε όμως να το δούμε, παρατηρώντας όχι πολύ μακριά χρονικά, όπως είπα, το αν οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες επηρέασαν και καθόρισαν σε μεγαλο βαθμό τις σχέσεις των φύλων. Πόσο μακριά από το φυσικό ειναι οι σχέσεις τώρα για παράδειγμα.


Με παϊδακια και κοκορέτσι, θα είναι πιο ενδιαφέρουσα νομίζω η συζήτηση  

 

Θα ήθελα να φανταστώ την δική μας ανθρώπινη κοινωνία αν ζούσαμε όπως οι μπονομπο.

Θα πηγαίναμε για τσιγάρα και θα πηδιομασταν με τον περιπτερά, το σούπερ μάρκετ θα ήταν μέρος για ομαδικό όργιο κάθε μέρα, το ασανσέρ θα ήταν μονίμως κατειλημμενο γιατί όλο και κάποιος γείτονας θα είχε βρεθεί με κάποιον άλλο γείτονα.
Να μην μιλήσω για το πόση ώρα θα μας έπαιρνε να πάμε από το ένα μέρος στο άλλο γιατί θα ρίχναμε ένα γρήγορο και με κάποιους περαστικούς.

Γενικά όλα θα έπαιρναν παραπάνω ώρα αλλα δεν θα μας ένοιαζε γιατι τα νεύρα μας θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

 

η συζήτησή μας, όπως την αντιλαμβάνομαι, δεν αφορά γενικά στην ασυμμετρία των ρόλων των φύλων, καθ' αυτή, αλλά αφορά στην σύνδεσή της με την ανάδυση της ταξικότητας. αφορά στην ιδέα, δηλαδή, οτι η θηλυκιά στο είδος μας και στις κουλτούρες του, με κάποιον τρόπο αντικειμενοποιήθηκε εξ αιτίας της (ή παράλληλα με την) εμφάνισης της ατομικής ιδιοκτησίας, ενω πριν απ' αυτήν δεν ήταν αντικειμενοποιημένη. αυτήν την ιδέα ορισμένων διανοητών του 19ου αιώνα έκρινα ως άτοπη και κατασκευασμένη:

(με όρους πολιτικής οικονομίας θα διατύπωνα σαφέστερα)

ισχυρίζομαι, λοιπόν, οτι δεν υπάρχει καμμιά ένδειξη που να κατευθύνει στο συμπέρασμα οτι η αντικειμενοποίηση, αλλά και η διεκδίκηση αποκλειστικότητας (ή διευθέτησής της) προέκυψε κατά την προηγμένη περίοδο της βαρβαρότητας (οπου τοποθετείται από θεωρητικούς και διανοητές η ανάδυση της ατομικής ιδιοκτησίας και της ταξικότητας) αλλά αντίθετα έρχεται από πολύ πολύ παλιότερα, και υπάρχουν ενδείξεις γι αυτό, πριν ακόμη κι απ' την μακρά περίοδο της αγριότητας, όπως την συναντάμε και σε άλλα (τα συντριπτικά περισσότερα) είδη των θηλαστικών.

η επιχειρηματολογία σας, μεταξύ άλλων, καταδεικνύει μιά ασυμμετρία με βάση το φύλο (κυρίως ως προς την ερωτική συμπεριφορα, αλλά όχι μόνον σχετικά με αυτήν), και αναφέρεται και στην περίοδο του πολιτισμού (με την γραφή) που είναι κατοπινή περίοδος απ' αυτην στην οποία αναφερόμαστε. την επιχειρηματολόγια σχετικά με την ασυμμετρία με κανέναν τρόπο δεν θα επιχειρήσω να αμφισβητήσω, απεναντίας.  

θα επιχειρήσω όμως ορισμένες διευκρινιστικές σημειώσεις πάνω στην επιχειρηματολογία σας:

τουναντίον, ως κακός  , θα εστιάσω στους μπονομπο. οι οποίοι ως μη έχοντες καμμιά ιδέα περί αποκλειστικότητας, και μη ξεχωρίζοντες οι αρσενικοί τα δικά τους παιδιά, και μη αντιμετωπίζοντες τις θηλυκές, ήδη, ως «διεκδικούμενες» αλλά ως δεδομένες δι όλους, είναι παντελώς απίθανο, ή έστω είναι τεράστιο λογικό άλμα να υποθέσουμε οτι, ξαφνικά, εκ θαύματος, αν ποτέ επινοήσουν την ιδιοκτησία, θα συμπεριλάβουν στα καλά καθούμενα και τις θηλυκές σε αυτήν, και μάλιστα καθολικά. χωρις μια ανάστροφη εξαίρεση, χωρίς έστω να διαχωρίσουν τους κατεχοντες ατομική ιδιοκτησία αρσενικούς ως κτήτορες, αλλά να συμπεριλάβουν όλους τους αρσενικους ως κατόχους θηλυκών, στους «κεφαλαιοκράτες» που κατέχουν ατομική ιδιοκτησία. στους μπονομπο, αν διακινδυνεύαμε υπόθεση επινόησης ατομικής ιδιοκτησίας, θα είχαμε ηγέτες-ιδιοκτήτες μάλλον κι απ τα δυο φύλα, αν όχι απ το θηλυκό μόνον, και αντικείμενα κι απ τα δυό φύλα, αν όχι απ το αρσενικό μόνον, λογω της προηγούμενης από την επινόηση της ιδιοκτησίας συμπεριφοράς τους. οι μπονομπο δειχνουν καθαρότερα απ τους κοινούς χιμπατζήδες οτι η συνδεση των σχέσεων φύλων με την ταξικότητα είναι αυθαίρετη και αναζητημένη πρωθύστερα, ιδεολογικά.
(μια εκδήλωση «ταξικότητας» στους μπονομπο είναι οτι οι αρσενικοί, καθώς πηδάνε οτι βρουν μπροστά τους κατεβαίνοντες το κλαδί τους, παραλείπουν τις θηλυκές που θεωρούν κοινωνικά κατώτερες απ' τη μαμά τους, όπως ισχυρίζεται μιά απ' τους μελετητές τους. δεν ξέρω όμως λεπτομέρειες γι αυτήν την παρατήρηση· οπότε είμαι επιφυλακτικός).

η αμοιβαία διά βίου μονογαμία που αγωνίζεται να υιοθετήσει μια ανθρώπινη κουλτουρα, αλλά και η μη αμοιβαια διά βίου μονογαμία που άλλες κουλτούρες προσπαθούν να εγκαταστήσουν δεν έχουν υιοθετηθεί απ' το είδος. είναι προϊόντα μιας κουλτουρας και εκδοχών της, που έχουν βέβαια πρακτικό περιεχόμενο και επιχειρούν να διαμορφώσουν την διευθέτηση αποκλειστικότητας, άλλοτε τιμωρητικά κι άλλοτε λειτουργικά. οι χιμπατζήδες διευθετούν διαφορετικά την αποκλειστικότητα από τους ανθρώπους κάθε διαφορετικής κουλτούρας, δεν έχω αμφιβολία γι αυτό. προφανώς η διά βίου αποκλειστικότητα και μάλιστα υποχρεωτικά και περιοριστικά, ακόμη χειρότερα αμοιβαία, δεν σχετίζεται με το είδος μας αλλά είναι κατασκευή (του πολιτισμού ή κάποιου πολιτισμού, του τελευταίου σταδίου φαίνεται όμως, του έβδομου).

στους χιμπατζήδες οι οικογένειες αποτελούνται από 5-8 αρσενικούς και 40-80 θηλυκές, περίπου. δεν έχουν όλοι οι αρσενικοί αναπαραγωγικό δικαίωμα. η συντριπτική πλειοψηφία τους βρίσκεται έξω απ το κοπάδι και δεν έχει καμμιά πρόσβαση. ακόμη και οι πεντ έξι της αγέλης δεν έχουν ίδια προτεραιότητα.
για κάποιον ανεξιχνίαστο λόγο οι αρσενικοί εντος κοπαδιού δεν προσεγγίζουν όλες τις θηλυκές, συχνά αρνούνται θηλυκές. επιπλέον, κάποτε κάποια μωρά θανατώνονται από αρσενικούς, δεν είναι βέβαιο αν θανατώνοται τα μωρά που προέκυψαν από «λάθος» ζευγάρια ή αν θανατώνονται με τυχαία επιλογή, αλλά με την τύχη είμαι πολύ διστακτικός. άλλα μωρά τυγχάνουν προστασίας από αρσενικούς. οι μαμάδες φροντίζουν να επιζητούν την προστασία αμέσως μετά τη γέννηση.

«βιαιότητες» απέναντι σε θηλυκές και αρσενικούς που επιχειρούν να ζευγαρώσουν «καταχρηστικά»! βλέπουμε πολύ συχνά, όχι μόνον σε χιμπατζήδες, όχι μόνον σε πρωτεύοντα.

πράγματι, έχουμε παρατηρήσει χιμπατζήνες, αλλά το βλέπουμε και σε άλλα πρωτεύοντα της ασίας που έχουν παρόμοια κοπάδια με τους χιμπατζήδες, να ζευγαρώνουν με δύο ή και περισσότερους ίσως, αρσενικούς, στην ίδια αναπαραγωγική περίοδο. δεν είναι ο κανόνας, ούτε καν συνηθισμένο, αλλά έχει παρατηρηθεί συχνά. έχουν επιχειρηθεί και ερμηνείες γι αυτό, όπως η εξασφάλιση διπλής προστασίας για το μελλοντικό μωρό ή μιά μεταβατική περίοδος αναδιάταξης της ιεραρχίας στην αγέλη.
ανεξάρτητα απ' την ερμηνεία είναι μια συμπεριφορά που έχει παρατηρηθεί επανειλημμένα. επιπλέον έχουμε δει σε πρωτεύοντα και θηλυκές να ζευγαρώνουν περιστασιακά και με αρσενικούς εκτός αγέλης, δορυφορικούς, όχι χωρίς αντιδράσεις. ακόμη περισσότερο έχουμε δει και σε πρωτεύοντα θηλυκές να εγκαταλείπουν το κοπάδι τους γιά να ακολουθήσουν άλλον αρσενικό, και μάλιστα χωρίς να εμποδιστούν.

μας λέει ο μοργκαν, και διαβάζουμε μαζί με τους επιγόνους του, σχετικά με το σύστημα «ομαδικών γάμων» που πληροφορείται απο τον φήζον ο οποίος συγκεντρώνει, ταξινομεί και παρουσιάζει τις παρατηρήσεις δυό άλλων ιεραπόστολων που έζησαν για καιρό με τους ιθαγενείς της αυστραλίας: κάθε μιά απ τις τέσσερεις κλάσεις ανδρών μπορεί να ζευγαρώσει μέσα από μιά μόνον απ τις τεσσερεις κλασεις γυναικών. Σαν επακόλουθο, όλοι οι άντρες μιας κλάσης, είναι, θεωρητικά, σύζυγοι όλων των γυναικών της κλάσης μέσα απ την οποία έχει επιτραπεί να ζευγαρώνουν (παντρεύονται).

σημειώνει πως το αυστηρό περιοριστικό σύστημα (που στην πραγματικότητα προλαμβάνει επιγαμίες επι σχετικά στενής συγγένειας) αλλοιώνεται ή τροποποιείται επιτρέποντας στους άνδρες επιγαμίες και με μιά ακόμη κλαση γυναικών απ' αυτήν που ο αυστηρός κανόνας επιτρέπει, αλλοίωση που δεν προβλέπεται και για τις γυναικείες κλάσεις.

αντιγράφει απ' τον ιεραπόστολο λανς: αν οι κούμπι (γυναικεία κλάση) συναντήσουν έναν ξένον ιππάι (ανδρική κλάση) τον προσφωνούν σύζυγο. αυτός μπορεί να την μεταχειρίζεται σαν σύζυγό του, κι αυτή μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι και η κοινότητά της (η φυλή της) το αποδέχεται.

οι ιεραπόστολοι δυσκολεύονται, ίσως, να το ονομάσουν αυτό γάμο και σε ορισμένα σημεία το αποκαλούν συγκατοίκηση. τα παιδιά που θα προκύψουν ανήκουν σε διαφορετικές κλάσεις απ' τους γονείς, ανάλογα με το φύλο τους, και το νοημα των κλάσεων είναι αυτό ακριβώς, η παρεμπόδιση επιγαμίας με απογόνους γονιών και παπούδων, με αδερφοξάδερφα δηλαδή.

παρτυζ μεταξύ των κλάσεων δεν αναφέρονται πουθενά  . η γυναίκα σίγουρα μπορεί να έχει παιδιά με διαδοχικούς άνδρες κι ο άνδρας παιδιά με περισσότερες γυναίκες. διά βίου αποκλειστικότητα δεν προβλέπεται. κρίσιμο σημείο είναι οτι η φυλή δεν έχει αντιρρήσεις , αναγνωρίζει και αποδέχεται και δεν εμποδίζει την επιγαμία της θηλυκιάς της.

παρόμοια συστήματα παρατηρεί ο ο μοργκαν σε πολυνησία και ειρηνικό ευρύτερα, και υποθέτει οτι αντιστοιχούν σε κάποιο στάδιο της περιόδου της αγριότητας πανανθρώπινα.

για να γίνουν σαφέστερες οι προβλέψεις και οι περιορισμοί του συστήματος «ομαδικών γάμων» καταλήγει ο μοργκαν:

Στό φώς αύτών τών δεδομένων, μερικές άπ’ τις άνώμαλες εξελίξεις τού σύγχρονου πολιτισμού, όπως ο Μορμονισμός, φαίνεται να είναι λείψανα τής παληάς Αγριότητας, πού δέν ξεριζώθηκαν άκόμη άπ’ τήν άνθρώπινη σκέψη. ... επιβιώσεις τής βαρβαρότητας. Αποκαλύψεις τών παληών ροπών της καί μπορούν νά έξηγηθούν σαν ενα είδος πνευματικού Αταβισμού.

νο φρη παρτούζες, ακξιαλυ. και ο μοργκαν όχι πολύ ανοιχτόμυαλος.  

η διαφορά αυτού του μοντέλου με τα προηγούμενα, στις κουλτούρες που έχει υιοθετηθεί, είναι ο παράγοντας «δια βιου», η μονιμότητα της αποκλειστικότητας, η έκτασή της πέρα απ την περίοδο ενηλικίωσης του παιδιού, με την ταυτόχρονη μείωση του χρόνου ανάμεσα σε δυό εγκυμοσύνες όταν εγκαταλείφθηκε η περιπλάνηση και η μόνιμη εγκατάσταση επέτρεψε το ταυτόχρονο μεγάλωμα περισσότερων του ενός παιδιών.
νεότατες τεχνικές επιτρέπουν την αποσύνδεση του σεξ απ την αναπαραγωγή, αλλά απ οτι φαίνεται όχι επαρκώς.
επαναφέρω οτι τέτοια διευθέτηση περιόρισε και τις «αναδιατάξεις ιεραρχίας» και κατηύθυνε στην προσήλωση στην παραγωγή.

βιβλικες τιμωρίες έχουν εκδηλωθεί σε παρακμιακές κοινωνίες γιά ποικίλες συμπεριφορές (και προς αμφότερα τα φύλα), δεν αποτελεί κανόνα ο ολοκληρωτισμός. θυμίζω πως σε αγέλες χιμπατζήδων σημειώνονται θανατώσεις βρεφών, πιθανόν για τον ίδιο λόγο. έχω υπ όψιν τουλάχιστον μια περίπτωση γοριλίνας που εγκατέλειψε την αγέλη για να ακολουθήσει άλλον αρσενικό αλλά άφησε πίσω το μωρό της, ενδεχομένως γιατί δεν θα γινόταν δεκτό στη νέα αγέλη.
βιβλικές τιμωρίες και αδυναμία λύσης γάμου έχουμε υπ όψιν στα χρόνια του πολιτισμού (στο έβδομο στάδιο, και σε συγκεκριμένες κουλτούρες), ενω δεν υπάρχει κανένα τέτοιο στοιχείο για την περίοδο που συζητάμε, για την αυγή της ατομικής ιδιοκτησίας, ή πριν,η οποία συνδέεται, αυθαίρετα όπως υποστηρίζω, με κάποια αλλαγή στον ρόλο της γυναίκας, και στην αιφνιδιαστική εμφάνιση της ιδέας οτι η γυναίκα και τα παιδιά αποτελούν πλούτο.

η σύνδεση της διαδοχής με κάποιο είδος εφεύρεσης της αντικειμενοποίησης της γυναίκας είναι ιδέα ασυνεχής. είτε δεν υπήρχε από πριν η ιδέα της πατρογραμμικής διαδοχής, δηλαδή τα παιδιά ήταν μόνον παιδιά της μαμάς τους, όπως στους μπονομπο, οπότε δεν προέκυπτε ζήτημα «εξασφάλισης» της διαδοχής πατρογραμμικά, είτε υπήρχε, όπως στους χιμπατζήδες, οπότε δεν επινοήθηκε κατά την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας.
παραμένει εντελώς ακαθόριστο το πώς βρέθηκε ατομική ιδιοκτησία αποκλειστικά σε αντρικά χέρια εαν ως εκείνη την «στιγμή» δεν υπήρχε διάκριση ρόλων ανάμεσα στα φύλα ή εαν η διαδοχή ήταν αποκλειστικά μητρογραμμική ή αδιάφορη και τα παιδιά ήταν κοινά της αγέλης. υπάρχει ένα άλμα σε αυτό.

προφανώς επηρεάζουν οι συνθήκες και τις σχέσεις των φύλων και την μορφή της οικογένειας, αλλά δεν καθορίζουν θεμελιακά και με διάρκεια, παρά σαν πρόσκαιρες αναστολές. τα φύλα προϋπάρχουν και εξακολουθούν να υπάρχουν και μετά την κάθε ιδεολογική στροφή, και είναι διακριτά, με χαρακτηριστικά.
η αποκλειστικότητα και η διευθέτησή της προϋπήρχε της ατομικής ιδιοκτησίας, εξακολούθησε και παράλληλα με αυτήν, και πιθανότατα θα επιβιώσει και μετά απ' αυτήν, όσο τουλάχιστον έχει λειτουργικότητα.

αναμφίβολα τα παϊδάκια έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τις συζητήσεις, γι αυτό δεν μιλάμε με γεμάτο στόμα και συζητάμε μετά τα παϊδάκια πίνοντες. αυτήν ακριβώς την ιεράρχηση πραγματεύεται η κουβέντα στο νήμα.

 

Οι ενδείξεις, η μάλλον οι ερμηνείες τους , απο μελετητές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μετά, μάλλον απηχούν αντιλήψεις των τελευταίων παρά την εξαιρετικά θολή πραγματικότητα της εποχής εκείνης και ακόμα και στην περίπτωση που η ερμηνεία ευσταθεί δεν μπορεί να γενικεύεται.

Θέλει λίγη προσοχή αυτή η ιεράρχηση, αμα πέσουμε με τα μούτρα θα πάει περίπατο η συζήτηση μετά, θα τρέχουμε να βρούμε κανα αλκα σέλτζερ.

Καλή χρονιά! 

 

καμμιά προσοχή, αναφανδόν με τα παϊδάκια. όποιος μπορεί. όσο μπορεί. κριτήριο είναι τα παϊδάκια.

καλή χρονιά. χαρούμενη.

 

Η αντικειμενοποιηση της θηλυκιας, δεν βλέπω πως συνδέεται με την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας.
Ισχυριζομαι πως η μονογαμία, ως μορφή γάμου, κατασκευάστηκε για οικονομικούς λόγους. Και όπως πολλάκις έχω αναφέρει, μονογαμία με την αποκλειστική χρήση της θηλυκιας από ένα και μόνο αρσενικό με σκοπό την εξασφάλιση των απογόνων.

Η χρήση της θηλυκιας για αναπαραγωγή, δεν ξέρω πως θα μπορούσε να αμφισβητηθεί.

Η ανάδυση της ταξικοτητας δεν προήλθε από τις θηλυκές αλλά ούτε από τις σχέσεις των φύλων. Άλλη συζήτηση όμως αυτή  

Εφόσον το θέλετε θα γίνω κακιά  

Η αναφορά μου στους χιμπατζήδες, αλλά και στους μπονομπο έγινε για την αποκλειστικοτητα της θηλυκιας. Και για το πόσο διαφορετική είναι η φυσική αποκλειστικοτητα από την αποκλειστικότητα της μονογαμίας.

Αν το φυσικό μας είναι η αποκλειστική χρήση της θηλυκιας με βάση τα κοντινότερα συγγενή μας είδη, είτε θα ήμασταν όπως οι μπονομπο, δλδ καμία αποκλειστικοτητα, είτε όπως οι χιμπατζήδες, δλδ αποκλειστικοτητα για μια αναπαραγωγική περίοδο.
Το ζήτημα δε του "τίνος είναι τα παιδιά", δεν φαίνεται να απασχολεί τις αγέλες των ζώων, παρα μόνο όταν αλλάζει η αρχηγία της (σε κάποιες περιπτώσεις).

Ποια σχέση έχει αυτή η χρήση των θηλυκών με την χρήση της θηλυκιας στην μονογαμια;

Και εδώ είναι η βασική μας διαφωνία. Ισχυριζομαι πως δεν είναι η "δια βίου αποκλειστικοτητα" μιας και αυτή εισάγεται αργότερα χρονικα, αλλά η εξασφάλιση των απογόνων του κάθε αρσενικού. Η κατασκευασμένη αποκλειστική χρήση της γυναίκας ούτως ώστε να εξασφαλίσουμε το "τίνος είναι ρε γυναικα τα παιδιά".

Δεν ξέρω που διαβασατε ότι δεν υπήρχε εξ αρχής διάκριση των ρόλων ανάμεσα στα φύλα. Εκτός αν ο ρόλος της θηλυκιας είναι η αποκλειστική χρήση από ένα και μόνο αρσενικό για όσο αυτός επιθυμεί, πράγμα το οποίο δεν επιβεβαιώνεται από την παρατήρηση στα συγγενή μας είδη.

Διάκριση των ρόλων υπήρχε. Και καταμερισμός εργασιών υπήρχε, με βάση τις αναφορές που έχουμε.

Εντελώς απλοϊκά.
Αρχικά λοιπόν, η ιδιοκτησία, όχι ατομική, ήταν της φυλής. Όπως και τα παιδιά ήταν μέλη της φυλής. Στους ζευγαρωτους γάμους, σταδιακά, βλέπουμε η ιδιοκτησία να μοιράζεται, ξεκινάει δλδ να εμφανίζεται η ατομική ιδιοκτησία, και να "ανηκει" στον άντρα της ζευγαρωτης οικογένειας, ενώ τα παιδιά να "ανήκουν" στην μητέρα.

Με την εγκαθίδρυση της ατομικής ιδιοκτησίας και την κληρονομιση της ιδιοκτησίας στους απογόνους, χρειάστηκε να εξασφαλιστεί ο γνησιος απόγονος. Να διασφαλιστεί η πατρότητα.
Και κάπου εκεί μεταβαίνουμε πλήρως από την ζευγαρωτη οικογένεια, στην μονογαμία.

Η αποκλειστικότητα, η χρήση δλδ της θηλυκιας από το αρσενικό, έχει εμφανιστεί με διαφορετικές μορφές.
Επικεντρωθηκα στην μορφή της μονογαμίας.

Είναι που δεν τα πάω καλά με το ποτό, σε αντίθεση με το φαγητό που έχουμε άριστη σχέση  

 

@subwhat

Κάτι για γορίλες έχ'μι..?

 

 

ούτε κι εγώ, όπως κι εσείς, μπορώ να διακρίνω τη σύνδεση ανάμεσα στα δυό, αλλά υπάρχει ένα ολόκληρο διχαστικό ιδεολογικό ρεύμα που επικαλείται αυτήν τη σύνδεση, πού έχει στηρίξει την ύπαρξή του και τις πολιτικές συμμαχίες του καθως και το σύνολο, μαζί με τον πυρήνα, των ιδεολογημάτων του σε αυτήν την εξαιρετικά αμφίβολη σύνδεση.
σχετικά πρόσφατα επίγονα ιδεολογικά ρεύματα επιχείρησαν μερική αποσύνδεση ταξικότητας και φύλου, απομάκρυσνση από τον σοφιστικό αφορισμό του 19ου αιώνα «η πρώτη ταξική καταπίεση είναι αυτή του θηλυκού φύλου από το αρσενικό», αλλά γιά να περάσουν στον απόλυτο σοφιστικό αφορισμό «οι άνδρες βλάπτουν τις γυναίκες».

«εξασφάλιση» ποιών απογόνων; τίνος; τι είδους εξασφάλιση;
μας βεβαιώνει ο μοργκαν από τις παρατηρήσεις του στους ήδη χιλιετείς θεσμούς των ινδιάνων της περιοχής της νέας υόρκης που ο ίδιος ταξινομεί στο πολύ αρχαίο πρώτο στάδιο της βαρβαρότητας, σίγουρα πολύ πριν την καθιέρωση τού δυτικού αστικού τύπου μονογαμίας, ότι ο καθένας γνώριζε αναμφισβήτητα (κι όλοι οι γύρω του) τον πατέρα του και την μητέρα του. οτι ανήκε, ήταν «πολιτογραφημένος», στο γένος (κι όχι στην φυλή) της μητέρας του, κι οτι κληρονομούσε απ' την μητέρα του ή τους εξ αίματος συγγενείς της. ανάστροφα στις τέσσερεις (σωστότερα τρείς) φυλές του γιουκαταναν, νοτιότερα· καθενας γνώριζε επίσης τον πατέρα και την μητέρα του, πολιτογραφείτο στο γένος του πατέρα του και κληρονομούσε απ' τον πατέρα. και στις δυό περιπτώσεις οι γάμοι περιγράφονται σαν αυτό που αργότερα ονομάστηκε «ζευγαρωτοί γάμοι», σε αντιδιαστολή με τους μονογαμικούς, δηλαδή γάμοι ελεύθερα διαλυόμενοι απ' τους εμπλεκόμενους (ή απ' τα γένη τους? - σπόντα είναι αυτό για το αραβικό δίκαιο  ). η μονογαμία δεν ήρθε να απαντήσει στο ερώτημα «τίνος είναι τα παιδιά» αλλά μάλλον το δημιούργησε· ενοχοποιώντας την ερωτική σχέση για να χειραγωγήσει τους πάντες και να κατευθύνει σε παραγωγικότερες ή κοινωνικότερες δραστηριότητες, πράγμα που μιά χαρά πέτυχε.
επιπρόσθετα, η μονογαμία επιβλήθηκε ή υιοθετήθηκε κι απ' τα στρώματα που δεν είχαν τίποτε να κληροδοτήσουν, είναι κρίσιμο αυτό, αλλά ήταν ακόμη χρησιμότερο να στραφούν αυτοί ακριβώς σε παραγωγικότερες δραστηριότητες. αυτή η στροφή έχει πολιτικοοικονομικό χαρακτήρα  

υπενθυμίζω οτι ο ίδιος ο μοργκαν έβλεπε τον μορμονισμό σαν απομεινάρι εκείνης της αντίληψης από την ύστερη εποχή της αγριότητας ή την πρώιμη της βαρβαρότητας, όντας ο ίδιος δυτικός αστός, επηρεασμένος κι απ' τον ρομαντισμό της εποχής του.

προσωπικά δεν έχω καμμιά επιφύλαξη οτι οι σχέσεις των φύλων δεν προήλθαν απ' την ανάδυση της ταξικότητας, κι αντίστροφα, αλλά αποτελώ μειοψηφία συνήθως.  

η χαρά μου  

αποκλείεται να υπερασπιστώ την καλβινική μονογαμία. η αποκλειστικότητα είναι διαφορετικό πράγμα.
οι μπονόμπο δεν ξέρουν, απ' οτι φαινεται τίνος είναι τα παιδιά. οι χιμπατζήδες ξέρουν. στις αγέλες παιδιά από λάθος μπαμπά συχνά θανατώνονται.
το ενοχικό, χειραγωγικό «τίνος είναι τα παιδιά» προέκυψε μάλλον απ τη μονογαμία παρά την προκάλεσε. το μη ενοχικό υπάρχει στις αγέλες διάχυτο.
αυτήν την ηθική χειραγώγηση διά της ενοχής, στην γλώσσα των επιγόνων του μοργκαν την λέμε θρησκεία, και χρησιμεύει για να κατευθύνουμε.

η χρήση αρσενικών και θηλυκών στον πουριτανισμό είναι βεβαίως παράδοξη και ισοπεδωτική, γι αυτό και στηρίζεται στην καλλιέργεια ιδεοληψιών, διχασμών, ιεροποιήσεων και δαιμονοποιήσεων. φανατισμού και μονομέρειας, δηλαδή. όπως το δίκαιο του γένους.

η αποκλειστικότητα και γι αυτόν τον σκοπό, ο αποκλεισμός του ανταγωνισμού, προϋπάρχει. δεν εφευρέθηκε καν απ' το είδος μας. δεν το «κατασκευάσαμε» σαν πολιτισμός. και υπάρχει διηνεκώς. ο πουριτανισμός είναι το νέο στοιχείο.
αν είχε, μάλιστα, μόνον μικροοικονομική διάσταση, θα περιοριζόταν στους έχοντες να κληροδοτήσουν.  
ίσως δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς εννοείτε με την φράση «αλλά η εξασφάλιση των απογόνων του κάθε αρσενικού».

δεν έχω διαβάσει λίγες φορές οτι είναι κοινωνικές κατασκευές οι ρόλοι.
σε επιστημονικό επίπεδο, έχει υποστηριχτεί, για παράδειγμα, από την sachs, την friedl, τον χαρμαν κλπ. όχι βέβαια τόσο εξόφθαλμα ανεδαφικά, αλλά κάπως πιο στρογγυλεμένα και συγκεχυμένα· έχει υποστηριχτεί σε κάποιον βαθμό, πάντως.
άλλοι διατυπώνουν οτι στον ρόλο της θηλυκιάς περιλαμβάνεται η χρήση της από τον αρσενικό που μπορεί, για όσο μπορεί. που «επιθυμεί» δεν διάβασα πουθενά.

απλοϊκά:
η σχετική θεωρία υποθέτει (από παρατηρήσεις ιθαγενών που οι ευρωπαίοι συνάντησαν στις κατακτήσεις τους, και πρόβαλαν εκ των υστέρων τις παρατηρήσεις τους και στους ευρασιατικούς και βορειοαφρικανούς λαούς) οτι η κινητή περιουσία, κι αργότερα και η ακίνητη μικροϊδιοκτησία, μεταβιβαζόταν αρχικά στο γένος (όχι στην φυλή), στην ευρεία εξ αίματος οικογένεια δηλαδή, και αναδιανεμόταν. συν τω χρόνω στένευε ο κύκλος των κληρονόμων στους πολυ κοντινούς συγγενείς. στους συγγενείς από μητέρα για τους ινδιάνους της αμερικής, εκτός γιουκαταναν. η ανάστροφη παράδοση των γενών και των φυλών της λατινικής χερσονήσου, για τις οποίες υπάρχουν πληροφορίες, εκτός ετρούσκων, αποδίδεται σε επόμενο στάδιο κοινωνικής εξέλιξης. καμμιά αναφορά δεν ξέρω να έχουμε για οποιονδήποτε θεσμό, είτε κληρονομικό είτε αποφασιστικό, στον οποίο να αγνοείται η ταυτότητα του πατέρα ή να μην λαμβάνεται υπ όψιν. είτε στα μητρογραμμικά σχήματα είτε στα πατρογραμμικά. στα μητρογραμμικά και μητροτοπικά σχήματα των βορειοαμερικάνων ινδιάνων υπάρχει ήδη η έννοια του πρωτότοκου γιου ενός πατέρα, με αρμοδιότητες και εξουσίες, που λαμβάνεται υπ όψιν ακόμη κι αν είναι τρία χωριά μακρυά, κι ανήκει βέβαια σε άλλο γένος (της μητέρας του). οι φύλαρχοι και οι αρχηγοί (αρσενικοί) και τα συμβούλια (μικτά) το σέβονται και το εγγυώνται. δεν έλυσε το «πρόβλημα» της πατρότητας η μονογαμική οικογένεια. τουναντίον. κι επαναλαμβάνω οτι η μονογαμική οικογένεια εγκαταστάθηκε και στα εκτεταμένα στρώματα που δεν είχαν τίποτε απολύτως να κληροδοτήσουν.
δεν αντέχει η θεωρία οτι η διασφάλιση της πατρότητας οδήγησε στην μονογαμία αυτού του τύπου, αφήνει αναπάντητα περισσότερα ερωτήματα απ όσα απαντά. ούτε η θεωρία εξασφάλισης πατρότητας για τους απογόνους της θηλυκιάς απαντά σε όλα τα ερωτήματα.

η δυτική αστική μονογαμία μου είναι δύσκολο να καταλάβω πώς σχετίζεται με την αποκλειστικότητα χρήσης της θηλυκιάς απ' τον αρσενικό. κατανοώ οτι σχετίζεται με χειραγώγηση αμφοτέρων. το νήμα «απατούν οι γυναίκες;» δεν έχει ούτε στο ελάχιστο οικονομικό περιεχόμενο.

θα σας προωθήσω, ιδιωτικά, φορουμ ανθρωπολογίας στο οποίο οι αναρτήσεις, καλά τεκμηριωμένες, με εκτεταμένες αναφορές εξασφαλίζουν και ακαδημαϊκά κρεντιτς  . εκεί θα παρακολουθήσετε ή θα συμμετέχετε στις αναμετρήσεις εξελικτικών, στρουκτουραλιστών, κοινωνιστών και φεμινιστών γι αυτό ακριβώς το ζήτημα.  
θα σας διαβάζω πίνοντας  

 

Έλεγχο του μυαλού μπορώ να αντιληφθώ υπό έξι διαφορετικές μορφές, εκ των οποίων οι πέντε αφορούν το πλαίσιο και περιεχόμενο του παρόντος forum, η δε έκτη εκφεύγει αυτών.

I. Διαφορά στο εμπειριακό δυναμικό: Είναι η κατ’ εξοχήν περίπτωση, κατά την οποία εκείνος που έχει μεγαλύτερη εμπειρία σε ορισμένο πεδίο κοινού ενδιαφέροντος με ένα λιγότερο έμπειρο (συνήθως, αλλά όχι αναγκαία μικρότερο σε ηλικία) αναλαμβάνει την καθοδήγηση/μύηση. Στη θεωρητικά αρχική της εκδοχή μπορεί πράγματι να αφορά σε επιρροή, ακόμα και σε επενέργεια στη διαμόρφωση της κατεύθυνσης της έκφρασης των επιθυμιών (έστω “έκφραση”, στο βαθμό που η περιορισμένη γνώση μας για την πολλαπλοτητα των αιτιών στη “δημιουργία” και αλληλεπίδραση των επιθυμιών μας στερεί τη δυνατότητα να βεβαιώνουμε για καθορισμένα σημεία και μεθόδους γέννησής τους). Καθώς, όμως, το μυούμενο άτομο προχωράει και καλύπτει την απόσταση που το χωρίζει από το μύστη, σταδιακά η επίδραση καλείται να επαναπροσδιοριστεί: είτε θα επέλθει η σύγκρουση με τα γνωστά παρατράγουδα ο μύστης να κάνει λόγο για αχαριστία, “ήσουνα τί ήσουνα μια παξιμαδοκλέφτρα” και ο πρώην μυημένος να επικαλείται τα εκ του Συντάγματος και των διεθνών συνθηκών αναγνωρισμένα δικαιώματά του στην αυτοδιάθεση και ελεύθερη έκφραση της προσωπικότητας, κτλ. Εναλλακτικά, ο έλεγχος δύναται να συνεχιστεί στη μορφή της αμοιβαίας συμφωνίας, οπότε παραπεμπόμεθα στην εκδοχή IV παρακάτω.

II. Διαφορά στο νοητικό-διανοητικό δυναμικό: Πρόκειται για την κλασική και πολυφορεμένη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία ο “πιο έξυπνος” υπερτερεί και επιβάλλεται, ποικίλοις τρόποις, στο διανοητικά/νοητικά υποδεέστερο. Ωστόσο, στην περίπτωση αυτή υφίσταται η παρακάτω εν τοις πράγμασι λειτουργική αναντιστοιχία: η υψηλή επίδοση στην κλίμακα μέτρησης νοημοσύνης σε καμμία περίπτωση δεν προεξοφλεί αντίστοιχη υψηλότερη επίδοση στην επιρροή επί άλλων προσώπων. Εκτός του θεμελιώδους ερωτήματος σχετικά με την προβλεπτική ισχύ αυτού του πλέγματος κλιμάκων μέτρησης στην κοινωνική και προσωπική αυτοπραγμάτωση, τίθεται και το ζήτημα της γνώσης (know-how) διαχείρισης και επιρροής επί άλλων προσώπων. Καθώς και ο πιο απλούς νους (για να μην περιπλακεί η ανάλυση, ο μη πάσχων από οποιασδήποτε μορφής ιδιωτεία απλός νους) είναι σε θέση να αντιληφθεί την παρέμβαση επί των αποφάσεων και ενεργειών του, ευθεία απόπειρα ελέγχου του αυξάνει τις πιθανότητες να ¨κλωτσήσει ο γάιδαρος" (δεν είναι ότι οι μάζες χειραγωγούνται εν αγνοία τους¨ είναι πως δεν ιεραρχούν υψηλά στην κλίμακα κινδύνου τις μεσο/μακροπρόθεσμες συνέπειες από αυτήν τους τη χειραγώγηση). Και αν αυτο δεν το επιθυμεί, δεν μπορεί να διεκπεραιωθεί με επιτυχία η διαδικασία ελέγχου του νου. Εκ νέου παραπομπή στην εκδοχή IV.

III. Βίαιη επενέργεια: Είναι η περίπτωση, όπου η επιβολή της μίας πλευράς επι της άλλης πραγματοποιείται χωρίς προηγούμενη συμφωνία των μερών είτε προς το πλαίσιο είτε προς το περιεχόμενο. Η επιβολή (που μπορεί να λαμβάνει και τη μορφή υπαγόρευσης επιθυμιών για λογαριασμό της φαινομενικά ή ουσιαστικά “αδύνατης” πλευράς) δύναται να στηρίζεται στην ανισορροπία πραγματικής ή νομιζόμενης ισχύος μεταξύ των μερών, η οποία είθισται να αντανακλάται (ενίοτε και να επαναπαύεται) σε γνωστά παραδοσιακά δίπολα σχέσης, όπως μητέρας-παιδιού, συζύγου-συζύγου (αμφοτέρων των διαφυλικών εκδοχών, αν και οι κοινωνικές παραδοχές είθισται να εστιάζουν στην κατεύθυνση βίαιης επιβολής από τον άρρενα προς το θήλυ), κτλ. Η περίπτωση αυτή και κυρίως ο προβληματισμός που εμπεριέχει αναφορικά με την ουσιαστική ή νομιζόμενη επιβολή της μίας πλευράς προς την άλλη, έχει κατά καιρούς φιλοξενηθεί σε νήματα του παρόντος forum.

IV. Κατόπιν συμφωνίας: Είναι η εκδοχή του “τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε”, όσο πιο ξεκαθαρη είναι σε αυτά που θέλει, αυτά που ζητάει και στον κώδικα που τα επικοινωνεί η κάθε πλευρά, τόσο πιο ανώδυνη η αλληλεπίδραση και οι διακανονισμοί. Ωστόσο, και σε αυτήν την περίπτωση ανακύπτει ένας περιορισμός: πώς είναι βέβαιος ο διά ιδίας βουλήσεως παραχωρών την “επιρροή του νου” πως αφήνεται πραγματικά στον ετερο-έλεγχο και δεν αυτο-ελέγχεται, έχοντας προ-εγκρίνει και προ-αξιολογήσει αυτόν που θα ορίσει το νου του και έχοντας βρει τις μεθόδους και τους τρόπους συμβατούς με αυτούς που ούτως ή άλλως θα εφάρμοζε στον εαυτό του? Και εν τέλει, προεκτείνοντας την εκδοχή αυτού του ερωτήματος, ποιος βεβαιώνει για το ποιος ελέγχει ποιον? Ζήτημα που αβίαστα οδηγεί στην πέμπτη εκδοχή.

V. Η στρατηγική της υποτίμησης: Είναι σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή, στο βαθμό που εμπεριέχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να εκφύγουν της παρατήρησης ακόμα και ενός ιδιαιτέρως οξέος νου. Είναι η περίπτωση, κατά την οποία η πλευρά που πραγματικά ελέγχει είναι εκείνη που γνωρίζει πολύ καλά τις τακτικές και τη στρατηγική της υπο-προβολής και υπο-τονισμού των δυνατοτήτων, αλλά και των πιθανών επιδιώξεων. Ο υπο-τονισμός μπορεί (και συνήθως έτσι γίνεται) να συνοδεύεται από υπερ-προβολή της εκτίμησης για τις φαινομενικές ή πραγματικές δυνατότητες της άλλης πλευράς. Ανάλογα με το νοητικό και εμπειριακό δυναμικό του ζεύγους (όποιας εκδοχής ζεύγους) μπορεί να κυμαίνεται από το απλοϊκό “πόσο δυνατό αρσενικό είσαι. Πόσο ξέρεις να επιβάλλεσαι”, κτλ, μέχρι το “εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα μας πώς να χειριστείς αυτήν την κατάσταση”, και άλλες ποικίλες εκδοχές λεκτικές αλλά και χωρίς τη χρήση προφορικού λόγου, όπως βλέμμα επιβράβευσης ή παρατεταμμένο ευθέως μέσα στα μάτια, υποδηλωτικό γοητευμένου θαυμασμού, κτλ. Είθισται (αλλά όχι αποκλειστικά) να είναι πιο ευάλωτη στο χειρισμό η πλευρά εκείνη που αυτοπροσδιορίζεται ως κυριαρχική, βασιζόμενη σε διάφορες αιτιολογικές πηγές, όπως εξελικτική θέση κυριαρχίας των αρσενικών, υψηλότερο νοητικό και ψυχολογικό δυναμικό των θηλυκών, πεποίθηση περί εκ γενετής κυριαρχικής φύσης.


Φαίνεται πως όπως ο όποιος θεός γελάει με τους ανθρώπους όταν κάνουν σχέδια, μάλλον παρομοίως ή αναλόγως γελάει η διαρκώς κινούμενη και εξελισσόμενη φύση όταν οι άνθρωποι αποδίδουν στους εαυτούς τους ή στους άλλους μόνιμες και στατικές ιδιότητες.