Αξίζει να εμπιστευόμαστε ανθρώπους ;

Re: Απάντηση: Αξίζει να εμπιστευόμαστε ανθρώπους ;

δεν φταινε οι αλλοι αν εμεις κανουμε λαθος επιλογες,εχουμε κριση κ μυαλο να καταλαβουμε κ να αυτοπροστατευτουμε

 

Re: Απάντηση: Αξίζει να εμπιστευόμαστε ανθρώπους ;

/agree 100%

Edit για το πως το αντιμετοπιζω: δεν δειχνω οτι το εχω καταλαβει ή οτι με εχει επιρρεασει το ολο γεγονος και το αντιμετοπιζω "τυπικα", κρατωντας να συναισθηματα μου για τον εαυτο μου και μονο.

 

Ανάλογη είναι πάνω κάτω και η δικιά μου στάση.

"Δόξα το Θεό εγώ αγάπησα πολύ, κι έπεσα απ΄ αγάπη να πεθάνω, δόξα το Θεό εγώ προδώθηκα πολύ μα οταν φανεί ξανά αγάπη δεν την χάνω" τραγουδάει η Μαρινέλα και μαζί κι εγώ  

Και για να είμαι ειλικρινής, κοιτώντας τώρα πίσω, βλέπω πως αν μη τι άλλο οι εραστές μου ήταν ειλικρινείς μαζί μου. Οπότε νάμαι δύσπιστη, δεν βλέπω καν τον λόγο. Πάνε πολλά χρόνια να δώσω την εμπιστοσύνη μου σε κάποιο και να μην την αξίζε. Είναι και θέμα κρίσης υποθέτω το τι είδους άτομα εμπιστεύεσαι γενικότερα.

 

και βέβαια αξίζει να τους εμπιστευόμαστε και κυρίως να μην τους φοβόμαστε....

 

Αξίζει. Όπως επίσης αξίζει να βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο.

 

Απάντηση: Αξίζει να εμπιστευόμαστε ανθρώπους ;

Εγω παλι εμπιστευθηκα τον Καντερε την Κυριακη το πρωι που βγηκε και ειπε οτι τα δυσκολα περασαν,ξεκουκουλωσα τον φικο στο μπαλκονι , πλακωσε το μεσημερι το δευτερο κυμα του χιονια και τον μετετρεψε σε νεκρα φυση.
Εμπιστοσυνη σου λεει ο αλλος μετα.Βρε Τουρκο φιλευε και κωλο φυλαγε ,καλυτερα...

 

με μέτρο πάντα

 

Εγω μια φορα, εμπιστευτηκα εναν φιλο μου νταλικιερη να κοιμηθει μαζι μου, και το κτηνος, το τερας, ο αλητης, επειδη φορουσα ζαρτιερες, σατεν βυσσινι με μαυρη δαντελλα, με ασσορτι στρινγκ, με απαυτωσε, ετσι χωρις λογο!!!!
Ποιον να εμπιστευτω πλεον??????

 

------------

...καθολου καμμενο!!! , κατα τη γνωμη μου. το αντιθετο μαλιστα!  
-------------------------------------------------------------------------------------



..."ομοιος ομοιω αει πελαζει"

... μηπως αυτοι που δεν εμπιστευονται , καλο θα ηταν , να ριξουν μια ματια πρωτα μεσα τους;

τι ειναι αυτο που με κανει φοβαμαι και να να προεξωφλω την κυβδηλοτητα του αλλου; μηπως η δικη μου;

τι ειναι αυτο που θα χασω αν προβαλλω "κραυγαλαια" την προθεση μου να σε εμπιστευθω; (με πηγαια ειλικρινεια μεσα στην "κραυγη" μου βεβαια!)

στην πορεια, η κριση μου / η κριση σου, θα με κανει / σε κανει , ΑΛΑΘΗΤΑ, να σε / με εμπιστευθω/εις, με τη διαισθηση μου/σου παντα αρωγο!

αν η πορεια μας τραβηξει κοινο δρομο ολοι ευτυχισμενοι! αν οχι θα ψαξω να βρω το λογο μεσα μου, και αν με αγαπω (!!!) δικαιος θα ειμαι και δεν θα

αυτομαστιγωθω, ουτε ελαφρα θα τα φορτωσω αλλου, μα θα κοιταξω μαθημα για αργοτερα να παρω. (ο καθε ενας μας συμμετεχει στην αναλογια που του

αντιστοιχει σε καθε "προδοσια"!!! αυτη τη συμετοχη μου θα ψαξω κυριως για να βρω, συνηθως ειναι σε λανθανουσα μορφη, και μονο του αλλου βλεπω! αν

τα καταφερω παρακατω θα παω να εμπιστευθω, με ζηλο, ζωντανια, κεφι και χαρα, σε μια νεα "ζυγαρια" τρεχω να ξανανεβω! )

...η προοδος προιον εμπιστοσυνης ειναι ! Τι φανταζεστε να ενιοωθε ο Armstrong με τους αλλους δυο κοσμοναυτες , δεμενος στο πιλοτηριο του

διαστημοπλοιου του πριν την ΠΡΩΤΗ εκτοξευση; μπας και νομιζετε απαξια;("...κοιτατε με πως θα το "σανιδωσω" το εργαλειο!" ;;; ), α... μπα! Την επιβιωση

του, τη ζωη του , την εμπιστευθηκε σε 100αδες (αν οχι σε 1000δες ) αλλους ,που πολλους ισως δεν τους γνωριζε !!!

καποτε τα Νομπελ τα επαιρναν εξεχουσες προσωπικοτητες! η εξελιξη της κοινωνιας μας συνετελεσε στη σημερινη δομη της που ειναι ακρως(και απαραιτητως)

συλλογικη! σημερα τα Νομπελ τα μοιραζονται ομαδες που δουλεψαν ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ για να το πετυχουν!



Γιωργος




ΥΓ ...αλλο το χιουμορ... παντα ευπροσδεκτο!  

 

ναι !

Προφανώς και όλοι έχουμε νοιώσει προδομένοι, εξαπατημένοι , αδικημένοι και πληγωμένοι.
Αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα.
Πάντα υπάρχουν 1002 παράμετροι του γιατί και πως καταλήξαμε να νιώθουμε έτσι.

Ποιον εμπιστευτήκαμε?
τι περιμέναμε?
αλήθεια μας έταξε κάτι ή απλά εμείς το περιμέναμε?
γιατί μας "αδίκησαν"?
κοκ .. πολλά ερωτήματα που οφείλουμε να θέσουμε στον εαυτό μας ειλικρινώς και
ευθαρσώς και με τον ίδιο τρόπο να απαντήσουμε. Βάζοντας στην άκρη την πίκρα μας
και κυρίως τον πληγωμένο μας εγωισμό.

Ρήσεις του στυλ :'όλοι οι άντρες είναι ίδιοι" ή "δεν εμπιστεύομαι ούτε τον κ...λο μου" κατ'εμε
είναι οφθαλμοφανείς ενδείξεις , έλλειψης αυτοκριτικής και πληγωμένου εγωισμού.

Το μάχαιρα έδωσες , μάχαιρα θα λάβεις είναι λίγο πιο πραγματικό (αν και όχι ότι δεν αίρεται κατά περιπτώσεις)

Αξίζει τον κόπο να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους ΝΑΙ. Γιατί το έχουν όλοι ανάγκη, γιατί αυτή είναι η
διαδικασία που μπορεί να μας οδηγήσει σε γαλήνη και ηρεμία ψυχής ακόμα και αν 'μας προδώσουν'
Κάθε σχέση (ερωτική , φιλική, επαγγελματική) έχει να μας δώσει άπειρα πράγματα και κάθε άνθρωπος
με τον όποιο συναναστρεφόμαστε το ίδιο.

Ακόμη και αυτά που φαίνονται άσχημα και μαύρα και 'κακά' έχουν να μας δώσουν διδάγματα , εμπειρία,
και λόγους για σκέψη , ανάλυση και προσέγγιση των αντιδράσεων των άλλων σε θέματα που εμείς
έχουμε μια ήδη παγιωμένη αντίληψη και θέση.

Αξίζει να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους γιατί απλά...και μείς αυτό προσδοκούμε ακόμη και αν δεν το
παραδεχόμαστε. Αξίζει να παλεύουμε για να βελτιώσουμε εμάς και τις σχέσεις μας στη συνέχεια.

Αξίζει να μάθουμε πως η πίκρα και ο εγωισμός ...δεν ομορφαίνουν με κανένα τρόπο τη ζωή μας ,
μα τη μαυρίζουν ολοένα και πιο πολύ.

Δεν ένιωσα ποτέ -σχεδόν - προδομένη παρά μόνο από τον ίδιο μου τον εαυτό!
(χωρίς να σημαίνει ότι πάντα στην πορεία μου συνάντησα τους καλύτερους των ανθρώπων).


Ss

 

* γελα με την καρδια της:rollinglaugh:

 

Όχι... μην σας πω ότι ούτε τον (_)_) μας δεν αξίζει να εμπιστευόμαστε και αυτός θα μας προδώσει κάποια στιγμή!