Έρωτας και άλλες καταστροφές

Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα. Υπάρχει σε κάθε υγιή άνθρωπο και σκοπός της ύπαρξής του είναι να μας κρατάει σε εγρήγορση προκειμένου να διασφαλιστεί η αναπαραγωγή του είδους. Το συναίσθημα αυτό δεν χρειάζεται συγκεκριμένο ερέθισμα για να υπάρχει. Τα ερεθίσματα όμως τα αναζητούμε προκειμένου να εξωτερικευτεί και να εκτονωθεί ο ερωτισμός μας. Οι ερωτικοί σύντροφοι τους οποίους επιλέγουμε δεν είναι παρά το μέσο το οποίο θα μας οδηγήσει στην εκτόνωση του συναισθήματος. Και αυτό επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Ένα εργοστάσιο καύλας είμαστε, που παράγουμε χωρίς πρώτα να έχουμε εξασφαλίσει πελατεία για να πουλήσουμε.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Έρωτας και άλλες καταστροφές

Είναι λίγο κυνικό αλλά συμφωνώ, και όσο περισσότερο γεμίζουμε από εμπειρίες τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε την σχετικότητα της ρομαντικής αγάπης και του "σε αγαπώ..."

Όπως λέει και ο Βασιλιάς Μελάνι (Nick Cave) :
"Love dear is strictly for the birds
We each get what we deserve"

 

ο ερωτας ειναι η ισχυρη ελξη μεταξυ δυο ατομων που οδηγει στη σαρκικη απολαυση..οσο περισσοτερο αυτη η φυσικη ελξη εξελισσεται αρμονικα με τη συμπαθεια,τον αλληλοθαυμασμο και τη λεγομενη "χημεια" στην αλληλεπιδραση των χαρακτηρων/συμπεριφορων βιωνουμε τον ερωτα με υπεροχο σεξ,καρδουλες,καρδιοχτυπια,προσμονες,χαμογελα,ονειρα και λοιπους "ρομαντισμους"

οσο περισσοτερο αυτη η φυσικη ελξη συνδεεται μονο με τη σαρκικη απολαυση χωρις καποιο συναισθηματικο δεσιμο,μετονομαζεται σε διακαη επιθυμια για σεξ(κοινως καυλα).βεβαιως συμβαλλει και παλι στη διαιωνιση των ειδων και την αναπαραγωγη,αλλα εχω την αισθηση πως οι οπαδοι αυτης της εκφρασης του "ερωτα",δεν εχουν αυτο το γεννετησιο ενστικτο της διαιωνισης του ειδους ως πρωταρχικο μελημα οταν επιλεγουν σεξοπαρτενερ..

με τη δυναμη της αυθυποβολης,καποιοι χωρανε τη μοναξια και τη ρουτινα κατω απο την ομπρελα μιας σχεσης "ερωτα".καποιοι ακομη πιο σκληροπυρηνικα ασυμβιβαστοι με το κενο,βαφτιζουν και το συνδυασμο παρεα+σεξ=ερωτα.
παρατηρω καποιες συμφοιτητριες μου μετα απο ενα χωρισμο να λενε "αυτο που θα μου λειψει πιο πολυ,ειναι που βγαιναμε εξω"


...
αυτο που θα μου λειψει πιο πολυ ειναι το βλεμμα του που μπορουσα,αν ημουν προσεκτικη,να δω να περνουν στη στιγμη και να καθρεφτιζονται οι πιο μυχιες του σκεψεις.

υ.γ δεν ευνοει παντα ο "καιρος" τετοιες παρατηρησεις..πρεπει η ατμοσφαιρα να ειναι καθαρη απο συννεφα και συνηθως,οσο πιο ψηλα βρισκεται Εκεινος,τοσο απαραιτητη ειναι η γνωση ενδεχομενης ασφαλους προσγειωσης

 

Ερωτευόμαστε με πολύ πιο λογικό τρόπο απ' ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε.

 

Έρωτας είναι ο αντικατοπρισμός που λαβαίνει κάποιος από κάποιον άλλον. Τα στοιχεία του αντικατοπρισμού μπορεί να είναι ένα συνοθύλευμα απο ένα ωραίο βλέμμα, όμορφα λόγια, όμορφο χαμόγελο για κάποιον κλπ. Ο χειρισμός του η ο χειρισμός συναισθημάτων απο κάποιον είναι εκείνο που κάνει τον έρωτα είτε δημιουργικό, είτε καταστροφικό. Ο έρωτας δεν έχει να κάνει με συμφέροντα, παρά με μόνο οφέλη για να είναι έρωτας. Η ανάλογη αρνητική αντιστοιχία του έρωτα είναι η καταπίεση. Στην ισοροποία μεταξύ έρωτα και καταπίεσης βρίσκεται η τέχνη του χειρισμού του.

 

...Να μαντέψω ποιός από τους δύο πλήρωνε;

 

Έρωτας...

Ένα βρώμικο κοκάλινο πιάτο να σερβιριστεί μαύρη καρδιά και να καταβροχθιστεί με απαστράπτουσα μαχαιροπίρουνα...
Ένα ραγισμένο και θαμπό σάρκινο ποτήρι, να πιούμε αίμα που κοχλάζει...
Ένα πανωφόρι από φλέβες και τένοντες να μας καίει κάτω από τον ήλιο...
Και να φεύγει παγώνοντας μας τον χειμώνα...

Μια μίξη από ορμόνες που μας κάνει να παραπατούμε, ν' απογειωνόμαστε και να κατακρημνιζόμαστε...
Γέλιο, δάκρυ, δαγκωματιά και χέρι που περνάει λάδι και μετάξι πάνω σε τσακισμένο κορμί...
Ατελείωτες ώρες σιωπής και σκέψεων...
Οξυγόνο στα πνευμόνια και θηλιά γύρω απ' το λαιμό...

Μικρότητες και μεγαλεία...
Φροντίδα και βασανιστήριο που ανταλλάσσονται δίχως δισταγμούς...
Καταστρατήγηση των όποιων ορίων...
Συνεχής νεκρανάσταση...

Πάθος, τρέλα, έξη που κάνει το σώμα να τρίζει...Το μυαλό να βογκά...
Δίχως του πιστεύουμε ότι είναι αδύνατο να πορευτούυμε...
Αλλά είναι απλά μια ιδέα...

Πάνω απ' όλα εγωισμός...Πτήση κοντά στον ήλιο με κέρινα φτερά...
Ίσως κάποιες σπάνιες φορές και να εξελίσσεται σε αγάπη...
Ίσως και σε κάποιες αγάπες να συνεχίζει, να βαστάει το παλτό και το καπέλο...
Αν όμως δεν προϋπήρξε ποτέ...Ο κατά την ταπεινή μου άποψη αληθινός έρωτας...
Σ' αγάπη το κακέκτυπο του δεν γίνεται να μετουσιωθεί...

Σίγουρα δεν είναι ο "αυνανισμός με συντροφιά"...
Σίγουρα δεν είναι η "καβάντζα", για να μην μείνει και κάποιος/α μόνος/η...
Δεν είναι η σκέτη καύλα...( που κακή δεν είναι και αυτό μας έλειπε...)

Και την οποία ανασφάλεια/καύλα του/της...και τις πακετάρει με ανούσια φιογκάκια...
Σίγουρα δεν φτάνουν δυο καλαμπουράκια, τρεις έξοδοι, ολίγον σεξάκι και τα ψώνια/τηλεφωνάκια/αυτοκόλλητες παρουσίες/υποκοριστικά του πέοντα και ζήλιες του κώλου για να πει κάποιος/α ότι ζει έναν έρωτα...

Κατά την ταπεινή γνώμη κάποιου...Που τον έρωτα τον αντιλαμβάνεται από πάντα...Μονάχα σαν ταχύτατη και ανεξέλεγκτη κατάδυση στον Άδη...Βουτώντας από τις κορφές του Ολύμπου...

Όπως λέει και το νήμα...Καταστροφή...
Γδάρσιμο...Κομμάτιασμα ψυχής, καρδιάς, μυαλού και σώματος...
Και μετά ανασυναρμολόγηση τους...
Και των δικών μου και της όποιας συντρόφου μου...
Για όσο καιρό η αιωνιότητα μας διαρκέσει...
Μόνο αυτός είναι για μένα έρωτας...

Και όποιος/α θα ήθελε, να παίξει με την φωτιά/έρωτα...
Να είναι αποφασισμένος/η να καεί...
Γιατί έρωτας και λογική παίζουν γροθιές...
Ο έρωτας σιχαίνεται τις "στολές αμιάντου"...
Και όταν τις βρίσκει στο διάβα του...Δεν τις ακουμπάει καν...

Υ.Γ. Δεν μπορούσα να μην "πεταχτώ" σε αυτό το νήμα χαχαχα...
Καλά να περνάτε...

 

 

έρωτας...το πιο εγωιστικό(και θαυμάσιο) συναίσθημα.....

 

ερωτας ειναι να μπορεις να "ξεγυμνωθεις" μπροστα στον αλλον/η να φανερωσεις ολες τις αδυναμιες και φοβιες σου χωρις να αναρωτιεσαι τι θα γινει που θα καταληξεις με αυτο το "ξεγυμνωμα" να σε ενδιαφερει μονο το ταξιδι μαζι του/της.
Ερωτας ειναι να εχεις το θαρρος να εισαι ειλικρινης στον εαυτο σου πρωτιστως
Ερωτας υπαρχει μονο οταν ειναι αμοιβαιος. οταν τα συναισθηματα δεν κοντραρονται δεν ακυρωνουν το ενα το αλλο αλλα συμπληρωνονται!

 

Έρωτα μικρέ της τελευταίας στιγμής ακούμπα σ’ έναν ώμο φανατικά θνητό.
Κ. Αγγελάκη-Ρουκ