Αναμνήσεων συνέχεια: Στην όαση Σίβα

Τρεις και μισή τα ξημερώματα, έχουμε ήδη φορτώσει τα μηχανήματα στο Βαν. Έχουμε φάει το πρωινό μας και ξεκινάμε για την Όαση Σίβα... Τα σχεδόν 600 χλμ διαδρομής απ το Κάιρο θα μας έδιναν την δυνατότητα να συμπληρώσουμε
μερικές ώρες ύπνου , που έλλειπαν σε όλους μας. Αμ δε... Δεν έχουμε προλάβει να βγούμε στην έρημο όταν ο Άχμετ, με την βοήθεια της Νουρ μας ενημερώνει ότι θα κάνουμε μια υποχρεωτική στάση επειδή η αμμοθύελλα που ερχόταν θα τον εμπόδιζε στην οδήγηση... Σχεδόν όλοι άρχισαν την μουρμούρα... "ποια αμμοθέλλα μωρέ....πεντακάθαρος ειναι και ο ουρανός και ο ορίζοντας"είπε κάποιος" άντε προχώρα" κάποιος άλλος... Η Νουρ δεν του μετέφραζε αλλά σηκώνετε απ την θέση της και με πλησιάζει....
Ν-" Κύριε, μπορέιτε να πείτε στους συναδέλφους σας να κάτσουν στις θέσεις τους και να ηρεμήσουν;; Ο Άχμετ ξέρει την έρημο λίγο καλύτερα απ όλους τους"
Βάζω δυνατά τα γέλια με την ειρωνική διάθεση του κοριτσιού
Γ-" Ρεμάλια σκάστε ρε σεις... Κάτι θα ..."
Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρόταση μου, μας χτυπά μια ριπή ανέμου και μερικά δευτερόλεπτα μετά σκοτεινιάζει ο τόπος... Το σκατό στην κάλτσα. Σε όλους μας. Ο ήχος της άμμου που χτυπούσε πάνω στο λεωφορείο ήταν βγαλμένος από ταινία τρόμου... Για τους Δυτικούς. Για τους Νουρ, Άχμετ και Νασίρ ήταν απλώς Πέμπτη. Ευτυχώς το πρωτόγνωρο για μας φαινόμενο δεν κράτησε παραπάνω από μερικά λεπτά της ώρας, άσχετα αν μας φάνηκαν αιώνας. Αφού ο Άχμετ με την βοήθεια του Νάσιρ, καθαρίζουν την μηχανή απ την άμμο, ξεκινάμε και πάλι προς τον προορισμό μας. Ο Άχμετ, μέσω της Νουρ, μας εξηγούσε για τις συχνές αμμοθύελλες, τα είδη τους, τον βαθμό επικινδυνότητάς τους... Στην διαδρομή, τα παιδικά αστεία του Νασίρ, το τρανταχτό του γέλιο και η απίστευτα όμορφη φωνή του Άχμετ , που τραγουδούσε διαρκώς , μας χαλάρωσαν. Η Νουρ καθισμένη σε θέση κοντά στον οδηγό, έβρισκε διαρκώς δικαιολογίες για να έρθει έστω για λίγα λεπτά δίπλα μου και με αφορμή την εκ νέου , λογω καθυστέρησης, οργάνωση των γυρισμάτων,να ακουμπήσει έστω φευγαλέα ο ένας τον άλλον.
Η μονοτονία της απέρνατης ερήμου κάθε μερικά χιλιόμετρα εσπαγε κάθε μερικά χιλιόμετρα από μικρές οάσεις...
Έχουν περάσει πάνω από 16 ώρες, 2 ώρες παραπάνω απ τον συνήθη χρόνο, ο Άχμετ κάνει μια μικρή στάση στην κορφή ενός λοφίσκου. Ανοίγει τις πόρτες και ο Νάσιρ μας λέει... "Φτάσαμε" Κοιτάζουμε έξω απ τα σκονισμένα παράθυρα και δεν βλέπουμε τίποτα ... η Νουρ, που στα τελευταία χιλιόμετρα και αφού ζήτησε άδεια απ τον Νάσιρ , τα πέρασε δίπλα μου , πνίγει ένα γελάκι και ψιθυρίζει
Ν-" έχουμε ακόμη δυο τρια χιλιόμετρα αλλά βγειτε..αξίζει τον κόπο"
Σηκωνομαι απ την θέση μου και πηγαίνω προς την έξοδο ενώ άκουγα τους συνεργάτες να κατεβάζουν διάφορα "γαλλικά".
Κατεβαίνω κι απλώς μου κόβεται η ανάσα...Λίγα μέτρα πιο κάτω απλώνονται στα πόδια μου δέκα χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Απ το σημείο που είμαι βλέπω απέναντί μου , δυτικά προς τα σύνορα με την Λιβυή, το ύψωμα που φιλοξενεί τα "λείψανα" ενός αρχαίου φρουρίου και Ανατολικά ό,τι έχει μείνει απ΄το Ναό του Άμμωνος Διός... Αναμέσα τους η πόλη που την ομορφιά της αδυνατώ να περιγράψω... Συνήλθα απ τα επιφωνήματα και τα κλικ των φωτογραφικών μηχανών των συνεργατών μου...Περάσαμε σχεδόν είκοσι λεπτά τραβώντας φωτογραφίες πριν ο Άχμετ μας οδηγήσει στο Ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενούσε για το επόμενο τριήμερο (που τελικά έγινε πενθήμερο).
Στις μέρες που ακολούθησαν, κάθε λεπτό στους δρόμους Σίβα ήταν ένα μαγικό ταξίδι στο χρόνο. Και τα βράδυα ενα ταξίδι στις αισθήσεις.
Την τελευταία μέρα παραμονής μας στην Όαση, την άλλη μέρα θα φεύγαμε και είχαμε πέσει όλοι σε ελαφρά κατάθλιψη που θ αφήναμε πίσω μας τον επί γης Παράδεισο και αφού έχουμε κάνει γύρισμα σε κάθε σημείο της ευρύτερης περιοχής, ζητώ την άδεια απ΄τον Νάσιρ να πάρω μαζί μου τη Νουρ, ως μεταφράστρια, για ένα ποτό στο νησί Φατνάς, που συνδεόταν πλέον με χωμάτινο δρόμο με την ηπειρωτική χώρα, σε μια απ τις αλμυρές λίμνες της Όασης. Οι κάτοικοι της περιοχής είναι Βέρβεροι. Αν και μουσουλμάνοι είναι ή έστω ήταν σχετικά πιο ανοιχτά μυαλά και η εξοδος μιας μουσουλμάνας νεαρής μ έναν Δυτικό χωρίς την παρουσία "κηδεμόνα" δεν ήταν μεγάλο θέμα.
Η 65χρονη Ολλανδή Ιδιοκτήτρια του μοναδικού, τότε κυλικείου του νησιού, μια τύπισσα που είχε παρατήσει τα πάντα και έιχε έρθει 30 χρόνια πριν να μείνει εδώ, που προφανώς είχε αντιληφθεί τον ερωτισμό μεταξύ εμένα και της Νουρ, όταν κάναμε γύρισνα εκεί, μας είχε καλέσει σε ένα "πάρτυ" για στενούς φίλους που διοργάνωνε συχνά. Λεπτομέρεια που απέκρυψα απ τον Νασίρ φυσικά.
Φτάσαμε λίγο πριν το λίογερμα που κάνει αυτό της Σαντορίνης να μοιάζει με κινούμενα σχέδια.
Μας περίμενε ένα τραπέζι στις ακτές της λίμνης , αναπαυτικές μεγάλες πολυθρόνες από μπαμπού και τεσσερις πυρσοί να φωτίζουν το σημείο. Το ελαφρύ αεράκι έφερνε τις νότες απ την παραδοσιακη μουσική που έπαιζαν ντόπιοι σε άλλο σημείο του μικρού νησιού. Περιμένωντας την Χέλγκα να μας φέρει τα καλούδια της καναμε βόλτα με τη Νουρ και διαπίστωσα ότι το σημείο ήταν απόλυτα προστατευμένο από αδιάκριτα βλέμματα. Επιστρέφουμε στο τραπέζι μας όταν ακούσαμε την φωνή της οικοδέσποινάς μας να λέει κάτι στην ντόπια διάλεκτο σ έναν απ τους υπαλλήλους της..πλησιάζουμε κι αφού μας σερβίρουν τοπικές λιχουδιές που χόρταιναν λόχο και λέμε μερικές χαριτωμενιές σκύβει στο αυτί μου και μου ψιθυρίζει να βαριά προφορά "have a good time without stress" μου κλείνει το μάτι και φεύγει..." girl, and you, ok??" λέει χωρίς να γυρίσει και χάνεται απ το οπτικό μας πεδίο.
Βάζουμε τα γέλια με τη Νουρ
Ν- "Εννούσε αυτό που νομίζω;"
Γνέφω καταφατικά γελώντας...
Περάσαμε την επόμενη ωρα με συζήτηση... Το κορίτσι με κοιτούσε βαθιά στα μάτια και μου εκμυστηρεύθηκε τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα για την ζωή της, για τα όνειρά της για τις σπουδές που θέλει να κάνει. Καθ όλη την διάρκεια της κρατούσα το χέρι ή την είχα στην αγκαλιά μου...
Ο ελαφρύς άνεμος έχει αλλάξει φορά και οι ήχοι της μουσικής έχουν γίνει πιο δυνατοί... Ξαφνικά σταματά να μιλά... Ν-" Μου επίτρέπετε;"
Την κοιτάζω απορημένος και γνέφω καταφατικά. Δεν ήθελα να την ρωτήσω αλλά να δω τι ήθελε..
Σηκώθηκε αργά απ την θέση της ... Πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκεί οπόυ είχε έρθει η Χέλγκα νωρίτερα . Το Νικάμπ της το είχε αποχωριστεί μερικά λεπτά αφού μας σέρβιραν. Μένει για λίγο σταθερή κι αρχίζει να λικνίζει το κορμί της στους ήχους της μουσικής. Σιγά σιγά αρχίζει να πετάει από πάνω της ένα ένα τα υφάσματα της φορεσιάς της και μένει εντελώς γυμνή... το μόνο που φορούσε ήταν τα σημάδια που είχε ικετεύσει ολες τις προηγούμενες νυχτιές που μου προσέφερε γενναιόδωρα το είναι της, να της κάνω . Οι ανάσες μου, απ τον πόθο μου γι αυτό το μοναδικό πλάσμα είναι κοφτές και βαριές...απολαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο μαζί της , είτε μιλάμε , είτε δουλέυουμε, είτε την χρησιμοποιώ, είτε κάνουμε έρωτα... έχει φτάσει σε απόσταση αναπνοής από μένα...συνεχίζει να λικνίζει το βεργολυγερό κορμί της και λυγίζει τα πόδια της ... το ένα της χέρι το βάζει στο έδαφος για αντίσταση και με το άλλο αρχίζει αφού το περάσει απ το στόμα της να χαιδεύει και να τσιμολογά τις ρογες της και να το ταξιδεύει στην κοιλιά της για να καταλήξει ανάμεσα στα πόδια της...χαιδεύει λίγο την κλειτορίδα της πριν ανοίξει με τα δάκτυλά της τα χείλη της... Την κοιτάζω απόλυτα εκστασιασμένος όταν διακρίνω ένα ρυάκι να σχηματίζεται στην άμμο απ τα ούρα της... τα δάκτυλα της που έχουν βραχεί επιστρέφουν στο στόμα της...Στα μάτια της διέκρινα την ικεσία της να γευθεί κάθε σταγόνα μου. Με βαριά απ την καυλα ανάσα σηκωνομαι απ την πολυθρονά μου και κατεβάζω το σαλβάρι μου.. . Προσπαθώ να ηρεμήσω την καύλα μου για να μπορέσω να της προσφέρω την χρυσή βροχή μου... Εινια πια γονατισμένη με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια πάνω στους μηρούς της, το κεφάλι της ελαφρως γερμένο προς τα πίσω με τα πλούσια μαλλιά της να χαιδεύουν την άμμο και το στόμα της ανοιχτό με την γλωσσα της να περιμένει να την ξεδιψάσω.
Με τις πρωτες σταγόνες βγαινει μια μικρή κραυγή από μέσα της κι ένα βαθύ " Σας ευχαριστώ Κύριε" ... Την λούζω κι αφού τελειώσω βάζει με λαιμαργία την ψωλή μου στο στόμα της για να μην χάσει ούτε ρανίδα....
Η Ανατολή μας βρήκε ξαπλωμένους στις ακτές της λίμνης να κοιμόμαστε.... ξαπλωμένη πάνω μου με την ψωλή μου μέσα της και το κεφάλι της στο στέρνο μου, ένα φιλί στον λαιμό μου κι ένα χαμογελο στα χείλη .
Χαιδεύει το χαραγμένο ανάμεσα στα στήθη της, όνομα μου...
Ν- " Εδώ θα σας έχω πάντα" ψιθυρίζει καθώς βάζει το τελευταιο κομμάτι του ρουχισμού της...
Η Χέλγκα μας γυρίζει στο ξενοδοχείο και μας αποχαιρετά με μια ζεστή αγκαλιά ...