Αυτοκαταστροφικές τάσεις

Όταν νιώσουν πίεση τέτοιου μεγέθους , που θεωρούν ότι δεν μπορούν να την αντέξουν , ψάχνουν την διαφυγή. Από αυτό που νιώθουν ότι θα τις τρελάνει.

Από ελεγχόμενα τραύματα με κοφτερά αντικείμενα , εκτονώνοντας την πίεση , έως αναζητώντας έναν «βαθύ» ύπνο.

Το κόψιμο με κοφτερά αντικείμενα είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο. Όταν αντί για το βάθος προτιμούν το μήκος , τότε υπάρχει μία μορφή προσωπικού ελέγχου στον αυτοτραυματισμό τους. Όπως και όταν αποφεύγουν περιοχές που θα τις «ασχημύνει» το κόψιμο.

Το κόψιμο έχει για αυτές έναν χαρακτήρα συμβολικό , (ο σωματικά ωφέλιμος είναι μηδαμινός , αφήνοντας λίγο το αίμα να τρέξει , η πίεση ελάχιστα πέφτει) . Οι γραμμές που δημιουργούν ακόμα και οι παράλληλες , είναι ιδεογράμματα που κρύβουν λέξεις , φράσεις , που μιλούν , που ζητούν βοήθεια , είναι η εσωτερική τους φωνή που δραπετεύει από μέσα και ορατή στα μάτια τους καταφέρνει να βγει στην επιφάνεια. Όσο και γλαφυρή να σας μοιάζει η περιγραφή μου , είναι μία μορφή ποίησης καθαρά επαναστατικού χαρακτήρα.

Μπορεί να αναζητήσουν και τον πόνο (το κόψιμο δεν αποσκοπεί στην απολαβή του πόνου πάντα) , ώστε να μεταφέρουν την πίεση σε έναν ανώδυνο για αυτές χώρο. Να «ξεχάσουν» τον πραγματικό τους πόνο , βιώνοντας έναν πάλι «ορατό» από τις αισθήσεις του άλλο.

Τέλος ο «βαθύς» ύπνος. «Πήρα χάπια , όχι για να πεθάνω , αλλά για να κοιμηθώ. Μία μέρα , μερικές ημέρες , έναν μήνα.» Όσο και ανόητο και να ακούγεται , το πιστεύουν.

Όλη η παραπάνω διαδικασία στη συνείδησή τους λειτουργεί ως αμυντικός μηχανισμός. Ως διαφυγή.

Δεν αντέχουν την πίεση. Οπότε όποια σχέση μπορεί να τους ασκήσει πίεση , μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη. Εκτός αν αφήσουν την διαχείριση σε κάποιον άλλο ή μάθουν να διαχειρίζονται την πίεση με τρόπο πιο υγιή.

 

Πάντα τα τραύματα μου ήταν κατά μήκος. Μ άρεσε να χαράζω με την άκρη μιας ιατρικής βελόνας, που είναι κοφτερή το μέσα μέρος του χεριού μου ή στο εσωτερικό των μηρών χαμηλά λίγο πιο πάνω από το γόνατο και με ηδονή σχεδόν παρακολουθούσα το αίμα να βγαίνει σε μικρές σταγονίτσες που φούσκωναν σιγά σιγά μέχρι να απλωθούν. Μόνο μια φορά το έκανα με σπασμένο γυαλι.

Πάντα το έκανα όταν ο ψυχικός πόνος ήταν τόσο αβάσταχτος που είχα ανάγκη να ξεφύγω λίγο απ τα πλοκάμια του, να πάρει ανάσα η ψυχή μπας κι αντέξει λίγο ακόμη.

Είναι φορές που νιώθω δύο άτομα, ένα άλλο εγώ μέσα μου που ενάντια στη θέληση μου κάνει τις χειρότερες δυνατές επιλογές, εκείνες που υποθέτω υποσυνείδητα γνώριζα πως είναι κακές και οδυνηρές για μένα.

Μια τρέλλα που κυριεύει το μυαλό και είναι λες και προσπαθεί να καταστρέψει ότι είναι σημαντικό, ότι αγαπώ, αν είναι δυνατό να καταστρέψει εμένα, να πάψω να υφίσταμαι σε οποιαδήποτε μορφή. Ένας προσωπικός εχθρός μέσα μου...

Υποθέτω μπορώ να υποθέσω πως είμαι αυτοκαταστροφική  

 

Με αφορμή ένα πρόσφατο νήμα του Incomplete, θα ήθελα αν γίνεται να αποσαφηνίσουμε αν εδώ κάνουμε λόγο για αυτοκαταστροφικότητα, αυτοτιμωρία ή αυτοτραυματισμό σε κρίσεις σαδισμού/μαζοχισμού.

 

Για τις καταστάσεις που αναφερόμουν , δεν μιλούσα για αυτοτιμωρία ή για αυτοϊκανοποίηση μέσω του αυτοτραυματισμού. Προφανώς μπορεί κάποιος να τις κατατάξει στην περίπτωση της αυτοκαταστροφής αν μιλούμε για υψηλά μεγέθη.

 

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι σχέση θα μπορούσε να έχει η αυτοκαταστροφικότητα όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι με τον ερωτικό σαδισμό μαζοχισμό.

Δεν είναι ερωτικό το να θες να βλάψεις τον εαυτό σου... δεν προσφέρει ηδονή...

Ίσως κάτι δεν καταλαβαίνω?

 

Αυτό σκεπτόμουν όταν έγραφα το προηγούμενο post μου και μάλλον ούτε εγώ καταλαβαίνω.

Σίγουρα ο σεξουαλικός μαζοχισμός σε ένα βαθμό αντιτίθεται στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αλλά δεν υπάρχει πλήρης αντίθεση. Αν κάποιος είναι τόσο μαζοχιστής ώστε να έχει αυτοκαταστροφικές τάσεις, σίγουρα δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ως σκλάβος ενός άλλου ανθρώπου. Αν δεν αγαπάει και δεν φροντίζει τον εαυτό του, πώς θα υπηρετήσει και θα κάνει ευτυχισμένο τον κύριό του;

Αν σκεπτώ το θέμα της φροντίδας του σκλάβου αντίστροφα, θα πρέπει να παραδεχτώ ότι ο κύριος έχει ευθύνες έναντι του σκλάβου. Όμως η φροντίδα αυτή θα αποσκοπεί στην καλή του φυσική και ψυχική κατάσταση, που είναι απαραίτητη για να μπορεί να εκτελεί τα καθήκοντά του; Ή η ευτυχία του σκλάβου είναι ο αυτοσκοπός του κυρίαρχου; Και αν ισχύει το δεύτερο ποιο είναι το κίνητρο; Η αγάπη; Η αυτοεπιβεβαίωση του κυρίαρχου ότι είναι ευεργέτης, ειδήμων επί παντός επιστητού και Μητέρα Τερέζα;

Είναι θεμιτό και εφικτό για τον κυρίαρχο να είναι εκπαιδευτής και μέντορας και εραστης και Πατέρας και ψυχολόγος και ιατρός και κηδεμόνας και σύμβουλος για το σκλάβο του; Και για το σκλάβο είναι αυτό θεμιτό; Ο Πατέρας μου λέει πως οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν υπεύθυνα (και προσπαθούν εντατικά για) περισσότερα από όσα μπορούν να αποπερατώσουν αρρωσταίνουν, και οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν λιγότερα από όσα μπορούν να αναλάβουν επίσης αρρωσταίνουν.

Αν ο σκλάβος μου είχε αυτοκαταστροφικές τάσεις, θα απευθυνόμουν σε κάποιον ειδικό. Αυτό το πρόβλημα δεν αφορά στη σχέση μας και στο μαζοχισμό του, και χρειάζεται πιθανώς ιατρική αντιμετώπιση. Εγώ δεν έχω την αντίστοιχη επιστημονική κατάρτιση για να το αντιμετωπίσω.

 

η αυτοκαταστροφική τάση ενός υποτακτικού περιλαμβάνει μόνο σωματική ζημιά με σκοπό την αυτοτιμωρία ή και κάποιου είδους ψυχολογικές μεταπτώσεις?δηλαδή, να αφήνεται να υπάρχει απλά στο κενό δεχόμενο τα πάντα γύρω του τελείως παθητικά, χωρίς να συμμετέχει συνειδητά ενώ ξέρει ότι μπορεί να βγει από αυτή την κατάσταση αν θέλει?

 

Μέρες τώρα το διάβάζω και με ενοχλεί, αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ακριβώς με ενοχλεί.

Ίσως όλα αυτά τα "σίγουρα" έτσι και "σίγουρα" αλλιώς, ίσως το ότι όλες σχεδόν οι σκλάβες που έχω γνωρίσει είναι αυτοκαταστροφικές με τον ένα ή άλλο τρόπο, ίσως γιατί όλες μα όλες έχουν δυσκολία στο να αγαπάνε - συνέχεια- τον εαυτό τους ή να τον φροντίζουν - συνέχεια- και αυτός είναι και ένας κατά την άποψη μου λόγος που έχουν ανάγκη να φροντίζουν τον εαυτό τους μέσα από τα θέλω Του Αφέντη τους και να μαθαίνουν να κοιτάνε τον εαυτό τους και να τον αποδέχονται μέσα από τη δική Του ματιά.

 

Απάντηση: Αυτοκαταστροφικές τάσεις

Κάποιος που είναι Κυρίαρχος δεν επιτρέπεται να έχει αυτοκαταστροφικο χαρακτηρα...?