"Αληθινές" ιστορίες

Το κουδούνι χτυπάει μία φορά. Γρήγορα και σβήνει. Σαν μην είναι σίγουρο. Οι σφυγμοί μου ανεβαίνουν κατακόρυφα, αλλά παραμένω στη θέση μου. Το πιθανότερο που μπορεί να συμβεί είναι να φύγει. Ο Λευκός μου λέει ότι πρέπει να κινηθώ. Μου λέει ότι είναι φοβισμένη. Δε θα ξαναχτυπήσει. Ο Κόκκινος με κρατάει στη θέση μου.

- Άναψε τσιγάρο. Παίξε με την αγωνία σου. Αν φύγει έφυγε, αν όχι όμως; Όπως και να έχει απόλαυσε το. Ο Μαύρος, σιωπηλά συμφωνεί με τον Κ. Πιάνω τα τσιγάρα μου. Ανάβω ένα. Τραβάω μία τζούρα. Ο καπνός δεν έχει προλάβει να βγει από μέσα μου όταν το κουδούνι ξαναχτυπά. Πιο επίμονο. Ο Κ πανηγυρίζει.

- Τώρα άνοιξε.

-Όχι ακόμα. Αυτή τη φορά μιλάει ο Μ. Σπάνια ακούω τη φωνή του και ποτέ δεν μπορώ να τη συνηθίσω. Τον εμπιστεύομαι και τραβάω μία δεύτερη. Το κουδούνι χτυπάει τρίτη φορά. Ικετευτικά. Δεν περιμένω κανέναν από τους τρεις να μου πει τι θα κάνω. Σηκώνομαι και ανοίγω. Αφήνω την πόρτα ανοιχτή και ξανακάθομαι στο κρεβάτι. Συνεχίζω το τσιγάρο μου.
Πρώτα μπαίνει το άρωμα της και μετά ακολουθεί η εικόνα της.

-Καλησπέρα. Γλυκό πρόσωπο, ξεχειλίζει από αθωότητα, σαν το άρωμα της. Σαν τα κιλά της. Μία φευγαλέα απορία με προβληματίζει. Πόσο κρεμμύδια να χρειάζονται για να κόβεται το κρέας της με το πιρούνι; Χαμογελάω και λέω του Κ να το βουλώσει. Με βλέπει να χαμογελάω και ανακουφίζεται. Το έχει αυτό, το χαμόγελο μου.

-Καλησπέρα και σε εσένα γλυκιά μου, κάθισε. Τα ρούχα που φοράει την κολακεύουν. Ξέρει να αναδεικνύει την θηλυκότητα της. Όχι και τόσο αθώα όσο θέλει να δείχνει. Ας μη το δείξουμε αυτό. Ο Λ μουρμουρίζει ψιθυριστά, λες και μπορεί να διαβάσει την σκέψη μου. Με μία γυναίκα όμως ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις.

Κάθεται απέναντι μου. Στην πολυθρόνα που της έχω ετοιμάσει. Με τα πόδια κλειστά όμως. Το ξέχασε ή το κάνει επίτηδες; Συγκρατώ τους βολβούς που ετοιμάζονται να κινηθούν προς το λείο δέρμα που αφήνει ακάλυπτο η φούστα. Ο Κ αφήνει ένα γκρινιάρικο ήχο.

-Κακομαθημένε. Ο Λ του το κρατούσε από πριν. Ο Μ τους παραμερίζει. Σηκώνω τα φρύδια μου σε μία έκφραση επικριτικής απορίας.

Με κοιτάει, για μισό δευτερόλεπτο, πολύ πιο γρήγορα από ότι θα ήταν φυσικό…

-Συγγνώμη, το ξέχασα. Τ’ ανοίγει. Λέει ψέματα. Και οι τρεις συμφωνούν σ’ αυτό. Σβήνω το τσιγάρο και πιάνω άλλο. Τα χέρια μου τρέμουν.

-Άφησε την να το δει. Ο Κ έχει και καλές ιδέες. Την αφήνω να το δει. Ανάβω το τσιγάρο με την δεύτερη. Το βλέπει, κρύβει σχεδόν πετυχημένα το χαμόγελο. Γυρνώ και την κοιτώ επιδεικτικά. Κοκκινίζει και ανοίγει τα πόδια περισσότερο.

-Μπορώ να αρχίσω; Την κοιτώ ανέκφραστα. Το κοκκίνισμα χάνει τον προσχεδίασμα του. Συνεχίζω να την κοιτάω. Αρχίζει να χαϊδεύεται. Κάνει να κλείσει τα μάτια.

-Όχι μικρούλα μου, στα μάτια θα με κοιτάς.

-Μάλιστα. Οι πρώτες κινήσεις της δείχνουν αβέβαιες. Μοιάζει να βρίσκεται σε δίλημμα. Αυτό που έδειχνε ο καθρέπτης της ή όπως νιώθει καλύτερα; Το ανέκφραστο βλέμμα μου την ωθεί στο δεύτερο. Θέλει να ξεφύγει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Συνεχίζω να την κοιτώ με τον ίδιο τρόπο. Βοηθάνε και οι Κ, Λ. Σχολιάζουν τον αγώνα. Ο Μ τους αφήνει. Γνωρίζει ότι με βοηθάνε με αυτόν τον τρόπο.

Τρίβει επιδέξια εκεί που πρέπει. Όπως τα δάχτυλα της εδώ και χρόνια γνωρίζουν. Ξέρει ότι πρέπει να τελειώσει πριν συνεχίσουμε.

-…να βρε ηλίθιε στην κορυφή επιμένει, τυφλός είσαι;
-Η άκρη του δαχτύλου που βρίσκεται; Για δες. Για πες μου.

Το κορίτσι ανεβαίνει γρήγορα. Το στόμα της είναι ανοιχτό, οι λαρυγγισμοί σταδιακά χάνουν την κανονικότητα τους. Το χάνει, βρίσκει, το ξαναχάνει και το ξαναβρίσκει. Το σταθεροποιεί και μία πιο έντονη φωνούλα της ξεφεύγει. Αμέσως νιώθει ντροπή και αυτό την φέρνει…

-Είναι καλό το τσουλάκι.
-Όντως το άτιμο.

…σε οργασμό. Πετάγεται πίσω και οι σπασμοί της ανοίγουν τα πόδια όσο η πολυθρόνα της επιτρέπει. Λίγα σάλια της ξεφεύγουν από το στόμα.

-Συγγνώμη. Το πρόσωπο της δύο τόνους πιο ανοιχτό από το κόκκινο του αίματος.

-Ηρέμησε, για να συνεχίσουμε. Σβήνω το τσιγάρο.

(συνεχίζεται)

 

Απάντηση: "Αληθινές" ιστορίες

αν δεν ξαναχτυπουσε κουδουνι και εφευγε, θα μας εγραφες πως επαιζες το πουλι σου στους τέσσερις τοιχους...  

 

Η ώρα κυλάει χαλαρωτικά. Της βάζω ένα ποτό, ανάβει και ένα τσιγάρο και μιλάμε σαν φίλοι. Σα να μην έχει συμβεί τίποτα. Σταδιακά δείχνει να βρίσκει την αυτοκυριαρχία της. Ο Κ και ο Λ αποτραβιούνται. Δεν τους ακούω, ίσως να πήγαν βόλτα. Τον Μ τον νιώθω, είναι εκεί και παρακολουθεί. Εμένα και όχι αυτήν.

-Σήκω. Δεν μιλάω εγώ, αλλά ούτε και αυτή.
-Μάλιστα. Το περίμενε. Ποιος παίζει με τα νήματα;
-Γδύσου. Διστακτικά, κοκκινίζοντας μένει όπως ο καθρέπτης της συνήθως την αντικρίζει.
-Πήγαινε στη γωνία και περίμενε. Βαδίζει όσο πιο αθόρυβα μπορεί, στέκεται γυρνάει και με κοιτάει.
-Προς τα πού θα κοιτάω;.
-Τα καπούλια σου προς εμένα μικρό μου.
-Μάλιστα κύριε.

Σηκώνομαι και την πλησιάζω. Έχει ανατριχιάσει.
-Να την ξυρίσουμε. Περιμένω λίγο να δω αν έχει ακούσει. Όχι.
-Θα δούμε Κ. Γρυλίζει ικανοποιημένος.

Είμαι κοντά της, αλλά όχι τόσο ώστε να νιώθει την αύρα μου να την αγγίζει.

-Είσαι χοντρούλα. Ο ήχος της λέξης μοιάζει με λουκουμά που ξεφουσκώνει στο στόμα. Το σκέφτεται και μετά απαντάει.
-Είμαι κύριε. Λουκουμάς γεμάτος ζύμη και μέλι. Πλημμυρίζουν και οι πόροι καταπίνουν αχόρταγα. Αποθηκεύω τη ανάμνηση και κάνω ένα βήμα πίσω.
-Κ δική σου. Έρχεται μπροστά και εγώ κάθομαι σε μία πολυθρόνα ανάμεσα στους άλλους δύο και παρακολουθώ.

-Το ξέρει ότι είσαι εδώ; Αναρωτιέμαι. Ποιος;
-Ποιος κύριε; Ο Κ βάζει το χέρι του πάνω στο κεφάλι της. Η μικρή δεν ταράζεται. Αφήνει το χέρι να γλιστρήσει πάνω στα μαλλιά της. Τινάζεται. Ο Κ χαμογελάει και αφήνει το χέρι του σε αυτή την θέση.

-Δεν καταλαβαίνεις για ποιον μιλάω; Χαμογελώ και εγώ. Κατάλαβα. Καταλαβαίνει.

-Κύριε…δεν ξέρω. Τι να ξέρει; Το σώμα της δείχνει σημάδια ανησυχίας. Θέλει να φύγει, αλλά δεν είναι σίγουρη ακόμη. Το χέρι του Κ φεύγει από την θέση του και ακολουθεί τα πόδια που απομακρύνονται. Επιστρέφει με το κινητό της στα χέρια του.

-Θα τον πάρεις ή θα τον πάρω; Πανικός. Το κορίτσι ορθώνει το ανάστημα και γυρνάει. Τα δίνει ξεχνώντας την γύμνια της.

-Όχι. Το βλέμμα του Κ δεν είναι καλό.
-Όχι, σε παρακαλώ, δε θέλω. Ο Κ της δίνει το τηλέφωνο και αυτή το αρπάζει. Εκμεταλλευόμενος την ορμή της, ο Κ την γυρνάει πάλι στη θέση της και την αναγκάσει να λυγίσει την μέση της. Κατεβάζει το χέρι της και ακουμπάει τον αντίχειρα του στην κωλοτρυπίδα της.

-Δε θα το πω και άλλη φορά. Αν δεν του τηλεφωνήσεις θα το κάνω εγώ. Και θα του περιγράψω την στάση της μικρής του φοιτήτριας. Βυθίζει τον αντίχειρα και γραπώνει την σάρκινη πτυχή με δύναμη. Το κορίτσι να κλαίει. Του Κ δεν του αρέσουν οι γυναίκες που κλαίνε. Εκτός αν τα δάκρυα καταλήγουν στο μουνί τους. Βάζει και τον άλλο αντίχειρα και την ανοίγει. Το κορίτσι φωνάζει και τα γόνατα της λυγίζουν. Ο Κ πλησιάζει ακόμα περισσότερο και η αύρα του την αγγίζει.

-Θέλω να σε σκίζω βρώμα, όσο του μιλάς. Τραβάει τους αντίχειρες και ξεκουμπώνει το παντελόνι του. Είναι ερεθισμένος. Η μυρωδιά χτυπάει το κορίτσι και το δέρμα της κοκκινίζει.

Πιάνει το όργανο του από την βάση, ψάχνει, βρίσκει και μπαίνει μέσα της.

-Θέλω να μιλάς μαζί του όσο γαμιέσαι σαν πουτάνα. Το κορίτσι φέρνει το κινητό μπροστά στο πρόσωπο της, σχηματίζει ένα νούμερο, σκουπίζει τα μάτια της, ρουφάει την μύτη της και στέκεται. Ο Κ τραβιέται και μπαίνει τώρα πιο βαθιά. Το κορίτσι αφήνει την ανάσα της να βγει και καλεί.

Αναμονή. Ο Κ βρίσκεται όλος μέσα της. Η φωνούλα της διακόπτει την στάση.

-Μπαμπά. Γεια σου μπαμπά…

Ο Κ συνεχίζει να μπαίνει και να βγαίνει. Σταθερά και αθόρυβα, ενώ το χέρι του βρίσκεται στο κεφάλι της. Στην αγαπημένη πολυθρόνα του μπαμπά.

-Τίποτα μπαμπά. Ήθε…λα να σε ακούσω μόνο.

(συνεχίζεται)

 

Λέξεις που βρέχουν διψασμένα ακουστικά και σάρκινα χειλάκια. Η συνομιλία δεν κρατάει πολύ, άλλο ένα καρποσταλ αναμνήσεων που σωριάζεται στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Ο Κ συνεχίζει το ταξίδι του βαρκάρη και αφήνει τη λευκόχρωμη σφραγίδα του στους δύο γεμάτους μόλους.

Το κορίτσι δεν σηκώνεται από την θέση σου. Ριζώνει εκεί σαν ένα κοινό λουλούδι. Τα δάκρυα του μαλακώνουν το πάτωμα και εκφράζουν την ψυχή του που στάζει. Αναλαμβάνει ο Λ. Γονατίζει και κάθεται στο πάτωμα δίπλα στο πρόσωπο της. Αγγίζει τα μάγουλα της απαλά σαν μην θέλει να ταράξει την ζωγραφιά από μπογιά και δάκρυα και ανασηκώνει απαλά το πρόσωπο. Δύο μάτια που κοιτούν χαμένα με μία απόμακρη λάμψη λογικής να τα στεφανώνει. Τα μάτια του Λ ρέουν γαλήνη. Ατόφια και καθαρή σαν τριπλό απόσταγμα νυχτερινού ονείρου. Το κορίτσι όσο και αν θέλει να μείνει πιστή στην απιστία της, αφήνεται σαν κλέφτης που ψάχνει χώμα για να ξεφύγει.

Ο Λ πλησιάζει ακόμα περισσότερο και τα χείλια του συναντούν τα υγρά δικά της. Την φιλάει όπως δεν φίλησε ποτέ. Σαν παιδί στο πρώτη του εξερεύνηση, σαν βρέφος που κοιμάται στο στήθος της μητέρας του, σαν χιόνι που λειώνει στις αλκυονίδες. Της δίνει ότι έχει και δεν έχει. Το κορίτσι απλώνει τα χέρια του και πιάνει το πρόσωπο του Λ. Οι κινήσεις της δικές της, αλλά έμπειρες. Δεν έχουν περάσει ώρες που έδωσε το τελευταίο της φιλί. Ο Λ σβήνει απαλά το κύμα του και αποτραβιέται ήσυχα.

-Έχεις σχέση; Το πρόσωπο του κοριτσιού μένει ασάλευτο και μετά τρομάζει.
-Απάντησε μου. Η λέξη δεν δείχνει απειλή. Τον κοιτάζει και θυμάται τον Κόκκινο. Όλο της το σώμα παγώνει στην θέση του. Δεν θέλει να κουνηθεί, νιώθει το χείλος που βρίσκεται χιλιοστά μπροστά του.

-Τι κάνεις εδώ; Γιατί δεν είσαι μαζί του; Ένας τόνος πιο πάνω. Παραμένει ασάλευτη, μία φιγούρα που πέτρωσε στο βλέμμα του. Ο Λ σηκώνεται, τα μάτια της δεν τον ακολουθούν. Το παντελόνι του είναι ακόμα ξεκούμπωτο.

-Λες να κοιμάται; Να είναι ξύπνιος; Να σε σκέφτεται; Να σου ετοιμάζει εκπλήξεις για να σου δείξει πόσο σε αγαπάει; Το κορίτσι δραπετεύει από το πέτρωμα σε μία στιγμή οργής. Ανοίγει το στόμα της…

-Μην τολμήσεις! Και μια και το άνοιξες κράτα το έτσι. Απελευθερώνει το όργανο του και σημαδεύει στο ανοιχτό της στόμα.

-Άνοιξε το περισσότερο κακομαθημένο. Το ανοίγει.

-Έτσι ανταποδίδεις σε αυτούς που σε αγαπάνε; Κάνει να μιλήσει, αλλά δεν προλαβαίνει.

-Μην τολμήσεις πόρνη!! Εγώ θα μιλάω και εσύ θα πίνεις. Μαλακώνει…

-Είναι η μόνη σου ελπίδα να ξεπλυθείς από τις αμαρτίες σου, μικρή μου Μαγδαληνή.

Και η πηγή απελευθερώνει την κρυμμένη της λύτρωση. Σκούρο χρυσό υγρό που πέφτει με ορμή στο πρόσωπο της δηλώνει την αρχή του μυστηρίου. Μία βάπτιση που λαμβάνει χώρα σε ένα σπίτι με αθώα πρόσοψη…

(συνεχίζεται)

 

Για ποτε το βλεπουμε να συνεχιζεται..? 

 

…σε μία όαση χρωμάτων που χάνουν τον έλεγχο της ανθρώπινης υπόστασης. Κόκκινο, λευκό και εγώ. Φύλακας το μαύρο. Αρπακτικά που επιτρέπουν στην πείνα και στις σκοτεινές αδερφές της να πέσουν πάνω στην αφράτη σάρκα απελευθερωμένες.

Δε θυμάμαι πολλά, θυμάμαι υγρά. Υγρά που γρήγορα σκεπάζονται από τα δικά της.

Τα ούρα της που ανακατεύονται με τα δάκρυα.
Τις σκονισμένες γωνίες του σπιτιού που προσφέρουν μία λεπτή στρώση λάσπης, κρέμα για να τραφούν τα στόματα της.

Θυμάμαι τα κεριά που λειώνουν πάνω της, τα κεριά που σφηνώνουν μέσα της, τα κεριά που στρώνουν στο ευαίσθητο δέρμα της ένα μεταξένιο πίνακα για τους στοίχους που χαράζουν τα νύχια μου.

Θυμάμαι τον Μαύρο που κρατάει τα ηνία από τις λυσσασμένες αντανακλάσεις του εαυτού μου, που τις πείθει να χρησιμοποιήσουν το δικό μου αίμα για να σημαδέψουν τον κορεσμό.

Θυμάμαι το κορίτσι που είναι ξαπλωμένο σε στάση εμβρυακή. Εμένα να την παίρνω στα χέρια και να την μεταφέρω στο μπάνιο. Να ξεπλένω τρυφερά τις αμαρτίες μας μέσα στο ζεστό νερό. Να με αγκαλιάζει αδύναμα καθώς την σκουπίζω. Να την σκεπάζω στο κρεβάτι με στοργή, να παίρνω τηλέφωνο τον φίλο της και γνωστό μου Γιώργο…

«Είναι έτοιμη, μπορείς να έρθεις.» Την φλόγα στο βλέμμα της, καθώς τον κοιτάει να μπαίνει στο δωμάτιο.

Κλείνω την πόρτα και το φως και τους αφήνω αγκαλιασμένους. Το πρωί έχουν φύγει, και στο γραφείο μου ένα σημείωμα, με τα γράμματα του.

«Σε ευχαριστούμε.» Δεν τους ξαναείδα ποτέ…

 

Ομορφος τροπος γραφης  

Μπραβο  

 

Ένας καλλιεργημένος τρόπος, της από παιδί, αδυναμίας μου στην σύνταξη και όχι μόνο του λόγου. Όπως κάθε τρόπος έκφρασης εμπεριέχει και μία ομορφιά. Σ' ευχαριστώ.

Από το μικρό της ηλικίας σου υποψιάζομαι ότι δεν πρέπει να έχεις σχέση με την Μιράντα που είχε εμφανισθεί στις αρχές αυτού του φόρουμ. Καλώς ήρθες, δε νομίζω να δυσκολευτείς ιδιαίτερα καθώς δείχνεις μία εξοικείωση με τα φόρα.

 

Πολυ σωστα καλλιεργημενη κ γλαφυρη η γραφη σου λοιπον, αν κρινω κ απο αλλα νηματα που διαβασα  


Ευχαριστω για το καλοσωρισμα   Ελπιζω να μην ηταν κακια η προηγουμενη  

 

 

Κακίες μόνο όταν υπάρχει κίνητρο ψυχή μου για να ερεθιστώ  

 

...κακια η προηγουμενη Μιραντα...  

 

Με πλάνεψε η απουσία του τόνου   Εσκεμμένη η απουσία τους ή αποφυγή δεσμών;