Έρωτας και άλλες καταστροφές

ερωτας ειναι να "ταξιδευεις" σε ανυποπτους χρονους στο ατομο που θελεις. να αναβαινουν οι σφυγμοι σου η ανασα σου και μονο στη σκεψη.
ερωτας ειναι οταν εισαι με το αλλο ατομο να εξαφανιζονται και να σκοτεινιαζουν ολα γυρω και μονο στο σημειο που βρισκεστε να υπαρχει φως.
ερωτας ειναι να μην υπολογιζεις τιποτα και κανεναν μονο και μονο για να καταφερεις να βρεθεις διπλα του/της για να δεις εστω τα ματια του/της να σε κοιτανε.
ερωτας ειναι η ομιχλη που απλα το φως της λογικης δεν μπορει να διαλυσει

 

Οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους όντα μαζοχιστικά, όσο τους παρατηρώ πάντα εκεί θα καταλήγω. Τον αγαπούν τον πόνο, τον κυνηγούν, τον αποζητούν. Τον ανήγαγαν σε Θεό, τον ονόμασαν ως κι έρωτα.

Ο έρωτας θα ‘πρεπε να αντιμετωπίζεται ως γιορτή, χαρά και πανηγύρι, να μοιάζει με βόλτα απεριορίστων διαδρομών σε λούνα παρκ. Ο έρωτας ο σωστός, ο αληθινός έχει χρώμα, είναι ροζ, είναι κόκκινος, συντροφεύεται από χαχανητά και χαμόγελα.

Κι όμως οι άνθρωποι επιμένουν να τον βάφουν μαύρο, βασανιστή κι αδίστακτο. Τον ντύνουν με λυγμούς και κλάματα, τον βαφτίζουν σε κολυμπήθρες αλκοόλ, τον καταριούνται κι ύστερα πάλι τον αναζητούν σ’ έναν ακόμη ατσαλάκωτο μασκοφόρο με μαστίγιο.

Είναι μυστήρια η σχέση των ανθρώπων με τον πόνο, σα να τους τραβάει ένας ισχυρός μαγνήτης που καθιστά την όποια αντίσταση μάταιη.

Επικαλούνται ως το μεγάλο έρωτα, τη μεγαλύτερη καταστροφή τους, αυτόν που κατάφερε να αφήσει τα πιο βαθιά σημάδια, αυτόν που τους γκρέμισε, που τους έσπασε την καρδιά -μαζί και τα μούτρα-.

Ο έρωτας τρέφει και τρέφεται απ’ τον ίδιο τον πόνο. Τον συντηρεί και παράλληλα συντηρείται απ’ αυτόν. Δεν απουσιάζει ποτέ από καμία σχέση· κι αν ακόμα δε μας επισκεφτεί, βιαζόμαστε να τον καλέσουμε εμείς με κάθε μέσο.

Αν τολμήσει κι απουσιάσει, τρέχουμε να κατεβάσουμε την επιγραφή «έρωτας». Το βαφτίζουμε «φιλία» ή μια απλή ξενέρα.

Έχοντας λοιπόν τον πόνο στον πυρήνα και καθιστώντας τον ως βαρόμετρο μιας σχέσης, συχνά μπερδεύουμε το «πάθος» με το «λάθος».

Ο άνθρωπος προκειμένου να δικαιολογήσει κάπως την καθαρά μαζοχιστική του αυτή τάση –καθώς αρνείται πεισματικά να δεχτεί πως ο ίδιος προκαλεί κάθε ουλή πνευματική, σωματική και ψυχική- επιβάλλει τη λογική του δύσκολου, του άπιαστου, του ανέφικτου ως μονόδρομο στην ευτυχία.

Τρέχει πίσω από σχεδόν σχέσεις, σχεδόν έρωτες, σχεδόν συναισθήματα κι αναλώνει ολόκληρη την ύπαρξη του σε μία σχεδόν ζωή.

Ο έρωτας δε χωράει συμβιβασμούς, δε γεννιέται με παρακάλια, δεν επιβιώνει με εκβιασμούς και μιζέρια. Είναι όντως η ισχυρότερη δύναμη αυτού του κόσμου, δε συμπαθεί όμως την πίεση, δεν είναι φίλος με τον «πόνο».

Σταμάτα να γυρεύεις την ευτυχία στο ίδιο μέρος που την έχασες. Σταμάτα να αγαπάς το πρόσωπο που καταριέσαι. Απλά δε γίνεται, είναι άρρωστο κι ο έρωτας είναι ό,τι πιο υγιές υπάρχει σ’ αυτόν τον πλανήτη.

Στάματα να ονομάζεις την καύλα της στιγμής και τα κρεβάτια της μιας βραδιάς έρωτα και πάψε ύστερα να παραπονιέσαι γι’ αυτά. Σταμάτα να τρέχεις πίσω από κενούς ανθρώπους με την ελπίδα να σε γεμίσουν· φρόντισε να γεμίσεις εσύ τον εαυτό σου.

Μην τους κατηγορείς που δε σου έδωσαν αυτό που ζητούσες. Οι άνθρωποι ακόμα κι όταν δε μιλούν, πάντα δείχνουν τι θέλουν. Σκέψου λοιπόν, μήπως επέλεξες να τα μεταφράσεις με τον τρόπο που σε βόλευε?????

 

@astarti , πολύ όμορφο κείμενο από φιλολογικής άποψης, εν τούτοις δε διευκρινίζεις σε ποιόν έρωτα αναφέρεσαι:

- Στον έρωτα που περιγράφει η Διοτίμα στο Σωκράτη στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, που ταυτίζεται με τον Φάνη της Ισιόδειας Κοσμογονίας? Τη δύναμη που γεννά την τάξη μέσα στο Χάος, τη δημιουργία, την πρωταρχική και αιώνια Αγάπη που εμπεριέχει όλα τα χρώματα, όλες τις δυνατότητες, όλη την ύπαρξη.

- Στο σκανδαλιάρικο φτερωτό θεό, τέκνο της Αφροδίτης (ή κατ' άλλους του Πόρου και της Πενίας)? Που υποδαυλίζει πάθη και εγωισμό, κτητικότητα και ανάγκη, ακόρεστη δίψα για ηδονές, απέραντη καύλα για ζωή-πυροτέχνημα.

Οι άνθρωποι είμαστε και τα δύο. Δημιουργοί και εμπρηστές, σοφοί και αφελείς, πνευματικοί και ζωώδεις, εφήμεροι και αιώνιοι. Οσο αρνούμαστε να το δεχτούμε, θα ξοδεύουμε τη σύντομη ύπαρξή μας σε συγκρούσεις και διαφωνίες, όπως σε τούτο εδώ το φόρουμ-μικρόκοσμο. Πρόσεξε, ο χαβαλές είναι υπέροχος, κάποιες φορές αγγίζει το διονυσιασμό. Αλλά για μερικούς από εμάς δεν αρκεί. Καυλώνουμε και ερωτευόμαστε με την ίδια αβάσταχτη ελαφρότητα που μισούμε και ξενερώνουμε και δε νιώθουμε ένοχοι γι αυτό. Απολογούμασε μόνο στο χρόνο, που φεύγει και μας προσπερνά. Και δε γουστάρουμε τη γκρίνια και τη μεμψιμοιρία.

Ναι σε όλα, λοιπόν. Στο θαυμαστό και στο βδελυρό. Στο γήινο και στο υπερβατικό. Ναι στη ζωή...

 

Η μέρα έχει τις ώρες του ήλιου και τις ώρες του φεγγαριού...
Χρειάζονται και τα δυο για να την κάνουν ολόκληρη...
Έτσι και ο έρωτας...Έχει τις εποχές του...
Περισσότερο γέλιο/χαρά/καύλα όταν είναι στο "καλοκαίρι" του...Περισσότερες ώρες ήλιου...
Περισσότερη πίκρα/πόνο/νεύρα όταν είναι στον "χειμώνα" του...Περισσότερες ώρες φεγγαριού...
Ο έρωτας είναι η εναλλαγή ανάμεσα στα δύο...

Έρωτας μόνο χαρούμενος? Καλό θα ήτανε...
Ως προς το να ψάχνεις την αγάπη στον πόνο...Να τρέφεις τον πόνο...
Δεν είναι έρωτας, δεν είναι "αγάπη", είναι εμμονή...είναι ανασφάλεια...είναι "τεμπελιά"...είναι άχτι...
Τα μέρη που τον έρωτα τον βρήκαμε και τον χάσαμε μια φορά...
Δεν σημαίνει ότι είναι πάντα προς αποφυγή...
Ίσως και εκεί και να τον ξαναβρούμε κάποτε...
Περνώντας ξανά κατά τύχη...

Εγώ έμαθα στα γεράματα να μην είμαι απόλυτος σε κάποια πράγματα...
Που μέχρι πριν ελάχιστους μήνες ήμουν...
Εγώ...Δεν σημαίνει ότι έχω δίκιο...

Οι άνθρωποι που δεν μιλούν...καθώς και εκείνοι που σιωπούν...
Απλά δεν θέλουν, η δεν θέλουν πια...
Τα λόγια καθώς και η έλλειψη τους δεν λένε τίποτα...
Η παρουσία, η απουσία, οι πράξεις η η έλλειψη τους...Λένε τα πάντα...
Και δεν χωρούν ερμηνεία διαφορετική από κείνη που έχουν...

Υ.Γ. @astarti εδώ και δυο τρεις μέρες επανέφερες μερικά απ' τα πιο καταθλιπτικά νήματα που υπάρχουν εδώ μέσα...Συγχαρητήρια χαχαχα....    

 

Και στις δύο περιπτώσεις αναφερομαι, εφόσον ειχαν άσχημο τελος, ή παρέμειναν ανεκπληρωτοι..

 

Αφού είμαι μαζοχιστρια..  

 

μπα...για να βαριεσαι σε βλεπω και θες κουβεντα να γινεται ν ασχολεισαι

 

Το προσπερνώ διακριτικά αγαπητέ!! Ποσο εύκολα βγαζετε συμπεράσματα για καποιον άγνωστο.. Και μονον αυτό, τα λεει ολα!!!

 

Με παρεξηγησατε αγαπητη

 

Θα δείξει.. Την καλησπέρα μου

 

Eπισης καλησπεριζω

 

Οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους όντα σαδομαζοχιστικά. Όσο υπάρχουν διαπροσωπικές σχέσεις (ψυχοκοινωνική δυναμική) όπου η συμπόνια και η συνεργασία απουσιάζουν αλλά αντιθέτως καθορίζονται από την εξουσία και τον έλεγχο, το δίπολο θύμα-θύτης θα ακροβατεί και θα εναλλάσσεται τακτικά μέσα σε ένα παιχνίδι για το «ποιος έχει τη δύναμη». Οι ρόλοι θύμα-θύτης είναι συμπληρωματικοί, αλληλεξαρτώμενοι, εναλλάσσονται και έχουν κοινό γνώρισμα την αδυναμία να αναγνωρίσουν και να διαχειριστούν αποτελεσματικά βαθύτερα αισθήματα (φόβος, επιθετικότητα, ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμησης, έλλειψη εσωτερικών και εξωτερικών ορίων).

Παραθέτω ένα απόσπασμα των σκέψεων του Ν. Σιδέρη: «Ο έρωτας είναι μία ιδιότυπη σύνδεση ανάμεσα στη μαγεία και τα πράγματα. Ειδοποιό στοιχείο της είναι μία τρομακτική απαίτηση. Η απαίτηση για προνομιακή (και, συνήθως, αποκλειστική) θέση μέσα στον πόθο και, ευρύτερα, στην ψυχή του άλλου. Δεν υφίσταται έρωτας που να μην εμπεριέχει και μια απαίτηση πόθου – απαίτηση τελικά και σαρκική. Όμως ο πόθος δεν εξαντλεί το παιχνίδι. Αν είμαι ερωτευμένος, τοποθετώ τον άλλον σε μία τέτοια θέση, που εκπροσωπεί ό,τι κάνει τα πράγματα αγαπητά – και πρώτα-πρώτα, που κάνει αγαπητό εμένα. Γι’ αυτό δεν υπάρχει έρωτας δίχως απαίτηση τρομερή απ’ τον άλλο – δίχως την απαίτηση να με τοποθετήσει και εμένα στην αντίστοιχη θέση μες στη δική του ψυχή. Γι’ αυτό η τόσο ανθρώπινη (κι ανέφικτη όμως για τους ανθρώπους) απαίτηση της αποκλειστικότητας οδηγεί τελικά σε προσδοκίες ουσιαστικά απάνθρωπες Αυτή η τρομακτική, απάνθρωπη απαίτηση διαφοροποιεί την ερωτική αγάπη από τις άλλες μορφές αγάπης – συγγενική, φιλική, ανθρώπινη, κοσμική, θρησκευτική, μεταφυσική… Κι επειδή απ’ τον έρωτα λείπει το στοιχείο της ανιδιοτέλειας, της απόστασης, της κριτικής ή θεσμικής πλαισίωσης, γι’ αυτό πιστεύω ότι ο έρωτας είναι η μαγεία της φτωχής ψυχής – ή, ηπιότερα ίσως, μια πολύ πρωτόλεια μαγεία για την ψυχή.

Αν έχει νόημα αυτό που θα πω, είμαι υπέρ του έρωτα! Όμως, δεν παύει να βασίζεται σε μια ανυπόστατη απαίτηση ( να είναι ο άλλος το παν για μένα κι αντίστροφα) – δηλαδή σε μία μυθοπλασία. Κι όσο πιο μεγάλος και πιο ουσιαστικός είναι ο έρωτας, τόσο πιο πολλές οι αφαιρέσεις και οι αλχημείες που γίνονται ώστε να χωρέσει ο άλλος στο καλούπι της απαίτησής μου – τόσο πιο ακραία η μυθοπλασία. Ο έρωτας είναι και αναπόφευκτος και ουσιώδης. Όμως, η πεμπτουσία του φαινομένου έγκειται στη ματαιότητα των ουσιωδών ερώτων».

Ο έρωτας συνεπώς δεν είναι μια κατάσταση στατική, είναι πορεία δυναμική όπου οι ρόλοι θύμα-θύτης μπλέκονται, μπερδεύονται, εναλλάσσονται συνεχώς, είτε υπάρχει ανταπόκριση, είτε όχι. Κι όλα αυτά είναι ανθρώπινα.

Προσωπικά δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στα συναισθήματά μου και είμαι πολύ ικανοποιημένη που/αν μπορώ να έχω τα βασικά, δηλαδή ένα δονούμενο συναίσθημα. Ακόμα περισσότερο αν αυτό μπορώ να το επικοινωνήσω στον άλλο. Ωραία η μαγεία και τα ιδανικά συναισθήματα δε λέω, αλλά για εμένα το βασικό είναι να μπορείς και να είσαι σε θέση να νοιώθεις (ό,τι κι αν νοιώθεις), να ξέρεις γιατί το νοιώθεις, να μπορείς να νοιώθεις τον άλλο και τέλος ακόμη καλύτερα να σε νοιώθουν. Και τα τελευταία ΔΕΝ είναι έρωτας!

Κι αφού επέστρεψα πάλι σε αυτόν τον μικρό, ιδανικά πιστεύω ότι αυτόν τον μπέμπη, όταν έρχεται, οφείλεις να τον ζεις, όλες οι υπόλοιπες ενδιάμεσες καταστάσεις είναι μόνο ταλαιπωρία.

Ξανά Σιδέρης λοιπόν για το τέλος: «Με οδηγό μου το έμβλημά, το «κάτι-της-μαγείας», το «μυστικό σημάδι», η λογική του έρωτα μου λέει «Θα το ξαναβρείς». Αυτό είναι κάτι απατηλό. Αν έλεγε «Ψάξε μήπως και το ξαναβρείς», τότε θα ήταν πιο συνετό. Κι αν έλεγε «Ψάξε κι ας μην το ξαναβρείς», τότε θα ήταν αληθινά η σοφία – η επίγνωση αυτού που ήδη ονόμασα «η ματαιότητα των ουσιωδών ερώτων».