Αισθητική και Καύλα. Έννοιες ασύμβατες στο bdsm;

είναι η αιδώς για το γυμνό αντιαισθητική?
οχι πάντα κατ εμε.
το ενδιαφέρον είναι όμως πως σχετίζεται σχεδόν πάντα με την καύλα.
όσο πιο υπονοηματικά,διακριτικά και ιδιαίτερα εκφράζεται,τόσο πιο αισθητικά όμορφη γίνεται..οι αισθησεις διεγείρονται απο το παιχνίδισμα της εν μέρει έκθεσης των απόκρυφων του γυμνού σώματος επειδή ο εγκέφαλος καλείται να φανταστεί τα κομμάτια του πάζλ που επιθυμεί
η ωμή (σαν κρέας) γυμνότητα δεν είναι διεγερτική.είναι βίαιος ρεαλισμός που θυμίζει κρεοπωλείο το πάσχα.

 

Διάβασα κάμποσα πραγματικά πολύ ουσιαστικά πράματα εδώ, όπως διάβασα και ζουμερά πράματα που τράβηξαν κατ' αλλού -μού αρέσουν τα "πετάγματα" από το ένα στο άλλο, αρκεί να επανέρχονται πάλι στο αρχικό.
Διάβασα και ξεστρατίσματα κυρίως από μπερδέματα κουλουβαχατηδόν, σύνηθες παντού, αλλά κατεξοχήν εθνικό μας σπορ, που κυρίως οφείλονται στην εγγενή δυσκολία διάκρισης της πούτσας απ' τη βούρτσα, κατά το κοινώς λεγόμενο, τυπικο χαρακτηριστικό ενός ταλαντούχου μεν εξίσου τεμπέλη δε, λαού διότι είμεθα και ωραίοι ως Έλληνες, είμεθα!
Ας απλώσω λίγο τον τραχανά...
Η αισθητική είναι κλάδος της φιλοσοφίας πούχει να κάνει με την φύση της τέχνης, την ομορφιά και τις προτιμήσεις, με την δημιουργία και και την εκτίμηση της ομορφιάς. (Από την Wiki).
Oμορφιά, πάλι, είναι "η αρμονική μορφική συσχέτιση μεταξύ των συλληπτικών μας αισθήσεων" . (Herbert Read)
Το Υψηλόν έχει κατ' εξοχήν να κάνει με το υπεραισθητό και ως εκ τούτου ελάχιστα οσμώνεται με το Ωραίον.
Τι πα να πουν τα παραπάνω..?
Πρώτον πως η αισθητική δεν είναι γούστο, δεν είναι στιλ, ομορφιά, τσαχπινιά, κάτι το ωραίον, τεσπά...
Είναι επί της ουσίας ο καμβάς που δημιουργείται/πλάθεται/αρθρώνεται/δομείται ο εαυτός μας ως προσωπικότητα, από τη πρώτη στιγμή που σκάμε μύτη από την κοιλιά της μάνας μας.
Δεύτερον πως η ομορφιά δεν είναι για κανέναν μας το ίδιο. Το αν συμφωνούμε σε ένα μεγάλο ποσοστό πως κάτι είναι ωραίο, πχ η Τζιοκόντα, πα να πει πως ο καλλιτέχνης στο έργο του κατάφερε και βρήκε το "κουμπί της Αλέξαινας" πολλών ανθρώπων, έτσι χοντρικά να τα λέμε.
Τρίτον το Υψηλόν, σαφώς έχει να κάνει με την Αισθητική μας ως ένα βαθμό, αλλά καταφέρνει και διαπερνά όλο μας το είναι και ακόμα παραμέσα στις πιο αρχέγονες καταγραφές μας, φέρνοντάς μας σε επαφή με όλα αυτά τα "σκοτεινά", πόνος, φόβος, δέος, που συνήθως κακοφιλτραρισμένα από την πάρτη μας, έρχονται στο προσκήνιο, δημιουργώντας σημαντικά πλήγματα στην ίδια μας την αντίληψη για εμάς και διαδοχικά τσουνάμι αποριών και βαθύτερων ερωτημάτων, ιδιαίτερα σε αυτό που λέμε Δυτικός άνθρωπος.
Αυτά προς το παρόν και θα επανέλθω ...καιρού επιτρέποντος.

 

...Ψεύτης με την πρώτη ατάκα - ωραίος

 

Ουρφ! Γαβ! Oυουουούιιιιι....

 

Άκου να δεις τι παίζει κάποιες φορές: κάποιοι άνθρωποι όντως βλέπουν ουσιαστικά και ενδιαφέροντα αυτά που λένε οι άλλοι  

 

Λοιπόν ξέρετε, όταν διαφωνώ με μιαν άποψη, της επιτίθεμαι με σφοδρότητα ανάλογη της διαφωνίας μου. Ποτέ δεν επιτίθεμαι στο πρόσωπο, γιατί κανένα πρόσωπο όσο σημαντικό και αν είναι ή αν νομίζει ότι είναι δεν είναι επαρκώς επικίνδυνο, όσο μια άποψη.

Αν κάποιος ταυτίζεται με την άποψή του, και θεωρεί ότι ο ίδιος / η ίδια _είναι_ η άποψή του, δεν μπορώ να αναλάβω εγώ μια τετοια ευθύνη και να μη σχολιάσω την άποψη για να μην τον/την θίξω. Θα λεγα πάντως ότι μάλλον εσείς επιτίθεστε σε μένα ως πρόσωπο με την διάγνωση για την ιδιοσυγκρασία μου. (αντιπαραβάλετε σε πόσα σημεία επέμεινα να διευκρινίζω ότι ό,τι έγραφα δεν αφορούσε πρόσωπα που συμμετείχαν στο νήμα, αλλά την αρνητική κριτική μου στο ότι το Ωραίο και το Υψηλό όχι απλώς υπάρχουν αλλά παίζουν και ρόλο στη ζωή μας). Αλλά μια τετοια επίθεση δεν επηρρεάζει την αλήθεια ή μη των απόψεών κανενός.

Ναι, κι εγώ συμφωνώ. Αλλά την προσωπική αισθητική την αντιλαμβάνομαι ως θέμα καλλιέργειας σχέσεων με ανθρώπους διαφόρων ειδών και τριβής με τη ζωή. Οχι τριβής με τον Καντ και τον Μότσαρτ. Θα συνεχίσω να επιμενω στη διάκριση ανάμεσα

* στην Αισθητική (με κεφαλαίο) που είναι κλάδος της Φιλοσοφίας,
* την αισθητική παιδεία που είναι η μελέτη των έργων τέχνης και
* την προσωπικη αισθητική του καθενός, που είναι σε γενικές γραμμές αυτό που έγραψε ο @espimain, δλδ. η έκφραση μας και η αντίληψη της έκφρασης της δικής μας και των άλλων.

Το αν υπάρχει γραμμή που ενώνει αυτά τα τρία πράγματα, δημιουργώντας αξιολογική κλίμακα, είναι κάτι που αμφισβητώ με σφοδρότητα.

Λοιπόν, αν μου επιτρέπετε, θα απαντήσω [και] εγώ για τον εαυτό μου  

Δεν φοβάμαι καθόλου την τριβή με το χυδαίο γιατί η αισθητική μου δεν είναι ρούχο και δη haute couture, που το φοράω, ώστε να φοβάμαι μη λερωθεί ή τρυπήσει από τις λάσπες και τα αγκάθια του χυδαίου. Ούτε είναι 12ποντα τακούνια που αγόρασα για να "Υψηλώσω" ώστε να φοβάμαι μην πιαστούν στον υπόνομο. Είναι οργανικό μου κομμάτι, αναπτύχθηκε μαζί μου, και στα χρόνια που πέρασαν αναγκαστικά ήρθε και σε επαφή με το χυδαίο. Και επίσης αναγκαστικά, περιέχει κι απ΄αυτό. Τώρα, αν εγώ ή ο οποιοσδήποτε, διαπιστώσει, μετά την εφηβεία του και την εξερεύνησή του, ότι επιδίωκει να τρίβεται διαρκώς με το χυδαίο και να περιβάλεται από αυτό, καλό είναι να σκεφτεί ότι το χυδαίο ήταν εξ αρχής ουσιώδες και συμπαγές κομμάτι της αισθητικής του. Για να μην πιάσουμε τώρα τί είναι και τί δεν είναι χυδαίο για τον καθένα.

Ομολογώ ότι εδώ το έχασα λίγο.

Δεν αντιλαμβάνομαι τί εννοείτε σφετεριστεί, καθώς θεωρώ ότι οι έννοιες αυτές, στην σύλληψή τους με κεφαλαίο, εμπεριέχουν το αυγό του φιδιού. Με μια ποιητική διάθεση θα έλεγα ότι ήταν οι Λέξεις που περίμεναν τον ναζισμό, και όχι ο ναζισμός που βρήκε πρόσφορες τις Λέξεις.

Οι αισθητικές κρίσεις δεν είναι έννοιες, γιατί δεν έχουν καμμία οικουμενική εγκυρότητα, αφορούν μόνο αυτούς που τις μοιράζονται, κάποιες φορές και ένα άτομο μόνο.

Δεν είναι όλες οι έννοιες επανερμηνεύσιμες, π.χ. δεν υπάρχει κάποια επανερμηνεία του φασισμού - ας πούμε, ως εθνική υπερηφάνεια και πατριωτισμός, έτσι δεν είναι;

Καθόλου επανερμηνεία αισθητικών κρίσεων δεν δέχομαι ότι είναι η Αισθητική φιλοσοφία, αλλά επ΄αυτού στο σχετικό νήμα.

Φυσικά και είναι μια αισθητική κρίση, τί άλλο θα ήταν; Αλλά δεν ΑΥΤΑΠΑΤΩΜΑΙ ότι η αισθητική μου κρίση έχει "οικουμενική εγκυρότητα" για αυτό και ρώτησα αν την συμμερίζεστε. Για την βαρύτητα, δεν θα σας ρώταγα αν την συμμερίζεστε. Γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι τριγύρω μου δεν συμμερίζονται αυτή την αισθητική μου κρίση για τον ναζισμό, και σίγουρα δεν είναι ζήτημα αισθητικής τους παιδείας, παρά το βολικό στερεότυπο που κατέδειξα ως παραπλανητικά καθησυχαστικό, με το παράδειγμα της Λένι...

Επίσης, νομίζω ότι λαθεύετε στο ότι είναι αναγκαστικά η κρίση μιας καλλιεργημένης αισθητικής αντίληψης. Απόδειξη ότι ένα σωρό τσομπαναραίοι με ακαλλιέργητη αισθητική αντίληψη σε όλη την Ευρώπη τη δεκαετία του 1940 όρμηξαν να σκοτωθούν, και πολλοί σκοτώθηκαν υπερασπιζόμενοι την αισθητική τους κρίση. Η διατύπωσή μου, μπορεί να δείχνει μια γλωσσική καλλιέργεια (οι τσομπαναραίοι θα το έλεγαν αλλιώς) αλλά η ουσία δεν βρίσκετε στην διατύπωση.

Για να το κρίνω αυτό θα ήθελα λίιιιγη περισσότερη σαφήνεια  

Ρωτώ λοιπόν ευθέως, εσάς και το νήμα:

Πιστεύετε ότι υπάρχουν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ κριτήρια ώστε η προσωπική αισθητική του Γιάννη να μπορεί να χαρακτηριστεί ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ από την προσωπική αισθητική της Μαρίας;

Προσέξτε, δεν λέω αρεστή / συμβατή με την δική σας / μου κλπ. κλπ. σε μια προσωπικη αξιολόγηση (γούστο) που ισχύει για μας και ίσως τον μπατζανάκη μας. Λέω "χειρότερη" ή "καλύτερη", "χαμηλή" ή "υψηλή" κλπ., σε κάποια κλίμακα αντικειμενικής αξιολόγησης. Και αν ναι, ποιά είναι τα κριτήρια; Για να συγκρίνουμε κάποια πράγματα, για να έχουμε "διάταξη" που λένε και οι αρμόδιοι του φόρουμ, πρέπει να υπάρχει κάποιο μέτρο ως μέτρο σύγκρισης. Και πώς σχετίζονται τα κριτήρια με την αισθητική παιδεία που έχουν λάβει ο Γιάννης και η Μαρία ή την Αισθητική φιλοσοφία;

Μια όσο το δυνατόν σαφέστερη απάντηση θα βοηθούσε αν όχι να συν-εννοηθούμε, τουλάχιστον να εννοηθούμε - πριν φτάσουμε στην επίδραση της κάβλας στην προσωπική αισθητική σας/μας  

Τουλάχιστον να ξέρουμε ότι, αν διαφωνούμε, διαφωνούμε θεμελιωδώς.

Για το Υψηλό/υψηλό, τον Κάντ και τους τσομπαναραίους που ζούνε στα ψηλά βουνά, θα περιμένω το σχετικό νήμα.

 

Επειδή ο καθένας μπορεί να κάνει την δική του αναγωγή ως προς την αισθητική και τι είναι τελικά αυτό το Ωραίο, (αφήνω προς το παρόν το Υψηλό στην ησυχία του) και άμα είναι να ασχοληθούμε και πάλι με τον συσχετισμό, ας το κάνουμε κάποια άλλη στιγμή...
Αποτελεί βαθύ προβληματισμό για μένα, αν η παρακάτω φιλοσοφική αντίληψη άπτεται τελικά της αλήθειας ως προς το κάλλος, το Ωραίο, την υποκειμενική μας αισθητική και τον ερωτισμό, τον έρωτα, την επιθυμία και φυσικά την καύλα...
Στο Συμπόσιο, τον ωραιότερό του ίσως διάλογο, ο Πλάτωνας σκιαγραφεί μια κλίμακα ερωτικής ανάβασης που διαδοχικά καλύπτει την έλξη προς τα ωραία σώματα, την έλξη προς τις ωραίες ψυχές, την έλξη προς τις ωραίες δημιουργίες και γνώσεις, για να καταλήξει στην αποκάλυψη ότι το πραγματικό κίνητρο του έρωτα είναι η ταύτισή του με το ιδεατό Ωραίο, με την Ιδέα της ωραιότητας...

<<Όποιος λοιπόν διαπαιδαγωγηθεί σωστά στην ερωτική τέχνη και μάθει να βλέπει σωστά τη μία μετά την άλλη τις διάφορες μορφές του ωραίου, όταν φτάσει στο τέρμα της ερωτικής μυσταγωγίας, θα αντικρίσει ξαφνικά ένα κάλλος αξιοθαύμαστο - εκείνο ακριβώς το κάλλος χάριν του οποίου καταβλήθηκαν όλες οι προηγούμενες προσπάθειες. Αυτό το Ωραίο είναι κάτι αυθύπαρκτο, ενιαίο στη μορφή, αιώνιο· όλα τα άλλα ωραία πράγματα μετέχουν σ᾽ αυτό με τέτοιο τρόπο, ώστε ενώ εκείνα γεννιούνται και πεθαίνουν, αυτό ούτε αυξάνεται ούτε μειώνεται ούτε υφίσταται την παραμικρή αλλαγή.>>

Πλάτων, Συμπόσιο 210e-211b

Η εξαρτητική ενίοτε, αναμφίβολα προνομιακή δε, σχέση του έρωτα προς το Ωραίο, που εκδηλώνεται με την έλξη του προς κάθε ωραία αισθητή μορφή, πράξη ή πραγμάτωση, ανοίγει μια επίγεια προοπτική προς τις Ιδέες. Ο Πλάτωνας παραδέχεται ότι στον κόσμο που ζούμε «είναι δυσθεώρητες η δικαιοσύνη και η σωφροσύνη και όσα άλλα είναι πολύτιμα για τις ψυχές». Από τις πλατωνικές Ιδέες, «μόνο το κάλλος είχε τη μοίρα να είναι κάτι κατάφωτο και αξιαγάπητο», και σε αυτό μπορεί να μας οδηγήσει η θεϊκή μανία του έρωτα...
Η θεϊκή μανία λοιπόν του έρωτα είναι κάτι έξω και πέρα από την καύλα, κάτι ανώτερο ή την εμπεριέχει, μαζί με όλα τα προαναφερθέντα?
Κατά την Πλατωνική αντίληψη, η καύλα είναι ένα σκαλί στην κλίμακα του έρωτα, το κεφαλόσκαλο μεν, αλλά όχι το πλέον σημαντικό του κομμάτι, απαραίτητο στοιχείο ωστόσο για την εξέλιξη της διαδικασίας ανάβασης προς το Ωραίο...
Άρα, ναι μεν δεν ερωτευόμαστε με ότι καυλώνουμε, αλλά είναι απαραίτητο να καυλώσουμε για να ερωτευτούμε, στην συνέχεια δύναται να εξελιχθεί αυτό σε κάτι άλλο, με κορυφή επί της διαδικασίας το απτό πλέον Ωραίο, πέρα από την ιδέα της ωραιότητας...
Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα, είναι ίσως ένα από τα λίγα ποστ εδώ μέσα που με παιδεύουν μέρες ολόκληρες...

 

@elfcat

Με αναγκάζετε να επαναλαμβάνομαι και να απαντώ με έκταση που δεν επιθυμώ, αλλά για χατίρι σας, επειδή σας εκτιμώ και σας συμπαθώ και σας θέλω για συνομιλητή μου, θα το κάνω.
Βεβαίως με ενοχλεί και με κουράζει που μου απαντάτε σαν να μη με διαβάζετε, ή σαν να διαβάζετε ένα βλάκα ή σα να είστε βλάκας(*) [έχω υπόψιν μου την τεχνική αυτή “διαλόγου”, -δεν θα την ακολουθήσω], πράγμα που βάζει την προηγούμενη κρίση μου σε επαναξιολόγηση, αλλά ακόμη αντέχει. Παρακαλώ σταματήστε να υποτιμάτε τους συνομιλητές σας ή να υποτιμάτε τον εαυτό σας. Η εντύπωση που μου αφήνετε είναι πως ένα από τα δυο κάνετε. Ή και τα δυο.
(*)[Παραποιείτε τον λόγο και τα επιχειρήματα των συνομιλητών σας κατ εξακολούθηση. Είναι κάτι που δεν χρειάζεστε. Ο λόγος και ο Λόγος σας στέκει μια χαρά και χωρίς αυτά. Μάλλον στέκει καλύτερα χωρίς αυτά.]


Στην ουσία τώρα… (σιγά σιγά και όσο μου επιτρέπει ο χρόνος μου)

Ελπίζω ότι διακρίνετε την διαφορά των παρακάτω αισθητικών κρίσεων:
«Αυτό είναι Ωραίο»
«Αυτό μ αρέσει»

Απέναντι σε ένα αισθητικό αντικείμενο στη πρώτη πρόταση η αντιμετώπιση μας είναι σαν η ωραιότητα να ήταν ιδιότητα του. Δλδ αντικειμενικό χαρακτηριστικό, οικουμενικά αποδεκτό. Είναι! Λέει.

Σαφέστατα αυτό που μας προκαλεί είναι απολύτως υποκειμενικό: το αίσθημα ηδονής στη θέαση του (άκουσμα του, γεύση του κλπ). Όμως εμείς εκφραζόμαστε σαν να ήταν αντικειμενικό. Σαν να όφειλαν όλοι να έχουν την ίδια ή παρόμοια αισθητική εμπειρία απέναντι του.

Ο τρόπος που διατυπώνουμε μια τέτοια πρόταση ενέχει οικουμενική “αξίωση”. Το ίδιο ισχύει κι όταν πούμε ότι αυτό το αντικείμενο είναι χυδαίο, ή άσχημο κλπ.

Για να το διακρίνετε και συντακτικά, αυτό συμβαίνει (πλην των περιπτώσεων που το ίδιο το ρήμα αναιρεί την καθολικότητα, -δεν μου έρχεται παράδειγμα αλλά οφείλω την εξαίρεση) όταν ο χαρακτηρισμός παίρνει τη θέση του κατηγορούμενου.

Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να απαιτήσουμε αυτήν την καθολική εγκυρότητα, ξέρουμε, ελπίζω, ότι αυτό που προσλαμβάνουμε ως Ωραίο ή άσχημο ή χυδαίο δεν είναι αντικειμενική ιδιότητα του αντικειμένου, δλδ δεν είναι ιδιότητα που προσφέρει στην γνωστική αντίληψη του αντικειμένου, αλλά εμείς επιμένουμε να εκφραζόμαστε γι αυτό με αυτό το τρόπο (καλό θα ήταν συνειδητά).

Αυτό είναι η «υποκειμενική κρίση με αξίωση καθολικής εγκυρότητας».

Ελπίζω να συνεννοούμαστε.

Η δεύτερη πρόταση δεν ενέχει καμιά αξίωση να τη συμμεριστεί κανείς απολύτως.

Και στη δεύτερη πρόταση πατάει και το: Ο καθένας με τα γούστα του, (είπε ο πίθηκος και έφαγε το σαπούνι…  )

 

ΟΧΙ!. Σαφέστερα δεν γίνεται ελπίζω.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ! [φωνάζω τώρα  , μα με βγάζετε απ τα ρούχα μου, κάτι που θα ήθελα να συμβεί σε άλλη ώρα και για άλλους λόγους    ]
Αισθητική κρίση, για να μη μπερδευόμαστε, είναι και η κρίση περί της αισθητικής του άλλου.

Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω μια αισθητική καλλιεργημένη ή ακαλλιέργητη, εκλεπτυσμένη, ή ναΐφ, μπρουτάλ, ή φλατ, να διακρίνω αν έχει βάθος ή στέκει στην επιφάνεια. Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω και υψηλή, πέφτοντας στο “σφάλμα” να χρησιμοποιήσω τον όρο με τον κοινό του τρόπο όπως τον χρησιμοποιούν σήμερα η κομμωτική, η μόδα ή η διαφήμιση. Εννοώντας, ελπίζω ότι και οι προηγούμενοι αυτό εννοούν, το αποτέλεσμα μιας έντονης διανοητικής ενασχόλησης και καλλιέργειας που έχει στόχο να διεγείρει τα πιο λεπτά αισθητικά κριτήρια του αποδέκτη.

Δεν θα έλεγα την προσωπική αισθητική κανενός χειρότερη ή καλύτερη. Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Το χειρότερο ή το καλύτερο ως αισθητική κρίση ανταποκρίνεται σε αυτό που ωφελεί, πράγμα που συνήθως, αν όχι πάντα, εμπλέκει την ηθική και οδηγεί σε αυτό που οφείλουμε.
Χρωστάμε ήδη αρκετά στο ΔΝΤ, καλό θα ήταν, τουλάχιστον εδώ, να χαλαρώνουμε από την ενασχόληση με χρέη.  

Με μια φράση για να είμαι όσο γίνεται σαφέστερη: κανείς δεν οφείλει να έχει συγκεκριμένη αισθητική.

Αν θα έπρεπε ντε και καλά να προσδώσω μια οφειλή στα περί αισθητικής θα έφτανα μέχρι το: Οφείλει στον εαυτό του και μόνο να έχει την αισθητική που του είναι λειτουργική και απολαυστική και δεν του δημιουργεί εσωτερικές αντιφάσεις.

Στο νήμα μου αυτό προσπαθούσα να βρω, τη διαδρομή που θα απέσυρε κάτι που διέκρινα ως εσωτερική μου αντίφαση. Την ενεργητική μου επιθυμία (έλξη) για το ωραίο και το χυδαίο ταυτόχρονα. Η απάντηση που με κάλυψε και ουσιαστικά μου έδειξε τη διαδρομή, μου ήρθε από άλλο νήμα από τη @margarita_nikolayevna. Από εδώ: "Γιάντα ετσά γουστάρνω"! Μπορείτε, ελπίζω, αν σας ενδιαφέρει κιόλας, να αντιληφθείτε τη διαδρομή μου, χωρίς να επεκταθώ παραπάνω.


Τα κριτήρια για κάθε αισθητική κρίση όπως και για τη κρίση μιας αισθητικής είναι απολύτως υποκειμενικά. Ο χαρακτηρισμός αντικατοπτρίζει αυτό που αισθανόμαστε. Παρόλα αυτά εφόσον χρησιμοποιηθεί το ρήμα «είναι» για να χαρακτηριστεί μια αισθητική, η κρίση αυτή παρόλο που είναι υποκειμενική, καλώς ή κακώς, αποκτά αξίωση καθολικής εγκυρότητας. (lol επαναλαμβάνομαι για να το εμπεδώσετε)



Και τέλος, προσέξτε σας παρακαλώ. Για να συνεννοηθούμε, γιατί το θέλω επιτέλους να συμβεί.

Με ενδιαφέρει το Υψηλό ως ουσιαστικό. Ως το αίσθημα της ηδονής που προκαλείται από τον πόνο, τον τρόμο ή τον φόβο. Όπως το προσεγγίζει η Αισθητική Φιλοσοφία.
Το υψηλό ως επίθετο απομακρύνεται από τα ενδιαφέροντα μου.
[η εναλλαγή πεζών κεφαλαίων στα παραπάνω Υψηλά/υψηλά είναι εσκεμμένη]

 

Και μιας και μιλάμε για αισθητική, σαφώς και αποτελεί ουσιαστικότατο θέμα η αποτύπωση της αισθητικής μας στον διάλογο.

Εξηγούμαι:
Η αισθητική μας είναι από τους πυλώνες του προσωπικού μας αξιακού συστήματος, προσωπικά εκτιμώ πως είναι ο απολύτως θεμελιώδης.

Ως άτιμο πράμα η κερα-Αισθητική κάνει δυο πράματα: έχει διαμορφώσει τα ερεθίσματά μας και μετά από πολλές κουβέντες, κυρίως με την σουρτούκω την κερά-Γνωσιολογία και την άλλη την παρδαλή την κερα-Ηθική, αμφότερες παρεπιδημούσες εντός μας, τσουπ αι άτιμαι γραίαι μας φτιάχνουν το αξιακό μας σύστημα, που άπαντες έχουμε, ελάχιστοι το γνωρίζουν πως το έχουν, και ελαχιστότεροι ακόμα γνωρίζουν τι σταδιάλα λέει. Σαν το Σύνταγμα ένα πράμα).

Αλλά η κερα-Αισθητική, ως άτιμον γραϊδιον που είναι, τι κάνει η καριόλα..! Αναλαμβάνει και το πώς θα πούμε, αυτό που θέμε να πούμε, εκθέτοντας βάναυσα τις άλλες δυο κωλόγριες που καμαρώνουν και επαίρονται για το τι μεγαλοκυρίες είναι, βγάζοντας σαφώς πλην εμμέσως, τα άπλυτα, τα δήθεν και τις πομπές τους στη φόρα.

(Θα μου πείτε, καλά βρε παιδί μου, δεν νοιάζεται η καριόλα που κι αυτή αναγκαστικά εκτίθεται? Όχι, θα σας απαντήξω, διότι είναι συλλέκτρια και μάλιστα άπληστη. Δουλειά της είναι να μαζεύει ερεθίσματα, να τα επεξεργάζονται οι άλλες οι μεγαλοκοπέλλες -και κατι παρακατιανές grandes dammes ντυ κωλ, αλλά δεν μας μέλλει εδώ- και μετά αυτή να κάνει το εποικοδόμημα, το αξιακό μας σύστημα, ντε! Διότι εργάζεται αόκνως για τη πάρτη σου ρε άτομο, να 'ουμ...)!

Λες εσύ λοιπόν κάτι κι έρχεται η κερα-Αισθητική, κι ανάλογα με τα “κέφια” της, το φιλτράρει ή το αφήνει να αποτυπωθεί ωμό. Μια ατάκα να πεις, μια πρόταση να γράψεις και μαζί τους σού έχουν φύγει δεδομένα, εικόνες, ήχοι, μυρωδιές, γεύσεις, κύματα κάθε είδους και συχνότητας, ό,τι έχεις και δεν έχεις... (Το κατάλαβε αυτό με τον καιρό η κερά-Γνωσιολογία και με τις άλλες, τις παρακατιανές που λέγαμε, φτιάξανε τη Σημειολογία, στη καραμουνάρα της η δικιά μας, για πάρτη της το χρησιμοποιεί κι αυτό, βάζει τις άλλες τις καρακαλτάκες να πλακώνονται και business as usually)...

Tι θέλει να πει ο ποιητής άραγε με τα παραπάνω..?
Άμα δεν έχεις τι να πεις,
τι τυραννάς τις λέξεις...
Δεν το λυπάσαι το χαρτί *,
πού θες να πας να μπλέξεις;

Διγιότι πριν πάρεις αμπάριζα να βγεις να πεις το κάτι τις σου, κάνε μου τη χάρη -σού λέει η κερα-Αισθητική- κάνε τον κόπο να καταλάβεις παιδάκι μου, τι λέει η άλλη μεριά κι αν δεν, ρώτα, τσάμπα είναι... Αλλέως, η κουφαλίτσα η συνήθεια, θα σε βγάλει στο πέναλτι και η κερα-Αισθητική ούτε καν το κουλό της θα απλώσει να σε συμμαζώξει...

Aλλιώς πώς θα σε κάνει μα μάθεις; Εκ του ασφαλούς; Δεν γίνεται μάνα μου, σε λέω...

Άλλες ιστορίες προσεχώς...

ΥΓ: Το παραπάνω έχει να κάνει με τα ξεστρατίσματα που ανέφερα ακόμα πιο παραπάνω...
_____

* και bandwidth και συχνότητες κι ό,τι τραβάει η ψυχούλα σου.

 

Nα το πάμε και παρακάτω..?
Μιας και περι καύλας ο λόγος...
Προφανώς και η καύλα "υπακούει" στην αισθητική μας.
Προφανώς και η καύλα -ως ορμέμφυτο θέτε να το πείτε, ένστικτο θέτε να το πείτε, ό,τι θέτε- είναι από τα καταγραμμένα δεδομένα/παραμέτρους στη "γκλάβα" του νεογέννητου άρθρωπα, αυτό που λέμε "δεν ήρθαμε στη ζωή tabula rasa", που έλεγε κι ένας εγγλέζος, πάει καιρός...
Πέρα λοιπόν και από τις όποιες βιολογικές καταγραφές/δεδομένα, έρχεται η διαρκώς αναπροσαρμοζόμενη αισθητική μας και παραμετροποιοεί συνεχώς τα ερεθίσματα εκείνα που πυροδοτούν, ενισχύουν ή και καταστέλλουν τα της καύλας μας. Η καύλα μας είναι πάντα εκεί, πολλή, λίγη, έντονη, υποτονική, you name it, δουλειά της αισθητικής μας είναι να ξεκαθαρίζει τα μηνύματα που εκπέμπουμε και δεχόμαστε, έτσι ώστε να μη χάνουμε ενέργεια εκεί που δεν έχει ζουμί. Έτσι δημιουργούμε τους δικούς μας κώδικες και ανάλογα πορευόμαστε, οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, αναθεωρούνται με την πρώτη αφορμή σε οποιοδήποτε βαθμό.
Οτιδήποτε λοιπόν εξυπηρετεί τα της καύλας μας, το βαφτίζουμε του γούστου μας, σε ορισμένες περιπτώσεις και ωραίο άμα λάχει.

Εδώ τα πράγματα ζορίζουν κομμάτι, όχι επί της ουσίας, αλλά λόγω του γεγονότος πως μπερδεύονται στο μυαλό μας τυπικά και διαδικασίες, κώδικες και λειτουργίες, αφορμές και αποτελέσματα, εικόνες και είδωλα. Πα να πει πως η αισθητική μας δεν είναι καλοστεριωμένη, μπάζουμε ρε παιδί μου, αλλά και αυτό δεν είναι κάτι που απασχολεί τον οποιοδήποτε άρθρωπα που ξέρει τι θέλει, απασχολεί τα άτομα εκείνα που δεν το έχουν ξεκάθαρο και υπό αυτή την έννοια ενδύονται διάφορα φαίνεσθαι (μερικοί το λένε λανθασμένα ρόλους): είναι πουρίστες (σιγά ρε καθαρόαιμο), ιεροφάντες (πιάσε-πέτα-σοκοφρέτα), ταγοί (όχι άλλο κάρβουνο), αλλά και μουχρίτσες (η μικρή Τερέζα), γουαναμπηδοτρέντονες (τυφλωθήκαμε από τα στρας χρυσό μου) και παλιοσφουγγαροπούτανα (σημαίες ευκαιρίας σε τιμή σοκ) είτε είναι πανωχεράδικα είτε ακόλουθα. Σημειωτέον, είναι οι συνδυασμοί τους που σκοτώνουν ελέφαντα και απαντώνται συχνότερα.
Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι απολύτως το ένα και το αυτό, η αποδοχή τους ως κάτι τις, δεν πα νάναι ό,τι νάναι, νάναι όμως αυτά και αναγνωρίσιμα, να αφήσουν σημάδια παρουσίας ως τα συμπαθή τετράποδα.
Τους είναι εξαιρετικά δυσχερές να αντιληφθούν καν πώς στο καλό κάποιοι άλλοι "κάνουν" "τα ίδια", αλλά δεν είναι το "ίδιο" με αυτούς/ές...
Και μετά αρχίζουν τις μαλακίες κατά τα γνωστά...
Και πολύ καλά κάνουν, άλλωστε πώς θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά?
Μαλακίες θα λέμε τώρα...?