Από το προσωπικό blog της S. Jones

2000 κάτι
Το κενό είναι το άμεσα πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της τον τελευταίο καιρό. Οι συνθήκες, λοιπόν, δεν της επιτρέπουν να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που κάνει τόσο καιρό . Απλά να ονειρεύεται τις νύχτες. Είναι τόσο μόνη της. Κάθε βράδυ ξαπλώνει στο κρύο πάτωμα και απλά σκέφτεται τη στιγμή που θα νιώσει αυτή τη ζεστασιά γύρω από το τρεμάμενο κορμί της. Βλέπει στη σφαίρα της φαντασίας της σκηνές από μία μακρινή πραγματικότητα που της είναι τόσο μα τόσο γνώριμη και ανατριχιάζει….. Της λείπουν όλα , μα όλα. Το να μην είναι τόσο ελεύθερη. Να νιώθει ότι ανήκει.
Εδώ και πολύ καιρό δεν έχει ξαπλώσει στο στρώμα. Της φαίνεται ξένο απέναντι σε αυτό που έχει ανάγκη για να νιώσει και πάλι ζωντανή.
Δακρύζει.
Ήρθε και πάλι η αφιλόξενη νύχτα. Πάλι θα υποφέρει χίλιους μικρούς θανάτους στο κορμί της. Πάλι θα έρθουν οι εφιάλτες της να την επισκεφτούν και να της κάνουν παρέα για όλες εκείνες τις απαίσιες ώρες που το κορμί της θα σφαδάζει και πάλι κάτω από αυτούς, στο όνομα μιας ανικανοποίητης δίψας. Μιας δίψας που τη συντροφεύει, που έχει γίνει το ταίρι της.
Ξαπλώνει, γυμνή . Κάτω.
Ανατριχιάζει με την επαφή του κρύου δαπέδου.
Υπάρχει μία ιεροτελεστία που θα ακολουθήσει , κάθε βράδυ την ακολουθεί. Φορά ένα μεταλλικό κολάρο που έχει ένα κρίκο. Εκεί υπάρχει μία αλυσίδα , που η άλλη της πλευρά δένεται σε έναν κρίκο στα δεξιά της. Της παρέχει αυτή την ασφάλεια την ψεύτικη για να μπορέσει έστω και για δύο λεπτά να ζήσει στο μυαλό της μία εικονική αλήθεια. Τη δική της αλήθεια.
Τα φώτα είναι σβηστά. Αλλά υπάρχει το φως του φεγγαριού να ρίχνει το φως του μέσα από τις γρίλιες. Νιώθει μία ζεστή ανάσα να τη χαδεύει
ʽΉρθεʼʼ, σκέφτεται και αθέλητα της βγαίνει ένα μισό γελάκι που ηχεί στο κρύο δωμάτιο.
Αλλά δεν της μιλά.
Ποτέ δεν της μιλά. Κάνει αυτό που έρχεται να κάνει και φεύγει πάντα. Νιώθει καυτά δάχτυλα να διαπερνούν όλο το σώμα της και να επικεντρώνονται στις θηλές της.
Τις χαιδεύουν , τις τσιμπάνε. Την πονάνε.
Ένα μπαλάκι ξαφνικά παίρνει τη θέση του στο στόμα της. Την εμποδίζει να μιλήσει, να πει όλα αυτά που θέλει να πει κι αισθάνεται. Αυτά που τόσο καιρό τα κρατά και δεν μπορεί να πει. Αλλά, δεν πειράζει. Αρκεί που θα τα νιώσει.
Νιώθει υγρά να την πλημμυρίζουν και να τρέχουν στα πόδια της ανάμεσα. Θέλει να τα κλείσει αλλά δεν μπορεί. Τι περίεργο! Δεν μπορεί να κουνηθεί.
Τα πόδια της είναι ανοιχτά. Δεμένα. Μα πώς?
Τα χέρια της την τραβάνε, ανοιχτά είναι δεμένα με αλυσίδες χοντρές και τεντωμένα προς τα πάνω. Είναι όρθια. Τα μάτια της είναι δεμένα. Πώς? Δεν κατάλαβε? Μα τις έχεις τις αισθήσεις της. Πώς βρέθηκε έτσι?
Ένα φςςςττττττττττττ σκίζει τον αέρα και τινάζεται. Μία , δύο , τρεις…………..
Την χτυπά…. Ποναέι, τσούζει.
Τα στήθη της υποφέρουν κατω από το βάρος . Τί κρέμασε?
ʽΔε μπορωωωωωωωωώ. Δεν θα το αντέξωʼ.

Νιώθει να την αγγίζουν , να την λύνουν και να της βάζουν αλυσίδες στα πόδια της. Νιώθει την παρουσία Του…. Δεν της έχει μιλήσει, ποτέ δεν το κάνει. Γιατί??? Τι ήταν αυτό που Τον απογοήτευσε? Δεν νοιάζεται για μένα? Αν μου λείπει? Γιατί?
Στα τέσσερα ……
Την τραβούν. Είναι ένα ζώο γι αυτούς. Δεν ξέρει ποιοι είναι, πόσοι είναι.
Νιώθει να την καίει κάτι……. Κερί……………………..
Θέλει να χαϊδευτεί αλλά δεν μπορεί. Είναι οι αλυσίδες που την κρατούν στα τέσσερα…. ξαφνικά ακούει την φωνή Του .
ʽʼ Δεν θα χύσεις , σκύλα, είσαι απλά μία τρύπα . Δεν έχεις σκέψη, λογική, δικαιώματα, λόγο, αντίλογο, αισθήματα. Απλά υπάρχεις, είσαι απλά ένα αντικείμενο ʼʼ


………………………………………………………………σαν μέσα σε ομίχλη , νιώθει, χάνεται, στροβιλίζεται…………………… αλλά δεν φτάνει εκεί που έχει ανάγκη……….
Πάλι μόνη πεσμένη …………… με κόκκινα στήθη και μπούτια. Εκεί κάτω, στο κρύο δάπεδο με υγρά μάτια. Και πάλι……… ο ''εφιάλτης'' απλά ήρθε κι έφυγε με το αχνό φως της αυγής….. και πάλι……… μόνη της και πάλι... όλες αυτές οι εικόνες μπερδεμένες σαν κουβάρι στο μυαλό της.....

 

ενδιαφερων,οσο ενδιαφερων μπορει να ειναι μια ιστορια με εφιαλτες.αραγε τι να γιναν οι εποχες που οι ανθρωποι ξυπνουσαν με γευση αρωμα απο quando.(διαφημιση αν θυμαστε)υπηρξαν αραγε ποτε?

 

Υπέροχο...

 

Είχα αντιφατικά συναισθήματα διαβάζοντας αυτό το κείμενο. Αν και ήταν πολύ ωραίο σαν κείμενο, και με συνεπήρε, παράλληλα όμως κάτι με ξένισε.

Νομίζω αυτό που με ενόχλησε ήταν ότι αισθάνθηκα πως το άτομο που βρίσκει τον εαυτό του σε μία τέτοια κατάσταση, που εύχεται ή φαντασιώνεται μία τέτοια κατάσταση, κατά πάσα πιθανότητα επιθυμεί να αποφύγει την πραγματική επαφή. Η αντικειμενοποίηση με κάποιον άγνωστο (πανεύκολη όπως γνωρίζετε) ή ακόμη και με κάποιον σύντροφο στα πλαίσια ενός role-playing, είναι μία λούμπα στην οποία μπορεί να πέσει ο οποιοσδήποτε, είτε "θύτης" είτε "θύμα". Και σκέφτηκα, ποιος ο λόγος πραγματικά να αποφεύγεις την οποιαδήποτε επιθυμία σου, την οποιαδήποτε επιλογή σου, σε άτομα και καταστάσεις;

Ο μόνος λόγος που σκέφτηκα, ήταν το άγχος. Άραγε γι αυτό ο DreamMaster μιλούσε για το άγχος των υποτακτικών;

Και αν πράγματι κάποιος διατείνεται ότι θέλει να εξερευνήσει τις εκφάνσεις του πόνου, ή ακόμη καλύτερα, τις ανεξερεύνητες εκτάσεις της υποταγής, με όλη την ερημιά και ζεστασιά που αυτές συνεπάγονται, ταυτόχρονα και αντιφατικά, δεν είναι προτιμότερο να το κάνει νηφάλιος, με τα μάτια ανοιχτά, με τα φώτα αναμμένα, κοιτάζοντας μέσα στις κόρες των ματιών του Άλλου, που επίσης βουτάει στο έρεβος της ανθρώπινης επιθυμίας, στα απόκρυφα της ψυχής, λουσμένος στο άπλετο φως; Δεν είναι προτιμότερο να εξερευνά τον χώρο του "Εσύ κι Εγώ", που είμαστε έτσι όπως είμαστε και ξέρουμε τί κάνουμε και σεβόμαστε την βία που ο ένας ασκεί και ο άλλος υφίσταται; Αντί για τον χώρο της τρύπας, του αντικειμένου, vis-a-vis του άγνωστου και απρόσωπου "βασανιστή";

Ελκυστική πολύ η πτυχή της εγκατάλειψης που περιγράφεται. Σαν ναρκωτικό είναι. Αλλά γιατί αυτή η καύλα - σίγουρα υπάρχει καύλα - μου κάνει λίγο σαν επιδερμική; Σαν συμβιβασμός; Σαν να αρκείται κάποιος στο προχώλ της κόλασης;

Νομίζω ότι η εγκατάλειψη χωρίς την βούληση (αν εξέλαβα το κείμενο σωστά) στερεί πολλά από την απόλαυση - και από τον οργασμό. Ουσιαστικά το εξής: μου αρέσει το βάρος του οργασμού μου. Μου αρέσει να το σηκώνω. Όχι για κανέναν λόγο κοινωνικής συμμόρφωσης και ευπρέπειας (έχω χάσει προ πολλού το δικαίωμα να μοιράζω αντίδωρα στην εκκλησιά) αλλά για τον πιο θεμιτό ίσως λόγο, αυτόν της επιλεγμένης απόλαυσης.

Γι αυτό θεωρώ ότι η δυνατότητα του Όχι είναι μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές στην εκπαίδευση μιας σκλάβας. Χωρίς το Όχι, δεν υφίσταται το Ναι. Έχω επομένως την αίσθηση, ότι με τον τρόπο που περιγράφεται η παράδοση στο συγκεκριμένο κείμενο, χάνεται η έννοια της παράδοσης. Μπέρδεμα; Εφιάλτης; Γιατί; Πού είναι το "θέλω να είμαι εδώ που είμαι, γιατί μου αρέσει αυτό που κάνουμε μαζί"; Εσύ κι Εγώ.

Τώρα συγνώμη αν χαλάω το ωραίο νήμα, αυθόρμητα είπα μερικές σκέψεις, και φυσικά είναι ανοιχτές προς συζήτηση. Δεν ξέρω αν και άλλοι το βλέπουν έτσι το θέμα. Μπορεί η καύλα να αρκεί. Ή μπορεί απλά να είμαι βανίλα. 

 

είναι σαφώς προτιμότερο.

 

ειναι μεγαλο πραγμα να μπορεις να περασεις στο χαρτι τις σκεψεις σου την καρδια σου την ψυχη σου τιν ιδια. το εχεις σε μαγαλο βαθμο. ειναι μαγικο το πως γραφεις.
με τον ερχομο του νεου ετους σου ευχομαι υγεια ευτυχια να ζησεις ολα οσα δεν εζησες μεχρι τωρα τοσο εντονα οσο εσυ θελεις.
οπως σου ειπα με συγκινησε η ολη σου σταση ο τροπος που μιλας που κινεισαι και εκφραζεσαι. χαρηκα πολυ που σε γνωρισα και μιλησαμε. κερδισα πολλα απο αυτο.
τον θαυμασμο μου, την εκτιμηση μου τα κερδισες ολα.
να περνας καλα να εισαι καλα να γελας και να χαιρεσαι.
toilet4f