Αναζητώντας την δική μου "Ιθάκη".

Άλλη μια νύχτα μοναξιάς, από αυτές που πλέον έχουν μπει στο πετσί μου.
Μες στη χειμωνιάτικη νύχτα περπατώ αμίλητος με το αναμμένο Camel να κρέμεται απ' τα χείλη μου.
Περπατώ και τα παπούτσια μου ταράζουν τα λασπόνερα που έχουν μείνει πάνω στο πεζοδρόμιο από την πρόσφατη μπόρα.
Το μαύρο μου παλτό φτάνει ως τη γάμπα μου.
Γυρνάω σε μία βιτρίνα και δεν βλέπω τον εαυτό μου να αντικατοπτρίζεται, αλλά κάτι από Μπόγκαρντ, κάτι σε νουάρ...
Ναι, αναζητώ και εγώ κάτι όπως ο αστυνομικός ήρωας...κάτι που σε όλη μου τη ζωή το έχω αγγίξει ελάχιστα, κάτι που εξατμίζεται και εξαφανίζεται πριν το χορτάσεις...
Πάθος...Αναζητώ αδιάκοπα και ακούραστα το Πάθος, αυτό το αγαθό που ανασταίνει οποιονδήποτε άνθρωπο και του δίνει το βασικότερο λόγο για να συνεχίσει να αναπνέει.

Προσπερνώ κόσμο...
Απέναντι μου, μία γυναικεία φιγούρα περπατά προς το μέρος μου.
Είναι ψηλή, βαριά ντυμένη με μία δερμάτινη καπαρντίνα που αποκαλύπτει μόνο το κεφάλι της και τα πόδια της από τον αστράγαλο και κάτω.
Ασυναίσθητα την εστιάζω και την σκανάρω σαν κάθε εντυπωσιακή γυναίκα που θα έμπαινε στο οπτικό μου πεδίο.
Μετά όμως το βλέμμα μου αποσπάται από εκείνη.
Ούτε εδώ βρίσκεται το Πάθος σκέφτομαι...

Η εμπειρία μου και οι απογοητεύσεις που έχω εισπράξει, συνηγορούν σε αυτό.
Το δικό μου Πάθος, είναι σπάνιο-και το ξέρω καλά και το να το συναντήσω,...σχεδόν ανέφικτο...
Η φιγούρα της ξαφνικά σταματά σε μια βιτρίνα...
Έχω σχεδόν φτάσει δίπλα της, και ετοιμάζομαι να την προσπεράσω.
Οι ωραίες γυναίκες ποτέ δεν μου έλειψαν, και όλη η διαδικασία προσέγκισής τους χωρίς τελικά να μπορώ να βρω αυτό που ποθώ, με ωθεί στο να την αγνοήσω.
Μία κίνηση της όμως μαγνητίζει το βλέμμα μου.

Το ένα της πόδι ανασηκώνεται, η γόβα της πλησιάζει τη βιτρίνα, και η γάμπα της αποκαλύπτεται ελαφρά μέσα από τη δερμάτινη καπαρντίνα της...
Κοιτάζει τα παπούτσια που είναι στη βιτρίνα και τα συγκρίνει με αυτά που φοράει, προσπαθώντας μάλλον να φανταστεί ποια τις πηγαίνουν καλύτερα.
Την προσπερνάω κοιτάζοντας την στα κλεφτά, εκείνη γυρνά και με κοιτά στα μάτια.
Μέσα στο σκοτάδι το σκούρο βλέμμα της με καταπίνει ολόκληρο. Θέλω να την χαϊδέψω με τα μάτια από πάνω μέχρι κάτω, αλλά μου είναι παντελώς αδύνατο.

Ο επίκτητος και κατ' ουσίαν ανόητος μηχανισμός του "μυστηριώδη και απρόσιτου τύπου" έχει μπει ήδη μπροστά αυτόματα.
Της χαμογελώ ελάχιστα, ρουφάω μια βαθιά τζούρα από το τσιγάρο μου , και την προσπερνώ.
Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να είμαι ένας ακόμη από αυτούς που σίγουρα την πολιορκούν -εξάλλου η πείρα μου μου έχει διδάξει πως μόνο τότε υπάρχουν πιθανότητες...
Στρίβω στη γωνία και κρυφοκοιτάω αν έχει γυρίσει για να με ψάξει.
Αντί όμως γι αυτό την βλέπω να απομακρύνεται.
Με προσοχή την ακολουθώ από απόσταση.

Περπατάει αγέρωχη και ο ήχος από τα ψηλά τακούνια της χαϊδεύει τ' αυτιά μου.
Τα μάγια αρχίζουν να δένουν.
Το έχω αποφασίσει. Η γλυκιά καταδίωξη έχει αρχίσει ακόμα μία φορά και αδιαφορώ σαν καλός κυνηγός για τις πιθανότητες επιτυχίας.
Μετά από αρκετές δεκάδες μέτρα καταδίωξης, τη βλέπω να μπαίνει σε μία κινηματογραφική αίθουσα.

Κοντοστέκομαι.
Το αποφασίζω αφού έχει μπει μέσα και βγάζω εισιτήριο.
Δεν ξέρω ούτε τι παίζει το σινεμά, ούτε και με νοιάζει...
Μπαίνω μέσα με γρήγορο βήμα.
Ο κόσμος είναι ελάχιστος, και εκείνη μπαίνει στην αίθουσα.
Ακολουθώ προσεκτικά για να μην με καταλάβει , αλλά και βιαστικά για να μπορέσω να δω που θα κάτσει, αν είναι μόνη της ή έχει κάποιο ραντεβού, για να βρω μία θέση που θα μπορώ να την παρατηρώ χωρίς αυτή να το αισθάνεται.
Μπαίνοντας όμως στην αίθουσα,...το απόλυτο σκοτάδι.

Απελπίζομαι και ακολουθώ τα φωτάκια του διαδρόμου.
Προχωρώ ως τη μέση της αίθουσας, και κάθομαι.
Δεν παρακολουθώ καθόλου το έργο, το μυαλό μου είναι βυθισμένο σε αυτήν.
Μετά από μία ώρα βασανιστικής αναμονής τα φώτα ανάβουν.
Γυρνάω αμέσως το κεφάλι μου και ψάχνω για να την εντοπίσω.
Την βλέπω στη ίδια σειρά που κάθομαι ,αλλά στην άλλη πλευρά του διαδρόμου.
Μιλάει στο κινητό της.

Το βλέμμα μου εστιάζεται χαμηλά. Έχω την ευκαιρία που δεν είχα στη βιτρίνα.
Εκείνη είναι απασχολημένη και δεν με έχει αναγνωρίσει σκέφτομαι.
Εξάλλου από τη στιγμή τουλάχιστον που την εντόπισα, δεν με έχει κοιτάξει
Το δεύτερο σοκ μετά τη ματιά της που με είχε καθηλώσει έρχεται εξίσου ισχυρό!
Τα πόδια της, έξω από τις γόβες της και η μία πατούσα της τρίβει το κουντεπιέ του άλλου της ποδιού μέσα σε μαύρο νάιλον Δίκτυ...
Ξαφνικά γυρνά, με κοιτά, παγώνω.
Αυτόματα γυρίζω αλλού το βλέμμα μου.

Όταν τολμώ να ξανακοιτάξω στο μέρος της τη βλέπω να ψάχνει κάτι στην τσάντα της.
Ακαριαία γυρνά.
Τα φρύδια της σμίγουν.
Φορά τις γόβες της και σηκώνεται...
Ο φόβος με κυριεύει.
Σίγουρα με έχει αναγνωρίσει και είναι εκνευρισμένη και φοβισμένη, σκέφτομαι.
Μάλλον θα με έχει περάσει για επικίνδυνο ανώμαλο και θα πηγαίνει να ζητήσει βοήθεια...
Το ρεζιλίκι είναι βέβαιο σκέφτομαι...

Όμως εκείνη αργά και σταθερά έρχεται προς το μέρος μου.
Πριν προλάβω να αντιδράσω ξαναβλέπω αυτές τις ματάρες που για ακόμα μια φορά είναι έτοιμες να με καταπιούν.
Και μετά...
"Συγνώμη,.. μήπως θα μείνετε στην αίθουσα στο διάλειμμα;; Θα ήθελα αν μπορείτε , να προσέχετε την καπαρντίνα μου για λίγο..."
Ναι! βεβαίως! Απαντώ χωρίς να το σκεφτώ, ενώ είχα τρομακτική ανάγκη για ένα τσιγάρο.
Εκείνη φεύγει και γυρίζω για να την κοιτάξω.
Το λίκνισμα των γοφών της είναι σαγηνευτικό και εξελίσσεται σε άκρως ερωτικό από τα ψηλοτάκουνα της.

Ξαναγυρνάω και ξανακάθομαι στη θέση μου εποπτεύοντας συνεχώς την καπαρντίνα της.
Αν η διάρκεια του πρώτου μισού του έργου μου φαινόταν αιώνας, τούτη εδώ η αναμονή του διαλείμματος μου φαίνεται χιλιετηρίδα.
Το κουδούνι του διαλείμματος ακούγεται και εκείνη δεν έχει ακόμη γυρίσει.
Τα φώτα αρχίζουν να χαμηλώνουν, και μια εύσωμη υπερήλικη κυρία πάει και κάθεται ακριβώς ανάμεσα στην καπαρντίνα της και σε μένα.

Σηκώνομαι αμέσως και πριν προλάβω να της πω να σηκωθεί, ακούω μια αισθησιακή φωνή από πίσω μου να λεει σε προστακτικό τόνο:
"Μας συγχωρείτε αλλά εδώ καθόμαστε εμείς! Αυτή είναι η καπαρντίνα μου..."
Αργά η γυναίκα και με έκδηλη δυσφορία σηκώνεται και κάθεται μόλις δύο καθίσματα δεξιά.
Η μάγισσα μου κάνει νόημα να καθίσω δίπλα της.
Υπακούω.

Είμαι η Χριστίνα! μου λεει απλώνοντας μου το χέρι.
Νίκος!, χάρηκα πολύ ! απαντώ και την αιφνιδιάζω με ένα θερμό χειροφίλημα αντί για την αναμενόμενη από αυτήν χειραψία.
"Ησυχία παρακάλώ! "ακούγεται από τη θέση του κήτους δίπλα μας.
Η Χριστίνα δεν απαντά, αλλά συνεχίζει να μου μιλά αγνοώντας την και δυναμώνοντας τον τόνο της φωνής της.

Γιατί με ακολούθησες; με ρωτάει κοιτώντας με στα μάτια. Δεν φαίνεσαι για άντρας που παίρνει συχνά στο κυνήγι την μία και την άλλη...
Γιατί με ρωτάς κάτι για το οποίο ξέρεις την απάντηση; απαντώ χαμηλόφωνα και με όση ηρεμία μπορώ να επιστρατεύσω. Έχω τρελαθεί μαζί σου!
Α! ναι; και τι ακριβώς σε έχει τρελάνει σ' εμένα; μου λεει η Χριστίνα με μία δόση ειρωνείας...

Τώρα δέσαμε! σκέφτομαι...
Εμμμ.... τα μάτια σου... έχω πάθει την πλάκα μου με το βλέμμα σου.... απαντώ κομπιάζοντας.
Μόνο αυτό;;; μου απαντάει γελώντας εκείνη.
Τίποτε άλλο;;;
Ε-...

"ΗΣΥΧΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!!" ξεφωνίζει ο τόφαλος δίπλα μας.
Λοιπόν Νίκο; με ρωτάει η Χριστίνα αγνοώντας την.
Χαμηλώνω με ντροπή το κεφάλι μου.
Ένας κόμπος δένει το λαιμό μου και δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη... Οι υπέροχες δικτυωτές πατούσες της χαϊδεύουν αισθησιακά μία τις γόβες της και μία την πλάτη της μπροστινής θέσης βγάζοντας έναν μεθυστικό θόρυβο
Με κοιτά λίγο καχύποπτα και διερευνητικά.

Κρίμα ... δυστυχώς για σένα , μόνο από αστράγαλο και κάτω μπορείς να δεις ...μου απαντά η Χριστίνα χαϊδεύοντας την πατούσα της.
Την επόμενη στιγμή, το πόδι της σπρώχνει τη μία της γόβα βαθιά στο πίσω κάθισμα.
Μπορείς σε παρακαλώ να την φτάσεις; δεν θέλω να μείνω ξυπόλητη τόση ώρα... και τα πόδια μου έχουν αρχίσει να παγώνουν... μου λεει η Χριστίνα με τον ίδιο περιπαικτικό τρόπο.
Δεν απαντώ και γονατίζω στο διάδρομο.
Καλωσόρισες πάθος! μουρμουρίζω και σκύβω στο πάτωμα.

Πάω να της φιλήσω τα υπέροχα δάκτυλα του ποδιού της αλλά εκείνη, σπρώχνοντας το πρόσωπό μου μου ψιθυρίζει:
"Τη γόβα Νίκο!"
Ξαπλώνω ανάσκελα και τεντώνω το χέρι μου κάτω από το κάθισμά της . Πιάνω τη γόβα της και την ακουμπάω στο κάθισμά μου.
Μετά τοποθετώ και την άλλη στο κάθισμα και έτσι όπως είμαι ανάσκελα κάνω να σηκωθώ.
Ακαριαία οι πατούσες της προσγειώνονται στη μούρη μου και με καθηλώνουν.
Είναι παγωμένες ενώ το πρόσωπό μου καιει από την υπερδιέγερση.
Εκείνη αρχίζει να τις τρίβει δυνατά αφήνοντας πάνω στο πρόσωπό μου το σχήμα του δικτυωτού της καλσόν.

Ο ανδρισμός μου παλεύει να σκίσει το παντελόνι μου...
Εκείνη δεν κουνιέται καθόλου από τη θέση της, και συνεχίζει ατάραχη να βλέπει το έργο.
Η χοντρή δίπλα, έχει μείνει άναυδη.
Η γλώσσα μου έχει αρχίσει να ταξιδεύει αχόρταγα...
Μουγκρίζω σαν ζώο από την έξαψη, έχοντας χάσει τον έλεγχο.
Η αφέντρα Χριστίνα μου φωνάζει σσσσττττ! και μου χώνει όλα τα δάκτυλα του ποδιού της στο στόμα μου βουλώνοντας μου το!

Ένας λεκές σημαδεύει το παντελόνι μου στην ευαίσθητή μου περιοχή!
Εκείνη σιγά σιγά βάζει το χέρι της ανάμεσα στα πόδια της...
Και η απόλυτη έκσταση συνεχίζεται...
Τα φώτα ανάβουν.
Το έργο έχει τελειώσει....
Τραβά τα πόδια της και σηκώνομαι.
Ξανασκύβω και τις φοράω τις γόβες...
Η χοντρή δίπλα φεύγει όπως όπως λέγοντάς μας ανώμαλους...
Εσύ Χριστίνα γελάς δυνατά.
Σηκώνομαι όρθιος...
Σε κοιτώ.

Ξέρεις πόσο πολύ μου άρεσε; με ρωτάς χαμογελώντας
Μετά χωρίς να απαντήσεις μου χώνεις στο στόμα δύο από τα δάκτυλα του χεριού σου που πριν είχες χωμένα μέσα στο θησαυρό σου.
Γλύφω αχόρταγα τους χυμούς σου, τη θεϊκή σου αμβροσία.
Βάζεις το χέρι σου μέσα στην φαρδιά τσέπη του υφασμάτινου παντελονιού μου και αρχίζεις να προχωράς στο διάδρομο σαν να με έχεις πιάσει από το χέρι.
Οι λιγοστοί θεατές που μας βλέπουν σοκάρονται.
Δεν με νοιάζει για τίποτα όμως...
Βρήκα το Πάθος που έψαχνα, βρήκα τη δικιά μου Ιθάκη...
Επιτέλους σε βρήκα!

Υ. Γ. "Δίλημμα, για το αν πρέπει να χαρίσω στο πανέμορφο Σου κλαμπ κάτι δικό μου,
πολύ προσωπικό....
Η ελπίδα ότι θα Σου αρέσει με οπλίζει με θάρρος να διεκδικήσω λίγο από το χρόνο Σου.
Αποφασίζεις Εσύ να το διαχειριστείς όπως θέλεις.

Tο αφιερώνω με λατρεία για τη Θεά Γυναίκα".

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

31 Oκτ. 2005
Το Κείμενο ΄Εγραψε ο : peterpan

ΠΗΓΗ: Same Place Club

 

Έξοχο κείμενο, καλογραμμένο και σύντομο. Από τα λίγες ερωτικές ιστορίες που έχω διαβάσει στο παρόν forum, η οποία ΔΕΝ σε κάνει να χασμουρηθείς από βαρεμάρα. Κοινότυπο σενάριο (για τους φετιχιάρηδες και μόνο, αφού σε αυτούς αναφέρετε, κατά κύριο λόγο), ασφαλώς, όμως, μακράν ανώτερο από άλλες κλισαδούρες και διατυπωμένο έτσι, ώστε να νομίζεις ότι είναι πρωτόλιο   Κάλιστα θα μπορούσε να είναι ένα κόμικ του Saudelli ή μια μικρού μήκους ταινία. Aνάλογες ιστορίες, μαζί με αυτή θα μπορούσαν, ίσως, να αποτελέσουνε μια ανθολογία με τίτλο "Urban Fetish Stories".

 

Πολύ καλο..με αρκετη δόση μυστηρίου μεχρι τις τελευταιες αραδες...και ποιητικό..θα μπορουσε να γίνει ταινία μικρού μήκους..

 

Έχεις δίκιο Maley, θα μπορούσε άνετα. Να ζητήσω τα δικαιώματα για να τη σκηνοθετήσω;

 

λήψη 1 ΚΛΑΠ (ήχος κλακέτας)

 

Sm_Art_Lady, Σε ευχαριστώ που τοποθέτησες το "εκπόνημα μου" στην κοινότητα.Φίλοι αγαπητοι ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

 

Καλογραμμένο είναι. Φαντασία έχει, χαρακτήρες δομεί, ρυθμό έχει, γιατί να είναι Λάμψη; Αν επιτρέπεται μια παρατήρηση: δε δικαιολογείται ότι ο Νίκος γίνεται σκλάβος ξαφνικά. Πάντως μου αρέσει.

 

φίλε john_slave96,
O Nίκος ήταν πάντα σκλάβος της γυναικείας φύσης και ομορφιάς.
Το ότι εμφανίζεται αγέροχος και ακούραστος κυνηγός είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να διεκδικήσει τη Χριστίνα.

 

οι παρατηρήσεις του Sweet_Distress με καλύπτουν απόλυτα
john_slave96 εμένα δεν μου φαίνετε παράξενο που οι αντιστάσεις του νίκου "πέσαν" τόσο εύκολα ή που η χριστίνα έκανε την κίνηση της τόσο έντονα... εφόσον οι ηθικές αντιστάσεις για το "ρεζίλεμα" είναι ασήμαντες για την χριστίνα δεν είχε τίποτα να χάσει! και ειλικρινά να βρεις μία Γύναικα ανάμεσα από γυναικούλες είναι κάτι εξαιρετικό και ας είσαι ο κυνηγός ο ίδιος θα υποταχθείς (αν θες να αποκαλείσε κυνηγός! ) για να την γευτείς έστω...


εγώ πάντως εδώ στη πάτρα δεν έχω βρεί καμία χριστινά παρόλες τις μοναχικές βόλτες... μάλλον πρέπει να ψάξω να λασπώσω και τα παπούτσια !

 

john_slave96 wrote:
"Αν επιτρέπεται μια παρατήρηση: δε δικαιολογείται ότι ο Νίκος γίνεται σκλάβος ξαφνικά. Πάντως μου αρέσει."

Μα φυσικά, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι σκλαβός (εκτός αν ο συγγραφέας τον θέλει έτσι). Και πουθενά δεν γίνεται σκλαβος ωσον αφορά τα όσα γράφει το δίηγημα (για πιο μετα δεν ξέρω γιατι τα credits rollaroun στο τέλος)
εμένα ένα απλό cool φετιχιάρη τυπάκο (αμα τα τσουζε κιολας ισως να ταν εκολαπτόμενος μπουκόφσκι) μου βγάζει που καυλώνει με τα διχτυωτά όμορφα πόδια της κοπελίας (που την βαφτίζει στο ντούκου αφέντρα) και αυτή αντίστοιχα με την όλη κατάσταση (και ποιος δεν θα γκάβλωνε). Για μενα δείτε την ιστορία σαν φετιχιστική και τπτ παρα πέρα δεν έχει καν περάσει στα εξωτερική περιφέρια της σφαίρας του bdsm για να την ονομάσουμε έτσι. Μια απλή cool φετιχιάρικη ιστορία με αρχή μέση και τέλος.

peterpan wrote:
"O Nίκος ήταν πάντα σκλάβος της γυναικείας φύσης και ομορφιάς."

Kάθε άντρας είναι "σκλάβος" της γυναικείας φύσης (εδώ θέλω να πω έχει ανάγκη την παρουσία της γυναίκας ανεξαρτήτως στάτους για σεξ κλπ) αν είναι st8.

Κάθε μερακλής (αν είναι και καλλιτέχνης ακόμα περισσότερο) άντρας έλκεται από τη γυναικεία ομορφιά. Η γυναικεία ομορφία δεν έχει στατους φίλε.

blindfold wrote:
"john_slave96 εμένα δεν μου φαίνετε παράξενο που οι αντιστάσεις του νίκου "πέσαν" τόσο εύκολα ή που η χριστίνα έκανε την κίνηση της τόσο έντονα... εφόσον οι ηθικές αντιστάσεις για το "ρεζίλεμα" είναι ασήμαντες για την χριστίνα δεν είχε τίποτα να χάσει!"

Πρώτα από όλα είναι fiction (δεν ξέρω αν βασίζεται σε αληθινά events) με αστικά (urban) xαρακτηριστικά (άρα ικανό να ήταν αληθινό). 2ο στο φιξιόν μπορεί να γίνει ότι θες από το 1ο λεπτό να τον βαφτίσεις σκλάβο΄ή οτι αλλο θες (αλλα δεν γίνεται ποτέ αυτό εδώ) θα μπορούσε να του συστηθεί σαν εξωγηινος η χρστινα στο τέλος και αυτό θα μπορούσε να γίνει γιατί μιλάμε για φιξιόν (αλλα δεν γίνεται γιατι θα μιλάγαμε για φιξιόν sci fi). γ) είναι pulp fiction (πολύ απλό και ευπεπτο και αυτό εχει την γοητεία του). δ) Για ποιο ρεζίλεμα μιλάς κάτι πόδια έγλυψε ένας άνθρωπος και κάποιοι ΜΑΛΑΚΕΣ φώναζαν στο βάθος και την σπάγανε στο ζευγράκι. ΕΛΕΟΣ!!! Τόσα λεφτά πλήρωσαν για το εισητήριο φιλαράκι μου.
Γυναικάρες όχι γυναικούλες κυκλοφορούν ανάμεσά μας συνέχεια blindfold στο διπλανό τραπέζι που πίνουμε μπύρα η καφέ (ΝΑΙ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΓΕΡΟΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΠΟΥ ΣΕ ΦΩΝΑΖΑΑΑ LOL Η ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΦΑΣΙΣΤΟΚΥΡΙΛΕ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ). Κυνήγι θέλει man ΚΥΝΗΓΑ ΤΟ. Γιατί in the dish δεν έρχεται απο μόνο του στην καμία τίποτα.