Ας μιλήσουμε για όρια...

RE: RE: Ας μιλήσουμε για όρια...

Βασικά δεν υπάρχει σχεδόν καμία περίπτωση να το αντέξεις αν ξεκινήσει να το κάνει. Το ότι κάποια ακραία πράγματα μας εξιτάρουν εγκεφαλικά δεν σημαίνει ότι είναι και εφικτά. Το τι μπορεί να λέμε κάποιες στιγμές με το τι θα θέλαμε πραγματικά να ζήσουμε απέχει παρά σάγκας. Άλλο η βούρτσα και άλλο η ....   Εννοείται όμως ότι ο Κυρίαρχος έχει τον τελευταίο λόγο για το αν θα γίνει ή δεν θα γίνει κάτι, μια και Αυτός είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια του σκλάβου.

 

Εντάξει έχεις δίκιο μου διέφυγε ότι αν θελήσει να το κάνει υπάρχει ο κωδικός ασφαλείας

 

‘Ορια... τι σημαίνουν? Από που πηγάζουν? Πως προσδιορίζονται?
Οι απαντήσεις πιστεύω πως βρίσκονται στις αρχές που έχουμε, στις φοβίες, στα απωθημένα, στις ανασφάλειες, στην σωματική μας κατάσταση, στην πνευματική μας κατάσταση, στο κοινωνικό και επαγγελματικό μας στάτους, στην οικογενιακή μας κατάσταση, στις ανάγκες μας, στα θέλω μας και ίσως πολλά ακόμα πράγματα.
Θα επικεντρωθώ όμως στα θέλω μας γιατί εκεί είναι συνήθως το κλειδί όλων.
Πόσο θέλουμε να ξεπεράσουμε τα όρια μας?
Είναι δεδομένο πως στο BDSM τα όρια μας δοκιμάζονται συνειδητά. Από εκεί άλλωστε ξεπηδάει η αδρεναλίνη. Από εκεί πηγάζει και η πραγματική μας ηδονή. Σίγουρα υπάρχει μερίδα ανθρώπων που δεν θέλουν να περάσουν τα όρια τους ή κάποια από αυτά.
Υπάρχει και η μερίδα των ανθρώπων που δεν ξέρει αν θέλει η όχι. Υπάρχουν και αυτοί που επιθυμούν να αφεθούν εντελώς.
Έχω ακούσει μέχρι τώρα διάφορες απόψεις. Λόγω φύσης και ιδιοσυγκρασίας τείνω να συμφωνήσω πως ένας/μια slave δεν έχει το δικαίωμα να θέτει όρια ως απαραβίαστα όσο είναι μέσα σε σχέση, με δεδομένο πως Ο ιδιοκτήτης Κυρίαρχος γνωρίζει και θα κατανοήσει τα όρια, τους λόγους ύπαρξης τους και στην πορία θα κρίνει αν πρέπει η όχι τα όρια αυτά να ξεπεραστούν καθώς και τον τρόπο.
Ο/η sub μπορούν να θέσουν απαραβίαστα όρια, ο/η slave όχι.
Είμαι υπερ της ασφάλειας και της λογικής όπως και της συναίνεσης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν δεν συμπεριλαμβάνω πράξεις παιδεραστίας, νεκροφιλίας και κτηνοβασίας. Θεωρώ πως σε καμιά απο αυτές τις τρείς κατηγορίες υπάρχει δυνατότητα συναινέσης και τα αναφέρω αυτά για να μην εμπλακούμε σε κουραστικές και άσκοπες ερωτοαπαντήσεις του στυλ, τι και αν θέλει αυτό ή εκείνο. Μην ξεχνάμε επίσης πως Master ή Mistress είναι το άτομο που επιθυμεί ο/ η slave να εμπιστευθεί και να αφεθεί απόλυτα και κανένας αξιόλογος Master ή Mistress δεν σε περνάει από τα όρια σου εάν δεν γνωρίζει ότι είναι ασφαλές για την σωματική και ψυχική σου υγεία καθώς και για τους υπόλοιπους τομείς της ζωής σου.
Αναφερόμενη πάντα στις μόνιμες σχέσεις που απαιτούν εμπιστοσύνη, που αφορούν την πραγματική υποταγή και κυριαρχία, για να φθάσουμε εκεί, ΠΡΕΠΕΙ, να γνωριστούμε σαν άνθρωποι, να μάθουμε ο ένας τον άλλον, να χτιστεί η εμπιστοσύνη και αυτό δεν θα συμβεί στον ένα, δύο ή τρείς μήνες.Ειδικά ο πρώτος χρόνος είναι εκπαιδευτικός και για τους δύο.
Το BDSM είναι διασκεδαστικό, απολαυστικό, ερωτικό, συγκινητικό αλλά προϋποθέτει ευσυνειδησία, υπευθυνότητα, ώριμη σκέψη και μικρά προσεκτικά βήματα.

 

Μ έχετε μπερδέψει με τον τρόπο μου μιλάτε για τα όρια. Λέτε ότι ο υποτακτικός δεν πρέπει να θέτει όρια, αλλά από την άλλη ο κυρίαρχος θα πρέπει να τα ξέρει και να τα σέβεται.

Αυτό που καταλαβαίνω από αυτό, είναι ότι μέσα στο παιχνίδι αρέσει στον υποτακτικό να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να θέσει όρια για να αισθάνεται ότι αφήνεται ολοκληρωτικά. Μόνο έτσι μπορώ να το καταλάβω αυτό που λέτε. Γιατί αν κυριολεκτικά δεν γίνεται δεκτό να θέσει όρια ο υποτακτικός καήκαμε. Ο άλλος μπορεί να θέλει να σε γδάρει θα το δεχτείς;
Μα (θα μου πείτε) εννοείται ότι θα ξέρει ότι είναι έξω από τα όρια σου. Και γιατί να το ξέρει;

Αυτό πάντως που καταλαβαίνω και το βρίσκω πολύ λογικό είναι ότι επειδή αν τα αφήσουμε να γίνει ακριβώς αληθινά θα συμβούν και πράγματα ανεπιθύμητα, αρκούμαστε στο να το σκηνοθετήσουμε κόβοντας το στα μέτρα μας, και καταφέρνουμε να φανταστούμε και να νιώσουμε ότι είναι πραγματικό.

Ενα παράδειγμα: μπορεί μια γυναίκα να θέλει να βιαστεί, αλλά αν το επιτρέψει να γίνει αληθινά, να φροντίσει πχ να κυκλοφορήσει σε χώρο με αυξημένη εγκληματικότητα, ο κίνδυνος να της συμβούν πράγματα που δεν θέλει είναι μεγάλος. Αρκείται λοιπόν αναγκαστικά σε μια σκηνοθεσία και ο εγκέφαλος καταφέρνει να δημιουργήσει το μύθο της αρεσκείας του. έτσι λοιπόν η γυναίκα αυτή έθεσε τα όρια της. Βρήκε τον υποτιθέμενο βιαστή της, του εξήγησε το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να κινηθεί, και μέσα σ αυτό να την κάνει ότι θέλει όσο κι αν αυτή τον ικετεύει να σταματήσει.
Από κει και πέρα, συν το χρόνο μπορεί να διευρυνθούν τα όρια της κι αντί για ένα βιαστή να θέλει δέκα και πάει λέγοντας.
Ομως αλίμονο αν της φέρει κάποια στιγμή άλλον ένα και της πει ότι σήμερα θα βιαστεί από δυο, και δεν θα κάνει χρήση του κώδικα ασφαλείας ενώ νιώθει να το χρειάζεται.

Ο υποτακτικός είναι που υφίσταται άρα αυτός είναι που έχει και το δικαίωμα να θέσει όρους, κι από κει και πέρα αν δεν καλύπτεται ο κυρίαρχος κι εφ όσον είναι έντιμος θα δηλώσει ότι δεν τους δέχεται και δεν θα γίνει τίποτα. Ο υποτακτικός είναι αυτός που θα κρίνει αν μπορεί ή όχι να αφεθεί χωρίς να εντοπίσει όρια γιατί μπορεί να μην έχει και να αντέχει τα πάντα.
Οσο για το ότι κάποια πράγματα τα αφήνει να γίνονται ενώ τον δυσαρεστούν δεν τα απολαμβάνει αλλά τα δέχεται για να ευχαριστήσει τον κυρίαρχο, αφού παίρνει ευχαρίστηση από την ευχαρίστηση του κυρίαρχου σημαίνει ότι είναι και δική του ευχαρίστηση. Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να αφήνει να γίνονται κάποια πράγματα, και μέσα του βαθιά να επιθυμεί να μην γίνονται;
Αρα λοιπόν το να μην δικαιούται ο υποτακτικός να θέσει όρια είναι μόνο μέρος του παιχνιδιού και γίνεται μόνο στο πλαίσιο αυτού γιατί αλλιώς κλάψε μας.

Εχω δίκιο ή τα αντιλαμβάνομαι λάθος;

Τα έγραψα αυτά γιατί με όσα διαβάζω άρχισα να μην μπορώ να διακρίνω που σταματάει το παιχνίδι και που αρχίζει η πραγματικότητα

 

Για μένα αλλά και για πάρα πολλούς άλλους που ζουν την Μ/s σχέση 24/7 η πραγματικότητα μας είναι αυτή. Δεν είναι η όλη ιστορία ένα παιχνίδι σεξουαλικό ή μη που διαρκεί 3-5 ώρες μέχρι να μας τελειώσει η ηδονή. Ζούμε τη σχέση ανά πάσα στιγμή, ειδικά εγκεφαλικά. Άρα δεν υπάρχει διακόπτης που τον κλείνεις κάποια στιγμή και λες επιστρέφω στην πραγματικότητα.

Είμαι σκλάβα. Συνέχεια. Δεν μπορώ να σταματήσω να είμαι. Ένα session έχει αρχή και τέλος. Η υποτακτική μου φύση και η ανάγκη να ευχαριστώ Τον Αφέντη μου δεν έχει. Ακόμα και όταν σκέφτομαι, ασυναίσθητα περνάει από το μυαλό μου τι θα σκεφτόταν και πως θα ήθελε Εκείνος να λειτουργήσω. Είναι η ζωή μου και δεν μπορώ, δεν θέλω δηλαδή, να θέσω όρια.

Το αν το σώμα μου έχει αυτή τη στιγμή ένα συγκεκριμένο όριο αντοχής στον πόνο, είναι ένα όριο, που όμως έχω εμπιστευτεί στον Αφέντη μου να επιλέξει αν και με ποιόν τρόπο θα το ξεπεράσει. Είναι ένα θέμα που για να μπορέσεις να το εξηγήσεις, πρέπει να μπορείς να εκφράζεις με πολύ μεγάλη σαφήνεια τα συναισθήματα σου και τον τρόπο σκέψης σου, κάτι που εγώ δεν μπορώ να κάνω με πολύ μεγάλη επιτυχία. Ελπίζω πάντος sakiss3000 να κατάλαβες τι είναι αυτό που θέλω να πω.

 

Το κατάλαβα και το ήξερα κι από πριν. Δεν αναφέρομαι μόνο σε κάτι που διαρκεί μερικές ώρες αλλά και σ αυτό που λες. Είτε μικρής διάρκειας είτε συνεχούς κι ατελείωτης, τίθεται θέμα ορίων. Κι ότι έγραψα το έκανα επειδή συζητείται για το ποιος θέτει τα όρια. Μα φυσικά αυτός που υφίσταται τον πόνο ή τη δουλεία λέω εγώ εκτός κι αν αυτός επιθυμεί το αντίθετο.
Κι όπως εσύ έχεις αφήσει τα όρια σου στην κρίση του, κάλλιστα μπορεί κάποιος να μην το κάνει. Αρα δεν είναι για να αναρωτιέται κανείς για το ποιος θέτει όρια, αλλά πως μπορεί να λειτουργήσει και πως γουστάρει. Αρα δεν είναι να θέτει κανείς ΄΄πρέπει΄΄ σχετικά με το ποιος θέτει όρια ΄΄πρέπει να τα θέτει ο υποτακτικός΄΄ ΄΄όχι πρέπει να τα θέτει ο κυρίαρχος΄΄… εμένα μου δίνεται η αίσθηση ότι ενώ μιλάτε για τα γούστα σας, δεν τα αφήνεται να φανούν ως γούστα αλλά ως κανόνες.

Μοιάζει δηλαδή σαν ο καθένας τα γούστα του να τα θεωρεί κανόνες και ΄΄πρέπει΄΄, που ισχύουν για όλους γιατί αλλιώς δεν θα είναι bdsm. και ταυτόχρονα όλοι συμφωνείτε ότι το bdsm ποικίλει όσο και οι άνθρωποι που το κάνουν.

Ποιο σωστά δεν θα ήταν να λέει κανείς ότι ΄΄εμένα μ αρέσει να θέτει τα όρια ο κυρίαρχος γιατί αλλιώς δεν μπορώ να λειτουργήσω΄΄ κλπ κλπ. αντί να λέει ότι τα όρια πρέπει να τα θέτει ο κυρίαρχος γιατί αλλιώς τι κυρίαρχος είναι;

Προσωπικά θα μου άρεσε να θέσω εγώ τα όρια ως υποτακτικός, και μέσα στο παιχνίδι να φαίνεται ότι τα θέτει η κυρίαρχη. Ακόμα κι αν ήταν τρόπος ζωής κι όχι κάτι διάρκειας λίγων ωρών το ίδιο θα έκανα, κι από κει και πέρα με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να διευρύνονταν τα όρια μου και θα γινόταν βεβαίως με τη βοήθεια της κυρίαρχης, αλλά στην πραγματικότητα εγώ θα έκρινα αν μπορώ ή όχι να διευρυνθώ, και μόνο στο πλαίσιο της φτιαχτής πραγματικότητας θα αποφάσιζε αυτή.

Ετσι θα έκανα εγώ, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κάποιος άλλος να έκανε διαφορετικά.
Ερώτημα: αν κάποιος μου έλεγε ότι κάνω λάθος να έχω όρια και να τα θέτω θα είχε δίκιο;

 

Αν έτσι σε εκφράζει να λειτουργείς δεν θα σου πει κανείς ότι είσαι λάθος. Απλά θα σου πει ότι είσαι υποτακτικός και όχι σκλάβος.

 

Ναι πράγματι δεν με εκφράζει η διαδικασία στην οποία ταιριάζουν οι όροι σκλάβος αφέντρα, είτε ως τρόπος ζωής είτε προσωρινής διάρκειας. Πάντως μου κάνει εντύπωση για τον τρόπο που λέτε ότι λειτουργεί ο σκλάβος, να αφεθεί δηλαδή χωρίς όρους και όρια, και προσπαθώ να έρθω νοητά στη θέση ενός ανθρώπου με τέτοια ψυχολογία. Αναρωτιέμαι ως που μπορεί να φτάσει κανείς με τέτοια ψυχολογία.

 

Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείς όταν λες "Αναρωτιέμαι ως που μπορεί να φτάσει κανείς με τέτοια ψυχολογία."

 

Εννοώ μέχρι τι μπορεί να επιτρέψει να του κάνουν και μέχρι τι διαταγές μπορεί να εκτελέσει