Ακρότητες... Η "Σκοτεινή" πλευρά του έρωτα

Παρ' ότι υπάρχουν περίοδοι περισσότερο «τρελές» από τη σημερινή, το τέλος του 20ού αιώνα είναι μια εποχή αυξανόμενης ανεκτικότητας


Ο Λόρενς της Αραβίας επιθυμούσε να τον μαστιγώνουν ενώ ο σκηνοθέτης Εντ Γουντ πολεμούσε εναντίον των Ιαπώνων φορώντας κάτω από τη στολή του πεζοναύτη ένα ροζ γυναικείο εσώρουχο και ένα σουτιέν! Οι συγκεκριμένοι ήρωες πολέμου όμως αποτελούν δύο από τα λιγότερο εντυπωσιακά παραδείγματα σεξουαλικής ακρότητας!

Ο Τ. Ε. Lawrence, ο θρυλικός Τόμας Έντουαρντ Λόρενς της Αραβίας, είχε ένα ακόρεστο πάθος σε όλη του τη ζωή: Ηθελε να τον δέρνουν! Στο βιβλίο του «Seven Pillars of Wisdom» («Οι Επτά Στύλοι της Σοφίας») ­ την κλασική γραπτή αναφορά του στην επανάσταση των Αράβων ­ περιγράφει μια σκηνή βασανιστηρίου που υπέστη σε μια πόλη της Συρίας κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του στο αρχηγείο ενός τούρκου μπέη.
Επειτα από συνεχή μαστιγώματα και ένα αισχρό υβρεολόγιο ως ηχητική επένδυση, δέχθηκε ένα πραγματικά δυνατό χτύπημα από τον νεαρό δεκανέα που ως εκείνη τη στιγμή επέβλεπε το βασανιστήριο. «Θυμάμαι πως του χαμογέλασα αόριστα» έγραψε ο Λόρενς «αφού μια ευχάριστη θερμότητα, σεξουαλική ίσως, φούσκωνε μέσα μου». Αυτό ήταν μόνο η αρχή.
Αργότερα, στην Αγγλία, ο αδελφός του Αρνολντ Λόρενς θα έμενε άφωνος μπροστά σε μια λεπτομέρεια που ξαφνικά θα μάθαινε γι' αυτόν. Πρόκειται για μια λεπτομέρεια που όταν τη διαβάσετε στη συνέχεια θα καταλάβετε πως είναι από αυτές που δεν μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί.

Οπως κανείς δεν μπορεί σήμερα να φανταστεί σε τι είδους θεάματα πρωταγωνιστούσε η Θεοδώρα προτού παντρευτεί τον Ιουστινιανό και γίνει αυτοκράτειρα του Βυζαντίου. Πάντως μπροστά στις παραστάσεις της Θεοδώρας τα σόου από την «προκλητική φάση» της Μαντόνα μοιάζουν με σχολικά σκετς. Ενα από τα νούμερα τα οποία η Θεοδώρα εκτελούσε ήταν και το εξής: Ξάπλωνε γυμνή στη σκηνή. Ανοιγε τελετουργικά τα πόδια της.
Μια πιστή βοηθός έριχνε σιτάρι στην περιοχή του αιδοίου της. Κατόπιν, ειδικά εκπαιδευμένες χήνες έρχονταν και γευμάτιζαν! Θα τολμούσε η Μιμή Ντενίση να προσθέσει αυτή τη σκηνή στο επιτυχημένο έργο της «Θεοδώρα των Φτωχών»; Θα χειροκροτούσε το σύγχρονο αθηναϊκό κοινό όσο χειροκροτούσε το βυζαντινό; Η απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα δεν είναι εύκολη και αυτή η δυσκολία αποκαλύπτει ότι είναι πλάνη να πιστεύουμε πως η εποχή μας είναι η περισσότερο «ανεκτική» της ιστορίας.

Ο αγρότης και ο ποπ σταρ

Παρ' ότι υπάρχουν εποχές περισσότερο «τρελές» από τη σημερινή, δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι το τέλος του 20ού αιώνα είναι μια εποχή αυξανόμενης ανεκτικότητας. Το σημαντικότερο όμως είναι το γεγονός ότι ζούμε σε μιαν εποχή που περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη προσπαθεί να ψυχαναλύσει τον εαυτό της. Να κάνει τα πάντα λογικά και εξηγήσιμα. Τι μπορεί λοιπόν να θεωρείται σεξουαλικά «εκκεντρικό» σε μέρες «ανεκτικότητας» και «επιστημονικής απομυθοποίησης»;

Διαβάζω το βιβλίο «Eccentrics» («Εκκεντρικοί», εκδόσεις Weidenfeld and Nickolson) που εκδόθηκε πριν από τρία χρόνια από τον κλινικό νευροψυχολόγο Ντέιβιντ Γούικς και τον δημοσιογράφο των «New York Times» Τζέιμι Τζέιμς. «Πολλές σεξουαλικές δραστηριότητες που παλαιότερα καταχωρίζονταν ως διαστροφές ή ως συμπτώματα πνευματικής ασθένειας και διαταραχής προσωπικότητας» γράφουν οι συγγραφείς «αντιμετωπίζονται σήμερα από τους περισσότερους ανθρώπους ως αβλαβείς παρεκτροπές. Αυτές οι αλλαγές έλαβαν χώρα έπειτα από εκτεταμένες έρευνες στη μεταπολεμική περίοδο, κυρίως από τον Αλφρεντ Κίνσεϊ αλλά και από άλλους.
Οι έρευνες αυτές αποκάλυψαν πως η ανθρώπινη σεξουαλική συμπεριφορά χαρακτηρίζεται από μιαν αισθητά μεγαλύτερη ποικιλία από αυτήν που είναι γνωστή ή που γίνεται παραδεκτή δημοσίως». Ενα σημαντικό επιχείρημα του βιβλίου είναι πως η ανεκτικότητα καταργεί την εκκεντρικότητα. Σε ένα κλίμα όπου «όλα επιτρέπονται» δεν είναι δυνατόν κάτι να θεωρηθεί εκκεντρικό. Ως εκ τούτου καταλήγουν ότι «σήμερα αρκετοί ψυχολόγοι αντιμετωπίζουν για παράδειγμα τον σαδομαζοχισμό και τον μαζοχισμό, υπό ορισμένες ασφαλώς συνθήκες, ως αβλαβείς και αποδεκτές σεξουαλικές εκφράσεις».
Ενδέχεται πάντως τα όρια ανάμεσα στο «αναμενόμενο» και στο «ασυνήθιστο» να έχουν γίνει αρκετά ασαφή μόνο σε μαζικό ή κοινωνικό πλαίσιο. Γιατί ατομικά ο καθένας έχει τους δικούς του ορισμούς που απέχουν από την «επιστημονική ουδετερότητα». Πάντως η εκκεντρικότητα είναι σαφέστατα ένας όρος χωρίς νόημα. Απλούστατα γιατί κανένας δεν χαρακτηρίζει τον εαυτό του «εκκεντρικό».
Η εκκεντρικότητα είναι μια λέξη που υπάρχει για να χαρακτηρίζει κάτι που κάποιος θεωρεί ξένο. Μόνο που αυτό που βλέπουμε εμείς «ξένο» μάς βλέπει και εμάς «ξένο». Οταν κοιτάς την άβυσσο σε κοιτάζει και αυτή! Οσο εκκεντρικός είναι ένας ποπ σταρ για έναν αγρότη, τόσο εκκεντρικός είναι και ο αγρότης για τον ποπ σταρ.
Υπό αυτή την οπτική γωνία λοιπόν είμαστε εκκεντρικοί στα μάτια μιας μερίδας των συνανθρώπων μας. Μόνο που μερικοί διεκδικούν την «πρωτοπορία»...

Τέσσερις χιλιάδες αμερικανοί πεζοναύτες ξεκίνησαν να εισβάλουν στο νησί Ταράουα στον Ειρηνικό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Γύρισαν μόνο 400. Ενας από αυτούς διηγείται σε ένα φίλο του: «Ηθελα να σκοτωθώ, Τζόε. Οχι να τραυματιστώ. Να σκοτωθώ! Δεν ήθελα να τραυματιστώ, γιατί τότε δεν θα μπορούσα να εξηγήσω τη ροζ κιλότα και το ροζ σουτιέν».

Ο πεζοναύτης αυτός ήταν ο Εντ Γουντ (Edward D. Wood Jr). Γεννήθηκε το 1924 και έγινε γνωστός ως «ο χειρότερος σκηνοθέτης στην ιστορία του κινηματογράφου». Κατά τη διάρκεια του πολέμου είχε παρασημοφορηθεί με αρκετά μετάλλια ανδρείας ­ πάντα φορώντας γυναικεία εσώρουχα.
Τα έργα που σκηνοθέτησε χαρακτηρίζονται «καμπ». Δηλαδή υπερβολικά και εξεζητημένα. Περιστρέφονται γύρω από τον τρανσβεστισμό και ­ σχεδόν ­ κανείς δεν τα βλέπει. Για να ζήσει αναγκαζόταν να γράφει πορνογραφικά μυθιστορήματα με ήρωες άντρες για τους οποίους «η ζωή ήταν μια ατέλειωτη σειρά από φορέματα» όπως έλεγε ο ίδιος.
Μετά τον θάνατό του, το 1978, οι φανατικοί κινηματογραφόφιλοι ανέσυραν τα φιλμ από την αφάνεια και τα βάφτισαν «κλασικά», γιατί απλούστατα είναι «τα χειρότερα φιλμ που έχουν γυριστεί ποτέ». Οσοι ενδιαφέρεστε αναζητήστε σε κινηματογραφικές λέσχες το «Glen or Glenda» («Γκλεν ή Γκλέντα») και το «Plan 9 from Outer Space» («Σχέδιο 9 από το Διάστημα»).
Και μια λεπτομέρεια: ο Εντ Γουντ ήταν ετεροφυλόφιλος και ευτυχισμένος ως παντρεμένος. Η διαφορά του από τους άλλους παντρεμένους εντοπιζόταν σε κάτι απλό: είχε το μυαλό του στις φούστες των γυναικών λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε και έτσι τις δοκίμαζε ο ίδιος!

Η «στολισμένη βασίλισσα»

Ενας άντρας που ντύνεται γυναίκα ονομάζεται «ντραγκ κουίν» («στολισμένη βασίλισσα») ­ μια ορολογία που έχει επικρατήσει και στην ελληνική γλώσσα. Κάνει εντύπωση πως δεν έχουν όλοι οι άντρες - ντραγκ κουίν τα ίδια κίνητρα. Μερικοί προτιμούν απλώς και μόνο το σετ «φούστα - μπλούζα» ενώ άλλοι επιταχύνουν στη λεωφόρο του χειρουργείου. Κάποιοι από αυτούς που επιμένουν να μεταμφιέζονται υποστηρίζουν πως δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να γίνουν γυναίκες.
Γιατί αν γίνουν γυναίκες, δεν θα μπορούν πλέον να μεταμφιέζονται σε γυναίκες! Πρόσφατα κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το βιβλίο «Persona» («Προσωπικότητα», εκδόσεις Rizzoli) που περιέχει φωτογραφίες και δηλώσεις από τις πιο διάσημες ντραγκ κουίν των Ηνωμένων Πολιτειών.

«Δεν ήθελα ποτέ να είμαι μια γυναίκα αλλά μια ηθοποιός» υποστηρίζει ο Τσαρλς Μπους (Charles Busch) που έχει γράψει και ερμηνεύσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο θεατρικό έργο «Vampire Lesbians of Sodom» («Λεσβίες Βρικόλακες των Σοδόμων») το οποίο προκάλεσε αίσθηση στους αβάν γκαρντ κύκλους της Νέας Υόρκης. «Πιστεύω πως η μεταμφίεση δεν έχει σχέση με τις γυναίκες» συνεχίζει ο Μπους «αλλά με τους περιορισμούς που ο αντρικός ρόλος θέτει σε μερικούς άντρες.
Μερικοί άντρες τρελαίνονται στην ιδέα ότι πρέπει να είναι οι άντρες που καθορίζουν τα αυστηρά κοινωνικά πρότυπα. Ετσι αντιδρούν δυναμικά υποδυόμενοι τις πόρνες του πεζοδρομίου». Μια άλλη γνωστή ντραγκ κουίν είναι Ζόντρα Φοξ. Πίσω από το μέικαπ της Ζόντρα υπάρχει ένας άντρας που σχολιάζει: «Η Ζόντρα είναι η γυναίκα που πάντα ήθελα να έχω δίπλα μου. Επειδή όμως δεν μπορούσα να βρω μια γυναίκα τόσο εκκεντρική όσο εγώ, αποφάσισα να γίνω εγώ αυτή η γυναίκα. Είμαι η γυναίκα που πάντα ποθούσα!»

Η επικαιρότητα όμως είναι ικανή να κάνει το βιβλίο «Persona» να μοιάζει με τις περιπέτειες της «Κοκκινοσκουφίτσας». «Μυστική οργάνωση τρανσέξουαλ ιερέων αναστατώνει την Εκκλησία» ήταν ένας από τους τίτλους στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «The Sunday Times» την Κυριακή 30 Μαΐου. Η Εκκλησία της Αγγλίας επέτρεψε το 1992 τη χειροτονία γυναικών παπάδων.
Σήμερα αποκαλύπτεται πως δύο παπάδες που είναι γυναίκες είχαν ξεκινήσει την καριέρα τους ως άντρες! Εκαναν αλλαγή φύλου και χειροτονήθηκαν και πάλι, σε άλλη πόλη, ως γυναίκες. Κάτι που σκοπεύουν να κάνουν ακόμη τρεις. Τουλάχιστον 14 άλλοι αρέσκονται να ντύνονται με γυναικεία ρούχα. Πολλοί από αυτούς συναντώνται τακτικά με δόκιμους αγγλικανούς μοναχούς ως μέλη της ως τώρα μυστικής οργάνωσης «Sibyls». Sibyl είναι η Σίβυλλα.
Η ελληνική λέξη που ­ για τους Βρετανούς ­ προσδιορίζει την «προφήτισσα». Οι Ελληνες γνωρίζουμε πως οι Σίβυλλες ήταν θρυλικές γυναικείες μορφές της αρχαιότητας που ζούσαν πολλούς αιώνες και γνώριζαν τα πάντα γύρω από τα σχέδια και τις βουλές των ανθρώπων και των θεών. Σήμερα «Σίβυλλες» αυτοαποκαλούνται οι συγκεκριμένοι βρετανοί κληρικοί ­ καμία σχέση δεν έχουν πάντως με τη δική μας «Σίβυλλα».

«Κάνω επιλεγμένες ασκήσεις για να επανασχηματίσω τη μέση μου», δήλωσε μια από τις «Σίβυλλες» που ­ όπως μας πληροφορεί το δημοσίευμα ­ τα τελευταία πέντε χρόνια έχει κάνει περισσότερες από 200 ώρες ηλεκτρόλυσης στο πρόσωπο και στον λαιμό για να εξαφανίσει κάθε ίχνος τρίχας. «Ταξιδεύω αρκετές εβδομάδες κάθε χρόνο ως γυναίκα» συνεχίζει. «Εχω θέσει στον εαυτό μου τον περιορισμό πως δεν πρέπει να ντύνομαι γυναίκα σε απόσταση μικρότερη των 60 μιλίων από την ενορία μου. Εχω πάντως υπέροχο σώμα. Μου έχουν σφυρίξει ενώ περπατούσα στον δρόμο, κάτι το οποίο βρήκα αρκετά διασκεδαστικό».
Το θέμα ενδέχεται να ανακύψει στη σύνοδο των αγγλικανών επισκόπων που θα γίνει μέσα στον Ιούλιο. Ελάχιστοι γνωρίζουν ποια στάση θα κρατήσει ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι Τζορτζ Κάρεϊ αλλά η περίπτωση των ιερέων που ντύνονται σαν γυναίκες και έλκουν τα αντρικά βλέμματα δεν είναι η πιο εξωφρενική περίπτωση «σεξουαλικής εκκεντρικότητας» που μπορεί να διαβάσει κανείς!

Επαναστατικές καινοτομίες

Στο Internet υπάρχει μια «ηλεκτρονική τοποθεσία» όπου βρίσκονται όλες οι λεπτομέρειες για τις ευεργετικές συνέπειες της τσουκνίδας, (η ηλεκτρονική διεύθυνση είναι: www.erotizone.com/erotica/Stories/NETTLE. html. Nettle στα αγγλικά σημαίνει τσουκνίδα. Η χρήση του συγκεκριμένου φυτού στη διέγερση του δέρματος ασθενών με συμπτώματα παράλυσης είναι γνωστή εδώ και αρκετούς αιώνες. Οι τσουκνίδες όμως μεταπήδησαν κάποτε στα ερωτικά παιχνίδια.
Οι θιασώτες ­ μεταξύ των οποίων και ορισμένοι βοτανολόγοι ­ υποστηρίζουν σε ιδιωτικές συζητήσεις πως η τριβή των απόκρυφων μελών με φύλα του φυτού προσφέρει τη λύση σε όσους υποφέρουν από την αναπόφευκτη μείωση της αφής που επιφέρει η χρήση προφυλακτικού. Η ένταση της αφής που αφαιρεί το προφυλακτικό ισοσκελίζεται από το μέγεθος του ερεθισμού που προσθέτει η «προκαταρκτική» τριβή με φύλα τσουκνίδας!

Ενα άλλο «εξαιρετικά εκκεντρικό» μονοπάτι που οδηγεί σε σεξουαλικό ερεθισμό περνά μέσα από την τάση ορισμένων ανθρώπων να «ξυπνούν ερωτικά» με ένα ντους. Μόνο που αυτό το ντους δεν είναι με νερό. Ψυχολογικό παραπροϊόν της φυσιολογικής συνήθειας της ούρησης, τα γνωστά σήμερα ως «χρυσά ντους» (Golden Showers - Water Sports) καταγράφηκαν για πρώτη φορά από τους ιστορικούς ως μια πρακτική που συνηθιζόταν σε ορισμένες θρησκευτικές τελετές της αρχαίας Ρώμης. Σε κάποιους ανθρώπους πάντως η κλίση προς τα σωματικά υγρά αγγίζει κυριολεκτικά τα όρια του εμετού. Για να επιτευχθεί η επιθυμητή «εξαγωγή» συνήθως προηγείται αυξημένη κατανάλωση είτε κόκκινου κρασιού είτε σοκολάτας!

Αυτό το «φετίχ» πάντως δεν μπορεί να συνδυαστεί με τη συνήθεια της σεξουαλικής επαφής σε κουκέτες τρένων. Θα ήταν επικίνδυνα «χαοτικό». Τα τρένα είναι τα μέσα μεταφοράς με την ιδιότητα να τονώνουν την επιθυμία για σεξ σε αρκετούς ανθρώπους. Ελάχιστοι όμως σχεδιάζουν σιδηροδρομικά σεξουαλικά πλάνα! Οσα ζευγάρια επιλέγουν κάτι τέτοιο υπερασπίζουν την επιλογή τους επιχειρηματολογώντας για τη «σεξουαλική ενέργεια» που εκλύεται από τις δονήσεις του τρένου σε συνδυασμό με το πέρασμα από μακρά «μυστικοπαθή» τούνελ.
Οι σκληροπυρηνικοί «σιδηροδρομόφιλοι» προτιμούν να φθάνουν σε οργασμό τις στιγμές που το τρένο καταφθάνει σε έναν γεμάτο κόσμο σταθμό. Τα τρένα δεν είναι η μόνη συνεισφορά της βιομηχανικής επανάστασης στην ανανέωση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Σημαντικό ρόλο έχουν διαδραματίσει και τα πλυντήρια ρούχων!
Πολλές ευφάνταστες αμερικανίδες κυρίες λέγεται πως έχουν εκτιμήσει ήδη από τη δεκαετία του '50 την ιδιότητα των «δονούμενων» συσκευών να προσφέρουν ρίγη απόλαυσης σε αυτές που κάθονται επάνω τους ­ ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της συνοδευόμενης από μηχανικά μουγκρητά «απόπλυσης». Αν το σεξ περνάει από το πλυντήριο, τότε πολύ συχνότερα περνά και από το ψυγείο! Το ψυγείο έχει επανειλημμένα θεωρηθεί μια πόρτα που οδηγεί στον κήπο των απολαύσεων. Εκεί, εκπρόσωποι του φυτικού βασιλείου ­ όπως τα καρότα και οι μπανάνες ­ είναι έτοιμοι να «ταπεινώσουν» το ανθρώπινο είδος. Ιδιαίτερα όταν η κατάσταση βγει «εκτός ελέγχου» και καταλήξει εντός χειρουργείου, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ειδικευόμενων φοιτητών της Ιατρικής.

Είναι γεγονός πως η εποχή μας εντείνει την αποξένωση. Οι περισσότερες σχέσεις μας είναι ξηρές και επιφανειακές, στηριγμένες στην αμοιβαία αντιπαλότητα. Και αυτός είναι ένας μόνο από τους λόγους που κάποιοι αποφασίζουν να αγγίζουν ανθρώπους σπάνια ή και ποτέ. Ο θρυμματισμός των ανθρώπινων σχέσεων οδηγεί το εμπόριο πλαστικών μανεκέν σε πρωτοφανή ανάπτυξη!
Τα χρήματα που απαιτούνται για την αγορά μιας τέλεια «Πλαστική κυρίας» (περίπου 150.000 δρχ.) θεωρούνται από μερικούς «επένδυση σε μιαν ειλικρινή σχέση που δεν θα διακοπεί ποτέ!». Αλλωστε «Plastic is Fantastic!», όπως λένε οι Αμερικανοί.

Οπως ήδη φάνηκε, εκτός από την κοινωνική διαφοροποίηση η ίδια η εξέλιξη της τεχνολογίας πλουτίζει τον κατάλογο με τις «σεξουαλικές εκκεντρικότητες». Σήμερα ένας όλο και μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων περνά όλο και περισσότερες ώρες στο γραφείο. Αναπόφευκτα κάποια αντικείμενα ή συσκευές αποκτούν μια σχετική σεξουαλική φόρτιση. Το φωτοτυπικό μηχάνημα είναι ένα από αυτά! Λέγεται πως σε πολλά πάρτι που γίνονται σε γραφεία ­ κυρίως διαφημιστικών εταιρειών ­ το θερμόμετρο ανεβαίνει όταν ένα καλλίγραμμο στέλεχος αποφασίζει να καθήσει στο ζεστό γυαλί του φωτοτυπικού!
Δεν είναι λίγες οι καθαρίστριες που έχουν χαμογελάσει με νόημα μαζεύοντας νωρίς το πρωί της επομένης κάποιες «χαρακτηριστικές» μεγεθύνσεις. Και κάτι ακόμη: τα ερεθισμένα μάτια δεν είναι πάντα απόδειξη αϋπνίας ή ατελείωτων ωρών μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Ο ερεθισμός μπορεί να οφείλεται σε επαφή των ματιών με μια ερωτική γλώσσα!
Η οφθαλμολαγνεία πάντως συναντάται συχνότερα μεταξύ των Εσκιμώων των οποίων το κλίμα δεν ενθαρρύνει τα στριπτίζ ­ και έτσι περιορίζονται στο «γυμνό μάτι». Γιατί όμως καμία από τις προαναφερόμενες «εκκεντρικότητες» δεν είναι τόσο δημοφιλής όσο είναι η επιθυμία για άσκηση και αίσθηση πόνου;

Μαζοχιστικές υπερβολές

Στο Internet υπάρχει μια διεύθυνση που ανήκει στον CC Dude ­ τον άνθρωπο που ισχυρίζεται πως είναι «ο πιο ποδοπατημένος άντρας του Τέξας». Το ποδοπάτημα ­ ενίοτε με τακούνι στιλέτο ­ αφορά αποκλειστικά ετεροφυλόφιλους άντρες και είναι η πιο ακραία μορφή ποδολαγνείας.
Πληκτρολογώντας τη διεύθυνση http://enchantedfoot.com/ccdude/home/Warn.htm μαθαίνει κανείς πως «υπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω που περιμένουν κάποιον φίλο να τους χαϊδέψει τα πόδια».

Πρόσφατα κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το βιβλίο «Α Defence of Masochism» («Υπεράσπιση του Μαζοχισμού» ­ εκδόσεις Faber and Faber). Η συγγραφέας Ανίτα Φίλιπς αποκαλύπτει πως μια μικρή αλλά έντονη σχέση με έναν νεότερο άντρα τη βοήθησε να ανακαλύψει μια πλευρά της σεξουαλικότητάς της που από πάντα περίμενε να εκδηλωθεί. «Ανακάλυψα πως μου αρέσει να με δένουν, να με δαγκώνουν, να με χαστουκίζουν, να με υποτάσσουν» γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου της. «Ανακάλυψα πως ο πόνος και η απόλαυση δεν είναι δύο πράγματα αντίθετα. Είναι απλώς δύο διαφορετικές συχνότητες, δύο διαφορετικοί τρόποι αντίδρασης απέναντι στην πραγματικότητα. Ο πόνος είναι κάτι εξαιρετικά καθαρτικό ­ σε καθαρίζει εσωτερικά και σε αναβαπτίζει περισσότερο από την οποιαδήποτε συζήτηση με τον οποιονδήποτε ψυχοθεραπευτή».
Μήπως οι ψυχαναλυτές πρέπει να προσθέσουν τα χαστούκια στο επιστημονικό τους οπλοστάσιο;

Πάντως τα σαδομαζοχιστικά περιοδικά είναι διεθνώς η πιο δημοφιλής μορφή πορνογραφίας! Γενικώς το αιώνιο παιχνίδι επιβολής και κυριαρχίας δεν θα υπήρχε αν δεν ικανοποιούσε και τις δύο πλευρές! Στην περίπτωση του σεξ ενδέχεται τόσο ο σαδισμός όσο και ο μαζοχισμός να περιέχουν κάτι αρχαιότερο του ανθρώπου. Η έμβια ύλη πλάθεται μέσα από τον πόνο. Συνεπώς η άσκηση πόνου είναι μια διεγερτική πράξη επιβολής επί της ύλης. Περιέχει μια φευγαλέα υποψία της δυνάμεως του δημιουργού ­ του «απόλυτου άρχοντα».
Με τη σειρά του ο πόνος παρακινεί την «εξουσιαζόμενη ύλη» να αισθανθεί περισσότερο «υλική». Να αισθανθεί «ενεργά υποταγμένη» και άρα εντονότερα «ζωντανή», «υπαρκτή» και ροδοκόκκινη! Κάτι που με τη σειρά του κάνει τις φλέβες του χεριού που ασκεί τον πόνο να χτυπούν εντονότερα!

Ο νευροψυχολόγος δρ Ντέιβιντ Γούικς και ο δημοσιογράφος Τζέιμι Τζέιμς πιστεύουν πως ο σαδομαζοχισμός βρίσκεται κοντά στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την εκκεντρικότητα από τη νεύρωση. «Μεταξύ ανθρώπων που διατηρούν μια τρυφερή σχέση» καταλήγουν «μερικά ήπια χαστούκια στα οπίσθια μπορεί να θεωρηθούν απλώς ένα αβλαβές ερωτικό διεγερτικό. Μια πιο έντονη μορφή βίας όμως, όπως είναι το δυνατό μαστίγωμα, συχνά προέρχεται ή εκδηλώνει ένα βαθύτερο νευρωτικό αίσθημα κατωτερότητας».

Η περίπτωση του Λόρενς της Αραβίας πάντως ενδέχεται να εκδηλώνει ακόμη βαθύτερα αισθήματα. Ενα συγκεκριμένο περιστατικό ίσως φωτίζει λίγο καλύτερα το ψυχολογικό του πορτρέτο.

Μετά την επιστροφή του στη Βρετανία ο Λόρενς προσεγγίζει τον Τζον Μπρους, έναν μελαχρινό, απλοϊκό και γεροδεμένο Σκωτσέζο που είχε στην υπηρεσία του. Ζητεί τη βοήθειά του σε ένα λεπτό οικογενειακό ζήτημα. Του εκμυστηρεύεται πως έχει διαπράξει ένα αποτρόπαιο έγκλημα εναντίον του θείου του. Δεν μπορεί βέβαια να αποκαλύψει τι είδους έγκλημα. Του εξηγεί όμως πως ο θείος του είναι αμείλικτος! Δεν θα καταγγείλει το έγκλημα στην αστυνομία μόνο αν ο Λόρενς δεχθεί να υποστεί ένα είδος σωματικής τιμωρίας.
Ο Τζον Μπρους για να τον βοηθήσει να αποφύγει τη φυλακή αναγκάζεται να δεχθεί να τον μαστιγώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα! Υστερα από κάθε μαστίγωμα ο Μπρους ξέρει πως ο Λόρενς πηγαίνει στον γιατρό. Ο γιατρός εξετάζει τα τραύματα και στέλνει επιστολή στον θείο που επιβεβαιώνει τη συνέχιση της τιμωρίας. Τα μαστιγώματα συνεχίζονται επί 12 συναπτά έτη! Με το τέλος του Λόρενς, ο συγκινημένος και εκνευρισμένος Μπρους γράφει ένα γράμμα στον αδελφό του Λόρενς, Αλφρεντ, και αφού του εξηγεί τι είχε συμβεί, ζητεί να συναντηθεί με αυτόν τον «απάνθρωπο θείο». Ο Αρνολντ Λόρενς έμεινε εμβρόντητος. Γιατί αυτός και ο αδελφός του δεν είχαν θείο!

Το ΒΗΜΑ, 21/06/1998 , Σελ.: C14
Κωδικός άρθρου: B12486C141
ID: 92642

 

ενδιαφέρον άρθρο αλλά η ταινία ακόμη καλύτερη.

αν ο σαδομαζοχισμός είναι το όριο ανάμεσα στην εκκεντρικότητα και τη νεύρωση,τα χρήματα είναι το αντίστοιχο όριο ανάμεσα στο να σε πουν εκκεντρικό και τρελό.λίγο άσχετα αλλά εφόσον δεν διάβασα το βιβλίο...

έχεις υπόψιν σου μήπως μια σείρα κόμικ με αντίστοιχο περιεχόμενο που είχαν εκδοθεί από τον οίκο taschen?

 

Εκκεντρικότητα και φαντασία, στα όρια της ποιητικότητας στην ελληνική ταινία "Sigapoore Sling", του Νίκου Νικολαΐδη, όπου στο τέλος βλέπουμε το στιλέτο να είναι ένα είδος φαλού. Ο έρωτας αποκτά εδώ μαγικές διαστάσεις που αλλάζουν το πρόσωπο της κοινωνίας μέσα από τις αλλαγές των διαπροσωπικών σχέσεων.