Αναζητώντας το λα.

Στο νησί αυτό αναζητούν το λα.Το λα είναι νότα.
Το ανθρώπινο δυναμικό του νησιού είναι:H κεντρική διεύθυνση,επτά συνοδοί,και ισάριθμοι μεταξύ τους μαστιγωτές και κρατούμενοι.Η κεντρική διεύθυνση αποτελείται λογικά από ανθρώπους ή άνθρωπο,αλλά κανείς από τους υφισταμένους δεν ξέρει ποιους η ποιόν.Ο προϊστάμενος της κεντρικής διεύθυνσης μοιάζει να είναι απών,αλλά σκοπός του είναι να αποδειχτεί κάποια στιγμή ότι δεν είναι.

Το εδώ έτος είναι ένας αυστηρός κύκλος βασανισμών.Κατά μέσο όρο κάθε επτά μήνες ξεβράζεται κάποιος ή κάποιοι στο νησί.Αν ξεβράζεται ένας οι συνοδοί τον κρατούνε και τού δείχνουν τα χαρίσματα του νησιού,τα παρθένα δάση και τις οάσεις του.Τα εξωτικά πτηνά πάνω στα αειθαλή δένδρα.Τα ποτάμια κάτω από τον γκρεμό.Την άσπιλη κηλίδα στο κέντρο του εδάφους.Παρά την εξάντλησή τους οι ξεβρασμένοι μένουν έκθαμβοι,μα χωριστά..Νομίζουν πώς ξύπνιοι ονειρεύονται.Στην περίπτωση πού ξεβράστηκαν μαζί με μητέρα,πατέρα,γιό,κόρη ή αγαπημένο πρόσωπο,τους ξεχνούν.Μόνο σαν ένα μέλλον ίσως τους θυμούνται,που ελπίζουν αμυδρά πώς κάποτε μπορεί να ξανάρθει.Την επόμενη μέρα με την ανατολή του ήλιου ξεκινάει ο βασανισμός.

Κάθε κρατούμενος είναι κλεισμένος σε χωριστό κλουβί και οι μαστιγωτές αρχινούν με την μαστίγωση.Κρατούμενος δεν πρόκειται να έρθει ποτέ σε επικοινωνία με κρατούμενο.Παρουσιάζονται μπροστά τους οι μαστιγωτές που φορούν προβιές από ζώα,ο καθένας άλλη.Εχουν παραμορφώσει τα πρόσωπα τους με χρώματα από τοπικά λουλούδια,ο καθένας άλλο.Πιάνουν δουλειά κάθε πρωί και μπαίνουν με τα σύνεργα τους.Ο καθένας έχει τα δικά του,για αυτό ο βασανισμός απο μέρα σε μέρα ποικίλει.Τα σύνεργα τους είναι τόσο τρομερά που δεν θα ονομαστούν.Οι μαστιγωτές ονομάζονται έτσι χάριν ευφημισμού.Η μαστίγωση είναι μόνο ένα προοίμιο.Κάθε μια ημέρα του έτους των βασανισμών,κάθε μαστιγωτής αναλαμβάνει περιοδικώς διαφορετικό κρατούμενο,και έτσι ο κάθε κρατούμενος υφίσταται διαφορετικό μαστιγωτή.Όταν παρουσιαστεί ξανά ο ίδιος μαστιγωτής μπροστά σε κρατούμενο,ο δεύτερος θεωρεί ότι έχει αλλάξει το έτος.Στο νησί το έτος δεν αλλάζει ποτέ την ίδια μέρα για τον κάθε έναν.Αρχίζουν τότε πάλι απ’ την αρχή.Οι μαστιγωτές ανάλογα με τα σύνεργα τους παρουσιάζουν διαφορετικές βαθμίδες βίας.Αλλά και οι κρατούμενοι,ανάλογα με τις αντοχές τους,παρουσιάζουν διαφορετική ανοχή στη βία.

Αν ένας κρατούμενος θεωρήσει λιγότερο βίαιο κάποιον μαστιγωτή,τον νοσταλγεί,και αφού ολοκληρωθεί το έτος βασανισμών θα τον ξανασυναντήσει με χαρά μπροστά του, μα και με την ελπίδα πως η ηπιότητα του δεν ήταν τυχαία η παροδική.Όσοι κρατούμενοι,αντίθετα,επιθυμούν τη βία ελπίζουν πώς μια τέτοια ηπιότητα ήταν τυχαία και παροδική.Με τη δύση του ηλίου,ώρα λήξης των βασανισμών,οι μαστιγωτές επιστρέφουν στα καταλύματα τους.Ξεβάφουν τα πρόσωπα,βάζουν στις ντουλάπες τις προβιές,βράζουν και πίνουν λίγο χαμομήλι για να χαλαρώσουν τα τεντωμένα νεύρα.Βγάζουν κάτω από το κρεβάτι τα «Μίκυ Μαους».

Η κεντρική διεύθυνση φροντίζει να κρατά σε απόλυτη ισορροπία την ποσοστιαία αναλογία μαστιγωτών και κρατουμένων.Εάν προκύπτει νέος ναυαγός,ο παλαιότερος τη τάξει βασανιζόμενος μετατρέπεται σε μαστιγωτή.Εαν πεθάνει βασανιζόμενος αιφνίδια,ένας μαστιγωτής τίθεται σε διαθεσιμότητα με κλήρο,ώσπου να βρεθεί ναυαγός.Εαν πεθάνει μαστιγωτής αντικαθίσταται από τον παλαιότερο κρατούμενο,που υιοθετεί την προβιά και το χρώμα φυτού του πεθαμένου μαστιγωτή.Περίπτωση να ξαναγίνει ένας μαστιγωτής κρατούμενος δεν υπάρχει,όμως όλοι οι μαστιγωτές έχουν διατελέσει ως κρατούμενοι,κι έτσι γνωρίζουν καλά όλες μα όλες τις βαθμίδες του παιχνιδιού της εδώ ζωής.Μια από τις βαθμίδες αυτές επιβάλει να μπορέσει κανείς,από τη θέση του μαστιγωτή,να βασανίσει μητέρα,πατέρα,γιο,κόρη ή άλλο αγαπημένο πρόσωπο με το οποίο ενδεχομένως ξεβράστηκε στο νησί.Αυτό συνιστά μαρτύριο,ακόμη και μέσα στο πλαίσιο που τους θυμούνται πια:πολύ αμυδρά,σαν ένα ίσως μέλλον που ίσως ελπίζουν πώς θα ξανάρθει κάποτε,μπορεί ποτέ.

Αρχικός σκοπός της κεντρικής διεύθυνσης: η εύρεση του λα του κάθε βασανιζόμενου.Γίνεται ως εξής: Καθ’ όλη τη διάρκεια του βασανισμού,οι κρατούμενοι λαμβάνουν διαταγές να τραγουδούν τις νότες «ντο-ρε-μι-φα-σολ-σι-ντο»,δηλαδή τις νότες.Οι δοκιμές και το βιασμένο τραγούδισμα τους καταγράφονται με ηχοσυστήματα υψηλότατης ακρίβειας πάντα.Η κεντρική διεύθυνση απομονώνει από όλες τις δοκιμές του καθενός τη νότα λα του καθενός.Έχουν ήδη αποθηκεύσει ένα τεράστιο στοκ από νότες λα με αυτό τον τρόπο.Είναι αυτονόητο πώς του ενός η νότα λα είναι ντο,του άλλου ρε,του τρίτου μί,του τετάρτου φα,του πέμπτου σολ,του έκτου σι,και ούτω καθεξής.Είναι επίσης αυτονόητο πώς ακόμη και ο ίδιος ο κρατούμενος,δεν παράγει την ίδια νότα λα από μέρα σε μέρα-η διαφορά,μεταξύ άλλων,οφείλεται στην ένταση του βασανισμού,στην ανοχή στη βία,όπως και στην ψυχολογική κατάσταση κάθε κρατούμενου ανά μέρα Τέλος είναι αυτονόητο πώς μόνο λα δεν είναι ποτέ η νότα λα και πώς,σωστό,ορθό,μοναδικό λα δεν υπάρχει.Σε μερικά έτη (κατευχήν όχι λίγα),όταν θα έχει συγκεντρωθεί αρκετό υλικό (κατευχήν πάρα πολύ),οι βασανισμοί πρόκειται να λήξουν.

Απώτερος σκοπός της κεντρικής διεύθυνσης:Να συγκεντρωθούν οι νότες λα όλων των βασανιζομένων και να ποιηθεί από το υλικό αυτό το τέλειο φωνητικό ορατόριο,που θα περιλαμβάνει όλες τις νότες και όλα τα ημιτόνια,αν και το καθετί απ’ αυτά υπήρξε για μια δεδομένη στιγμή το λα του καθενός.

Υψηλότατος στόχος της κεντρικής διεύθυνσης:Να συγκινηθεί με το ορατόριο αυτό ο θεός εάν υπάρχει.Μέχρι να φτιαχτεί το ορατόριο αυτό από τα λα του κάθε ξεβρασμένου στο νησί,οι βασανισμοί συνεχίζονται.Όταν κάποτε το ορατόριο ετοιμαστεί,ο προϊστάμενος της κεντρικής διεύθυνσης,που μοιάζει να είναι απών αλλά δεν είναι,θα αποδειχτεί παρών και μέγας συνθέτης.


Μάζα
Αναζητώντας το λα ή οι κανόνες του παιχνιδιού-Βασίλης Αμανατίδης,(Ποίηση για Video games).



*Το λα είναι η νότα του διαπασών,ποια η θέση του λα στην ζωή μας; Αυτή αναζητούμε;

 

Re: Αναζητώντας το λά.

Κι εγώ που νόμιζα ότι πρόκειται για αλληγορία...

 

Το παιχνίδι αυτό δεν έχει τέλος και τα πάντα επαναλαμβάνονται. Ο θύτης είναι και θύμα και αντιστρόφως. Άραγε στη ζωή μας πρέπει να περάσουμε από όλα τα στάδια για να φτάσουμε στο λα, να ζήσουμε στη διαπασών; Δε νομίζω...

 

Δεν υπάρχει μια ιδανική μορφή, ένα ιδανικό, ένα τέλειο, Πλατωνικά προδιαγεγραμμένο. Αν ψάχνω μόνο το λα θα χάσω όλα τα υπόλοιπα. Εξ' άλλου, σε άλλες τονικές κλίμακες (δεν ξέρω αν τα λέω σωστά ως ορολογίες) νομίζω πως υπάρχουν πολλοί περισσότεροι μουσικοί τόνοι από τους γνωστούς δώδεκα. Είναι πιο ενδιαφέρουσα η περιπέτεια να ανακαλύπτεις τόνους και αποχρώσεις που δεν ήξερες καν πως υπήρχαν, ακόμα κι αν ξεκίνησες αρχικά να βρεις ένα συμβατικό λα. Οι μορφές ανακαλύπτονται και διαμορφώνονται στην πορεία. Καλό είναι να προσέχεις, τελικά, να μη χαθείς σε ένα χάος από ασυντόνιστες, άμορφες συγχορδίες.

​

 

Ναι.

Παρά το γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει θεός. Το λα πάντως, υπάρχει.

ΥΓ. Σα να 'χανε ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)