Ένας αληθινός αστικός μύθος...

Καλησπέρα, δεν είμαι και πολύ καλός στο να γράφω ιστορίες και εμπειρίες, όσο τουλάχιστον να τις αφηγούμαι από κοντά, αλλά αυτή είναι μια ιστορία που θα ‘θελα να μοιραστώ μαζί σας, γιατί είναι πέρα ως πέρα αληθινή και συνέβη πριν από αρκετά χρόνια στην θεσσαλονίκη , σε μια γνωστή μου, που αναγκάστηκε να εκμυστηρευτεί το πάθημα και τα πάθη της σε μια κοινή μας φίλη, η οποία γνωρίζοντας ότι μου αρέσει να μαθαίνω… έσπευσε να μου τα αφηγηθεί…. ίσως μάλιστα κάποιοι θεσσαλονικείς ή θεσσαλονικές να την έχετε ακούσει κάπου, αυτούσια ή παραλλαγμένη.
Λοιπόν, η «Ιωάννα» ήταν και είναι ένα καθωσπρέπει άτομο, στα 27 της τότε, δεκαετία 90, ζούσε στο Πανόραμα με τις 2 της αδελφές έχοντας όλες τις ανέσεις. Πολύ συντηρητική οικογένεια, με στρατιωτικούς και όλο το δεξιό συναπάντημα της πόλης μας… και πολύ όμορφη κοπέλα, βαμμένη ξανθιά, ψηλού αναστήματος, λεπτή, γλυκύτατη μορφή. Βέβαια, έβγαινε για να πάρει τσιγάρα ντυμένη σα να πήγαινε σε δεξίωση. Η κλασική τύπισσα που βλέπεις στην Τσιμισκή με 3 σακούλες ψώνια… Κατά βάθος, δεν ήταν και τόσο ψώνιο η ίδια, η διαπαιδαγώγησή της την είχε κάνει να έχει το look και την συμπεριφορά αυτού του τύπου γυναίκας. Από την άλλη, η Ιωάννα, καθώς ήταν αρραβωνιασμένη με τον Αντρέα ένα «καλό» παιδί, πολιτικό μηχανικό του κύκλου της, απ’ αυτούς που όταν τους βλέπουν οι γυναίκες λένε «να ένας γαμπρός», είχε κάποια περίεργα γούστα που δεν τα ‘ξερε κανένας από τους δικούς της ανθρώπους, ούτε φυσικά κι ο αρραβωνιαστικός της… Γούσταρε τρελά την ταπείνωση… αυτό την έφτιαχνε και την έκανε να νιώθει όλα εκείνα τα άρρητα συναισθήματα που προκαλεί η ικανοποίηση του ενστίκτου, την έκρηξη των ορμονών που ο καθένας μας καταφέρνει να πυροδοτήσει με τον δικό του προσωπικό τρόπο είτε τον εγκρίνει είτε όχι.
Τέτοια εποχή ήταν, Γενάρης, μετά τις γιορτές με τα τραπέζια και τα κοινωνικά ρεβεγιόν, τα κλαμπ τα γεμάτα με γυαλιστερά χαμόγελα και κομψά ρούχα, το αναμμένο τζάκι στη μεζονέτα του Πανοράματος κλπ κλπ. Απόγευμα Κυριακής, με αρκετό σκοτάδι, η Ιωάννα μπήκε στο γκολφάκι της και είπε να κάνει την επίσκεψή της στον εδώ και δυο βδομάδες κρυφό της εραστή. Σλέφτξλε πως ήρθε ο καιρός να της ζητήσει να κάνουν κάποια ακραία πράγματα στο κρεβάτι, μέχρι τότε απλά την εξευτέλιζε λεκτικά, πράγμα που την έφτιαχνε, αλλά όχι αρκετά. Τελικά, μετά από τα προκαταρτικά τού ζήτησε να την κατουρήσει. Ο τύπος εξεπλάγη, αρνήθηκε, και για κακή της τύχη δεν της έδωσε ούτε ένα χαστουκάκι, ούτε μια βρισιά που θα την έκανε να γυρίσει στο σπίτι της κάπως ικανοποιημένη, να πιει την ζεστή της σοκολάτα στο τζάκι ,με το μουνί της και την ψυχή της ικανοποιημένα. Τον κοίταξε απλά επιτιμητικά, μ’ ένα βλέμμα αηδίας, ντύθηκε και έφυγε αφήνοντάς τον απορημένο. Μπήκε στο γκολφάκι και έφυγε χωρίς συγκεκριμένο προορισμό…

Μετά από ώρα, είχε πάει 10 βρέθηκε στη νέα παραλία και βγήκε να κάνει ένα τσιγάρο για να ξεχάσει την αποτυχία της. Δεν ξέρω αν είχε σκοπό να κάνει όσα ακολούθησαν, αν το είχε στο μυαλό της ποτέ. Το κρύο ήταν τσουχτερό, αλλά αυτή προχώρησε στο πάρκο που βρίσκεται στην παραλία, κοντά στον «Οδυσσέα Φωκά». Ήταν ένα gay πάρκο κυρίως και χώρος που γινόταν νταραβέρι για ουσίες . Ίσως ήλπιζε να βρει έναν Αλβανό, πόσες φορές δεν είχε αυνανιστεί με αυτό από τότε που ανοίξανε τα σύνορα και μπαινόβγαιναν οι Αλβανοί κηπουροί στο σπίτι τους. Το μόνο που υπήρχε όμως εκείνη την κρύα βραδιά εκεί ήταν μια αγέλη από τρία αδέσποτα σκυλιά, τα καλοθρεμμένα από τους φιλόζωους και δυνατά που επιβίωσαν το βαρύ χειμώνα. Δεν της έδωσαν σημασία… απλά τα παρατηρούσε πίσω από τους θάμνους, ίσως και να τα φοβόταν λιγάκι, κι αυτό της άρεσε. Προχώρησε προς το μέρος τους, στο αχνοφωτισμένο γρασίδι. Ήταν τρία αρσενικά σκυλιά που παίζανε μεταξύ τους. Το ένα, ο αρχηγός, ένα καφέ μεγάλο σκυλί, φαινόταν πολύ γκαυλωμένο. Η Ιωάννα το πλησίασε και αυτό άρχισε να χοροπηδάει πάνω της με την απαίτηση να την πηδήξει. Πού και πού έβαζε την μουσούδα του κάτω από την φούστα της και μύριζε το μουνί της που είχε αρχίσει να υγραίνεται. Το στομάχι της σφίχτηκε, ένιωσε ζέστη, τόσο που κάθισε στα τέσσερα για να κάνει τον σκύλο να ορμήξει. Τα άλλα σκυλιά κάναν στην άκρη, βλέποντας την βιαιότητα του γκαυλωμένου σκύλου. Ανέβασε την φούστα πιο πάνω και κατέβασε το κυλοτάκι της. Ο σκύλος, μετά από δυο τρεις προσπάθειες, έβαλε το όργανό του στο μουνί της και άρχισε να την γαμάει με τρομερή ορμή και ρυθμικές κινήσεις, πονώντας την αρκετά ώστε να την κάνει να φτάσει… μετά από λιγάκι τελείωσε μέσα της βρίσκοντας επιτέλους την ηρεμία της. Η Ιωάννα ήξερε ότι τα σκυλιά κολλάνε μεταξύ τους μετά το πήδημα, δεν πίστευε όμως ότι αυτό θα συνέβαινε και σ’ αυτήν την περίπτωση, βλέπεις είχε ακούσει και είχε δει τα σκυλιά να κολλάνε μεταξύ τους και όχι με γυναίκα. Το ζήτημα όμως είναι καθαρά ανατομικό και αναπόφευκτο. Παρόλα αυτά, δεν τρομοκρατήθηκε ιδιαίτερα, αλλά άρχισε να φτάνει κι άλλες φορές μπροστά στα απορημένα μάτια του γαμιά σκύλου της και της παρέας του… όταν ένας από αυτούς σηκώθηκε και την κατούρησε μάλιστα, ένιωσε να πεθαίνει από ηδονή. Τελικά, αντιλήφθηκε να την περιβρέχει και κάτι άλλο. Με έκπληξη είδε ένα ντόμπερμαν με κολλάρο να την κατουράει κι αυτό. Άκουσε και μία μακρινή φωνή να φωνάζει προς το μέρος της «Μπόρις, έλα δω, τι κάνεις εκεί…». Ο Μπόρις όμως γεμάτος περιέργεια ήθελε να παίξει κι αυτός με το είδος του. Ο ιδιοκτήτης του πλησίασε το αχνοφωτισμένο σύμπλεγμα του πάρκου και είδε με έκπληξε ένα θέαμα που δεν θα ξεχνούσε ποτέ.
Σειρήνα, πλακάκια πεζοδρομίου, παραζάλη, επείγοντα, ορός και πολλές πολλές κουβέρτες να την σκεπάζουν. Το χέρι της το κρατούσε ο αρραβωνιαστικός της . «Δεν είπα τίποτα στους δικούς σου να μην τους ανησυχήσω, κόντεψα να τρελαθώ». Πριν λιποθυμήσει πάλι, ο ιατρός άρχιζε να την εξετάζει και την ρώτησε αν θυμάται τίποτα, της είπε ότι ένας κύριος την βρήκε λιπόθυμη με σημεία υποθερμίας στην παραλία και τηλεφώνησε στο ΕΚΑΒ. Σκέφτηκε ότι ίσως τα είχε φανταστεί όλα αυτά, αλλά το μουνί της ήταν γεμάτο από υγρό , το σπέρμα του σκύλου που την είχε πηδήξει. Ο τύπος που την είχε βρει μάλλον ήταν πολύ διακριτικός και δεν είχε αφήσει καν το πραγματικό του όνομα στο ΕΚΑΒ, όταν τηλεφώνησε από τον θάλαμο στο πάρκο. Δεν είχε αναφέρει το παραμικρό για ότι είχε δει.
Πάντως δεν ήταν και τόσο διακριτικά τα λίγα άτομα στα οποία εκμυστηρεύτηκε την ιστορία της η Ιωάννα… Παραλλαγές του συμβάντος γρήγορα εξαπλώθηκαν στην πόλη χωρίς βέβαια την αληθινή της ταυτότητα. Η φίλη που μου το ‘πε είναι ιατρός, πολύ κολλητή της. και η Ιωάννα ήθελε να την ρωτήσει εάν έπρεπε να πάρει κάτι μήπως κόλλησε από τον σκύλο. Μάλλον ήταν η πρώτη φορά που ανοίχτηκε αναγκαστικά σε ένα άτομο πέρα από τους εκάστοτε κρυφούς εραστές της. Η ιστορία είναι κάπως κωμικοτραγική, δεν ξέρω αν έχει θέση εδώ και βέβαια δεν θέλω ούτε μπορώ να μπω στην ψυχολογία μιας γυναίκας. Από όσο ξέρω η «Ιωάννα» είναι το ίδιο άτομο όπως παλιά, εξωτερικά και στην συμπεριφορά της, με την διαφορά ότι όταν πας στο σπίτι που έχουν με τον σύζυγο της, τον Αντρέα, σε υποδέχεται ένα μεγαλόσωμο ντόμπερμαν, ο Γέλτσιν, που φαίνεται το πιο ικανοποιημένο ζώο σ’ αυτό το ζεστό και καθωσπρέπει σπιτικό του Πανοράματος.
(Αρκετές λεπτομέρειες είναι φανταστικές και έγιναν για λόγους γλαφυρότητας και εχεμύθειας...αλλά η ουσία της ιστορίας είναι αληθινή… δεν ήξερα αν θα έπρεπε να μπει στην λογοτεχνία, είμαι… νέοπας εδώ…)