Αρχή

Οταν πριν από λίγους μήνες μπήκα σε αυτό το Forum, οφείλω να ομολογήσω ότι πίστευα ότι δεν θα υπήρχε τίποτα σημαντικό. Ομως η επιμονή της μου κίνησε την περιέργεια. Και σήμερα πρέπει να παραδεχθώ ότι είχα άδικο. Το ίδιο forum το οποίο στην αρχή θεώρησα ανεπαρκές, μου έδωσε πολλαπλές απαντήσεις σε ζητήματα που δεν πίστεψα ποτέ ότι θα μπορούσε να με καλύψει. Και επειδή ένας ηλίθιος δεν ζητά ποτέ συγνώμη, θα ήθελα να αφαιρέσω τον εαυτό μου από αυτή την κατηγορία. Εξάλλου με λένε Γιάννη και ένας νοήμων Γιάννης το πρώτο που συνειδητοποιεί είναι ότι δεν είναι ένας από τους 45.

Ο καθένας μας ζητά συγνώμη με τον δικό του, προσωπικό τρόπο. Ακριβώς όπως ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τα πάντα διαφορετικά, ακόμα και την αλήθεια, την αγάπη, την υποταγή και την κυριαρχία. Αυτός είναι ο λόγος που θα ήθελα να γράψω και εγώ κάτι, για να ευχαριστήσω τόσους ανθρώπους για τα δικά τους posts και να ζητήσω με τον δικό μου τρόπο συγνώμη από ένα forum που τα μέλη του έχουν χρησιμοποιήσει πολλά πετραδάκια για να δημιουργήσουν αυτό το μεγάλο κρυμμένο βουνό. Ομως όσο κρυμμένο και αν είναι, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι με αντίληψη που θα κάνουν αυτό το παιχνίδι τόσο συναρπαστικό. Μία μικρή συνεισφορά στις ήδη χιλιάδες. Στις ήδη υπάρχουσες, που με βοήθησαν να βρω κομμάτια μου που αν και είχα δεν μπορούσα να τα βαφτίσω, να τα κατανοήσω.

Δεν θα ήθελα να γράψω μία BDSM εμπειρία, όταν τις ζούσα δεν γνώριζα καν ότι ονομάζονταν BDSM  . Θα ήθελα να γράψω κάτι σε ένα ευρύτερο BDSM πλαίσιο. Ασφαλώς αν αυτή δεν είναι η κατάλληλη κατηγορία για να την τοποθετήσω, οι υπεύθυνοι μπορούν να την μεταφέρουν/διαγράψουν. Και επειδή για ότι υπάρχει αρχή υπάρχει τελικά και τέλος, ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.


"Μία φορά και ένα καιρό ήταν ένας δάσκαλος και ένας μαθητής. Ο δάσκαλος είχε αναλάβει την ιερή υποχρέωση να διδάξει στον μαθητή ότι ήξερε σχετικά με την ζωή. Ο μαθητής είχε από την αρχή καταλάβει ότι υπάρχουν τόσα πολλά για να μάθει που ποτέ δεν είχε τα κατάλληλα λόγια για να περιγράψει το μέγεθος. Ομως ήξερε, ήξερε ότι ήταν τόσα πολλά και το σημαντικότερο ήξερε ότι είχε το ταλέντο της μάθησης. Γι’ αυτό τον λόγο αποφάσισε να αξιοποιήσει το ταλέντο που τόσο απλόχερα του είχε δωθεί από την στιγμή που γεννήθηκε. Αποφάσισε να μάθει. Ηξερε ότι αυτό το ταλέντο δεν μαθαίνεται ή αποκτιέται, απλά το έχεις ή όχι.

Ο δάσκαλος, από την άλλη πλευρά, είχε ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό τα συνηθισμένα για κάποιους άλλους όρια και πλέον είχε φτάσει στο σημείο να μπορεί να πει ότι διδάσκει την ίδια την ζωή. Αλλά μόνο σε κάποιον χωρίς παρωπίδες, με ανοικτό μυαλό και ανοικτή καρδιά. Επειδή ο πραγματικά έξυπνος άνθρωπος σκέπτεται πρώτα με την καρδιά και μετά με το μυαλό και το σημαντικό είναι, πάντοτε σύμφωνα με τον δάσκαλο, ότι πρέπει να υπάρχει πάθος επειδή από το πάθος παράγεται το παθαίνω. Από την αρχή λοιπόν αυτής της συμφωνίας ήταν και οι δύο απόλυτα ειλικρινείς και για τα καλά και για τα κακά που συνέβαιναν ανάμεσά τους, επειδή και οι δύο συμφώνησαν στο ότι η αλήθεια είναι μόνο μία. Ούτε του δασκάλου ούτε του μαθητή, ούτε του Θεού ούτε και του διαβόλου και γι’ αυτόν τον λόγο δεν ήθελαν να την σκοτώσουν. Ούτε ο δάσκαλος αλλά ούτε και ο μαθητής ήταν δολοφόνοι.

Ομως από την αρχή ο δάσκαλος είχε προειδοποιήσει τον μαθητή ότι όσο ταλέντο και να έχει δεν μπορεί ποτέ να γίνει καλύτερός του. Για την ακρίβεια με πολλή δυσκολία θα γινόταν κάποτε ίσος του. Ετσι άρχισαν τα μαθήματα, ακούραστα, ακατάπαυστα, το ένα μάθημα μετά το άλλο. Ο καιρός περνούσε, τα χρόνια έφευγαν γρήγορα και τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά, από το καλό στο καλύτερο. Ο ένας δίδασκε τέλεια και ο άλλος μάθαινε τελειότερα.

Αυτό γινόταν συνέχεια, όταν μετά από χρόνια που έκαναν μάθημα, ένα βροχερό πρωϊνό, ο μαθητής παίρνει τηλέφωνο τον δάσκαλο από το σπίτι του.
- Θέλω να σου πω κάτι πολύ σημαντικό, λέει ο μαθητής. Πιστεύω ότι πλέον δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε το μάθημα.Είμαι έτοιμος πια. Ο,τι είχες να με διδάξεις σχετικά με τη ζωή, το έχω ήδη μάθει. Ουσιαστικά δηλαδή έχω πάρει πλέον όλες τις γνώσεις σου, τις έχω μάθει ή ίσως μου τις έχεις μεταδώσει. Αρα είμαι έτοιμος.
- Για κάτι τόσο πολύ σημαντικό δεν μπορούμε να μιλήσουμε από το τηλέφωνο, λέει ο δάσκαλος. Ελα στο σπίτι μου να με βρεις και θα μιλήσουμε στο δωμάτιο που κάναμε μάθημα. Μόνο εκεί θα μιλήσουμε πραγματικά ο ένας στον άλλον και όχι από ένα άψυχο ακουστικό. Σε περιμένω. Ηδη.

Πράγματι ο μαθητής ετοιμάζεται, ντύνεται γρήγορα και με την βροχή να πέφτει ασταμάτητα, ξεκινά. Με μία ομπρέλλα βγαίνει βιαστικά από το σπίτι του για να πάει στον δάσκαλο. Φθάνει στο σπίτι του δασκάλου, ο οποίος του ανοίγει την πόρτα για μία ακόμα φορά, που μπορεί να είναι όμως η τελευταία. Και τον οδηγεί στο δωμάτιο που έκαναν το μάθημα, χρόνια τώρα. Κάθησαν λοιπόν εκεί και ξεκίνησαν.
- Τώρα σε ακούω, είπε ο δάσκαλος, απευθύνοντας το λόγο στον μαθητή του.
- Δάσκαλε είμαι έτοιμος, λέει ο μαθητής, γνωρίζω πλέον ό,τι είχες να μου μάθεις.
- Να σου κάνω μία ερώτηση λοιπόν, του λέει ο δάσκαλος αφού τον κοιτάζει στα μάτια. Οταν μπήκες στο σπίτι μου την ομπρέλλα σου την άφησες δεξιά ή αριστερά στον διάδρομο;
Σκέφτεται λίγο ο μαθητής και με την ίδια ακριβώς έκφραση στα μάτια που είχε ο δάσκαλος λίγα δευτερόλεπτα πριν, απαντά:
- Να σου κάνω και εγώ μία ερώτηση, δάσκαλε. Πότε είπες ότι θα κάνουμε το επόμενό μας μάθημα;"

Συνεχίζεται

 

..για συνεχισε..

 

Μπαίνοντας σε αυτό το Forum, έψαχνα να βρω πως ορίζεται το BDSM. Τι είναι, πως λειτουργεί, πως επιδρά σε κάποιο άνθρωπο, πως καθορίζει συμπεριφορές. Aρχισα να κατανοώ ότι από όποια πλευρά και αν γύριζα το BDSM δεν μπορούσα να το δω από την σωστή οπτική γωνία. Και εννοείται ότι αν έχασα 20 χρόνια για να το βρω, θα έχανα άλλα 20 για να το ονομάσω. Γιατί απλά έκανα λάθος. Το BDSM δεν είναι ούτε προτίμηση, ούτε κατάσταση, ούτε σεξουαλική επιθυμία ούτε τίποτα άλλο. Το BDSM είναι τρόπος ζωής. Υπάρχει παντού. Στη σχέση μεταξύ ενός δασκάλου και ενός μαθητή, σε οικογενειακό επίπεδο, σε επαγγελματικό επίπεδο, σε φιλικό επίπεδο, στις καθημερινές μικρές μας σχέσεις, στο πρώτο επίπεδο επαφής ενός δεσμού, στον τρόπο με τον οποίο μετουσιώνεις την κυριαρχία, στον τρόπο με τον οποίο δωρίζεται η υποταγή. Αν δεν είναι τρόπος ζωής τότε είναι ημίμετρο, γιατί πολύ απλά δεν με ολοκληρώνει. Το Forum έχει πολλά μέλη που έχουν κατανοήσει 100% τι είναι, τι θέλουν, γιατί το θέλουν. Περιγράφουν τον τρόπο ζωής τους. Και προσωπικά τους ζηλεύω (με την καλή έννοια  ) - ειδικά κάποιους/ες που γνώρισα - και τους εκτιμώ.

Από το BDSM με ενδιαφέρει πρωτίστως η κυριαρχία. Δεν μπορώ να εκφράσω τι ακριβώς είναι κυρίαρχος, υπάρχουν πολύ πιο κατασταλαγμένα μέλη για να το κάνουν, μπορώ όμως να εκφράσω τι δεν είναι. Δεν είναι κυρίαρχος αυτός που αποτυγχάνει τη δυάδα σε μία σχέση να την κάνει μονάδα. Δεν είναι κυρίαρχος αυτός που σήμερα αποδίδει ή προσφέρει 10, αύριο 9 και μεθαύριο 8. Δεν είναι κυρίαρχος αυτός που δεν χρησιμοποιεί το σύνολο των αισθήσεών του προς την υποτακτική του, δεν έχει σημασία τι θα κάνει με την ομιλία την ακοή ή τη γεύση, είναι θέμα φαντασίας. Το θέμα είναι να τις χρησιμοποιήσει. Δεν είναι κυρίαρχος αυτός που βιάζεται. Δεν είναι κυρίαρχος αυτός που δεν έχει ευθύνη των πράξεών του προς την υποτακτική του. Δεν είναι κυρίαρχος αυτός που δεν έχει συνέπεια και ακρίβεια. Δεν είναι κυρίαρχος αυτός που ξεκινά το BDSM στο κρεβάτι, επειδή το BDSM καταλήγει στο κρεβάτι. Παράλληλα δεν θεωρώ ότι ο κάθε κυρίαρχος μπορεί να είναι ηγέτης, όμως ένας ηγέτης έχει πιο ανεπτυγμένη την ικανότητα του να διεκδικεί και αν τύχει να είναι και κυρίαρχος ο συνδυασμός ανάγεται σε κάτι πιο συναρπαστικό.

Επίσης όμως και μία υποτακτική μπορεί να έχει ηγετική ικανότητα. Οπως έλεγε και ένα τραγουδάκι κάποτε: δεν μπορείς να ξεφύγεις από την αποκάλυψη του μοναδικού ψάχνοντας καταφύγιο στην ψευδαίσθηση του πολλαπλού. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη κοινωνία (πάντα κατά τη γνώμη μου) είναι η μοναξιά. Και πάνω που είσαι έτοιμος να αρχίζεις να κατεβάζεις καντήλια για την κατάσταση που ζούμε, κοιτάς γύρω σου και βλέπεις άτομα μοναδικά τα οποία σε ανέτοιμους χώρους προσάρμοσαν το περιβάλλον σε αυτούς. Στο Κολωνάκι έπινες καφέ με τον Κουν και τον Τσαρούχη και τους έπιανες και την συζήτηση. Δεν λέω ότι κάθε μέρα βγαίνει ένας Κουν, ένας Τσαρούχης ή ένας Χατζηδάκις. Πιστεύω όμως ότι πάντα εμφανίζονται άτομα που ξέρουν να διεκδικούν. Περισσότερα. Ολο και περισσότερα. Και δεν έδιναν δεκάρα για το αν ο χώρος τους ήταν έτοιμος για αυτούς. Τον ετοίμασαν οι ίδιοι.

Οπως ένας φυσικός ηγέτης θα μπορεί να κατακτά, έτσι και ένας φυσικός κυρίαρχος θα μπορεί να επιβάλλεται. Αφού μπορούμε όλοι να σκεφτόμαστε, γιατί δεν μπορούμε και να διεκδικούμε? Ακόμη και αν η διεκδίκηση μετατραπεί σε απληστία είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Πάντοτε όταν φθάνουμε στο Α δεν ξεκινάμε να σκεφτόμαστε πως θα είναι άραγε το Β? Ερχεται λοιπόν η υποτακτική σου και αρχίζεις να συζητάς μαζί της (εντός ή εκτός session). Και ξέρεις ακούγοντάς την ότι είναι ένα απο τα γοητευτικά πράγματα που μπορούν να σου τύχουν: Μία υποτακτική με ικανότητες.

---------

"Μία φορά και ένα καιρό. Και ήταν όλα τόσο ήσυχα ως την στιγμή που οι 3 μάγοι εμφανίστηκαν πάλι. Ο γιος είχε πλέον μεγαλώσει και είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που του είχαν προσφέρει απλόχερα τα δώρα τους, σμύρνα, λιβάνι και χρυσό. Αυτή τη φορά όμως ο γιος γνώριζε τι δώρα ήθελε και οι μάγοι ήταν παρόντες εκεί όχι πλέον για να προσφέρουν αλλά για να ακούσουν τις απαιτήσεις του. Ηταν η διαφορά μεταξύ της προσφοράς και της γνώσης. Και ο γιος άρχισε να μιλάει στους μάγους.

- Από εσένα πρώτε μάγε θέλω ελευθερία. Σαν και σένα ακριβώς μάγε γεννήθηκα ελεύθερος και αυτή την ελευθερία μου θέλω να μπορώ να την προσφέρω, να την κάνω σκλαβιά. Όταν εμφανιστεί στην ζωή μου θέλω να μπορέσω να της πω κάτι πάνω από το σε ποθώ από το σε αγαπώ, κάτι μεγαλύτερο. Να μπορέσω να της πω: ότι αυτή την ελευθερία μου έχω να της προσφέρω για μία ζωή.

- Δεύτερε μάγε απαιτώ την ζωή. Θέλω να μπορέσω να ζήσω και να γευτώ, να αγαπήσω και να αγαπηθώ, να δώσω και να δωθώ, να μπορέσω να κοιτάζω τον ήλιο στα μάτια όσο και αν με καίει. Να ακούσω, να τραγουδήσω, να νιώσω, σαν και σένα μάγε γεννήθηκα ζωντανός.

- Εσύ τρίτε μάγε είσαι ο μόνος που μου έκανες σωστό δώρο τότε που ήμουν βρέφος. Για αυτό και θα είσαι ο μόνος, Μελχιόρ, που θα αποκαλέσω με το όνομά του. Μου έδωσες χρυσάφι όμως το βάπτισες λάθος. Γιατί εγώ θέλω το πιο σημαντικό χρυσάφι από όλα Μελχιόρ. Θέλω τον χρόνο. Αυτός είναι το πιο σημαντικό χρυσάφι του κόσμου, ο μεγαλύτερος πλούτος και η απόδειξη σε αυτό είναι η ίδια σας η παρουσία εδώ. Κάποτε πιστέψατε ότι δεν θα μάθαινα, όμως μάγοι ο χρόνος που εσείς δαμάσατε με την μακροβιότητά σας είναι αυτός που σας έβγαλε στο τέλος ψεύτες. Τελείωσα μάγοι και τώρα περιμένω το δώρο μου.

Οι 3 μάγοι έμειναν προβληματισμένοι, σκεπτόμενοι για το τι δώρα θα πρέπει να δώσουν στο γιο.

Είχε γίνει πλέον γυναίκα. Και θυμόταν πολύ καλά ότι θα ξανάβλεπε αυτές τις 3 γυναίκες μπροστά της, για την ακρίβεια γνώριζε ότι αυτή την φορά οι 3 μοίρες θα ήταν εκεί να την ακούσουν όταν θα τους έλεγε το δικό τους πεπρωμένο. Ανίκανες να αντιδράσουν κρέμονταν από τα λόγια της, επειδή είχαν καταλάβει ότι πλέον δεν μπορούσαν να την κοροιδέψουν. Σιωπή. Και μετά ομιλία.

- Πως μπόρεσες να πιστέψεις πρώτη μου μοίρα ότι δεν θα μάθαινα την αλήθεια; Γι αυτό τον λόγο εξάλλου είστε απόψε εδώ παρέα μόνο με μένα και αυτή την μουσική που συνοδεύει τον μονόλογό μου. Γιατί το δικό σου πεπρωμένο μοίρα είναι μόνο το ψέμα. Ζεις και αναπνέεις διεκδικώντας ότι είσαι ότι πιο αληθινό υπάρχει αλλά η μοίρα που θα σε συντροφεύσει δεν είναι παρά ένα ψέμα. Αυτό που πάντα θα εισπράττεις για την αλήθεια που προσφέρεις.

- Με κοιτάς αμήχανα στα μάτια δεύτερη μοίρα. Αμήχανη, βουβή, σαστισμένη. Λες και περιμένεις ζωή από τις ελάχιστες λέξεις που θα σου πω. Πως νιώθεις όταν αυτό που κάνεις εσύ τόσα χρόνια, τώρα στο κάνω εγώ; Είναι εμπειρία ζωής να σου λέω εγώ το πεπρωμένο σου όταν για ζωές ολόκληρες το έκανες εσύ; Εκπληξη ονομάζεται μοίρα μου και αυτό θα είναι το δικό σου πεπρωμένο. Ότι πάντα θα την προκαλείς αλλά ποτέ δεν θα στην προκαλέσουν.

- Στερνή μου μοίρα, πες μου εσύ τι έχεις κερδίσει στα ατέλειωτα ξενύχτια σου. Τι έμεινε σαν τον θάνατο του κόστους που ζεις για πάντα; Πόσο απαραίτητο σου έγινε άραγε το να δίνεις, πολλές φορές τόσο απλόχερα ώστε ποτέ να μην αναλογιστείς το δικό σου κέρδος μέσα σε αυτό το ατελείωτο ταξίδι σας. Αυτό όμως που ποτέ δεν πήρες μοίρα είναι το ίδιο το κέρδος, και αυτό θα σε πληγώνει μέχρι το θάνατό σου έστω και αν είσαι αθάνατη. Για αυτό λοιπόν τον λόγο αυτό το οποίο θέλω από εσάς μοίρες μου είναι το κέρδος, θέλω την πληρωμή μου που σας είπα το πεπρωμένο σας. Τι αναρωτιέστε λοιπόν Μοίρες μου, απλά πληρώστε με.

Όπως και πριν οι 3 μοίρες έμειναν άναυδες. Δεν ήταν ποτέ προγραμματισμένο να συμβεί κάτι τέτοιο και γνώριζαν ότι ούτε θα συνέβαινε ξανά. Στέκονταν ακίνητες, αμήχανες ως τη στιγμή που συνάντησαν τους 3 μάγους. Και μαζί συζήτησαν για το τι πρέπει να δώσουν στον γιο και την κόρη. Και αποφάσισαν να δώσουν την κόρη και τον γιο."

Ξέχασα να γράψω μία λέξη:

Συνεχίζεται  

 

Απάντηση: Αρχή

Πολύ ενδιαφέρον!

 

Απάντηση: Αρχή

γοητευτικό  

 

Keep walking...

 

Καλώς Όρισες.

 

Παιχνίδια - Μέρος 1ο
Με αφορμή την πρόσφατη συνάντηση στη Θεσσαλονίκη και την παρατήρηση της sapfw:
- πρόσεξε Γιάννη ο "παίκτης" έχει διαφορετική ερμηνεία στο BDSM. Μην συγχέεις την έννοια που έχει η λέξη μέσα στο σύνολο που ονομάζεται κοινωνία, με την έννοια που έχει μέσα στο υποσύνολο που ονομάζεται BDSM.
Ας αφαιρέσω λοιπόν το BDSM και ας αναφέρω μία γνώμη για τα παιχνίδια. Και κατά την άποψή μου υπάρχει πιθανότητα τα πάντα να είναι ένα παιχνίδι.

Η εξουσία - από καταβολής που πλανήτη - ήταν μία από τις βασικότερες παραμέτρους για την αρχική σύλληψη της κυριαρχίας. Αυτομάτως με την κυριαρχία εμφανίστηκε και η υποταγή. Είχα την απίθανη τύχη να ανήκω σε μία παρέα ανθρώπων που αντιλήφθηκαν από έφηβοι ότι πολλά πράγματα γύρω μας, από τα πιο μεγάλα ως τα πιο μικρά, ήταν ένα είδος παιχνιδιού στο οποίο υπήρχαν απεριόριστες δυνατότητες δράσης, αντίδρασης και αλυσιδωτών πιθανοτήτων. Σε κάποια από τα παιχνίδια που παίξαμε υπήρξαμε ιδιαίτερα τυχεροί να συμμετέχουμε σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και κάποτε μάλιστα σε ένα μπήκαμε και στην πρώτη 6άδα. Και εκεί ακριβώς, κάπου γύρω στο 1994, αρχίσαμε πραγματικά να καταλαβαίνουμε ότι είμασταν πολύ "μικροί" για να παίξουμε οποιοδήποτε παιχνίδι. Δεν είχαμε ιδέα πόσο άσχετοι πραγματικά είμασταν.

Τον 6ο αιώνα π.χ. ο Sun Tzu (η κυριολεκτική του μετάφραση είναι Αφέντης Ηλιος, τελικά παντού υπάρχει ένας master ) έγραψε ένα δοκίμιο για το πιο μισητό άνθρώπινο παιχνίδι, τον πόλεμο. Το Art of War αποτελείται από 13 δοκίμια τα οποία ορίζουν την μετάβαση από ένα παιχνίδι στην κυριαρχία στον αντίπαλό σου. Δεν θα αναφερθώ στον ίδιο τον Sun Tzu και τη ζωή του (είναι άγνωστο πως πέθανε) αλλά στο ότι φημολογείται ότι όλοι οι μεγάλοι στρατηγοί από τον Μέγα Αλέξανδρο μέχρι τον οποιοδήποτε πρόσφατο το χρησιμοποίησαν όλοι. Δεν είναι τόσο σημαντικό για την περιγραφή του, όσο για το ότι ανάγει τον πόλεμο σε ένα άλλο επίπεδο. Δημιούργησε νέα πρότυπα άμυνας και επίθεσης. Και θέσπισε τη γνώση της δύναμης και την αδυναμίας σαν τον πρωταρχικό παράγοντα νίκης και ήττας. Ο κινέζος έπαιζε το παιχνίδι για να το κερδίσει.

Το 1996 ήμουν στην Κεφαλονιά με μία από τις πιο συγκλονιστικές υποτακτικές που γνώρισα ποτέ (άσχετα αν δεν ήξερα τότε ότι ονομάζεται έτσι). Κάποια στιγμή μετά από ελάχιστες ημέρες που είχαμε περάσει μαζί, ακούω (θυμάμαι ακριβώς ακόμα και σήμερα το διάλογο):
- Σε πειράζει να σου ζητήσω κάτι?
- Εγγυάμαι ότι μπορείς να το ζητήσεις, δεν εγγυάμαι όμως ότι μπορώ να στο προσφέρω
Κινήθηκε προς τη βαλίτσα της. Εβγαλε ένα ζευγάρι χειροπέδες.
- Αυτό θέλεις?
- Ναι
- Μην κουράζεσαι, έχω τις δικές μου
Πήγα στη βαλίτσα μου έβγαλα ένα ζευγάρι χειροπέδες από το μπουφάν μου.
- Καλά, τις κουβαλάς μαζί σου όπου πας?
- Ναι
- Είσαι αστυνομικός
- Οχι (να είναι καλά το ξαδελφάκι που με προμήθευε με original πράγματα)
- Πόσο καιρό τις κουβαλάς μαζί σου?
- Από το 1989
- Εχεις και άλλα πράγματα μαζί σου?
Δεν μίλησα, κινήθηκα προς τη ντουλάπα. Ανοιξα τη μία βαλίτσα μου και της έδειξα 3-4 παιχνιδάκια ακόμα. Ηταν Τετάρτη. Την Παρασκευή μας έδιωξαν από το ξενοδοχείο. Θυμάμαι ότι ήμασταν τόσο εξαντλημένοι που πήρα τη reception και ζήτησα ταξί για να μας κατεβάσουν κάτω. Το τι μπινελίκια μου είπαν δεν περιγράφεται. Ημουν τόσο κουρασμένος που όχι να κυριαρχήσω δεν μπορούσα, ούτε καν να καπνίσω. Πρέπει να είχε αυξηθεί το βάρος των Camels εκείνη τη μέρα κατά κάτι τόνους. Πλήρωσα ένα πεντοχίλιαρο σε ένα παπάρα που ήρθε να μας πετάξει έξω για να μας βάλει τα πράγματα σε ένα ταξί, σηκώθηκα, την έκανα μπάνιο, την έντυσα, την χτένισα και την πήρα στην πλάτη μου. Κυριολεκτικά. Ετσι βγήκαμε από το ξενοδοχείο. Είχαμε χάσει που είχαμε χάσει 2 πληρωμένες μέρες, έκλεισα στο πρώτο μέρος που βρήκα ένα δωμάτιο. Την πήρα από το ταξί, την έβαλα στην πλάτη μου. Την κουβάλησα μέχρι το κρεβάτι και πέσαμε κλινικά νεκροί. Κάποια στιγμή το Σάββατο ξυπνήσαμε, μιλούσαμε ελάχιστα. Δεν χρειάστηκε κιόλας. Με κοιτούσε και ήξερα τι πρέπει να κυριεύσω, την κοιτούσα και ήξερε σε τι πρέπει να υποταγεί. Την Δευτέρα πετούσαμε. Μου έκανε μόνο μία ερώτηση σε σχεδόν 6 ημέρες και αυτή μέσα στο αεροπλάνο.
- Για σένα είναι ένα παιχνίδι και εγώ είμαι η αντίπαλος?
Την κοίταξα σχεδόν σοκαρισμένος, είχε εκφράσει μέσα σε 10 λέξεις το πιο σωστό και το πιο λανθασμένο είναι μου. Δεν απάντησα. Αλλά ήξερε.
Πέρασε ο καιρός χαθήκαμε. Κάποια στιγμή μου ήρθε ένα δέμα στο σπίτι. Εκείνο τον καιρό έπαιζα Bridge, δεν ξέρω πως το είχε μάθει. Το άνοιξα, και υπήρχε μέσα ένα βιβλίο με τίτλο "Winning Declarer Play" κάποιας Dorothy H. Truscott και ένα σημείωμα που έγραφε: "Ακόμα και μία γιαγιούλα είναι καλύτερη από εσένα".
Το βιβλίο παρουσίαζε την προοπτική από τη θέση του εκτελεστή στο να αντιμετωπίζεις τον αμυντικό σαν να μην υπάρχει καν. Αδιαφορεί για τη συνολική ύπαρξη άμυνας και ήταν γραμμένο από μία γιαγιούλα 80 χρονών. Το διάβασα για κάποιους μήνες. Ηταν πολύ φτωχές οι πνευματικές μου ικανότητες για να αφομοιώσουν ότι υπάρχει ένα άλλο επίπεδο. Και δυστυχώς αυτό δεν αφορούσε μόνο το Bridge.
Η Σοφία είχε παίξει το παιχνίδι για να το χάσει.

 

  ωραίο και καλογραμμένο κείμενο,
όμορφη 'διδακτική' η ουσία.... να σαι καλά Kalhas!

βεβαίως είναι η μια πλευρά του νομίσματος , υπάρχουν κι άλλες! Ομως όσο και αν το φιλοσοφίσει κανείς αυτο το power exchange μιας σχέσης δεν παυει να δημιουργει την αίσθηση και του παιχνιδιού αλλά και την ανταλλαγής δυνάμεων και δυναμικών. Φυσικά διαφοροποιουνται τα επιπεδα με βάση τους εμπλεκόμενους και την ψυχοσύνθεσή τους!

 

Παιχνίδια - Μέρος 2ο (και τελευταίο)
(Εδώ να κάνω μία μικρή παρένθεση. Πάντοτε με γοήτευαν έξυπνες γυναίκες, με τουλάχιστον μεγαλύτερη ποιότητα από τον καθημερινό μέσο όρο ακόμη και κατά την εφηβεία μου. Ολη αυτή η πρόσφατη γενιά των άψυχων πανέμορφων πουτανιδίων - επειδή για να χαρακτηριστούν πουτάνες πρέπει να φάνε πολλά ψωμιά ακόμα - καλή είναι για κανένα δίωρο αλλά μετά βαριέσαι ακόμα και το γεγονός ότι τους έδωσες σημασία. Ασφαλώς και υπάρχουν εξαιρέσεις, κάποιες καταπληκτικές 20-25αρες γυναικές υπάρχουν και σε αυτό το forum. Η αναφορά μου αυτή δεν σχετίζεται υποχρεωτικά με την γυναίκα που αναφέρω, απλά δηλώνω τι μου αρέσει).

30-9-2007: Θεσσαλονίκη. 10 το πρωί. Μία τράπουλα. Ενα παιχνίδι. Μία γυναίκα. Ικανή να σκέφτεται. Να πεθαίνει. Να πληγώνεται. Να χαμογελά. Να υποτάσσεται. Με δομημένη ποιότητα. Φιλικότατο περιβάλλον. Μία σκυλίτσα-μουρλοκομείο να κυνηγά ασταμάτητα μία μπάλα που της πετώ και πέρα από κάθε αμφιβολία να είναι το πιο αξιολάτρευτο θηλυκό που είδα στη Θεσσαλονίκη εκείνες τις 2 ημέρες. Καφεδάκι. Camels. Τα κλασσικά δηλαδή. Περνά λίγη ώρα. Τι άραγε να περιμένει να αντιμετωπίσει. Ενα αντίπαλο όπως όλους τους άλλους.
Ιδια ημέρα. 11.34 το πρωί. Η ίδια γυναίκα μιλά:
- Δεν μπορεί να είναι δυνατόν κάτι τέτοιο, θυμάμαι που μου μιλούσες για ένα άλλο επίπεδο αλλά ακόμα και τώρα που το βλέπω με τα μάτια μου, είναι αδύνατο να το πιστέψω.
Επειδή ο αντίπαλος δεν έπαιζε το παιχνίδι ούτε για να κερδίσει ούτε για να χάσει.

Και όλα είναι ένα λάθος

Και επειδή ο αντίπαλος που έχεις απέναντί σου σε ένα παιχνίδι από τα πεντόβολα μέχρι την ίδια τη ζωή μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε εκεί ακριβώς σταματούν όλα. Επειδή υπάρχουν 3 τρόποι για να παίξεις ένα παιχνίδι: να το κερδίσεις, να το χάσεις ή να το κυριαρχήσεις. Επειδή συνειδητοποιείς ότι ένας παίκτης κάποιου άλλου επιπέδου γνωρίζει ότι αν πρέπει να κριθεί από μία μόνο ικανότητά του αυτή θα πρέπει να είναι η διάρκεια. Σε όλους τους τομείς. Δεν έχει σημασία τι είδους παιχνίδι παίζεις, αλλά τι γνώση έχεις για αυτό. Δεν έχει σημασία αν παίζεις σε πανελλήνιο σε πανευρωπαϊκό ή σε παγκόσμιο επίπεδο, σημασία έχει η αντίδρασή σου στη δράση του άλλου. Η έλλειψη διάρκειας δείχνει ανεπάρκεια. Είναι σαν το αιώνιο παιχνίδι εντυπώσεων που ξεκινά με μία γνωριμία. Μόλις οι εντυπωσιακές στιγμές αφαιρεθούν, η τριβή αρχίζει να εμφανίζει τις αδυναμίες. Και εκεί καταλαβαίνεις ότι όταν έρθει η στιγμή που τα μειονεκτήματα του άλλου/της άλλης πάψουν να είναι γοητευτικά...

Και όλα ήταν ένα λάθος

Για μισό λεπτό όμως. Που είναι το BDSM μέσα σε όλα αυτά? Αν όντως αφιερώνω τόσο χρόνο και σκέψη για να κατανοήσω τον αντίπαλό μου και να τον μάθω, τότε είμαι όχι απλά ένας χαζός, αλλά ένας ΠΑΝχαζος. Που είναι οι δυνατότητες ελέγχου της δύναμης που σου προσφέρει η υποτακτική σου? Που είναι η ενέργεια που πηγάζει από τη ματιά της, τη γεύση της, την αύρα της, την προσωπικότητά της? Που είναι η έλλειψη ανταγωνισμού που πρέπει να υπάρχει σε μία αληθινή BDSM σχέση. Εκανα λάθος. Το BDSM δεν είναι ένα παιχνίδι. Είναι ΤΟ παιχνίδι. Επειδή ακριβώς τη στιγμή που ένας κυρίαρχος αντιλαμβάνεται το τι μπορεί να κάνει με τη δύναμη που έχει κατανοεί πλήρως ότι δεν υπάρχει αντίπαλος. Υπάρχει μόνο συμπαίκτης. Και σαν κυρίαρχος λησμόνησες να προσφέρεις το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να προσφέρει ένας πραγματικός κυρίαρχος στην υποτακτική του. Την Ασφάλεια.

ΥΓ1: Αναφέρω πάντοτε τη γνώμη μου, χωρίς να διεκδικώ ότι είναι σωστή.
ΥΓ2: Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι ιστορίες που γράφω φαίνονται παιδικές. Θα μπορούσα να τις διατυπώσω αλλιώς, έτσι και αλλιώς γράφω στις προσωπικές εμπειρίες και οι ιστορίες είναι αληθινές, έχουν ήδη συμβεί. Ο καθένας μας έχει τον δικό του αμυντικό μηχανισμό. Το ότι τις διατυπώνω έτσι, είναι ο δικός μου.
ΥΓ3: Το κλειδί για τις χειροπέδες μου έσπασε Κυριακή του Πάσχα το 1999 όταν έδεσα το φίλο μου μπροστά στη γυναίκα του (εννοείται δημόσια) στο Σταυρό του Νότου κατά τις 2 το πρωί. Είχε να μου μιλήσει 3 χρόνια από τότε το κορίτσι. Καλά που βρήκαμε σιδεροπρίονο σε ένα βενζινάδικο. Να ζητάμε λοιπόν από εδώ και πέρα λοιπόν δεκαετή εγγύηση! Τέλος, είναι εκπληκτικό ότι αν οι χειροπέδες μπορούσαν να μιλήσουν θα είχαν να πουν πολύ καλύτερες ιστορίες από κάτι κυρίαρχους που τους πήρε 20 χρόνια να καταλάβουν τι σημαίνει υποταγή.
ΥΓ4: Συνεχίζεται

Ξύπνα μωράκι μου, ξύπνα αντίληψη μου

----------

Μία φορά και ένα καιρό ήταν 3 σοφοί. Μόνο 3. Ηταν οι τελευταίοι σοφοί που είχαν απομείνει. Κάποτε λοιπόν αποφάσισαν ότι ήρθε η στιγμή να βρουν ποιος είναι ο σοφότερος από τους 3. Εψαχναν λοιπόν να βρουν ένα τρόπο για να αποδείξουν ποιος ήταν αυτός που όλοι θα παραδέχονταν σαν τον σοφότερο. Ποιος δηλαδή θα ήταν ο νικητής.

Κάποιο φθινοπωρινό πρωϊνό λοιπόν λέει ο ένας από αυτούς ότι έχει μία ιδέα για να βρουν ποιος είναι ο σοφότερος. Αν λοιπόν, συνέχισε, αυτός ο τρόπος είναι αποδεκτός από όλους, τότε, και μόνο τότε, μπορούν να κάνουν αυτό το πείραμα, αυτόν τον διαγωνισμό. Ολοι λοιπόν άκουσαν αυτό που είχε να προτείνει ο ένας και όλοι συμφώνησαν. Και ιδού η πρόταση: Πήραν μία γυναίκα, εσένα, και την έβαλαν πίσω από ένα τοίχο ώστε να μην μπορεί να βλέπει τον ήλιο. Και τώρα οι 3 σοφοί κάθησαν ξεχωριστά και αποφάσισαν να πουν τι βλέπει ο καθένας.

Ο πρώτος σοφός κοίταξε και είπε:
- Εγώ βλέπω τον ήλιο, τον τοίχο και τη γυναίκα. Δε νομίζω εξάλλου ότι θα μπορούσα να δω κάτι διαφορετικό από αυτά τα τρία. Η παρατήρησή μου σταματά εδώ.

Κοιτάζει ο δεύτερος σοφός και λέει:
- Εγώ βλέπω μόνο τον τοίχο και τη γυναίκα επειδή αν κοιτάξεις από εκεί που στέκεται η γυναίκα θα δεις ότι ο ήλιος δεν φαίνεται αφού τον καλύπτει ο τοίχος. Πρέπει να κοιτάξεις κατά τη γνώμη μου πιο προσεκτικά και να μπεις στη θέση αυτής της γυναίκας ώστε η παρατήρηση να είναι καλύτερη και φυσικά σοφότερη.

Αφού άκουσε και σκέφθηκε τη συμβουλή του δεύτερου σοφού, κοίταξε και ο τελευταίος.
- Εγώ, σοφοί μου, βλέπω κάτι μάλλον διαφορετικό από εσάς τους δύο. Λυπάμαι που θα σας πικράνω αλλά κοιτάζω όπως ένας διψασμένος το νερό και βλέπω μόνο τον ήλιο και τη γυναίκα. Τον τοίχο δεν τον βλέπω επειδή από στιγμή σε στιγμή αυτή η γυναίκα, θα τον ρίξει, θα τον γκρεμίσει. Και θα τον γκρεμίσει επειδή αυτή η γυναίκα θέλει να τα βλέπει όλα, και πιο πολύ από όλα θέλει να βλέπει τη σκιά της. Την χρειάζεται, σοφοί μου, όπως ο ποιητής τον πόνο, οι εποχές τη διαδοχή και τα ρόδα τη βροχή.

Αυτός είναι ο τρίτος σοφός, ο Σοφότερος.

 

Υπέροχα κείμενα Kalhas.Ευχαριστούμε.

 

Θα ήμουν άδικος να μην αναφέρω και το τέλος της Κεφαλονιάς, μιας και κράτησε πολύ αυτή η ιστορία. Μόλις βρήκα (την είχα φυλαγμένη) μία κάρτα που μου είχε έρθει από την Πάρο. Η ημερομηνία είναι 30-7-1999. Αντιγράφω ακριβώς ότι γράφει η κάρτα. Ούτε μία λέξη δεν μου ανήκει. Μου ανήκει όμως η κάρτα.


"Θα μπορούσε κανείς να πει ότι μία φορά και ένα καιρό ήταν μία νέα γυναίκα. Εκείνη όμως ήξερε ότι ήταν 14 ετών ή 14.000 ετών. Πολύ πιθανόν να ήταν και τα δύο μαζί, ίσως πάλι κανένα από τα δύο. Θα ήθελε να έχει μία κανονική ηλικία σαν όλους τους ανθρώπους που ήξερε.

Οι άνθρωποι την αγαπούσαν, έτσι τουλάχιστον νόμιζαν, επειδή ήταν δυνατή και ανεξάρτητη, ήταν όμως ώριμη και σοφή, ήταν καλή και δίκαια, έτσι τουλάχιστον νόμιζαν. Την αγαπούσαν επειδή είχε αντέξει πολλά και όλοι ήταν σίγουροι ότι θα αντέξει ακόμα περισσότερα. Την αγαπούσαν κυρίως επειδή τους θύμιζε αυτά που ήθελαν να αποκτήσουν εκείνοι αλλά δεν τα απόκτησαν ποτέ. Τα είχε αυτή, έτσι τουλάχιστον νόμιζαν.

Είχε μία δικαιοσύνη δική της, όχι σαν την άλλη που είναι τυφλή. Η δική της έβλεπε. Ηταν σκληρή, ίσως αμείλικτη, ανελέητη. Την είχε δοκιμάσει για χρόνια και χρόνια πάνω της. Την γνώριζε καλά αυτή την δικαιοσύνη επειδή την είχε περάσει από πολλές δοκιμασίες.

Ζούσε σε μία ατελείωτη εξορία, σαν μοναξιά. Ενιωθε πάντα μόνη της και συχνά μονολογούσε: «Κανένας δεν με αγαπά αρκετά. Θέλω να με αγαπάς πάρα πολύ ή καθόλου. Δεν έχω κανένα να μου κρατήσει το χέρι όταν φοβάμαι ή όταν κρυώνω.» Καμιά φορά την άκουγαν που μονολογούσε. Κανείς όμως δεν την πίστευε. «Δεν έχει ανάγκη εκείνη, όλα τα μπορεί», σκέφτονταν, «Απλώς δεν θέλει. Είναι παράξενο άτομο», έλεγαν.

Κάποτε κάποιος της είπε για μία και πρώτη φορά:
- Εγώ θα είμαι εδώ, για να σου κρατήσω το χέρι όταν δεν μπορείς και όταν φοβάσαι. Οταν κρυώνεις και έχεις ανάγκη. Οταν με χρειάζεσαι. Θα είμαι δίπλα σου ότι και αν τύχει.

«Μπορεί και να μετάνιωσε», σκέφθηκε εκείνη. «Μπορεί όμως και να μην το ζήτησα. Δεν έχω ζητήσει ποτέ τίποτα. Δεν ξέρω να ζητώ. Ισως το πιο δύσκολο μάθημα που έχω να μάθω είναι να μάθω να ζητώ.»
Εκλαψε για άλλη μία φορά. Πως μπορούσε να περιγράψει σε ένα τυφλό τι σημαίνει το κόκκινο. Φοβόταν πολύ.

Δεν μετάνιωσα."