Αμπελοσκιοσοφιστείες

"Treni"

A notte
un lento giro d’ombre rosse
alle pareti avviava i treni: tonfi
cupi d’agganci
al sonno si frangevano.

E lavava
lieve la corsa della pioggia il fumo
denso ai cristalli: sogni
s’aprivano continui, balenanti
binari lungo un fiume.

Ora ritorna
a volte a mezzo il sonno quel tuonare
assurdo
e per le mute vie serali, ai lenti
legni dei carri e dentro il sangue
chiama
lunghi fragori – e quell’antico ardente
spavento e sogno
di convogli.

( Antonia Pozzi, 1° maggio 1937 )

"Τρένα"

Τη νύχτα
μια αργή περιστροφή από κόκκινες σκιές
στους τοίχους έβαζε σε κίνηση τα τρένα: βαριές
κρούσεις από τα άγκιστρα
στον ύπνο συνθλίβονταν.

Και έπλενε
ελαφρά την πορεία της βροχής ο πυκνός καπνός στα τζάμια: όνειρα
άνοιγαν συνεχόμενες, αστραφτερές
σιδηροδρομικές γραμμές κατά μήκος ενός ποταμού.

Τώρα επιστρέφει
μερικές φορές στη μέση του ύπνου εκείνο το παράλογο βρόντηγμα
και στους σιωπηλούς βραδινούς δρόμους, στα αργά
ξύλα των βαγονιών και μέσα στο αίμα
καλεί
μακρά βουητά – και εκείνο τον αρχαίο
φλογερό τρόμο και όνειρο
καραβανιών.

* Απόδοση στα ελληνικά T_S

 

[

" Delitto d' attrazione "

Il nostro delitto d’attrazione presuppone
evento e condotta, ripudiando il
nesso causale, aggrovigliato com’è
nella loggia tra intemperanza ed attesa.

Martello e chiodo il sale mischia
acqua e mani, scolpendo febbre la routine
inespugnabile, acerbi gemiti
d’imbrogliata pesca, demoliremo
presto i banchi afosi del logico rinvio.

Spogli nel disagio a fiutarci iene
beccheggianti, apprendisti stregoni
invochiamo i demoni del cuore, in quella
notte umida che tarderà a visitarci.

I lampioni falcidiando le orme, ci indicheranno
il porto dove s’espurga greve la nostra omofonia, saremo versati iodio
nella stessa tazza.

E se dopo esserti fatta toccare dai
miei versi, ingannandoti mi
pensi ancora lontano.
Sappi che queste mie non sono
parole, ma dita.

" Έγκλημα έλξης "

Το έγκλημα έλξης μας προϋποθέτει
γεγονός και συμπεριφορά, αποκηρύσσοντας
την αιτιώδη σύνδεσμο, μπερδεμένος
όπως είναι στη στοά ανάμεσα
σε παρόρμηση και αναμονή.

Σφυρί και καρφί το αλάτι ανακατεύει
νερό και χέρια, σμιλεύοντας πυρετό την απόρθητη ρουτίνα, άγουρα βογγητά
εξαπατημένου ροδάκινου, θα γκρεμίσουμε σύντομα τους πνιγηρούς πάγκους της
λογικής αναβολής.

Γυμνοί στην αμηχανία να οσφραινόμαστε
ύαινες τρεκλίζουσες, μαθητευόμενοι μάγοι επικαλούμαστε τους δαίμονες της καρδιάς, σ' εκείνη την υγρή νύχτα που
θ' αργήσει να μας επισκεφθεί.

Τα φανάρια θερίζοντας τα ίχνη, θα μας
υποδείξουν το λιμάνι όπου εξαγνίζεται βαριά
η ομοφωνία μας, θα χυθούμε ιώδιο στο ίδιο φλιτζάνι.

Και αν αφού σε άγγιξαν οι στίχοι
μου, απατώντας τον εαυτό σου
με νομίζεις ακόμα μακριά.
Να ξέρεις πως αυτά τα δικά μου
δεν είναι λόγια, μα δάχτυλα.

* Πρωτότυπο κείμενο στα ιταλικά, απόδοση στα ελληνικά ( Ten_Sil, 2008 )

 

""Η θλίψη παίρνει το χρώμα μιας απροσάρμοστης συννεφιάς που ενίοτε κατοικοεδρεύει στο πρόσωπό μου. Και εσύ, όντας μάρτυρας αυτής, αρέσκεσαι να με ρωτάς για τις σκέψεις μου που καλύπτονται από πυκνή και αδιαπέραστη σιωπή. Με ρωτάς και αρκούμαι σε ένα αινιγματικό μειδίαμα που σε αιχμαλωτίζει σαν ιστός στην αραχνοΰφαντη παγίδα του. Άλλωστε, κυνηγάς μια αλήθεια που απειλεί να σε τυλίξει μέσα της και να σε κρατήσει δέσμιό της.

Ζητάς σαν επαίτης τις σκέψεις μου για νοερή τροφή της αδάμαστης περιέργειάς σου. Σφαλίζω, όμως, τα χείλη μου ερμητικά μιας κι έχω αδειάσει από λέξεις. Βλέπεις, οι σκέψεις μου θρυμματίζονται μόνο γύρω από σένα αντικατοπτρίζοντας την πνιγηρά ηθελημένη απουσία σου. Κι εγώ μαθαίνω να αυτοσυστήνομαι στον κόσμο των σκιών ως θλιβερό «ποτέ» σου. Και βουλιάζω στην ανυπαρξία που με καταδίκασες με την πονηρεμένη αφέλεια των πράξεών σου κρίνοντάς με, πιθανών, ένοχη μιαρών συναισθημάτων με αποδέκτη τους το περίβλημά σου.

Γι’ αυτό έμαθε να συντροφεύει τους ωροδείχτες μου η ακάλεστη θλίψη τινάζοντας πάνω μου λίγη από την σκόνη της φίλης της, της μοναξιάς. Μιας μοναξιάς που σχηματίστηκε σαν φυσικό επακόλουθο της άρνησής σου και βρίσκει τον δρόμο της αργά αλλά σταθερά μέσα από τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής μου.

Κι εκείνες οι λέξεις μου, που θα μπορούσανε να σου προσφέρουν τον μίτο που στην αλήθεια μου οδηγεί, κοιμήθηκαν νωρίς απόψε, όντας αποκαμωμένες από το αδιάκοπο ξενύχτι στο προσκέφαλό σου. Ενώ κάποιες άλλες πνιγήκανε κατά την διάρκεια του ταξιδιού τους προς εσένα και στολίζουν πλέον τον βυθό των ανείπωτων λέξεων…

Με ρωτάς μα η αλήθεια μου δεν χωράει να κοσμήσει ούτε μία γωνιά της συνείδησής σου..."
Μαρία Τριγώνη