Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Προσωπικά δεν πιστεύω πως όση εμπιστοσύνη χρειάζεται για να αφήσει μια υ το σώμα της στα χέρια του κ, άλλη τόση χρειάζεται για να αφήσει και το μυαλό της. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ορισμένες υ δεν χρειάζονται καν την εμπιστοσύνη ώστε να αφήσουν το σώμα τους...το έχουμε δει νομίζω να συμβαίνει πολλές φορές.
Πιστεύω όμως πως όσο περισσότερο αφήνει το μυαλό της σε έναν άλλον άνθρωπο τόσο μεγαλώνει ταυτόχρονα και ο βαθμός της εμπιστοσύνης της και αντιστρόφως ανάλογα...
Την σιγουριά ωστόσο έχω την αίσθηση πως την δημιουργούν οι εσωτερικές ανάγκες της κάθε υ. Όταν αυτές καλύπτονται τόσο αυτή αφήνεται...
Στα πλαίσια μιας συνεδρίας δεν πιστεύω ότι υπάρχει αρκετή εμπιστοσύνη.
Πιστεύω πως η καύλα και η δυνατότητα της εμπειρίας κυριαρχούν έναντι των υπολοίπων συναισθημάτων αλλά και της λογικής.

 

Θα συμφωνήσω με την sklavina, όσον αφορά το Υ που αφήνει το σώμα του στα χέρια ενός Ντομ, στο πλαίσιο μία συνεδρίας. Η καύλα και η αδρεναλίνη συχνά κυριαρχούν. Βεβαίως, ένα έμπειρο και συνετό Υ κρίνει σχετικά γρήγορα πόση εμπιστοσύνη θα δώσει, αν θα αφήσει να το δέσουν κλπ.

Όμως, η εμπιστοσύνη για να αφήσουμε το μυαλό μας; Εκεί αλλάζουν τα πράγματα. Και πάλι θα συμφωνήσω με την sklavina, για τις εσωτερικές ανάγκες του Υ, τις οποίες θα επιχειρήσω να αναλύσω.

1. Νομίζω πως ένας Κυρίαρχος συνήθως δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την δημιουργία της εμπιστοσύνης, με την συνέπεια και την ειλικρίνεια που αποτελούν στοιχεία του χαρακτήρα του, είτε συνομιλεί σε "ακαδημαϊκό" επίπεδο, είτε σε φιλικό, είτε σε κοινωνικές συναναστροφές, είτε σε προσεγγίσεις με στόχο την σύναψη σχέσης κλπ. Είναι αυτό που λέμε ένας ευθύς και συνεπής άνθρωπος. Δεν λέει άλλα την μία και άλλα την άλλη. Αυτά που λέει ότι θα τα κάνει, τα κάνει. Και αν δεν τα κάνει, εξηγεί τις συγκυρίες που οδήγησαν στην ακύρωση όσων είχε δεσμευθεί ότι θα κάνει.

2. Ακόμη, δεν εκφράζεται ποτέ με περιφρόνηση για τους γύρω του. Δείχνει να κατανοεί το πλαίσιο των δυνατοτήτων τους και δεν φαίνεται να επιθυμεί την αυτοπροβολή του, να τους "καπακώσει". Τον χαρακτηρίζει μία μεγαλοψυχία και μία γεμάτη κατανόηση προσέγγιση στο σχετίζεσθαι. Φαίνεται δηλ. να είναι κάποιος που ΑΞΙΖΕΙ την εμπιστοσύνη μας.

3. Δείχνει συνήθως μία ανυστεροβουλία. Δεν φαίνεται να επιθυμεί να καρπωθεί κάτι για τον εαυτό του, συνήθως τον λογίζουμε για εξαιρετικά αυτάρκη, αλλά και όταν επιθυμεί κάτι, θα το πει ξεκάθαρα. Πιστεύω ότι συνήθως κάνει an offer you can't refuse, αφού γνωρίζει τί επιθυμεί το Υ, τί το εκφράζει, τί θα είναι συμβατό και στους δυο τους για περαιτέρω εξερεύνηση. "Χώνεται" δηλαδή στις τρύπες που βλέπει ήδη να χάσκουν, αντί να ανοίξει καινούργιες. Γι αυτό δεν αποτελεί κίνδυνο για το επιφυλακτικό Υ. Του δίνει απλά την ευκαιρία να δώσει αυτό που ήδη θέλει να δώσει.

4. Το άτομο αυτό δεν παραλογίζεται. Η βία της λογικής του είναι αδιαμφισβήτητη, παρά την ηπιότητα της έκφρασής του. Ακόμη, δείχνει να έχει αρκετές γνώσεις, τις οποίες στηρίζει σε λογικά επιχειρήματα και εμπειρίες. Και όταν δεν ξέρει κάτι, το παραδέχεται με τόση ηρεμία, που ξέρουμε ότι αυτά που ξέρει σίγουρα τα ξέρει.

5. Η προϊστορία του ατόμου αυτού στον χώρο παίζει μεγάλο ρόλο. Κάποιος ο οποίος έχει επιδείξει κακή συμπεριφορά στο παρελθόν, ασυνέπεια, φέρθηκε άσχημα σε Υ κλπ, σίγουρα δεν είναι άτομο που εμπνέει εμπιστοσύνη. Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Και πολύ σωστά πιστεύω, προσέχουμε για να έχουμε, σ' αυτόν τον τόσο ευαίσθητο χώρο.

6. Η εμπιστοσύνη κτίζεται απελπιστικά αργά από τον Κυρίαρχο που ενδιαφέρεται να κάνει μία σχέση ελέγχου με ένα Υ. Απαιτεί τεράστια υπομονή με το - συνήθως επιθετικό και εριστικό - Υ και πολλή σημασία στην λεπτομέρεια, έτσι ώστε να ημερέψει το αγρίμι και να έρθει να φάει από το χέρι του, πολύ διστακτικά στην αρχή και όλο και πιο χαλαρά αργότερα, όταν δει ότι δεν το εκμεταλλεύεται ο Κυρίαρχος, δεν το κοροϊδεύει, δεν το πληγώνει, δεν του φέρεται με περιφρόνηση κλπ. και ότι το φροντίζει όσο καλύτερα μπορεί, παρά το γεγονός ότι βρίσκεται υπό τον έλεγχό του. Ή ακριβώς εξαιτίας αυτού. Είναι όπως όταν παίρνουμε ένα αδέσποτο στο σπίτι μας. Το εξημερώνουμε σιγά σιγά και το φροντίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε, επειδή είναι δικό μας και δεν είναι αδέσποτο πια. Και σιγά σιγά, γεννιέται η εμπιστοσύνη του, που μας επιτρέπει να λέμε ότι αυτό είναι ΔΙΚΟ ΜΑΣ...[Τούτου λεχθέντος, έχω μία ηλίθια γάτα που μετά από 6 χρόνια μαζί μου, ακόμη δεν κάθεται να την χαϊδέψω... ]

 

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Μαζί του.

Γιατί δεν φοβάμαι.
Γιατί φοβάμαι.



Ναι θα πω, στους άλλους είπα όχι.

 

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Θα αναφερθώ στο bdsm που αναγνωρίζω ως υπαρκτό και εφικτό δηλαδή τον σαδομαζοχισμό.
Για το D/s θα αναφέρω απλώς πως από άτομα που οι συναισθηματικές τους ανασφάλειες είναι τοσο μεγάλες ώστε οι μεν να ζητούν τον μερικό ή απόλυτο έλεγχο σαν μεγαλομανείς δικτατορίσκοι και οι δε να ορίζονται ώστε να νοιώθουν ότι υπάρχουν , κάθε μορφη εμπιστοσύνης είναι ουτοπία. Όταν βουτηγμενος στην ανυπαρξία και στον συναισθηματικό φόβο ζητας αλληλεπίδραση ψευδο απολυτου χαρακτηρα για να νιώσεις ότι καποιος είναι εκει για σενα, είναι φανερό ότι βαφτίζεις την παραλογη ελπίδα, εμπιστοσύνη. Ως φυσικο επακόλουθο θα προκύψει η απογοήτευση. Θεωρώ πως δεν είναι καθόλου κολακευτικά τα συμπεράσματα που θα βγάλει καποιος αντικειμενικός εξωτερικός παρατηρητής, κοιτώντας τα απέλπιδα σαλτο μορταλε των θιασωτων του D/s που κάνουν για να ανακουφίσουν τον φόβο της έλλειψης αντίκτυπου στους άλλους(θεμελιωδης φόβος τοσο των κυριαρχων οσο και των υποτακτικών).
Στον σαδομαζοχισμο θεωρω πως το ζητούμενο είναι η τόλμη και λιγότερο η εμπιστοσύνη. Σε ένα νομικο περιβλλον που διωκεται ο βασανιστής ακομα και αν το βασανιστήριο είναι συναινετικό, λιγα είναι τα ρίσκα που καλείται καποια μαζοχιστρια να παρει. Η ψευδαισθηση της αξιοπρέπειας που θιγεται κατά τη διαρκεια του μαρτυρίου και η ηθική κριση του βασανισμου και του πονου ως κατι αυθαιρετα «κακό» είναι τα μεγαλύτερα εμποδια που η μαζοχίστρια καλειται να ξεπεράσει ώστε να αφεθεί. Μια σκεψη που ισως να βοηθούσε να δεχτει η αρχάρια μαζοχίστρια τον πονο , είναι να τον δει ως μια μορφή εντονου ερεθισματος ή αισθησης και να τον διαχειριστεί ανάλογα. Η πιθανότητα να βρεθει με ένα ατομο που θα αγνοησει τις νομικες συνεπειες που θα εχει κάθε λογης ακροτητα (συμφωνα με τον ορισμο που δινει η μαζοχιστρια) ειναι μικρές . Κανεις δεν θα θελησει να σαπισει στη φυλακη για μερικες ώρες ηδονης πλην καποιων ψυχοπαθολογικών περιπτώσεων ( συνιστώ ψυχολογικο evaluation προς αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων ).
Πιο υπαρκτό θεωρώ τον ιατρικό κίνδυνο. Η χρήση safeword χαρίζει ασφάλεια σε καποιο βαθμο. Υπαρχουν όμως θεματα που απλα δεν μπορουν εύκολα να προβλεφθούν. Μια καρδιά που είναι αδύναμη από ασθενεια η εκ γενετής δυσκολα θα αντέξει την έντονη εμπειρία του πονου. Και οι καρδιές τείνουν να γίνονται πιο αδύναμες με το πέρασμα του χρόνου. Αν εστω και ένα αγγειο στο εγκεφαλο είναι ελατωματικα φτιαγμενο λογω γενετικής κατασκευης, κάθε εντονη καταπόνηση θα μπορουσε να προκαλεσει την ρήξη του με ότι συνεπάγεται αυτό. Οι πιθανοι κινδυνοι πολλοι και δυσκολα ανιχνευσιμοι. Ένα συχνό γενικό ιατρικό τσεκάπ θα βοηθούσε στην αποφυγή τέτοιων προβλημάτων αλλά ο κινδυνος σε καμμία περίπτωση δεν εκμηδενίζεται . Κάθε μορφη βασανισμού μπορεί να είναι εν δυνάμει μοιραία. Εν ολίγοις Σαδομαζοχισμός = ρίσκο.
Ψύχραιμη αποδοχή του ρίσκου και προσπάθεια ελαχιστοποίησης των κινδύνων μπορούν να δημιουργήσουν αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.

 

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Τί μπορεί να σημαίνει "αφήνομαι", για μια υποτακτική;

Σημαίνει ότι τόσο η "μετεώριση" πάνω από το χάος όσο και η "γείωση" που προσφέρει το σώμα, θα προέλθουν από έναν άλλον άνθρωπο, τον Κυρίαρχο, στο μίγμα που Αυτός επιθυμεί. Ερωτηθείσα, ίσως η υποτακτική να ομολογούσε ότι προτιμα τη μετεώριση εσαεί και ότι θέλει να νιώθει και το σώμα της φευγάτο, αλλά άφημα σημαίνει πώς δεν θα ασχοληθεί ούτε με το ένα ούτε με το άλλο, παρά μόνο θα αφήνεί να της συμβαίνουν.

Γιατί (θα ήθελε να) αφήνεται μια υποτακτική, χωρίς να σημαίνει ότι θα τα καταφέρει κιόλας;

Επειδή είναι ο πλέον πρόσφορος και απολαυστικός τρόπος να της ασκηθεί εξουσία σε προσωπικό επίπεδο. Υπάρχουν και άλλοι. Η εσωτερίκευση της εξουσίας είναι ένας από αυτούς, αυτοαναφορικός όμως. Η αποδοχή της εξουσίας είναι ένας άλλος, όμως η πειθαρχία περιέχει το αντίσωμα της αντίστασης, πολύς ο διάλογος σε αυτή την περίπτωση, είτε ειπωμένος είτε ανείπωτος.

Το άφημα, για κάποιες υποτακτικές, μπορεί να είναι ο λόγος για τον οποίο επιθυμούν μια σαδομαζοχιστική σχέση. Γι αυτές τις υποτακτικές το άφημα είναι ένα είδος αναγέννησης, κάθαρση, κατάσταση απολύτως ποθούμενη ως τέλος μιας διαδρομής - προσωπικής τους διαδρομής και αρχή μιας σχέσης. Το γεγονός ότι το άφημα σε μια σαδομαζοχίστική σχέση επιφέρει - μεταξύ άλλων - οδύνη ψυχική και σωματική, ταπείνωση κατ' ιδίαν ή σε στενό κύκλο, ζόρια και άλλα, για την υποτακτική αυτή σηματοδοτεί απλά την διαφορά μεταξύ του να αφήνεται και να μην αφήνεται. Μια διαφορά που όσο πιο έντονο είναι το σαδομαζοχιστικό στοιχείο της σχέσης, τόσο πιο διακριτή και άρα ικανοποιητική για την ίδια είναι.

Με τί (αφήνομαι); Η αλήθεια είναι ότι δεν καλοκαταλαβαίνω την ερώτηση. Με "ποιόν τρόπο" σημαίνει; Ένας από τους τρόπους θα μπορούσε να είναι αυτός

Αυτή ήταν η εισαγωγή, ως προς το θέμα

έχω τη γνώμη ότι η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο είναι μία από τις παραμέτρους που επηρεάζουν το άφημα της υποτακτικής, αναγκαία αλλά όχι απαραίτητα ικανή συνθήκη.

Οι υπόλοιπες παράμετροι είναι η συμβατότητα με τον Κυρίαρχο, δηλαδή να τους αρέσει πολύ και στους δύο αυτό που κάνουν, έτσι όπως το κάνουν, η αποδοχή του εαυτού της από την υποτακτική και το πρόβλημα των αναστολών της υποτακτικής.

Το έχω γράψει και άλλοτε νομίζω, ότι για μένα η εμπιστοσύνη έρχεται με το πρώτο πλήγμα του Κυρίαρχου προς την υποτακτική. Αναγνωρίζω ως πρώτο πλήγμα Του αυτό που με έκανε να μετεωριστώ πάνω από το χάος, είτε είχε σωματικό υποδοχέα είτε όχι. Η εμπιστοσύνη μου λοιπόν προς τον Κύριό μου είναι δεδομένη, εν είδει κυκλικού ορισμού. Αν δεν μετεωρίστηκα, έπεται ότι δεν υπήρξε πρώτο πλήγμα - στα μάτα μου - και αυτό συνεπάγεται ότι ο πλήττων άστοχα ουδέποτε υπήρξε ή μπορεί να γίνει ο Κύριός μου. Σίγουρα η εμπιστοσύνη προς τον Κύριο βαθαίνει με τον χρόνο και με τα περιστατικά. Όμως, το αρχικό της θεμέλιο είναι το πρώτο πλήγμα.

Έχω τη γνώμη ότι η αποδοχή της υποτακτικής προς τον εαυτό της είναι ένα κλειδί για το άφημά της.

Αν η υποτακτική αυτή αποδέχεται το μυαλό της περισσότερο από το σώμα της τότε πιο εύκολα θα αφήσει το μυαλό της στα χέρια του Κυρίου της παρά το σώμα της. Ίσως να μην είναι όλες ανεξαιρέτως οι υποτακτικές που εκφράζονται καλύτερα με το σώμα τους αλλά να υπάρχει μια ισχνή πλειοψηφία που εκφράζεται καλύτερα με το μυαλό της.

Το γείωμα που προσφέρει το σώμα σε αντίβαρο του μετεωρισμού πάνω απ το χάος θα μπορούσε να ενοχλεί κάποιες υποτακτικές, αφού το ζητούμενό τους είναι περισσότερο ο μετεωρισμός εί δυνατόν και με το σώμα μαζί και κάτω από τον άμεσο έλεγχο του Κυρίαρχου. Η προσγείωση δεν υπήρξε φρικιαστική, όσες φορές συνέβη. Στην πραγματικότητα πήγε καλά η προσγείωση επειδή ο Κυρίαρχος την φρόντισε, όμως ο μετεωρισμός έγινε από την τόλμη που δίνει η αναζήτηση της ηδονής (βλ. DeSade) και στη βάση της - πιθανά εσφαλμένης - επίγνωσης της υποτακτικής ότι σε κάθε περίπτωση αυτή θα τα έβγαζε πέρα. O μετεωρισμός και η ομαλή προσγείωση έφεραν την επικοινωνία και την εμπιστοσύνη και αυτό κυκλικά λειτουργεί, πιστεύω.

H υποτακτική ήξερε πως τα μυαλά της θα λειτουργούσε μια χαρά και αποβάλοντας λίγο λίγο τις ενδορφίνες που είχε παράγει, ενώ για το σώμα της τρέχα γύρευε τί θα έκανε εκεί κάτω και γιατί. Δηλαδή, για αυτή την υποτακτική, μια συνεδρία όπου το σώμα της κάθε τόσο την γειώνει και δεν την αφήνει να μετεωριστεί ωραία και καλά, μπορεί να είναι και αποτυχημένη...

Αν θέλει αυτή η υποτακτική να μπει και το σώμα της στο σαδομαζοχιστικό παιχνίδι είναι για να νιώσει ακόμα πιο έντονα την μετεώριση, για να την επιβεβαιώσει απτά, και από την ανάγκη της αισθητής αμοιβαιότητας στην απόλαυση με τον Κυρίαρχο. Αλλά το γείωμα μέσω των αισθήσεων του σώματος θα της είναι μάλλον δυσάρεστο και δεν θα το βρίσκει διόλου αναγκαίο για λόγους ισορροπίας.

Οι αναστολές της υποτακτικής είναι το πρόβλημα ως προς το άφημα κατ εμέ και όχι η εμπιστοσύνη στον Κυρίαρχο, γιατί για να φτάσουμε να αγγιχτούν οι πραγματικές αναστολές υπάρχει ήδη πολύ εμπιστοσύνη. Σκέπτομαι πολλών ειδών και όχι ευκαταφρόνητες αναστολές όπως,

cultural - η εποχή μας απαιτεί από τον καθέναν να έχει βρει μια ισορροπία, δεν έχει σημασία ποιάν ακριβώς και να την κρατάει, εξάπαντος, μόνος του. Το όποιο bdsm kink είναι απολύτως αποδεκτό όταν συγκλίνει σε μια αυτοδιαχειριζόμενη ισορροπία και η όποια σαδομαζοχιστική σχέση είναι απολύτως απαράδεκτη αν τυχόν το ένα από τα δύο εμπλεκόμενα μέλη είναι ετεροδιαχειριζόμενο,

αισθητικές - η υποτακτική έχει μάθει ότι δεν είναι αισθητικά αποδεκτό να αφήνεται. Σε σωματικές συνεδρίες μπορεί να αναδυθεί σε όλο της το μεγαλείο αυτή η αναστολή, αλλά ξεπερνιέται εύκολα, είναι θέμα στάσης του Κυρίαρχου απέναντι στην υποτακτική, εδώ δεν γίνεται - πιστεύω - να μην υπάρχει αμοιβαιότητα. Δύο γυμνωμένα σώματα, είναι τα μόνα που μπορούν να δόσουν μια λύση,

ο φόβος προς τον πόνο - είναι αυτό που κάνει το μυαλό να αφήνεται πιο εύκολα από το σώμα, δηλαδή αυτή η αναστολή που προκαλεί τα πολλά πισωγυρίσματα και που μπορεί να μασκαρευτεί ως μη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Κυρίαρχου.

η επίγνωση των δυνατοτήτων και των αντοχών της υποτακτικής - η κύρια μη αυτοαναφορική αναστολή και η σημαντικότερη. Αυτή εμπιστεύεται τον Κυρίαρχο, αν Αυτός δεν την αποδεχτεί;

συναισθηματικές - το μέγα τείχος. Αν έχει κρατήσει η υποτακτική την ευθύνη της διαχείρισης των συναισθημάτων της, σε περίπτωση που η σαδομαζοχιστική σχέση δεν πηγαίνει καλά νιώθει βαθιά λύπη, ψυχική κόπωση, φθορά, ανεπάρκεια. Οι ψυχικές της ισορροπίες δεν πειράζονται. Αν δεν έχει κρατήσει την ευθύνη αυτή, τότε πως νιώθει; Πέφτει στο πηγάδι της κατάθλιψης; Πιθανότατα όχι. Πιθανότατα φροντίζεται για να μη συμβεί αυτό. Η πιο δύσκολη παράδοση...

Ο Κυρίαρχος, το τσερβέλο της υποτακτικής, η "ζούρλια" και των δύο να κάνουν αυτό που θέλουν τόσο πολύ και ο χρόνος  

Το καταλαβαίνω αυτό MasterJp, αναρωτιέμαι όμως, αν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος μιας υποτακτικής είναι η ανταλλαγή ισχύος, αν η βασική της ανάγκη είναι να υπόκειται σε εξουσία, έχει νόημα να μιλάει για D/s αυτή η υποτακτική και όχι για M/s;

 

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Ένα πολύ στοιχειώδες αναγκαίο για την παράδοση, τουλάχιστον για μένα.

Να μην έχει καμία απολύτως σχέση με φαντασίωση, θέλω να παραδίδομαι σε άνθρωπο, όχι να γίνομαι κομμάτι μιας φαντασίωσης, ακόμα και αν αυτή είναι και δική μου.

 

Απάντηση: Re: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Με χαρακτήρισες απόλυτα μέσα από όσα εγραψες(εκτός του σκηνικου με τη γατα σου )

 

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Η "αίσθηση" του άλλου.

 

Απάντηση: Re: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Μια διευκρίνιση γιατί κάτι χάνω εδώ: Αν δεν είναι το ζητούμενο μια σαδομαζοχιστική σχέση, τότε τι είναι; Να περάσει κάποιος την ώρα του ευχάριστα ακονίζοντας τη φαντασία του;

 

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Αν δεν αφεθεί το μυαλό, αν εγκεφαλικά δεν έχει γίνει η διεργασία, πως είναι δυνατό να αφεθει το σώμα; Έχω την αίσθηση πως το σώμα αδυνατεί να ΄"λειτουργήσει" χωρίς την εγκεφαλική συνδρομή.

P.S Είμαι "καινούργια" και με πολλές απορίες και ερωτηματικά