Αντίφαση Vol.1: Σαδισμός: Αισθητική vs Ηθική

Ότι πιο σύγχρονο στη θανάτωση ζώων είναι το πιστόλι ηλεκτρικής εκκένωσης ταχύτατο χωρίς το ζώο να καταλάβει τίποτα. Αυτό δημιουργεί ένα πρόβλημα, συσπαση μυών που τους κάνει λίγο πιο σκληρούς. Εάν βρεθεί έστω κι ένας σε αυτό τον πλανήτη να καταλάβει τη διαφορά στη σφαγή, τον τεμαχισμό και το μαγείρεμα του κερνάω μπυράλ

 

Καμία τεκμηρίωση για αυτά που λέτε;
Η πηγή είναι η ίδια με αυτήν που έγραφε τα σχετικά με την λίπανση του κόλπου;
Αυτό το πιστόλι ηλεκτρικής εκκένωσης από πότε έγινε θανατηφόρο;
Είναι σίγουρα πιστόλι ηλεκτρικής εκκένωσης αυτό στα σφαγεία;
Μήπως κάπου κάνετε κάποιο λάθος;
Μήπως τα φαντάζεστε απλώς;
Αν όχι ενημερώστε μας παρακαλώ, είναι πολύ ενδιαφέρουσες νέες γνώσεις αυτές.

Υ.Γ.
Νομίζω ότι είναι πολλοί αυτοί που ξέρουν ότι άλλο πράγμα είναι η σφαγή, άλλο ο τεμαχισμός και άλλο το μαγείρεμα.

 

Στείλε μου λίγο εκείνο το Νήμα δε μου το βγάζει στα πρόσφατα

Άλλο κρέας στη σφαγή άλλο στο τεμαχισμό αλλο στο μαγείρεμα.... Έχεις απόλυτο δίκιο

 

Η αισθητική είναι ένας αμφιλεγόμενος κλάδος της φιλοσοφίας παρόλο που η ύπαρξή της είναι σχεδόν αναγκαία επί σειρά ετών για την μελέτη του "ωραίου" γενικότερα.
Ωστόσο κάπου μέσα μου το υποκειμενικά όμορφο συναίσθημα που αντλείται μέσα από τον σαδισμό δεν θα έλεγα ότι μπορεί να αποτελεί κομμάτι της αισθητικής όσο όμορφο κι αν το αισθάνομαι εγώ.
Δεδομένου πως ο σαδισμός δεν έχει κάποια ομορφιά αντικειμενικά. Όμορφο είναι το συναίσθημα που σντλείται από αυτον, παρεκτός και τον συμπεριλάβουμε στο κομμάτι της τέχνης που πάλι η αισθητική είναι αμφιλεγόμενη και εκεί.
Εγώ νομίζω πως είναι καθαρά θέμα αποδοχής ή μη της σαδιστικής μας πλευράς και προσπάθεια να μαλακώσουμε εν μέρει τη όποια βιαιότητα τρέφουμε στολίζοντας την με ένα πιο όμορφο περιτύλιγμα.
Το θέμα κατ'εμέ είναι κατά πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να να αντλεί ικανοποίηση μέσα από αυτό και μέχρι που όπως και αν αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα συμμόρφωσης για χάριν του πολιτισμού.

 

Για να θυμηθούμε και ένα παλιό μέλος.
Στην αισθητική, πέραν του «ωραίου» και του «άσχημου», υφίσταται ως διακριτό μέγεθος και το «μεγαλειώδες».

 

Η Αισθητική είναι πολύ καλή, τα χωράει όλα, ακόμα και τις ενοχές μας -που τις μαζώχνει αυτό το νούμερο η κερά-Ηθική- αν και δεν μπορεί να τις ΔΙΑ-σκεδάσει, τις αφήνει ως έχουν...
Στην καραμουνάρα της, βεβαίως - βεβαίως. Της Αισθητικής.

 

Ανάμεσα στην προσωπική αισθητική και την απόλαυση, μεσολαβούν κοινωνικά κατασκευασμένοι κανόνες, που διαμορφώνουν την ηθική του κάθε πολιτισμού, και διασφαλίζουν την κοινωνική ισορροπία και ομαλή λειτουργία του συστήματος. Έτσι η προσωπική αισθητική χαρακτηρίζει το -de gustibus- όπως το φιλεταρισμένο μοσχαράκι στο πιάτο, ενώ η κοινωνικοπολιτισμικά κατασκευασμένη ηθική που οι περισσότεροι έχουμε μεθοδικά "χωνέψει", μας καθιστά π.χ αποτρόπαιο το θέαμα ενός πιάτου με εντόσθια, που πλημμυρίζει αίμα.
Όπως οι βιολογικές ανάγκες που σχετίζονται με την βρώση, διαμορφώνουν το μενού της αισθητικής του καθενός, έτσι και οι επιλογές που σχετίζονται με την σεξουαλική απόλαυση, εκφράζουν την προσωπική αισθητική, εντός των κοινωνικοπολιτισμικά διαμορφωμένων ηθικών πλαισίων. Ο,τι ξεφεύγει από αυτά τα πλαίσια, ποινικοποιείται και βρίσκει καταφύγιο στις φαντασιώσεις που δύσκολα ανιχνεύονται και ακόμη πιο δύσκολα πραγματοποιούνται, υπο την απειλή των ποινικών κυρώσεων.
Επειδή υπάρχει περίπτωση το αίσθημα του ανικανοποίητου να πυροδοτήσει αρχέγονα ένστικτα που αντιτίθενται στην ομαλή λειτουργία του κοινωνικού συστήματος, θεσπίστηκαν κανόνες, SSC, RACK και λοιπά μάνιουαλ, που τάσσονται υπερ της συναινετικής απόλαυσης, φλερτάροντας με τα όρια ανάμεσα στο κοινωνικά διαμορφωμένο, και την φύση.