Όταν η αισθητική δεν είναι μαζί μας

Η αισθητική δεν έχει ούτε νόμους ούτε κανόνες ούτε νάδα.
Νόμους και κανόνες φκιάνουμε στην προσπάθεια μας να "δούμε" το ωραίον.
Τα εκάστοτε όρια της ανθρώπινης αντίληψης δημιουργούν το πεδίο ορισμού του "ωραίου"...
Σήμερις το πεδίο αυτό το έχουμε "καλοδεί" και με το παραπάνω και γνωρίζουμε και τις παραμέτρους που το διαμορφώνουν.
Η προσέγγιση του πεδίου αυτού από τον καθένα μας είναι διαφορετική.
Τόσο που δεν μπορούμε να "δουμε" το "ωραίον" του άλλου.
Αυτό είναι πολύ καλό πράμα, διγιότι η έμπρακτη διερεύνηση της "στραβομάρας" μας ή της "στραβομάρας" του άλλου, οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη διερεύνηση του πεδίου.
Υπάρχουν βέβαια πάρα πολλοί που δεν μπορούν να "δουν" την τύφλα τους, για λόγους που εκφεύγουν του παρόντος...
Γι' αυτό και σήμερα μπορούμε να πούμε πως έτσι ήταν πάντα...
Μπορεί να σού φαίνεται πολύ απλοϊκό το παραπάνω ή και αυτιστικό ή και αυτοαναφορικό ή οτιδήποτε, αλλά δεν είναι, λέω εγώ...

 

Όπως η ωκυτοκίνη, η αδρεναλίνη, η σεροτονίνη εντελώς υλικά πράματα δηλαδή έχουν άμεση σχέση με άυλα συναισθήματα, όπως η αγάπη , η λύπη, η χαρά, ο θυμός, ο φόβος έτσι και η ψυχή, έχει μια υλική βάση πιστεύω, τα πόδια της βουτάν στη λάσπη ενώ τα χέρια της αγγίζουν τον ουρανό...

 

Μακάρι περισσότεροι να είχαν αυτήν την άποψη αγαπημένε, τότε ο κόσμος μας θα ήταν ένα παρασάγγας καλύτερο μέρος για να ζει κανείς, για να ζούμε όλοι μας.
Αυτή η αγάπη, είναι επίσης άϋλη και αόρατη και όσο και να την αμφισβητούν, μαζί με την ψυχή, δεν παύει να ζεσταίνει τις καρδιές μας που δεν είναι απλά άλλος ένας μυς στο σώμα μας... 

 

Παπάρια μάντολες...
Ξες πολύ καλά πως (τις καλές, όχι τις φτιαχτές) ωκυτοκίνη, αδρεναλίνη και σεροτονίνη δεν ψωνάμε από το περίπτερο, τις φκιάνουμε μόνοι μας.
Σιρ μεζίρ ή πρετ-α-πορτέ λοιπόν..?
Τα υπόλοιπα είναι low-bred ρομαντισμός ντυ κωλ, ούτε για Άρλεκιν σού λέω...
Γιου νόου δατ, οπότε ασ' τα σάπια, δεν θα σού ξαναπάρει η @brenda παγωτό (τα θέλει ο κώλος της κι αυτηνής βέβαια, αλλά κάνει ζέστη)...
Ουρτ!

 

Κανένας κυνισμός δεν παραμένει αλώβητος κι ακέραιος μετά από 550g παγωτό, να ξέρεις, νιώθω πολύ γλυκιά και καθόλου κυνική, right now... 
Eσύ το' φαγες όλο ψες και σήμερις τίποτα? 
Επί της ουσίας, εμένα το παγωτό, η υψηλή αισθητική, η αλληλεπίδραση, η δημιουργία, ο πόνος, η καύλα και κανά δυό άλλα πραγματάκια που μου διαφεύγουν σε αυτήν την φάση, με κάνουν και φτιάνω όλες τις παραπάνω ουσίες, τις νιώθω να κυλάνε στο αίμα μου μπρε αδελφέ, τι να κάμω? 

 

H μυοσίνη μου είναι που κουβαλάει τσι ενδορφίνες σε μορφή -και σε μέγεθος- μπάλας παγωτού στον βρεγματικό φλοιό.
Σαν να ακούω το τακ-τουκ στο κεφάλι μου... 

 

Rolling stone grass don't gather... (κάπως έτσι τόλεγαν στα 60's)...

 

Ωκυτοκίνη κερνάω σε φλυτζανάκι
ελα να πιείς και συ που σ έχω μάθει
καθώς θα τρώω με τη @brenda παγωτάκι...

 

Σας κοπανάω την κεφάλα, πέφτετε ξεροί, παίρνω όοοολο το παγωτό, το τρώω και περιμένω να ξυπνήσετε να σας κεράσω την ωκυτοκίνη σου, να έχετε καθαρά φλιτζανάκια, ναι? ... Χα!

 

Είναι ωραία να ξετυλίγεται ο ειρμός  

 

Nαι νομίζω κι εγώ πως συμφωνούμε απλά χρησιμοποιούμε άλλους ορισμούς  
Όλα αυτά "η κλασσική μουσική είναι γι αυτούς είναι εμετική και η όπερα είναι της πεντάρας, και το μπαλέτο αδιάφορο και οι πίνακες της Αναγέννησης μπανάλ (άσε για την αρχαιότητα θα πονέσει δεν θα το σχολιάσω)" όντως υπάρχουν. Και βεβαίως είμαι κι εγώ σε κάποιες από αυτές τις ομάδες, πχ η όπερα με εκνευρίζει και τη βαριέμαι αφόρητα ή δεν θα έβαζα έναν πίνακα με ζουμπούρλικα αγγελούδια ερωτάκια και αγγελούδια στο σπίτι μου ποτέ.
Όμως, αυτά εγώ τα αποκαλώ αρέσκεια, όχι αισθητική κρίση.
Και όπως είχα γράψει παραπάνω, η αρέσκεια είναι άλλο πράγμα από την αισθητική κρίση. Μπορεί κάλλιστα να θεωρώ ότι κάτι έχει αισθητική αξία αλλά εμένα να μη μου αρέσει ρε παιδί μου, γιατί έτσι!!    

Πχ Κυνόδοντας (που προαναφέραμε). Μεγάλη μάπα για μένα, δεν μου άρεσε καθόλου. Αστακό που τόλμησε η @brenda ούτε καν προσπάθησα...
Ωστόσο μπορώ να αρνηθώ ότι ο Κυνόδοντας είναι μια ταινία αναφοράς για το ελληνικό σινεμά; Ότι έφερε μια τομή; Ότι θα χρησιμοποιείται σαν παράδειγμα (καλή ώρα   ) όταν μιλάμε για σύγχρονο ελληνικό σινεμά; Όχι, δεν μπορώ να το αρνηθώ. Και εφόσον θεωρώ ότι ο Λάνθιμος ήθελε να κάνει όντως μια ταινία αναφοράς, το έργο εκπλήρωσε αυτό τον εσωτερικό του κανόνα.

Τις κρέπες να τις φάμε ούτως ή άλλως!! Απλωμένες σε πιάτο και κουβά νουτέλα δίπλα  

 

Είτε Κυνόδοντας, είτε Αστακός ήταν υποκειμενική σκηνοθετική προσπάθεια μεταφορικής εικόνας στη μεγάλη οθόνη σοβαρών θεμάτων με κυνικό και σκληρό τρόπο (εντάξει ο Αστακός τουλάχιστον είχε δόση χιούμορ δεν ήταν αμάσητο μπουκέτο) κάποιοι χρειάστηκαν οκάδες σόδας να χωνέψουν αυτό που είδαν, σε κάποιους άλλους πάλι άρεσε .... (αυτό κι αν είναι μαζοχισμός!!!)

 

Το είδα εντελώς αποστασιοποιημένη συναισθηματικά, στο κλίμα δηλαδή της ταινίας.
Ο μαζοχισμός μου δεν βρήκε σημεία ταύτισης με τους ήρωες, ήταν τόσο "τροποποιημένοι", που δεν μπορούσα.
Αν σάδιζα κάποιον, θα τον έβαζα να την δει δυό-τρεις φορές και να μου γράψει τα συναισθήματα που του γέννησε το δυστοπικό του πράγματος,
να αναφέρει έναν-έναν τους συμβολισμούς και την σημασία τους.
Αλλά πάλι, δεν ξέρω αν είμαι τόσο σαδίστρια, έχω και ανθρωπισμό μέσα μου.