Ίσως μία αληθινή ιστορία…

Ίσως να μου συνέβη πριν από χρόνια…

Φοιτητικές ανοιξιάτικες νύχτες της Θεσσαλονίκης. Δεν χρωστάς πουθενά, δε σε περιμένει τίποτα την επόμενη ημέρα, δεν θυμάσαι καν ποια είναι η επόμενη ημέρα.

Γυρνούσα σαν την άδικη κατάρα γύρω στις 3 το πρωί. Το δωμάτιο της Εστίας με έσφιγγε και βγήκα μία βόλτα έξω για να μιλήσω με την νύχτα.

Δεν είναι ποιητική αδεία. Αυτό έκανα. Περπατούσα στους δρόμους δίχως προορισμό, έστριβα και επέλεγα δίχως σχέδιο. Απλά περπατούσα και χάζευα τα σπίτια, τα δρομάκια, τα διάφορα για μένα παράξενα σημεία. Τους έδινα ονόματα (ακόμα θυμάμαι το κόκκινο σπίτι ή το σπίτι των ανέμων κάπου στη άνω πόλη), τους έπλαθα ιστορίες, αναρωτιόμουν τι να ονειρεύονταν όλοι αυτοί που έμεναν παγιδευμένοι μέσα και όλα αυτά τα ψιθύριζα στη νύχτα. Τόσο απαλά όσο κανείς άλλος να μην με ακούει. Δεν μου απαντούσε ποτέ αν και πάντα είχα την ελπίδα. Ήταν λοιπόν άλλη μία από αυτές τις νύχτες που μόλις είχε ξεκινήσει…

Διέσχιζα την Εγνατία στο ύψος της Αριστοτέλους. Στην πρώτη γωνία κινούμενος προς το κέντρο, ένα λευκό αυτοκίνητο περιμένει το φανάρι. Μία φευγαλέα ματιά. Ο οδηγός φοράει γυαλιά. Τίποτε περισσότερο, δε μου τραβάει την προσοχή. Κάτι λέει, το ακούω αλλά δε το νιώθω. Χαμένος στις σκέψεις μου, κάνω μερικά μέτρα ακόμα πριν το συνειδητοποιήσω. Σταματάω κάπου στην μέση. Γυρνάω και κοιτάω. Με ποιον μιλάει τέτοια ώρα; Δεν υπήρχαν κινητά εκείνη την εποχή.

Ένα παλιό αυτοκίνητο. Ο οδηγός φοράει μεγάλα γυαλιά και το μαλλί του είναι κοντό. Δείχνει άντρας αλλά έχει κάτι που δεν κολλάει σε αυτό. Τα χείλια του. Δεν βρίσκομαι κοντά, αλλά τα χείλια του δεν μοιάζουν αρσενικά. Με κοιτάει και αυτός. Αρκεί. Γυρνώ πάλι και συνεχίζω το δρόμο μου.

Σε εμένα μίλησε; Με την άκρη του ματιού μου βλέπω το αυτοκίνητο που διασχίζει το ημικύκλιο κάτω ακριβώς από την Εγνατία. Θα με προλάβει στην επόμενη γωνία. Σε εμένα μίλησε; Με προλαβαίνει. Βοηθάει και το φανάρι. Πρέπει να επιλέξω. Να περάσω μπροστά από το αυτοκίνητο ή από πίσω; Δε χρειάζεται.

«Πόσα;» Σε εμένα μίλησε. Πόσα τι; Πόσα ποια; Η φωνή αν και βαριά είναι γυναικεία. Πόσα…λες; Σκύβω στο παράθυρο.
«Δεκαπέντε.» Ένα βαρύ ξεθυμασμένο άρωμα. Μυρίζει η ηλικία; Με κοιτάει, χαμογελάει…
«Έλα μέσα.» Θηλυκά σίγουρα τα χείλια. Έχει το καλούπι αντρογυναίκας. Επιλέγω να περάσω από μπροστά. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Κλείνω την πόρτα και το φανάρι ανάβει. Χαμογελάω. Η νύχτα παίζει.
«Έχεις όμορφο χαμόγελο.» Τα δάχτυλα της κομψά αλλά χοντρά. Δεν μπορείς να πεις αν είναι όμορφη ή άσχημη. Βαριά ντυμένη. Κοκκινίζω και χαμογελώ ξανά. Τα χείλια μου, πώς να τα βλέπει; Αρσενικά ή θηλυκά; Επιλέγω να μην απαντήσω. Με βοηθάει η αμηχανία μου δίνοντας μου χρόνο να παρατηρήσω περισσότερα.

Κοιτάω για λίγο απέξω. Δεν μου είναι κάτι οικείο, να βλέπω την Εγνατία από το παράθυρο ενός αυτοκίνητου. Από λεωφορείο ναι. Με τα πόδια ναι. Αλλά τώρα εδώ μοιάζει αλλιώτικη. Φωτογραφίες που τρέχουν σαν δεμένα καρέ. Μία ταινία που κυλάει. Που θα καταλήξει; Συνεχίζω να κοιτάω προς τα έξω, αλλά μυρίζω. Το αυτοκίνητο δείχνει παλιό αλλά όχι αφρόντιστο. Οι μυρωδιές του είναι ανεπαίσθητες πέρα από την δική της. Κάποιος φροντίζει να το αερίζει. Ή να κρατάει τα παράθυρα ανοιχτά. Γιατί; Χαμογελάω άλλη μία φορά. Πονηρά.

Αφήνω το χέρι μου να κρεμαστεί απ’ έξω. Το άλλο προσπαθώ ίσως άγαρμπα να το αφήσω επιτηδευμένα ελεύθερο. Αλλάζει τις ταχύτητες και με αγγίζει φευγαλέα. Συγκρατούμαι με το ζόρι. Η πρώτη μου κίνηση όταν με αγγίζει κάποιος είναι να τιναχτώ. Τότε δεν ήξερα, τώρα ξέρω. Είναι η συνειδητοποίηση ότι είναι αληθινός.

Ακούω. Την ανάσα της. Μπορείς να την ακούσεις. Πράγμα σπάνιο για μία γυναίκα. Συνήθως την κρύβουν. Για να περνούν απαρατήρητες. Αφήνουμε την Εγνατία και εγώ γυρνώ και την κοιτάω. Με αφήνει να την δω. Δίχως να με διακόψει. Γυναικείο στοιχείο. Η μύτη κρατά τα γυαλιά και το πρόσωπο της ταλαιπωρημένο. Με τι να ασχολείται;

«Με τι ασχολείσαι;»
«Δεν είσαι Θεσσαλονικιός.» Η φωνή μου και ο τρόπος που προφέρω τις λέξεις.
«Δεν μου απάντησες.» Πάντα από μικρός μ’ άρεσε να ζορίζω ανεπαίσθητα τους άλλους για να δω τι θα κάνουν για να πάρουν αυτό που θέλουν.

Κόβει ταχύτητα και παρκάρει. Κανείς από τους δύο δεν απαντά. Βγαίνουμε και την ακολουθώ. Παρατηρώ το περπάτημα της. Ο άντρας της, πως βαδίζει; Είναι παντρεμένη; Μπαίνουμε στην πολυκατοικία. Είναι αθόρυβη αλλά δίχως να προσέχει. Δεν μένει εδώ; Μπαίνουμε στο ανσασέρ. Πατάει το κουμπί. Δεν προλαβαίνω να δω ποιο, γυρνάει και με κοιτάει.

«Σήμερα μαζί σου.»
«Όχι, δεν είμαι.»

Φτάνουμε. Βγαίνει και την ακολουθώ. Να κάνω ησυχία; Ξεκλειδώνει με θόρυβο και μπαίνει. Στέκομαι, ένα διαμέρισμα που θέλει να με καταπιεί. Μου χαμογελάει, μπαίνω και κλείνω πίσω μου. Σε ποιον όροφο κατεβήκαμε;

(συνεχίζεται)

 

..καβαφικο τοπιο..συνεχισε..

 

Ηλία θα την συνεχίσεις, ή θα μας κρατησεις για πολυ σε αγωνία?  

 

Απάντηση: Ίσως μία αληθινή ιστορία…

εξαιρετικο...