Αλεξάνδρειες

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

 

Ελένη

Πράξη Πρώτη

-Πάμε κάπου μετά το σχολείο;
Πως θα μπορούσε να ήταν αρνητική η απάντηση; Ποιος θα μπορούσε να πει όχι σε αυτή τη γυναίκα; Ω, ναι. Η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει στη ζωή μου… Και η μοναδική γυναίκα μέχρι σήμερα που ένιωθα ότι είναι πιο έξυπνη από εμένα. Ίσως να έκανα λάθος, ίσως να ήταν και άλλες πιο έξυπνες, ίσως ακόμα και αυτή να μην ήταν τόσο έξυπνη όσο νομίζω. Ποιος ξέρει, σημασία έχει τι νιώθεις, έτσι δεν είναι;
Δυο ώρες. Και άλλες δυο. Και άλλες δυο. Μέχρι το βραδύ, χωρίς να έχουμε γυρίσει σπίτι. Και μετά μέχρι το πρωί. Χωρίς κινητά. Χωρίς να ξέρει κανένας που είμαστε. Χωρίς να πάμε σχολείο το πρωί. Μέχρι που κατά τις 12 την άλλη μέρα το μεσημέρι μου είπε πως θέλει να γυρίσει σπίτι. Και το έκανε. Κι εγώ για κάποιο περίεργο λόγο αποφάσισα να πάω στο σχολείο για την τελευταία ώρα. Και είδα ένα περιπολικό από έξω. Και ρώτησα γεμάτος περιέργεια τι στο καλό έγινε.
-Δεν το έμαθες; Χάθηκε η Ελένη η… Από χθες. Και την ψάχνουν!



Πράξη Δεύτερη

Τι θα μπορούσε να θέλει; Δεν την έχω ακούσει ποτέ έτσι. Πάντα είναι ήρεμη και κοντρολαρισμένη. Ανησυχώ, περπατάω πιο γρήγορα. Φτάνω, κάθομαι δίπλα της. Δακρύζει. Τι έπαθες; Πες μου! Επιμένω. Η ανησυχία μου μεγαλώνει όταν μου λέει πως ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελε να συναντήσει έπρεπε να είμαι εγώ. Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν κάνω τίποτα.



Πράξη Τρίτη

Το τηλέφωνο χτυπάει. Πάντα αργά τη νύχτα, εκεί γύρω στη μια. Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά κάθε φορά που χτυπάει είμαι μόνος στο σπίτι. Το σηκώνω. Δε μιλάει κανένας. Δε το κλείνει. Μόνο την πρώτη φορά δεν ήξερα πως είναι αυτή. Μίλησε μου! ΜΙΛΗΣΕ ΜΟΥ! Δε μιλάει ποτέ, ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη, ούτε τη δέκατη φορά. Κάποια στιγμή, μετά από ένα μήνα και παραπάνω, άκουσα την πρώτη φράση. Σύντομη φράση, που είχα συνηθίσει να την ακούω συνέχεια από το στόμα της.
-Σε θέλω…



Πράξη Τέταρτη

-Νίκο, θα έρθουν σήμερα το μεσημέρι, ξανά.
-Ξανά; Δεν βαρέθηκαν;
-Το παιδί τους ψάχνουν, τι περιμένεις;
Έρχονται, ξανά. Με έναν ιδιωτικό detective. Ξανά από την αρχή, τα ίδια και τα ίδια. Πως γίνεται την πρώτη φορά που την έψαχναν να ήταν μαζί μου και όταν έφυγε από το σπίτι να είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που είδε και να μην ξέρω τίποτα; Πως γίνεται να μην ξέρω που είναι; Τους αφήνω να τα πουν ακόμα μια φορά. Περιμένω να τελειώσουν.
-Η Ελένη είναι καλά και θα επιστρέψει στο σπίτι σε λίγες μέρες.
-Πως το ξέρεις;;;
-Μιλάω μαζί της εδώ και μια εβδομάδα…



Πράξη Πέμπτη

-Είμαι Ελλάδα. Θέλεις να βρεθούμε;
Κάθε φορά το ίδιο. Κάθε φορά, όταν έρχεται, το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να τρέξει να με συναντήσει. Χωρίς καμία επικοινωνία ενδιάμεσα. Δυο, το πολύ τρεις φορές το χρόνο. Και κάθε φορά καταλήγουμε σε ένα κρεβάτι. Μέχρι την επόμενη.
Και ενδιάμεσα ο καθένας τη ζωή του. Αλήθεια, το ενδιάμεσα είναι ο χρόνος που είμαστε μαζί ή ο χρόνος που είμαστε χώρια; Μου λέει για τις σχέσεις της. Πάντα σχέσεις, ποτέ γαμήσια. Αμέτρητες σχέσεις. Μέχρι ένα πρωί, εκεί που νόμιζαν ότι όλα είναι καλά να γυρίσει και να τους πει τέλος. Και μετά στην επόμενη σχέση. Μέχρι να την πετάξει και αυτή. Δεν ξέρω γιατί γυρνάει πάντα σε εμένα. Δεν είναι ο άνθρωπος που δεν χορταίνει σεξ, δεν ήταν ποτέ.
Κι εγώ ζω τη ζωή μου χωρίς να την περιμένω. Μόνο που εγώ συλλέγω κορμιά, όχι ψυχές. Κάνω ότι κάνω και αφήνω πίσω μια ψυχή ολόκληρη. Αυτή αφήνει πίσω ψυχές κομματιασμένες. Και το διασκεδάζει. Και μου το λέει και γελάει. Serial Killer
Γιατί γυρνάει πάντα σε εμένα;



Πράξη Έκτη

Όχι άλλο. Ένιωσα. Ένιωσα για χρόνια. Τέλειωσε. Παρόλα αυτά, ενώ έχει βγει από την ψυχή μου η επιθυμία να γαμηθώ μαζί της είναι η ίδια.
-Είμαι Ελλάδα, θέλεις να βρεθούμε;
Σταυρωτά φιλιά. Αγκαλιά. Θέλεις να πάμε για ποτό; Αν θέλεις μπορούμε να τα πούμε κάπου πιο ήσυχα, έχω τα κλειδιά από το σπίτι ενός φίλου. Προξένου Κορομηλά 39.
Πρώτη φορά σεξ μαζί της χωρίς να είμαι ερωτευμένος. Μετά από χρόνια. Πρώτη φορά, τόσα χρόνια που την ξέρω, που δείχνει συναισθήματα. Απίστευτο. Ή μήπως, επειδή ήταν η πρώτη φορά που δεν έδωσα ψυχή ένιωσε το κενό και έδωσε τη δική της; Με άγγιζε σαν να είμαι όλος ο κόσμος της..



Πράξη Έβδομη

Για καφέ. Διαδικαστικά. Και ας έτρεξε να με βρει με το ίδιο πάθος, όπως κάθε φορά που πατούσε το πόδι της εδώ. Κάνει μια ψύχρα απόψε που με αρρωσταίνει. Μόνο που δε βγαίνει από αυτή, βγαίνει από εμένα. Έχει τελειώσει. Μου έχει τελειώσει. Φεύγει, κλαίγοντας. Το μαλακισμένο, αυτό ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει για να κερδίσει και αυτή την παρτίδα. Θα με κάνει να σκέφτομαι για μια ζωή πως είμαι ο μόνος άντρας που έκλαψε για αυτόν…



Πράξη Όγδοη

Για ποτό, ξανά. Μετά από 15 χρόνια. Σαν παλιοί φίλοι, σαν να μην είχε γίνει ποτέ τίποτα. Θυμάμαι τη στιγμή που της είπα ότι την κόρη μου την ονόμασα Ελένη γιατί ήθελα να έχει το όνομα της. Της έπεσε το ποτό από τα χέρια. Κυριολεκτικά. Δεν υπάρχει περίπτωση να το πίστεψε, αλλά ο χρόνος μέχρι να το επεξεργασθεί ήταν αρκετός για να φτάσει το ποτήρι στο πάτωμα. Ακόμα και τώρα που το γράφω, γελάω.
Όπως γελάω όταν σκέφτομαι και τη στιγμή που ρώτησα τι δουλειά κάνει. Πραγματικά, από όλα τα επαγγέλματα του κόσμου, νομίζω πως δε θα μπορούσε κανένα να της ταιριάζει περισσότερο.
Η φωνή της είναι διαφορετική. Είχε κάποιο πρόβλημα στο λαιμό και έκανε επέμβαση. Μου έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια, γιατί με χαλάει που δεν ακούω τη φωνή που γνώριζα;

 

Timing is a bitch!

Σε ευχαριστούμε για τις "πράξεις" σου  

 

Εύα

Πράξη Πρώτη

Κάθομαι στο μπαρ. Γιατί κάθομαι στο μπαρ; Η επικοινωνία μαζί της είναι αδιάφορη. Συν το ότι από εδώ δεν μπορώ να έχω καλή εικόνα τις στιγμές που δεν είναι πίσω από αυτό, δε μπορώ να γυρίζω κάθε φορά για να δω τα πόδια της και τον κώλο της. Τι πόδια θεέ μου! Ειδικά όταν φοράει τακούνια, σχεδόν πάντα δηλαδή, η εικόνα είναι απίστευτη. Και ο κώλος όμως… δεν ξέρω τι από τα δυο είναι καλύτερο. Πόδια ή κώλος; Κιθαρίστας ή ντράμερ; Αυτά είναι διλλήματα..


Πράξη Δεύτερη

Κάθομαι στο μπαρ. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού. Έχει νεύρα σήμερα. Τη ρωτάω γιατί. Χάλασαν οι διακοπές της, η παρέα της δεν μπορεί να ακολουθήσει και αυτή δεν μπορεί να αλλάξει την άδεια της. Αυτά είναι προβλήματα! Τα προβλήματα όμως προηγούνται των λύσεων. Ούτε καν το σκέφτηκα, ή μάλλον το σκέφτηκα. Μόνο που δε σκέφτηκα «γιατί και αν» θέλω να πάω διακοπές μαζί της, ούτε το ενδεχόμενο να μου πει όχι, λογικά σκεπτόμενη από που κι ως που πήρα το θάρρος. Η σκέψη μου ήταν σύντομη και περιεκτική, «πόδια, κωλάρα». Η πρόταση δεν ήταν πρόταση αλλά δήλωση.
-Θα πάμε μαζί.


Πράξη Τρίτη

Πόσες φορές πρέπει να πω πως όταν είναι στα τέσσερα πρέπει να ρίχνει τους ώμους; Ούτε αυτό δεν μπορεί να καταλάβει; Έτσι καθόμαστε, πόσο δύσκολο είναι να μην αλλάζεις θέση; Ω, θεοί! Καταστρέφεις την εικόνα της κωλάρας, είσαι και μεγαλύτερη τρομάρα σου, τι σκατά έκανες τόσα χρόνια;


Πράξη Τέταρτη

Δέσιμο. Θέλω να τη δέσω, δεν έχω ιδέα πως. Ψάχνω τρόπους, βρισκω. Δεν με ενδιαφέρει να μείνει ακίνητη για να μείνει ακίνητη, με ενδιαφέρει να είναι ακίνητη στο σεξ. Αρχίζω με γελοία δεσίματα της πλάκας, βελτιώνομαι συνεχώς. Δεν έχει σημασία μόνο η ακινητοποίηση αλλά και η ταχύτητα. Επίδεσμοι, ούτε σκοινιά, ούτε πολύπλοκα δεσίματα. Θα συνηθίσω τη χρήση τους, θα τους χρησιμοποιώ για μια ζωή. Οπού κι αν είσαι τους βρίσκεις γρήγορα και εύκολα, φτάνει να μάθεις να προσπερνάς την ερώτηση «γιατί ακριβώς τους θέλετε;». Όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο ακίνητη…


Πράξη Πέμπτη

Χαλκίδα, αγαπημένη. Φαντάρος, έρχεται να με βρει. Έξοδο διπλά από τα νερά τα σκοτεινά. Καλά περάσαμε, εγώ γιατί είμαι ακόμα μαζί της; Μήπως επειδή είμαι φαντάρος; Όπως και να έχει, και έτσι να είναι, δεν έχω μπει στη διαδικασία να το σκεφτώ. Η σκέψη μου, αρκετά χρόνια αργότερα, είναι πως αν δεν ήμουν φαντάρος θα είχε τελειώσει.


Πράξη Έκτη

Με κούρασε, δεν την αντέχω άλλο. Φτάνει. Από τη στιγμή που επέστρεψα δεν ήθελε πολύ. Είναι και αυτή η ερώτηση που κάνει συχνά πυκνά που με κάνει να θέλω να φύγω ακόμα περισσότερο.
-Δε με θεωρείς ιδιαίτερα έξυπνη, έτσι δεν είναι;
Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, εμένα περιμένεις να το πω; Δεν έχεις πάρει χαμπάρι τίποτα; Μέχρι εδώ. Τέλος. Και το κερασάκι στην τούρτα η δήλωση που έκανε. Τι σκατά κάνω με αυτή τη γυναικά;
-Εμένα δε με έδιωξε ποτέ κανένας!
Μπορεί οι γυναίκες της ζωής μου, όλες στο ποσοστό που τις αναλογεί να με έχουν βοηθήσει, ως ένα σημείο, να καταλάβω τι θέλω. Αυτή κατάφερε να μου μάθει τι ακριβώς δεν θέλω. Και το κατάφερε μόνη της.


Πράξη Εβδόμη

Χτυπάει το κινητό στις τρεις το πρωί. Μήνυμα. Καληνύχτα. Απαντάω. Καληνύχτα. Μια δυο τρεις, πέντε φορές. Έχουν περάσει δυο εβδομάδες. Καμία άλλη επικοινωνία. Ξαφνικά ακούω την πόρτα να χτυπάει. Όχι ως συνήθως. Μπουνιές, κλωτσιές, σε σημείο να νομίζω πως η πόρτα θα πέσει. Και όλα αυτά συνοδεία φωνών.
-Νίκο! Άνοιξε Νίκο!
10, 20, 30 δευτερόλεπτα, ένα, δυο λεπτά, χωρίς σταματημό. Είναι δυο το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, για κάποιο λόγο δεν σηκώνομαι από το κρεβάτι γρήγορα. Έχετε δει πως αποτυπώνεται ο θυμός στο κινούμενα σχέδια; Σαν να είσαι ένα δοχείο, που γεμίζει με κόκκινο χρώμα. Ξεκινάει από τα πόδια και φτάνει να σε κάνει ολόκληρο κόκκινο. Έτσι ήμουν όταν άνοιξα την πόρτα. Την κοιτάω. Με κοιτάει.
-Νίκο… δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα..
Σηκώνω το χέρι μου και της δίνω μια σφαλιάρα με όλη μου τη δύναμη. Δεν ξέρω πως κατάφερε να μείνει όρθια. Δεν ξέρω γιατί θεώρησα πως η σφαλιάρα δεν ήταν όσο δυνατή θα ήθελα. Σηκώνω το χέρι μου ξανά. Δεύτερη σφαλιάρα. Αυτή τη φορά έπεσε κάτω.
Το μνημόσυνο θα ακολουθήσει δεξίωση. Θα δοθεί στις δικαστικές αίθουσες.

 

When the music's over
When the music's over, yeah
When the music's over
Turn out the lights
Turn out the lights
Turn out the lights

For the music is your special friend
Dance on fire as it intends
Music is your only friend
Until the end
Until the end
Until the end

Cancel my subscription to the resurrection
Send my credentials to the house of detention
I got some friends inside
The face in the mirror won't stop
The girl in the window won't drop
A feast of friends, alive she cried
Waitin' for me
Outside

Before I sink
Into the big sleep
I want to hear
I want to hear
The scream of the butterfly

 

Λίνα

Πράξη Πρώτη

Είναι παιδί. Ενήλικο παιδί, αλλά παιδί. Τόσο, μα τόσο, άπειρη στις σχέσεις και δε μπορώ να καταλάβω γιατί. Γυναίκα , κορίτσι που δεν είναι σε καμία περίπτωση αδιάφορο, πως γίνεται να έχει συμπεριφορά παιδιού στα 21 της; Μου αρέσει και περνάω καλά μαζί της αλλά οι αναστολές της με εκνευρίζουν.

Πράξη Δεύτερη

Κλάμα, κλάμα, ξανά και ξανά. Αυτό που θα πω θα γίνει. Πάντα περιμένω να πει ναι, πάντα λέει ναι. Πάντα κλαίει πριν πάρω κάτι ακόμα. Πάντα το παίρνω. Κομμάτι κομμάτι. Τα πάντα, ότι και αν είναι τα πάντα. Και η αλήθεια είναι πως δεν εχω ιδέα τι ειναι. Δεν έχω νιώσει άσχημα ποτέ για τα ζόρια της. Γιατί δε με ενδιαφέρει;
Γιατί φέρομαι τόσο άσχημα;
Δεν νιώθω άσχημα που την πιέζω. Νιώθω άσχημα που δε με ενδιαφέρει. Πόσος κωλοπαιδισμός χωράει σε μια σχέση; Δεν είμαι εγώ, δεν είμαι αυτό. Γιατί το κάνω;

Πράξη Τρίτη

Μπορεί να κάνει τα πάντα, φτάνει να το πω. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές στη ζωή μου, αν της είχα πει τότε, να πάρει ένα μαχαίρι και να κόψει το λαιμό της, αν θα το έκανε. Η απάντηση πάντα υποθετική αλλά πάντα η ίδια. Θα το έκανε. Φτάνει να ήταν σίγουρη πως το ήθελα.
Όχι, δεν ένιωθα παντοδύναμος, είχα μεγαλώσει αρκετά για να πατάω στη γη. Ε, βέβαια, 25 χρονών, είχα φάει τη ζωή με το κουτάλι. Μέχρι τα 30 είναι η ζωή, τι δεν καταλαβαίνεις;

Πράξη Τέταρτη

-Νίκο, θέλω να μιλήσουμε
Α, η μεγάλη αδερφή. Καλό κορίτσι, την γνωρίζω κάποια χρόνια. Σίγουρα θέλει να μιλήσουμε για τη Λίνα.
Άντε να της εξηγήσεις τώρα πως δεν θα έκανα ποτέ κακό στη μικρή. Δε θα μπορέσει να καταλάβει, δεν είναι σε θέση να καταλάβει. Δεν έχω κάνει ποτέ τίποτα επιβάλλοντας το δια της βίας, ακόμα και κάποιες μικρές μελανιές δεν ήταν αποτέλεσμα άσκοπης βίας, αλλα έντονης σεξουαλικότητας. Αυτά και άλλες τέτοιες αηδίες, του στυλ φύγε κακό από τα μάτια μου. Τέλος πάντων, κάπως έτσι θα τα έλεγα, ότι κατάλαβε κατάλαβε.
Έκανα λάθος, δεν θα έλεγε αυτό.
-Νίκο, νιώθεις κάτι για τη Λίνα;
Όχι. Ένα όχι που ξεκίνησε με όλη τη φυσικότητα του κόσμου και κατέληξε σαν ένας κόμπος στο λαιμό. Μέσα σε τρία γράμματα. Η συνειδητοποίηση πως ήμουν με έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να πεθάνει για εμένα κι εγώ αν εξαφανιζόταν ξαφνικά από τη ζωή μου θα ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Αν στο εντωμεταξύ καταλάβαινα πως έχει εξαφανιστεί...

Πράξη Πέμπτη

Είναι έτοιμη να πάθει εγκεφαλικό. Δεν καταρρέει, βγάζει όμως μια απίστευτη ενέργεια. Γυρνάει για να μου μιλήσει, δεν λέει τίποτα. Φεύγει με γοργό βήμα, απομακρύνεται μερικά μέτρα και επιστρέφει. Ανοίγει το στόμα της, δε μιλάει. Φεύγει, γυρνάει. Ξανά και ξανά.
Δεν ξέρω πόση ώρα. Δεν ξέρω πως τελείωσε αυτός ο παραλογισμός, δε θυμάμαι. Όσο φέρνω την σκηνή στη μνήμη μου πάντα τελειώνει με έναν εξωπραγματικό τρόπο, σαν να ήταν ένα ολόγραμμα και σιγά σιγά να φεύγουν πίξελ από τη μορφή της μέχρι να πάψει να υπάρχει.
Έμεινα μόνος να κάθομαι και να πληκτρολογώ ένα μήνυμα στην αδερφή της. Να την προσέχεις. Ευτυχώς, μια στιγμή πριν πατήσω την αποστολή σταμάτησα πριν κάνω τη μεγαλύτερη γελοιότητα της ζωής μου. Εσένα περιμένει να της πεις να την προσέχει... Ηλίθιε...

Πράξη Έκτη

Τη βλέπω στο δρόμο, όχι συνέχεια, αλλά συχνά, για μερικά χρόνια. Κάθε φορά τη χαιρετώ τυπικά, σαν να ήταν μια γνωστή που βρεθήκαμε κάποιες φορές στην ίδια παρέα.
-Γεια σου, Λίνα
Πάντα με κοιτούσε με κάποιο δέος, ίσως και με ένα ποσοστό μίσους στο βλέμμα της, δεν ξέρω, αλλά σίγουρα το πρώτο πράγμα που πρόβαλε ήταν δέος. Πάντα άνοιγε το στόμα της να απαντήσει. Ποτέ δεν άκουσα τίποτα. Σαν να μην μπορούσε να βγάλει φωνή, όπως την μέρα που τελείωσε. Δεν έχω ιδέα αν θα ήταν γεια σου Νίκο ή κάτι άλλο. Δεν ξέρω να διαβάζω τα χείλια...
Πάντα όταν την προσπερνώ φεύγει το τυπικό χαμόγελο και νιώθω ένα σφίξιμο. Πάντα.

Πράξη Έβδομη

Γράφω το ποστ και σκέφτομαι πως από όλες, τις μεγάλες σε διάρκεια, σχέσεις μου, είναι η μόνη που δεν έχω φίλη στο Facebook,
αν εξαιρέσουμε φυσικά την Εύα.
Θέλω να τη βρω και συνειδητοποιώ πως δε θυμάμαι ούτε το επίθετο της. Πόσο τραγικό μπορεί να είναι; Πόσο τραγικός μπορεί να είμαι; Το σφίξιμο που ένιωσα και σήμερα με κάνει λιγότερο τραγικό;
Να είσαι καλά όπου κι αν είσαι, μικρή
Hasta la Vista

 

Λίνα ή σοφός κοκοβιός;

Ιδού η απορία

 

Το μόνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι πως δεν την έκανα ψαρόσουπα.

 

Ίσως αυτή το βίωσε έτσι!

Σε κάθε περίπτωση, το δίλημμά μου ήταν από τη γυναικεία οπτική.
Εννοούσα *να γίνεις* ή το ένα ή το άλλο

 

Η μόνη σίγουρα χαμένη εξ αρχής μάχη είναι αυτή που δεν έδωσες. Η Λίνα ή η Μ. μπορεί να πόνεσαν αλλά τη μάχη τους την έδωσαν.

Και ας έχασαν.

Το καρουζέλ δεν έχει παρά μόνο έναν κανόνα: Όποιος δεν ανέβει δε θα κάνει το γύρο του.

Η ζωή δε συγχωρεί τους δειλούς.

 

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω προσωπικά αν απλώς πόνεσαν ούτε ποια ήταν η συνέχεια για τις ίδιες.

Δεν αποφαίνομαι επίσης ούτε για το τι συγχωρεί ή όχι η ζωή ούτε και για το αν το ζητούμενο είναι η βιωμένη εμπειρία με κάθε κόστος (θυσιάζοντας ό,τι μπορεί κανείς να θεωρεί αξιοπρέπεια π.χ.).
Γενικά μιλώντας προφανώς.

 

Δεν προσπαθώ να κάνω τον έξυπνο άλλωστε κι εγώ έχω φάει τις ήττες μου. Αν παίξεις μπορεί να μην κερδίσεις αλλά αν δεν παίξεις οκ, δεν έχασες... και; Τι πραγματικά κέρδισες;

Δεν θεωρώ ότι καταπατάς την αξιοπρέπειά σου όταν ερωτεύεσαι χωρίς αντίκρυσμα ούτε το να δίνεις τον εαυτό σου επειδή το νιώθεις. Η αξιοπρέπεια στα δικά μου μάτια χάνεται όταν παρακαλάς για κάτι που ο άλλος δε θέλει να σου δώσει. Αν μπορείς παίρνεις, αν δεν μπορείς το αφήνεις και πας παρακάτω όσο δύσκολο και αν είναι στην αρχή.

Και στο τέλος για ποια αξιοπρέπεια μιλάμε όταν κάθεσαι και βλέπεις τους άλλους να απολαμβάνουν τους γύρους τους ενώ εσύ κάθεσαι "ασφαλής" απ' έξω;

Δεν είναι πάντα άγουρα τα σταφύλια αγαπητή άγνωστη.