Αβάσταχτο κενό

Ούτε ένα εικοσιτετράωρο δεν αντέχει,
όσο διαρκεί το αγκάλιασμα της γης από τη σελήνη
Οι δύο μήνες που ο ίδιος όρισε τυχαία,
είναι πολύ για τον κόσμο των ανθρώπων

Πολλές φορές σκέφτεται την ησυχία,
αυτή την ώρα, εκεί έξω
Ακόμη και από μια μεγαλειώδη σύγκρουση,
δεν θα ακουστεί τίποτε

Όμορφος, φαντάζεται,
θα ήταν ο ήχος της περιστροφής των σωμάτων,
ξύνοντας τον αέρα
Κενό, τόση ομορφιά και γαλήνη,
κενό άηχο, άπιαστο, μακρινό

Επιστρέφει όμως σε αυτές τις 24 ώρες…
Κάτι,
μικρό,
ένα ψήγμα ιστορίας,
ένα ρίνισμα ετυμολογίας,
ένα καρέ επαναλαμβανόμενης ζωής,
μία ψηφίδα μυθολογίας,
χωρίς διανθίσεις τρυφερότητας,
να λείπουν αυτά που εννοούνται,
μόνο ο ήχος που παράγουν οι χορδές παλλόμενες.

Το κενό είναι εδώ, θορυβώδες, απτό, περιέχον