Ας μιλήσουμε για τον πόνο...

RE: RE: Ας μιλήσουμε για τον πόνο...

Πολύ αμφιβάλλω αν μπορεί να υπάρξει D/s σχέση χωρίς πόνο και η αιτία είναι η παρακάτω:

D/s η κυριαρχία - υποταγή δηλαδή είναι το ψυχολογικό υπόβαθρο μίας ερωτικής σχέσης, η οποία θα ολοκληρωθεί από φυσικής πλευράς είτε με κανονικό σεξ οπότε είναι vanilla έστω με D/s flavor, είτε με MS σεξ με την έννοια του masochism - sadism και όχι του Master - slave οπότε είναι BDSM.

 

RE: RE: RE: RE: Ας μιλήσουμε για τον πόνο...

Το ότι δεν είναι απαραίτητο είναι κάτι με το οποίο συμφωνώ.

Εκείνο ωστόσο που παρατήρησα και στη δική μου περίπτωση, αλλά και σε πολλές άλλες περιπτώσεις γυναικών που πρωτομπαίνουν στο χώρο, είναι πως αρχικά αν όχι όλες, οι περισσότερες δηλώνουν πως τους ενδιαφέρει το Ds αλλά όχι το Sm. Ίσως γιατί το Sm ακούγεται αρκετά τρομακτικό και ακατανόητο, μέσα από βανίλλα αντιλήψεις.
Σπάνια κάποιος "φυσιολογικός" άνθρωπος μπορεί να φανταστεί και να κατανοήσει με τη μία πως ο πόνος και μάλιστα ο υπερβολικός πόνος θα μπορούσε να είναι ηδονή. Τον φοβόμαστε τον πόνο, μάθαμε να τον αποφεύγουμε.

Εγώ η ίδια είχα δηλώσει τον φυσικό πόνο ως όριο και Ο Κύριος μου δεν Βιάστηκε να με διαψεύσει, παρά το ότι από μέσα Του Χαμογέλασε και Είπε "ναι καλά".   Τελικά πολύ γρηγορότερα απ΄ ότι φανταζόμουν, γνωρίστηκα με τον πόνο και έμαθα όχι απλά να τον δέχομαι, αλλά και να τον απολαμβάνω.

Αυτό εν πάση περιπτώση που θέλω να πω, είναι πως από όλες τις κοπέλλες που λένε πως δεν τους ενδιαφέρει το Sm, πιθανόν ένα ποσοστό θα αναθεωρήσει, μόλις και αν τους δοθεί η ευκαιρία να τον βιώσουν μέσα από μια σχέση και θα τις Οδηγήσει εκεί Κάποιος που γνωρίζει.

 

Είναι και ο πόνος μέσα στο παιχνίδι, και βάζουμε τα δικά μας όρια μέχρι που αντέχουμε. Θεωρώ τον άσκοπο και υπερβολικό πόνο ¨ κακό ¨ και δεν τον αποδέχομαι. Βάζω τα δικά μου όρια μέχρι που αντέχω.

Θα συμφωνήσω με τους konstantinos, carissa[L_T], lara[E-p].

 

Οι φίλοι του S/M λένε χαρακτηριστικά πως άλλου είδους πόνος είναι το να χτυπήσεις το χέρι σου με ένα σφυρί (Αουτς!) και άλλου είδους αυτός που προέρχεται από ένα ελαφρό και ηδονικό στην αρχή, και στην συνέχεια όλο και πιο έντονο μαστίγωμα...

Ο πόνος μπορεί να προκαλέσει έκσταση (ίσως και χωρίς ηδονή - βλέπε subzone), αλλά εξαρτάται τι είδους είναι ο πόνος αυτός που προκαλείται, πως προκαλείται, πόσο διαρκεί και πως τον αντιλαμβάνεται ο κάθε ένας. Είναι τελείως υποκειμενικό εν τέλει.

Για αυτό και είναι σημαντικά τα όρια του κάθε ενός. Κάθε ένας από μας έχει διαφορετικές αντοχές και πόθους όπως σωστά αναφέρει και ο summersun.

Tlatoani

 

Ο πόνος με φοβίζει, με ενοχλεί και συχνά με ξενερώνει.
Ο εγκέφαλός μου είναι (ακόμη) προγραμματισμένος να με ωθεί σε απόδραση όταν νιώθω πόνο.
Αλλά, έτσι κι αλλιώς, χρειάζομαι τον πόνο γιατι μέσα απο αυτόν μπορώ να νιώσω το φόβο και το δέος που έχω ανάγκη να νιώθω (ανάμεσα σε άλλα) απέναντι στην Κυρία μου.

 

δεν αναφέρατε τον ψυχικό πόνο, τότε ίσως έχουν βάση αυτά που λέτε το ότι είναι κάτι κάκο ο πόνος
γιατί σαν σωματικός πόνος τις περισσότεες φορές επιβάλετε ακόμα και σε μια ερωτική πράξη μη σαδομαζοχιστική (πολλές φορές ερήμην του λόγου λέμε και τσίμπα με να νίωσω, να ξυπνήσω) ενεργοποιεί τις αισθήσεις μας ,πλέον το νευρικό σου σύστημα είναι σε εγρήγορση



φάνηκα πολύ επιστημονικός εεεέ ; :Ρ

 

Απάντηση: Ας μιλήσουμε για τον πόνο...

Απορώ με μένα που το λέω αλλά... νομίζω πως είναι.. αρκεί να πηγάζει από μέσα Του και να προέρχεται εντελώς φυσικά και όχι υπό τη μορφή play .

Κατόπιν αδείας Του Κυρίου μου..

 

Απάντηση: Ας μιλήσουμε για τον πόνο...

Ο πόνος είναι μνήμη. Από κάποιο τραύμα, ψυχικό, σωματικό ή συνδυασμό τους. Για να καταστεί υποφερτό, ο ψυχισμός μας, η επιθυμία μας και οι ορμονικές μας εκκρίσεις το μετατρέπουν σε ηδονή. Πιθανότατα να συνδυάζεται και με μια ηδονική στιγμή στη μνήμη μας. Συχνά δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ποιο νιώσαμε πρώτο, τον πόνο ή την ηδονή. Έτσι συγχέονται στον ψυχισμό μας και το ένα διεγείρει ή αναζητά το άλλο στη σκέψη μας και το σώμα μας. Είναι εγκεφαλική εμπειρία που μετατρέπεται σε σωματική. Ο ειδικός αυτός πόνος, όταν τον αισθανόμαστε ή τον φανταζόμαστε, ανακαλεί στη μνήμη μας την ηδονή που επιστρατεύσαμε στη σκέψη μας για να τον απαλύνουμε και αυτό γίνεται κατ'επανάληψη, σχεδόν εθιστικά. Αυτός ο εθισμός μας υπενθυμίζει και μας καθησυχάζει ότι είμαστε ζωντανοί και ικανοί να αιθανθούμε ηδονή ακόμα και όταν πονάμε ή όταν νιώθουμε τους απόηχους του τραύματος στη μνήμη μας.

 

Απάντηση: Ας μιλήσουμε για τον πόνο...

Ο πόνος είναι προσφορά και θυσία.

Και από τους δύο. Υπήρξαν φορές που ένιωσα ότι εγώ πόναγα πιό πολύ μέσα μου από μία σκλάβα που φαινομενικαα υπέφερε τα σωματικά και ψυχολογικά χτυπήματα που της έδινα. Τουλάχιστον αυτή μπορούσε να το εκδηλώσει.

 

Απάντηση: Ας μιλήσουμε για τον πόνο...

Ο πόνος είναι μια αντικειμενική αντίδραση του οργανισμού. Τη φαντασιωτική του διάσταση τη δίνουν τα πρόσωπα που συμμετέχουν. Δεν είναι ποτέ το ίδιο. Προκαλώ πόνο για να επιβεβαιώσω ότι είμαι άντρακλας παρά το ότι είμαι μικροτσούτσουνος . Προκαλώ πόνο γιατί βρίσκω φυσιολογικό ο δυνατός να επικρατεί. Προκαλώ πόνο γιατί μόνο έτσι νιώθω ζωντανός. Χιλιάδες λόγοι, προσωπικοί, συνήθως ασυναίσθητοι.