Αποδόμηση

Ο θρύλος λέει ότι οι Αθηναίοι, κράτησαν το καράβι με το οποίο ο Θησευς επέστρεψε από την Μινωική Κρήτη και καθώς με το πέρασμα του χρόνου υπήρχε φθορά, αντικαθιστούσαν σταδιακά κάθε φθαρμένο ξύλο, κατασκευάζοντας ενα νέο, πανομοιότυπο σε διαστάσεις. Ένας φουκαράς, μάζευε τα φθαρμένα ξύλα που πετούσαν, έσωζε όποιο τμήμα τους ήταν δυνατόν να σωθεί και με αυτά έφτιαξε μια ψαρόβαρκα.
Όταν πλέον δεν υπήρχε τίποτα από την αρχική ξυλεία, τέθηκε το ερώτημα ποιο από τα δυο θα έπρεπε να θεωρείται το πλοίο του Θησέως; Το καράβι που ήταν πανομοιότυπο, αλλά δεν υπήρχε σανίδι που πάνω του να πάτησε ή η ψαρόβαρκα , η οποία ουδεμία σχέση είχε με το πρωτότυπο, αλλά ήταν φτιαγμένη από τα υλικά του;

Η αποδόμηση, ως οριοθετήθηκε από την εισαγωγική ανάρτηση του νήματος, αφορά την αποδόμηση ενός από τον εαυτό του.
Δεν την ονομάζω αυτή την πορεία «αποδόμηση» προσωπικά.
Με κίνδυνο να γελάσει κάθε χείλος, αναδόμηση ή (μετ)εξέλιξη θα την έλεγα.

Κάθε υλικό, σκέψη, (συν)αίσθημα έχει έναν σκληρό πυρήνα , ο οποίος αποτελείται από άτομα, με την απόλυτα κυριολεκτική έννοια της λεξεως. Δεν τέμνονται περαιτέρω.
Αποδόμηση, για εμενα, είναι να βρεθεί κάποιος εκτός του αποδομούμενου, αρκετά Ισχυρός ώστε να σπάσει το δομικό υλικό σε άτομα, αρκετά Γνώστης ώστε να κατανοήσει πότε έφθασε σε μη περαιτέρω δυνατότητα τομής και αρκετά Σοφός ώστε να συλλέξει το σε ατομικό επίπεδο δομικό υλικό και να ξαναχτίσει νέο οικοδόμημα.
Διαδικασία εξαιρετικά αργή, επίπονη και επικίνδυνη για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, με τελικό αποτέλεσμα εσαει υπό διακινδύνευση, καθώς ακόμη και τα γαμημενα τα άτομα διατηρούν μνήμη και υπόκεινται στον Νευτωνικο κανόνα της αδράνειας.
Αξίζει το ρίσκο όμως.
Άλλωστε

 

@Marqui

Τον Θηβαίο μωρε..? Τον Θηβαίο..? Μπλιαξ...

 

Κάποτε πεσαν τα τείχη της φαντασούπολης μετά απο τριετή πολιορκία.

Χαρακιές οριοθέτησης των εδαφών της, λήξη αναλώσιμων ηλικιακών άλλοθι,
e-skypism διαδραστικά σενάρια του μεσονυκτίου και τακτές ριπές άτακτων εμπειριών με κτελ και τρένα, συνέβαλαν -μεταξύ άλλων- στην παραμυθαποδόμηση μιας "πτήσης" εφηβείας.

 

Αυτή η εφηβεία δεν τελειώνει ποτέ, όλο μεταλλάσσεται, εκεί κοντά στα 18 με 19, εις το διηνεκές λολιτοφέρνοντας.
Transparent, though.
Θου...

 

Μιλώντας για την παραμυθαποδόμηση μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, την οποία χαρακτήριζαν μεταμεσονύκτια μπλα μπλα στο σκάιπ, δωθε κείθε ταξίδια με κτελ και τρένα στην πρωτεύουσα, αλλά και χαρακιές εμπειρίες που θέλοντας και μη, οριοθέτησαν το που ξεκινά το όνειρο για μια όμορφη σχέση και που τελειώνει αυτή η φαντασίωση με την αποδόμησή της σε μια ακόμη εμπειρία, αναφέρομαι στο παρελθόν.

Στο παρελθόν, που στην περίπτωσή μου, χάραξε αρκετά επίπονα για τρία χρόνια -και κάτι μήνες στα απόνερα- τα όρια ανάμεσα στο φαντασιακό και στο ζητούμενο.

Στην επίγευση του λολιτοσεναρίου, πάντα υπάρχει μια πικρή γεύση. Κάπου εκεί, πίσω από την επίφαση της ανέμελης πτήσης γύρω απ τη φωτιά της έλξης και της μελανιάς που αφήνει η μνήμη.