Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Αυτό που με λερώνει

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Art and Literature' που ξεκίνησε από το μέλος Arioch, στις 15 Μαρτίου 2018.

  1. Arioch

    Arioch Μαϊμουτζαχεντίν Premium Member Contributor

    Το έχετε πιάσει λάθος, φοβάμαι. Οι τύψεις δεν είναι εχθρός, είναι φίλος. Για ένα άτομο σαν εμένα, που του είναι απελπιστικά δύσκολο να δώσει δεκάρα για το οτιδήποτε δεν το αφορά άμεσα, η ύπαρξη των τύψεων είναι λυτρωτική, είναι η ζώσα απόδειξη ότι δεν είναι ψυχοπαθής.
     
    Last edited: 7 Μαρτίου 2019
  2. Libertine SD

    Libertine SD Premium Member Contributor

    Φίλε μου μπορείς να παίξεις με όποιο φύλλο έχεις, αρκεί να σου είναι βολικό. Καμιά φορά και σερβί βγαίνει η παρτίδα, αλλά αν μπορείς να κάνεις κι αλλαγές οφείλεις να τις σκεφτείς. Σε κάθε περίπτωση δεν είμαστε στατικά αλλά δυναμικά συστήματα και η αλλαγή αποτελεί μέρος του βίου μας . Όταν η αλλαγή είναι κατευθυνόμενη προς όφελός μας είναι εξέλιξη.
    Οι τύψεις αποτελούν το προϊόν της βίαιης πρόσκρουσης της πράξης με το υπερεγώ. Αν η ανάδυση τους σου υπενθυμίζει δια του "πόνου" ότι διαθέτεις συναίσθημα, τότε ίσως θα πρέπει να βρεις πιο πρόσφορους και ηδονικούς τρόπους να κινητοποιείς το συναίσθημά σου... Ως Σαδικός καλόν είναι το υπερεγώ σου να το έχεις αποτάξει ή έστω μικρύνει τόσο που οι πράξεις σου να μην το συναντούν στο δρόμο τους ή ακόμη καλύτερα να έχεις αντικαταστήσει το Ιδανικό του Εγώ με την νοητική δομή που απορρέει εκ του φιλοσοφικού σου ατενίσματος...
     
  3. cadpmpc

    cadpmpc Contributor

    Και καμιά φορά η λύτρωση γίνεται ντόπα, πώς λέμε εργασιομανής ένα πράμα, κάπως έτσι, ξες εσύ...
     
  4. margarita_nikolayevna

    margarita_nikolayevna Δ Contributor

    Από την εντελώς άλλη πλευρά του φάσματος, τόσο που μάλλον δίπλα δίπλα στεκόμαστε, να πω ότι και οι τύψεις αυτοαναφορικές είναι εν τέλει.  
    Αυτό που κάνει σπουδαίο (επιεικως) το κείμενο και το βιωμα, για μένα, είναι η ενσυναίσθηση που αναφέρεται και η αυτοπαρατηρηση-αυτεπιγνωση με ανάλυση επιπέδου μικροσκοπίου.  
     
  5. Kaveiros

    Kaveiros Regular Member


    Αγαπητέ Libertine SD,δεν τίθεται θέμα "αλλαγής" παρα μόνον ανάδυσης-ανέλιξης του ενυπάρχοντος(Εγώ)
    Ο ίδιος το έχει καταλάβει...

     
    Last edited: 7 Μαρτίου 2019
  6. brenda

    brenda FU very much

    Η ενσυναίσθηση ισοδυναμεί με τύψεις?
    Το να απολαμβάνεις κάτι λυτρωτικό για σένα που είναι οδυνηρό και ηδονικό για τον άλλον είναι πρόβλημα?
    Ή το να χρησιμοποιείς αφορμές για να εκτονώσεις την έντασή σου στον άλλον συνιστά τις πραγματικές τύψεις?
    Γιατί όπως λες, τα λόγια σου ήταν που την βίαζαν, όχι οι πράξεις σου, όσο αλγεινές και να ήταν.
    Εγώ θα σταθώ στο δικό της μεγαλείο, που αφέθηκε, να εκτονωθείς -αφού σε ''διάβαζε''- και μετά σε αγκάλιασε, για μένα εκεί είναι το κλειδί της αλληλεπίδρασης, όχι στα προηγούμενα, γιατί αν μετά απ΄όλ΄αυτά, απλά μετρούσε τις πληγές της και μαζευόταν, τότε τα πράγματα για σένα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Και οι τύψεις, και τα συναισθήματα.
    Οπότε ναι, αυτήν να ευχαριστείς για την έκβαση εκείνης της υπόθεσης.
    Για ό,τι μάς λερώνει, την λύτρωση την βρίσκουμε συνήθως στους άλλους, σπάνια στον εαυτό μας.
    Μέσα στην ''βρωμιά'' ευδοκιμούν καμιά φορά τα πιο καθαρά συναισθήματα.
    Η αποδοχή αυτού που είμαστε από έναν άνθρωπο και μόνο, καμιά φορά αρκεί, για να δούμε και μεις καλύτερα μέσα μας και να ''καθαρίσουμε''.
    Θα είχε ενδιαφέρον πάντως, να αποτολμούσες να γράψεις την ιστορία αυτή και από την δική της οπτική... 
     
  7. Arioch

    Arioch Μαϊμουτζαχεντίν Premium Member Contributor

    Όχι.

    Όχι, εκτός και αν είμαι στο mood. Όταν είμαι στο mood πρέπει από τον άλλον να "λαμβάνω" *μόνο* δυσφορία, αν τον ηδονίζει δεν θα το απολαύσω.

    Οι πράξεις καθαυτές και η εισπράσουσα αντίδραση όταν γίνεται ταμείο είναι που μου προκαλούν τύψεις, όχι το κίνητρο.

    Δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις με το παραπάνω.

    Douze points!

    Εν κατακλείδι όλα συνοψίζονται στο κλείσιμο της ιστορίας: Αυτό που με λερώνει δεν είναι το ιδιωτικό μου προπατορικό αμάρτημα, είναι αυτό που με έκανε να γίνω.
     
    Last edited: 7 Μαρτίου 2019
  8. lizard_

    lizard_ his only purpose is A's pleasure

    ο ηθικός μαζοχισμός πάντως δεν είναι ασυνήθιστος στους Κ... προκειμένου να τον ικανοποιήσουν είναι ικανοί να στήσουν ό,τι σενάριο μπορείς να φανταστείς...
     
  9. Cinnamon

    Cinnamon Mary Celeste

    Έχει κι αυτό τη γοητεία του  
     
  10. -Volt-

    -Volt- Contributor

    Οι τύψεις είναι τόσο καλά ακονισμένες όσο χρειάζεται για να μη γλιστρούν στα στρογγυλέματα που κάνουμε στο παρελθόν. Σαμποτάρουν τη διάθεση μας να στρουθοκαμηλίσουμε και προσφέρουν ένα δικό τους λυτρωτικό λεξιλόγιο ικανό να αναστήσει ακόμη και μια πεθαμένη στύση.
     
  11. vautrin

    vautrin Contributor

    Μόνο εμένα με καυλώνουν οι τύψεις μου; Ε, δεν νομίζω...
    Σπουδαίο κείμενο μαιμούδαρχε...
     
  12. Alice in wonderland

    Alice in wonderland sui generis Contributor

    Look into
    My eyes
    And you
    Will find
    An eternal
    War raging
    Inside where
    Demons hide
    Binding their
    Time waiting
    For the
    Turpentine off
    The tongue
    That will
    Release them
    To rid
    The world
    Of human
    disgrace
    In the
    devils mind
    I find him
    Inside
    The cloak of greed
    Hiding the truth
    We all have demons inside.