Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

Ένα από τα πιο όμορφα thread που έχω διαβάσει . Σας ευχαριστώ ομορφιές μου. Είστε Έμπνευση...

 

Απάντηση: Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

εισαστε ολες κ α τ α π λ η κ τ ι κ ε ς. . . MP slave είσαι η προσωποποίηση των ονείρων...

 

Απάντηση: Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

Εισαι *Υ Π Ε Ρ Ο Χ Η* απαλη μου,απολητο θηλυκο μου,γι' αυτο αλοστε και η επιλογη.Και για τοις υπολοιπες κανατε καταθεση ψυχης και *θηλυκοτητας*μπραβο κοριτσια εισται οτι πιο ομορφο στην γιηνη ζωη για *Ε Μ Α Σ*.

 

Απάντηση: Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

Ήμουν ξαπλωμένη μπρούμυτα στο κρεββάτι μου.
Μπήκε αθόρυβα, πρέπει να ήταν ώρα στο σπίτι.
Έχω μια αίσθηση πως πρέπει να με κοίταζε για ώρα να κοιμάμαι.
Μου έπιασε απαλά τα χέρια, και με ακινητοποίησε γλυκά, κάπου εκεί ξύπνούσα...
Με διέταξε ψιθυριστά στο αυτί, να μη μιλήσω, να μην πω, να μην κάνω τίποτα.
Μόνο έμπαινε μέσα μου, και μου μίλαγε εκείνος,
έτσι αργά, υπομονετικά, και ασταμάτητα και τα δυό..

Αυτός είναι ο τρόπος μου να σε αγαπώ.
Έτσι σε φροντίζω, καταλαβαίνεις;
Μην ανασαίνεις δυνατά.. μην χάσεις ψίθυρο, θα μετανιώνεις.
Mικρή μου.. μικρή μου..
Αν θες κλάψε, να δω πόσο ευτυχισμένη είσαι..
Κλάψε, όπως την άλλη φορά.
Έτσι μπράβο..
Κλαίγε σιωπηλά..
Κλάψε απο χαρά και απο θλίψη, που δεν θα σε αγαπήσει κανείς έτσι ξανά.
Τρέμεις μικρή μου, τρέμεις.
Άνοιξε τα μάτια σου να τα δω. Και ξανακλείστα.
Λάμπουν απο τα δάκρυα, λάμπουν!
Πανέμορφη είσαι τώρα, το ξέρεις;
Σου έκανα ένα σημαδάκι στον λαιμό.
Ξέρω πως όταν θα φύγω θα το βλέπεις, θα το πιάνεις και θα τρέμεις όπως τώρα.
Δες τώρα πόσο σε αγαπώ. . .
Κοίτα με μικρή μου, κοίτα με.

Μου έδιωξε τα μαλλιά απο τα μάτια.

Και πες μου. Πες μου αυτό που θες να πεις. Πεστο.

Μη φύγετε ποτέ.. μη φύγεις.. είπα..

Και έφυγε.

 

Απάντηση: Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

Ένα πολύ ενδιαφέρον νήμα που πιστεύω πως αξίζει να το επαναφέρω στην επικαιρότητα και να ακούσουμε την άποψη και άλλων υποτακτικών για το θέμα  

 

Re: Απάντηση: Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

mds merci  
(μολις σημερα είδα το ποστ Σας)


little_slut[PieR] Εύγε κούκλα μου , πολύ καλή ιδέα να δούμε κι αλλες ομορφιές  

 

πολύ όμορφα συναισθήματα, κ πολυ ομορφα γραμμένα.

 

21:23.... ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει απίστευτα αργά..... απο εχθές κάνω ό,τι έκανα και πριν απο καιρό..... κι όμως είναι τόσο διαφορετικά όλα.....όσα πριν ήταν κάπως δύσκολα τώρα είναι πολύ δύσκολα...Όσα πριν ήταν η ρουτίνα μου, τώρα μου φαντάζουν αδιάφορα..... Η μοναξιά ακόμα πιο έντονη....και η καρδιά μου να σφυροκοπάει το στήθος μου αλύπητα. Και ένα αίσθημα λύπης....ξέρω πως Τον στεναχώρεσα πολύ.....το νιώθω ..το βλέπω....Θέλω να σταθώ μπροστά στον εαυτό μου, να τον κοιτάξω και να του αστράψω ένα χαστούκι, να συνέλθει

Όταν ξεκίνησε όλο αυτό δεν ήξερα, δεν είχα ιδέα σε ποιά ένταση θα τα ένιωθα όλα αυτά..... έπεσα να κοιμηθώ χωρίς να έχω «ξεμουδιάσει» ακόμα...το πρωί όμως ο πόνος ήταν εκεί....είχα «ξεμουδιάσει».

Υπήρχα όλο το πρωινό μέσα στο σπίτι σαν ένα ακόμα έπιπλο...δεν μίλησα, δεν κινήθηκα...κοιτούσα μπροστά....μετά απο ώρα χτύπησε το τηλέφωνο....άκουσα την φωνή μου.

Μου λείπει αλλά είναι δίκαια η απόφασή Του.....απορώ πως μπόρεσα...πως έγινα τόσο αχάριστη....

 

Απο τα πλεον ''διδακτικα'' νηματα στο forum...

Keep walking!

 

Απάντηση: Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

Η βροχη εξω ειναι απιστευτη. Χτυπαει στα παραθυρα με απιστευτο θορυβο, οι αστραπες τοσο δυνατες που σχεδον ειναι σα να ξημερωνει. Ποσο μου αρεσει αυτος ο καιρος. Η αντιθεση, ο ιλιγγος που προκαλει. Καθομαι στο μεγαλο παραθυρο του κηπου και κοιταω την βροχη, νιωθω εξω το κρυο και ειμαι προστατευμενη απο την ζεστασια του σπιτιου.

Σκεφτομαι τη γη, την βροχη, το νερο, τη σταθεροτητα. Γιατι να μου αρεσουν αληθεια τοσο οι παρομοιωσεις; Λες και περνω ανασες μεσα απο αυτες και ζω. Εκεινος ειναι σαν την βροχη, σαν τον ουρανο τον ιδιο. Εγω ειμαι η γη. Μερικες γεματος συννεφα ο ουρανος, βρεχει με τις ωρες, η γη το δεχεται. Αλλες παλι ο ουρανος γαλαζιος, ηλιολουστος και εκεινη ανθιζει για Εκεινον. Αλλες παλι η ξηρασια, το χιονι, το κρυο.....και εκεινη αντεχει παντα. Ποσα αληθεια μπορει να αντεξει; Τα παντα, εδω και αιωνες το ιδιο παιχνιδι και ολα εχουν την σειρα τους και την ωρα τους. Εκεινη υπομενει γνωριζοντας πως καποια στιγμη θα ερθει η πολυποθητη βροχη να την δροσισει η ο πολυποθυτος ηλιος να την ζεστανει και Εκεινος απο εκει ψηλα Ξερει παντα, την κατασταση της, την ομορφια της. Δεν εχει νοημα να βρεξει η ζεστανει αν εκεινη δεν ειναι εκει να το δεχτει, δεν εχει νοημα για εκεινη να δεχεται αν ξερει εκ των προτερων τι θα φερει η μερα.

Οι ωρες περνουν και στεκομαι στο ιδιο παραθυρο, να υπερβω τον εαυτο μου. Να κανω μια υπερβαση στο που και προς τι; Δεν εχει σημασια, αυτο Ζητησε Εκεινος απο εμενα. Ξερω, παντα ξερω, εκεινο το αορατο σκοινι με κανει και ξερω. Λες και οι σκεψεις και τα συναισθηματα μερικες φορες περνουν σαν παλμοι και φτανουν ακριβως εκει στο κεντρο στο στομαχι μου. Και τοτε ενα συναισθημα με κατακλυζει, εκεινο της γνωσης. Αγγιζω τις ακρες των δαχτυλων μου και βρισκω παλι το Αγγιγμα Του, το Δερμα Του. Ποσο λατρευω αυτο το αγγιγμα; Στιγμες αδιαφοριας, στιγμες δοκιμασιας, στιγμες τιμωριας, στιγμες μεταμελειας. Ολα αρχιζουν μεσα στο μυαλο μας και ολα εκει τελειωνουν. Η Κυριαρχια, η υποταγη, ο Πονος....ολα σκεψεις σε μπερδεμενα μυαλα...Οταν αυτα γινονται αληθινα, οταν οι ιλιγγοι αποκτουν μορφη, γινονται αληθινοι.....Και ομως ολα παλι μεσα στο μυαλο μας και στην καρδια μας μενουν εκεινα τα ναι εκεινα τα θελω, εκει που δεν μπορει να τα πειραξει κανεις, οσο αληθινοι και να ειναι οι ιλιγγοι. Τι ειναι αληθεια το ζητουμενο; Να μεινεις καθαρια και αδιαιρετη. Αδιαιρετη σε μορφη, καθαρια στις σκεψεις σου. Και αυτοι οι υπεροχοι ιλιγγοι, οταν η γη χανεται κατω απο τα ποδια σου και νομιζεις πως τωρα θα πεταξεις. Απλωνεις τα χερια και αφηνεσαι να δεθεις, δινεις τα ματια να στα κλεισει, γυρνας το κεφαλι να σου παρει και την ακοη. Να δινεις τα παντα, να περνεις τα παντα. Οι αισθησεις δεν εχουν υποσταση πια...νιωθεις την Παρουσια Του με εκεινη την αλλη αισθηση που εχεις αποκτησει. Την ηρεμια της υπακοης. Σου πηρε τα παντα και τα εκανε δικα Του, εδωσες τα παντα γιατι δεν αντεχες να σου ανηκουν, και στα χαριζει μετα και παλι απλοχερα. Ξερεις δεν ειναι δικα σου αν και εσυ τα εδωσες, και λες ευχαριστω, γιατι αυτο εμαθες, ξερεις να λες, ευχαριστω....

Τον κοιτας μεσα στα ματια και εκει βλεπεις τον κοσμο σου, βαθεια σε εκεινα τα ματια που ποτε δεν θα γινουν δικα σου. Πως μπορεις να χασεις κατι που δεν σου ανηκει; Πως μπορει να νιωθεις σιγουρια μαζι με κατι που δεν σου ανηκει; Ξεχασαμε κιολας; Ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας και στην καρδια μας, εκει που κανεις δεν μπορει να τα πειραξει. Καθαρια και αδιαιρετα. Σκυβεις το κεφαλι και κοιτας αλλου, κοιτας αλλου οχι γιατι δεν θελεις να δεις, δεν αντεχεις ομως το βλεμα Του, τοσο δυνατο, τοσο σταθερο, προσηλωμενη εκει, καθηλωμενη, δεν μπορεις να πας πισω αλλα ουτε και μπροστα. Κρεμεσαι απο καθε Του ανασα. Καθε Του κινηση.

Πως μπορει να φοβασαι τοσο που πιστευεις πως καθε ανασα σε φερνει πιο κοντα στον θανατο, να φοβασαι τοσο που θελεις να σταματησεις να αναπνεεις τωρα; Ξεχασαμε παλι; Ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας και την καρδια μας. Καθαρια και αδιεραιτα και ολα θα πανε καλα. Ομως ο φοβος τοσος, τοσο μεγαλος, η ανασφαλεια, η σιγουρια του θανατου που δεν μπορεις πια να σκεφτεις καθαρα. Δεν μπορεις να σκεφτεις τιποτα. Ολες οι σκεψεις σου, οι γνωσεις, το σκοινι ειναι ακομα εκει, ομως εσυ δεν τα βλεπεις πια. Η ανασφαλεια εχει γυρισει και δεν φευγει. Πως μπορεις να φυλακισεις το νερο; Δεν φυλακιζεται....πως μπορεις να κρατησεις εναν ολοκληρο ωκεανο; Δεν μπορεις. Πως μπορεις να κανεις κατι δικο σου που δεν σου ανηκει; Δεν μπορεις. Εδω δεν σου ανηκει ουτε ο ιδιος σου ο εαυτος. Τον εδωσες σε Εκεινον που δεν θα σου ανηκει ποτε. Δεν μπορεις να γινεις ενα ποτηρι που χωραει ολες τις θαλασσες. Οχι εσυ δεν εισαι ενα ποτηρι. Τοτε γιατι προσπαθεις να αποδειξεις στον εαυτο σου πως εισαι ακριβως αυτο; Για την σιγουρη συμφωνια του θανατου. Εκεινου του αργου θανατου που βλεπεις να ερχεται....Παλι ξεχασαμε..... Δεν ερχεται ο θανατος, δεν ειναι ο θανατος. Ακομα και αυτος μια και μονη αισθηση, δικια του και αυτη και για αυτο την λατρευεις. Ενας ιλιγγος ειναι ολος κι ολος. Ναι πιο δυνατος, ναι πιο αληθινος απο ολους τους αλλους. Ομως εσενα η θεση σου ειναι το ταλαντευμα, ο εξαισιος ιλιγγος, γιατι λοιπον προσπαθεις να βρεις μια πεδιαδα μακρια; Εκει που δεν υπαρχουν βουνα, δεν υπαρχουν ιλιγγοι. Ξερεις πως εκει θα βαρεθεις γρηγορα, πως εκει ποτε δεν εγινες ευτυχισμενη. Εσυ δεν εισαι το ποτηρι, εσυ εισαι η γη που δεχεται τοσο απλοχερα την βροχη, εσυ εισαι ενα υπεροχο πολυχρωμο ψαρι που πλεει στα νερα ενος ομορφου πελαγους. Μην ξεχνας επειδη το πελαγος σου επιτρεπει να τρεφεσαι απο αυτο, αυτο δεν το κανει δικο σου. Και τοτε; Ολη αυτη η ανασφαλεια; Τι να την κανω; Και εγω; Που θα εχω την σιγουρια μου; Την σιγουρια ΣΟΥ;;;;;;;; Ξεχασαμε παλι. Τιποτα δεν σου ανηκει, ουτε η σιγουρια σου. Μα τοτε; Αφου ουτε αυτο ειναι δικο μου; Που παω; Και γιατι; ΓΙΑΤΙ;;;;; Χανεις την πιστη σου;;;;; Το μονο πραγμα που εχεις δικαιωμα να σου ανηκει το χανεις;;;; Ετυχε ποτε ακομα και μετα απο μερες ξηρασιας να μην βρεξει; Ετυχε ποτε ο ωκεανος να μην εχει για σενα τροφη; Και εσυ σε καθε βροχη δεν ανοιγεις τα πεταλα καθε σου λουλουδιου και Εκεινος απολαμβανει, κολυμπας ευτυχισμενη μεσα στον ωκεανο Του και Εκεινος γελαει. Τι ομορφα που ηχει το γελιο Του μετα απο τοσο καιρο. Τι να το κανεις το νερο μεσα σε ενα ποτηρι; Στασιμο. Θα βρωμησει....θα μυρισει....τι να τον κανεις τον ωκεανο εγγλωβισμενο....δεν θα εχει μετα να σου δωσει τιποτα. Η χαρα της ελευθεριας του. Ο ιλιγγος και η προσμονη οσο δεν ειναι εκει, και η ηρεμια της υπακοης.

Η ηρεμια της υπακοης. Μια τοσο διαφορετικη ηρεμια. Μια τοσο διαφορετικη κατασταση. Δινεις τα χερια να δεθεις και ανοιγεσαι. Ανοιγεσαι σωμα και ψτχη χωρις φοβο...Που πηγε ο φοβος του θανατου; Πριν πεθενες μου ελεγες. Δεν ανεπνεες γιατι φοβοσουν το τελος. Αυτη την φορα δεν ξεχασα.....Αυτη την φορα θυμαμαι....ολα ειναι μεσα στο μυαλο μας και στην καρδια μας. Εκει που δεν μπορει να τα πειραξει κανεις. Κραταω το μονο πραγμα που εχω δικαιωμα να εχω. Την πιστη μου.

 

Δε ξέρω γιατί αλλά κάτι μέσα μου φώναζε να το επαναφέρω