Αυτοτιμωρία

Κάποτε όταν μίλησα για αυτοτιμωρία αντιμετωπίστηκε με μια καυστικότητα και έγινε λόγος για αυτομαστιγώματα και άλλα τέτοια χαριτωμένα..

Θα το θέσω πιο διαφορετικά..Σε κάποιες φάσεις κάποιοι βιώνουν ένα τέλμα.Πικρία,στεναχώρια,μοναξιά,απόγνωση,απογοήτευση,έντονη ανασφάλεια,καταθλιπτικές τάσεις κτλ είναι μερικά από τα συναισθήματα που μπορεί να υπάρξουν εκείνες τις στιγμές.
Συνήθως αντιμετωπίζονται με απομόνωση..Αλλοι το ρίχνουν στις μπαλάντες και στα καψουροτράγουδα .Όμως κάποιοι άλλοι πηγαίνουν πιο μακριά.Κάνουν πράγματα που τους "ρίχνουν " ακόμα περισσότερο.
Αυτό γίνεται:
α.γιατί -αντιφατικά- πιστεύουν πως έτσι ξεγελάνε ή κατευνάζουν μέσα από σύνθετες κατα βάθος διεργασίες το κενό τους και πολλά άλλα αρνητικά συναισθήματα
β.για να κάνουν υπέρβαση.Όταν πιάνεις πάτο ,με μια κίνηση ή αυτοκτονείς ή ανεβαίνεις..και όταν ο σκοπός είναι το δεύτερο ,τότε οδηγήσαι εκεί..
γ.γιατί ο πάτος έχει ανεξερεύνητες γωνιές που πρέπει και αυτές να τις εξερευνήσεις
δ.γιατί υπάρχει μία τάση εκδίκησης προς εσένα,την πηγή του κακού,προς το σύνολο κτλ κτλ
ε.όταν τίθεται θέμα παρεξήγησης ή ανεπαρκούς κατανόησης του άτομου σου από το σύνολο,κατα κάποιο τρόπο θες να το επιβεβαιώσεις..

και άλλοι ίσως λόγοι που αυτοί τη στιγμή μου διαφεύγουν..

Το ερώτημα είναι το εξής και είναι γενικό..Σας θυμίζει τίποτα όλο αυτό;

Ο σκοπός του θέματος δεν είναι να γίνουν καταθέσεις ψυχής γύρω από προσωπικές καταστάσεις αυτοτιμωρίας,χωρίς να σημαίνει πως δεν είναι καλοδεχούμενες.
Ο σκοπός είναι να βγουν προβληματισμοί και ερωτήματα..

Τελειώνοντας να διευκρινίσω πως κατα την άποψη μου,η αυτοτιμωρία σε ένα άτομο ,ακόμα και όταν επαναλαμβάνεται σε αραιά διαστήματα,δε σημαίνει πως είναι αυτοκαταστροφικό το άτομο αυτό,γιατί πολλές φορές αντλούνται δυνάμεις για να αντιμετωπίσει καταστάσεις..Αντιφατικό;

Περιμένω γενικά τις απόψεις σας..

 

εχω δηλωσει και παλιοτερα οτι ειμαι υπερ της τιμωριας. Η αυτοτιμωρία απο την αλλη θεωρω οτι ειναι πιο χρησιμη. Για να φτασεις στο σημειο να τιμωρησεις τον ιδιο σου τον εαυτο σημαινει οτι κατι οντως δεν παει καλα και πρεπει να διορθωθει.
Ομως εδω η γραμμη ειναι λεπτη και θα πρεπει να προσεχουμε μην χασουμε το μετρο. Γιατι σε μια κρισιμη στιγμη η τιμωρια που θα διαλεξουμε μπορει να ειανι πολυ ακραια και μετα να χανεται το παιχνιδι...

 

εγω στη θεση σου αυτο που περιγραφεις δε θα το ονομαζα αυτοτιμωρια αλλα αυτοτραυματισμο.οπως λες και εσυ καποιοι βιωνουν ενα τελμα με συναισθηματα οπως πικρια,στεναχωρια,μοναξια,απογνωση κλπ.απο κει και περα οτι επιλεγουν να αυτοτραυματιστουν γιανα ξεσπασουν δεν νομιζω οτι ντε και καλα το βιωνουν ως τιμωρια στον εαυτο τους.μπορει να λειτουργει οπως οταν καποιος κλαιει γιανα ξεσπασει και να βγαλει την ενταση απο μεσα του.δεν τιμωρει τον εαυτο του κλαιγοντας.

 

Με αφορμή τη διευκρίνισή σου ότι η αυτοτιμωρία δεν είναι έκφραση αυτοκαταστροφικότητας γράφω κάποιες σκέψεις μου αναφορικά με τις διακρίσεις μεταξύ τιμωρίας, εκδίκησης, αυτοκαταστροφικότητας όπως γίνονται από εμένα αντιληπτές.

Η τιμωρία είναι μία λογικά μετρημένη ποινή, η οποία έχει σοφρωνιστικό χαρακτήρα, και επιλέγεται από τον άνθρωπο που την επιβάλει ως η σωστή λύση για να βελτιωθεί ο δέκτης σε κάποιον τομέα.

Η εκδίκηση είναι μία άδικη ποίνή σε κάποιον από τον οποίο αισθάνεται ο άνθρωπος ότι αδικήθηκε, και η οποία αποσκοπεί στην ηθική αποζημίωσή του. Η θεωρία της ηθικής αποζημίωσης στηρίζεται στη θεωρία της σχετικότητας των συναισθημάτων (π.χ. η ευτυχία μου είναι ανόλογη της ευτυχίας του φίλου μου και αντιστρόφως ανάλογη της ευτυχίας του εχθρού μου) αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.

Η περίπτωση, όπου πομπός και δέκτης είναι το ίδιο πρόσωπο είναι ιδιαίτερη. Η σωστή αυτοτιμωρία προυποθέτει ότι γνωρίζει κανείς τους μηχανισμούς εκμάθησης που διαθέτει, και έχει κρίνει ότι η τιμωρία που θα επιβάλλει στον εαυτό του, θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα (ειδάλλως δεν υπάρχει λόγος να την επιβάλει, ας αποδώσει χάρη). Εκτός από τη σωστή μελέτη της ποινής, προυποθέτει επίσης και εξαιρετική αυτοκυριαρχία καθώς θα πρέπει να εξασφαλιστούν, αφενός η πειθαρχία στην εκτέλεση της ποινής αυτής και αφετέρου η ισορροπία μεταξύ των αντικρουόμενων ιδιοτήτων του ίδιου ανθρώπου. Αν άπό την άλλη πλευρά αυτοτιμωρείται, χωρίς όμως να οδηγείται σε σοφρωνισμό, εκφράζει την αδυναμία του να προχωρήσει σε ορθούς ψύχραιμους χειρισμούς. Τέλος, αν το ο άνθρωπος, μετά από σφάλμα στο οποίο υπέπεσε, αφήνεται να κατακρημνιστεί ψυχολογικά, δεν θεωρώ ότι αυτοτιμωρείται αλλά ότι παραδίνεται στην απογοήτευσή του, δεν υπάρχει το στοιχείο της προσπάθειας.

Από την άλλη πλευρά η αυτεκδίκηση στηρίζεται αφενός στη θεωρία της σχετικότητας των συναισθημάτων και αφετέρου στην διαστρεβλωμένη (και βολική ταυτόχρονα) κρίση ενός ανθρώπου ότι αυτός και ο εαυτός του δεν είναι ένα και το αυτό. Συνεπαγωγικά ο άνθρωπος αυτός θεωρεί ότι θα εισπράξει ανακούφιση συντρίβοντας τον εχθρό του, βάζοντας στη θέση του εχθρού τον εαυτό του.

Πέρα από αυτές τις έννοιες, βλέποντας το κειμενό σου, σκέπτομαι ότι ίσως αναφέρεσαι περισσότερο στην ικανότητα ψυχικής αυτοΐασης και λιγότερο στην αυτοτιμωρία. Η αυτοτιμωρία αφορά στη συναίσθηση ότι έχει διαπραχθεί ένα σφάλμα, για το οποίο πρέπει να υπάρχει τιμωρία ώστε να μην επαναληφθεί, ή ώστε να γίνει πλήρως κατανοητό ότι ήταν πράγματι σφάλμα., και δεν προυποθέτει απαραίτητα κακή ψυχολογική κατάσταση. Φυσικά μπορεί να είναι τεχνική αυτοίασης. Η αυτοΐαση αφορά σε κακή ψυχολογική κατάσταση χωρίς απαραίτητα το πρόσωπο που τη βιώνει να είναι ή να αισθάνεται ότι είναι υπαίτιο γι αυτή. Επομένως τα στοιχεία της ενοχής, της απογοήτευσης από τον εαυτό και της αυτοαπαξίωσης δεν είναι απαραίτητα (Αν κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο πεθάνει, πιθανώς θα επιδιώξω να βιώσω όλο τον πόνο που θα μου προσφέρει ο θάνατός του, και αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί τεχνική αυτοΐασης εφόσον είναι μία προσπάθεια να επεξεργαστώ τον πόνο αυτό άπαξ στην ολότητά του, προκειμένου να τον προσπεράσω γρηγορότερα. Δεν αποτελεί όμως αυτοτιμωρία, εφόσον δεν ευθύνομαι εγώ για το θάνατό του, και δεν έχω λόγο να με τιμωρήσω).

Πολύ ωραίο θέμα, και χαίρομαι που τοποθετήθηκε στα off-topic νήματα.

 

Τώρα έθιξες ένα θέμα που με βασανίζει χρόνια. Τα καλοκαίρια ήταν για μένα δύσκολα γιατί διάφοροι περίεργοι ρωτούσαν με αναίδεια για τα σημάδια στα χέρια μου . Μια άλλη δύσκολη στιγμή ήταν μια εκκολαπτόμενη "αφέντρα" που για να την κολακέψω έγραψα με ένα μαχαίρι το ονομά της στο στήθος μου( Είχε πολλά βραδυνά μπάνια εκείνο το καλοκαίρι).Όπως μου είπε μια Κυρία νόημα έχει η τιμωρία που βοηθάει στην ταπείνωση να γίνεται από την Domme αλλά τι να κάνω που το αίμα που έτρεχε με ηρεμούσε ή η κάφτρα του τσιγάρου με ξυπνούσε οδυνηρά μεν αποτελεσματικά δε.

 

Η αναλυση της Syrah πολυ κατατοπιστικη οπως παντα, ευχαριστουμε.  

Να πω μονο εν συντομια πως δεν πρεπει σε καμια περιπτωση να συγχεεται η αυτοτιμωρια ως εννοια με τον αυτοτραυματισμο, τα αιτια του οποιου ειναι πολυπλοκα και δεν πρεπει να τα παιρνουμε ελαφρα. (Και σε καμια περιπτωση ας μην κανουν οι απεξω κριτικη σε οσους αυτοτραυματιζονται παρακαλω. Αν δεν γνωριζετε για τι πραγμα μιλατε στο συγκεκριμενο θεμα δεν θα ηταν σωστο να τοποθετηθειτε, ειδικα με ηθικοπλαστικου τυπου τοποθετησεις.)

Επειδη εχω γνωση και εμπειρια του θεματος, θα προτεινω σε οσους εχουν προβληματα αυτοτραυματισμων (και ενδεχωμενως χρησιμοποιουν -λανθασμενα ισως- το SM ως μεσο εξωτερικης καλυψης αυτης της αναγκης), να παρουν το θεμα σοβαρα και να αναζητησουν τις αιτιες του (και οχι τα αμεσα αποτελεσματα του, βλ. ανακουφιση, αισθηση επαναφορας στο "εδω", κτλ). Ευχαριστως να δωσω περισσοτερες πληροφοριες και παραπομπες για το θεμα με pm και να εγγυηθω διακριτικοτητα αν καποιος ψαχνει καπου να συζητησει για αυτο. Ειλικρινα, αξιζει να τολμησετε να ζητησετε βοηθεια απο οπου θεωρειται πως μπορειτε να την παρετε.

Το θεμα ομως που θιγει ο Incomplete ειναι η αυτοτιμωρια που δεν αποτελει απαραιτητα ενδειξεη αυτοκαταστροφικοτητας, και οχι ο αυτοτραυματισμος, ισως καλο θα ηταν να μην τα μπερδεψουμε.

 

ΣΥΓΝΩΜΗ...εχεις δικιο μαλλον θα πρεπει να ειμαι πιο προσεχτικη.το μπερδεψα λιγο το θεμα.παντως εχεις δικιο οτι δεν θα πρεπει να συγχεεται ο αυτοτραυματισμος με το σμ.

 

Στόχος της Τιμωρίας είναι η νουθεσία με πρακτικό αποτέλεσμα (είτε ως πόνο, είτε ως στέρηση). Η λογική της βρίσκεται στο αρχαιοελληνικό τρίπτυχο "ύβρις - τίσις - νέμεσις". Η όποια επαναφορά στην αρχική κατάσταση έχει ως στόχο μεν την αναμόρφωση του ατόμου, αλλά ως προς κάποιον παρατηρητή. Η αυτοτιμωρία καθιστά σαφές πως εκλαμβάνεται ως παρατρητής ο ίδιος ο τιμωρούμενος.
Επειδή βρισκόμαστε σε forum που πραγματεύεται το BDSM (lifestyle ή όχι), δεν θα σταθώ σε περιπτώσεις που δεν σχετίζονται άμεσα με αυτό (τύπου "έφαγα πολύ αυτές τις μέρες, από αύριο δίαιτα").

Διακρίνω δυο περιπτώσεις υποτακτικής που αυτοτιμωρείται:

α) Υποτακτική χωρίς Κυρίαρχο
Αναζητά την "κάθαρση" από κάτι που βαραίνει την συνείδησή της και επιλέγει η ίδια μια τιμωρία, ώστε να αμβλύνει την ενοχικότητά της. Η επιλογή του είδους ποκίλλει κατά άτομο , πλην όμως είναι συνήθως σωματική και εκφράζεται με αυτοτραυματισμό. Εικάζω πως αυτό συμβαίνει λόγω ταύτισης του σωματικού πόνου με την δίκαια ανταμοιβή στην παραβατικότητα από παιδικές εμπειρίες. Ίσως πάλι να στοχεύει στο να "σωπάσει" τον συναισθηματικό της πόνο από το σφάλμα της μέσω ενός διαφορετικού ερεθίσματος. Με τον τρόπο αυτό, ενώ η ίδια γίνεται Τιμωρός του εαυτού της, καλύπτει και το προσωπικό της κενό μαζοχισμού (όχι απαραίτητα σωματικού, το τονίζω ξανά, αν και είναι ο συνηθέστερος).

β) Υποτακτική με Κυρίαρχο
Πρόκειται για ιδιαίτερη περίπτωση. Λόγω ενοχικότητας επιθυμεί να τιμωρηθεί για ένα σφάλμα της και από τον εαυτό της. Χρονικά η αυτοτιμωρία και η διάθεσή της προηγούνται της Τιμωρίας από τον Κυρίαρχο και αν συνεχίσουν να υπάρχουν οφείλεται στο ότι η αίσθηση του λάθους εξακολουθεί να είναι ισχυρή μέσα τους ακόμα και μετά την "κάθαρση" της Τιμωρίας. Με άλλα λόγια, θέλουν να προλάβουν να Τιμωρηθούν από μόνες τους, ασχέτως αν αναγνωρίζουν πως θα Τιμωρηθούν από τον Κυρίαρχο ούτως ή άλλως και αν η ενοχικότητα δεν εξαλειφθεί, επιζητούν περεταίρω Τιμωρία. Συνιστά σπασμωδική αντίδραση στον εαυτό τους. Ίσως ενδόμυχα να θέλει μια υπό που αυτοτιμωρήθηκε να δείξει στον Κυρίαρχο την αναγνώριση του σφάλματός της, χωρίς απαραίτητα να ζητά την επιείκειά του. Σαν να λέει: "Τιμώρησέ με αν θέλεις, αλλά δες! Αναγνωρίζω ήδη το σφάλμα μου, οπότε μην χάσεις την εικόνα που έχεις για μένα". Το λάθος στην συλλογιστική αυτή είναι ότι η ανάπλαση γίνεται με παρατηρητή τον Κυρίαρχο, συνεπώς Εκείνος θα αποφασίσει το αν θα υπάρξει Τιμωρία, όπως και το είδος της.


Ενδιαφέρον, επίσης, έχουν και τα "όργανα Τιμωρίας" που χρησιμοποιούνται συνήθως και ο λόγος που αποτελούν επιλογή:
i) Ξυράφια: μέσο που δημιουργεί τομή στο σώμα, επιτρέποντας στην "πηγή του κακού" να εξέλθει από το σώμα, μέσω του αίματος (εικόνα ζωής, θυσίας και πόνου ταυτόχρονα)
ii) Φλόγα (είτε από κερί, είτε από αναπτήρα, είτε κάψιμο με τσιγάρο): δημιουργεί την αίσθηση της κάθαρσης της επιφάνειας με βαθύτερες προεκτάσεις. Εξηγώ: Το κάψιμο περιορίζεται στην επιφάνεια, ταυτίζοντας την επιδερμίδα με την επιπολαιότητα του σφάλματος (το λάθος ήταν επιφανιακό, όχι βαθύτερη επιλογή της, γι' αυτό και το κρίνει ως σφάλμα). Ταυτόχρονα, ο πόνος δεν μένει μόνο στην επιφάνεια, αλλά εισχωρεί βαθύτερα και μαζί με αυτόν και η αίσθηση "κάθαρσης".
iii) Ζώνη: η συνηθέστερη εικόνα κάποιου για Τιμωρία περιλαμβάνει το μαστίγωμα (εσφαλμένα κατ' εμε). Συνεπώς, η ίδια υποβάλλει τον εαυτό της σε μια ανάλογη δοκιμασία, την οποία πιθανόν να επέλεγε Εκείνος γι' αυτήν.

 

Απάντηση: Αυτοτιμωρία

Χαίρομαι για τη δίακριση τιμωρίας και εκδίκησης που έθεσες και ομολογώ πως δεν την είχα σκεφτέι..Όμως δε συνδέονται αυτές οι δύο έννοιες;Δηλαδή για να οδηγηθούμε στην αυτοτιμωρία,δεν περνάμε από τα στάδια της αυτεκδίκησης ή το αντίστροφο;

 

 

Νομίζω ότι με κάλυψες σε μεγάλο βαθμό Syrah.
Πολύ καλό θέμα Incomplete.

 

Re: Απάντηση: Αυτοτιμωρία

Δεν έχω βιώσει μία παρόμοια κατάσταση και δεν μπορώ ούτε να σκεφτώ κάποιο παράδειγμα (αυτο)εκδίκησης που οδηγεί σε (αυτο)τιμωρία και τούμπαλιν.

Εκείνος που εκδικείται έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο της τιμωρίας του άλλου, γιατί έχει κρίνει ότι δεν διαθέτει το ψυχικό σθένος να τον συγχωρέσει και καταφεύγει στην εκδίκηση προσπαθώντας να ρεφάρει (θεωρία της σχετικότητας συναισθημάτων που ανέφερα νωρίτερα).

Εκείνος που τιμωρεί έχει αποφασίσει ότι δεν θα παραιτηθεί από τη μεταξύ τους σχέση, γιατί τον έχει ήδη συγχωρέσει, και καταφεύγει στην τιμωρία προσπαθώντας να βελτιώσει τη σχέση.

Τα συναισθήματα του πομπού δεν φαίνεται να έχουν τομή.

 

Διόρθωση

Έχω κάνει λάθος. Συγγνώμη. Δεν όρισες τύπο συσχέτισης την ταύτιση αλλά τη χρονική διαφορά, και εγώ σου έκανα λόγο για τομή.

Μη έχοντας αντιληφθεί την ερώτησή σου, στήριξα τα άνωθεν επιχειρήματά μου υπέρ της έλλειψης τομής συναισθημάτων στις έννοιες εκδίκηση-τιμωρία, στο γεγονός ότι πράγματι οι δύο έννοιες συνδέονται χρονικά. Έγραψα στο προηγούμενο post ότι "Εκείνος που εκδικείται έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο της τιμωρίας του άλλου" έχοντας κατά νου ότι πρώτα εξετάζει κανείς το ενδεχόμενο επιβολής τιμωρίας και έπειτα το ενδεχόμενο εκδίκησης. Και ήταν πολύ αφελές εκ μέρους μου που δεν αντικατέστησα εξ αρχής στο μυαλό μου το "τιμωρία" με το ίσο του "ποινή", και το "εκδίκηση" με το ίσο του "αντίποινο", για να δω ξεκάθαρα ότι η έννοια της εκδίκησης περιέχει την παράκαμψη της τιμωρίας, και έπεται αυτής χρονικά.

Οπότε η σωστή απάντηση στην ερώτησή σου δεν είναι αρνητική αλλά θετική.