Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Αυτή η άποψη με ενθουσιάζει.

 

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Στον σαδομαζοχισμό υπάρχει ενα αναπόφευκτο ρίσκο το το οποιο η μαζοχίστρια παιρνει. Αυτό του να μην ξερει αν το σώμα της μπορει να αντεξει τον εντονο πονο του βασανισμου. Η πιθανοτητα να συμβει κατι κακό μικρή αλλα υπαρκτή. Αυτό είναι το πρώτο ρίσκο που παίρνει η μαζοχίστρια παραδιδόμενη στον πονο. Αυτό είναι το πρώτο σκέλος της έννοιας του «αφήνομαι- παραδίδομαι » στο S/m.
Το δεύτερο σκέλος είναι ακομα πιο βαθύ και απαιτει να αφεθει πραγματικά στην επιθυμία της κατανικώντας τις αναστολές που γλαφυρά περιέγραψε η tender lilly σε προηγούμενο ποστ της αλλα και να παραδοθεί ανευ όρων στα χέρια του βασανιστή της. Ο φόβος του μοιραίου που μπορεί να συμβεί σε κάθε έντονη διαδικασία βασανισμού οδηγεί συχνα στη χρήση safeword ώστε να μπορει να δωθει μια εγκαιρη ένδειξη κάποιου σοβαρού προβλήματος. Δεν προφυλάσσει απόλυτα σε καμία περίπτωση αλλά είναι ένα μέτρο ασφάλειας που μετριαζει τοσο το φόβο του θανατου ( αν αυτό είναι ζητούμενο) οσο και την πιθανοτητα να συμβει καποιο ατύχημα.
Διακρίνω δυο περιπτώσεις
Α) Ομάδα ανθρώπων που χρησιμοποιούν safeword. Το θεωρώ σοφή και ενδεδειγμένη κίνηση. Έχε το και ας είναι αχρείαστο, κάτι σαν τη ζώνη ασφάλειας, φορά τη και ευχήσου να μην χρειαστεί ποτε, γιατι αν εισαι ικανός βασανιστής με αυτοέλέγχο πιθανόν να μην χρειαστεί ποτέ .Ωστόσο ο σαδισμός είναι μια δύναμη καταστροφική και αδηφάγα. Σε παρασέρνει σε όλο και πιο βαθιά στην πρόκληση πονου. Η διαχείριση του απαιτεί εξαιρετικό αυτοέλεγχο. Και τον ζητούμενο αυτοέλεγχο δεν τον έχουν ολοι.
Η safeword είναι ένα αίτημα και τιποτα περισσοτερο. Η μαζοχιστρια είναι στο ελεος του σαδιστη. Ο σαδιστης μπορει κάλλιστα να αγνοησει την ικεσια για σταματημα του βασανισμου που γινεται μεσω της safeword και να συνεχισει οδηγώντας την μαζοχίστρια στα ανεξερεύνητα μονοπατια του ανυπόφορου πόνου, ρισκαροντας όμως παρα πολλα. Θεωρητικα λοιπον ο σαδιστης μπορει να αγνοήσει νομους και τυχον ηθικές αρχές και να συνεχιζει ακάθεκτος τον βασανισμό οδηγώντας το θύμα του στον τρόμο του ανυπόφορου. Συνεπώς ο σαδομαζοχισμος σημαίνει πως η μαζοχίστρια τολμα και αφήνεται σε ένα ατομο πιστευοντας ( αρα ελπιζοντας ) ότι το ατομο αυτό θα σεβαστει τα ορια της , κατι που δεν είναι εγγυημένο σε περιπτωσεις ελαττωματικού ελεγχου του σαδισμου του ή ψυχοπαθολογίας. Σε κάθε περίπτωση τον ελεγχο( την τελική απόφαση) έχει αποκλειστικά ο σαδιστης.
Β) Θανατολαγνοι που θεωρουν τη μεγιστη ηδονη του σαδομαζοχισμου το παιχνιδι στο οριο , το ενδεχόμενο του ανυποφορου που δεν θα μπορουν να σταματησουν. Η μεγαλομανης ψευδαισθηση - wishful thinking του όλα θα πανε καλα., και η μωρία του να παιζει κανεις με το ανυποφορο – φλερταροντας με το θανατο. Η ιδεα ότι safeword θα πει παραδοση ελεγχου το άλλοθι τους. Ένα αλλοθι αδύναμο αν αναλογιστει κανεις οτι χωρίς αυτό βαζουν το adrenaline rush τους πιο πάνω απο τη ζωή τους. Βρίσκω διαστρεβλωμενη την ιδέα οτι ο σαδομαζοχισμος εχει να κανει με το thrill του φλερταρισματος με το θανατο. Δειχνει τρομερη αδυναμια χαρακτηρα και των δύο εμπλεκομενων που εκλιπαρουν εν τελει για αυτο επιβεβαιωση μεσα απο το ναρκισισμο της ακροτητας. Ειναι τοσο ανόητο οσο το να οδηγάς με επικίνδυνους ελιγμούς χωρίς ζώνη ασφαλειας για να μεγαλώσεις το adrenaline rush σου. Καποτε μπήκα σε ενα αυτοκίνητο ως συνοδηγός και οταν εβαλα ζώνη ασφαλέιας , ο οδηγός μου ειπε “ τωρα με προσβαλες, καλα δεν με εμπιστευεσαι καθολου?” Ειναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με τη safeword. Η αντιδραση του οδηγου εκπέμπει εφηβική ανωριμότητα και ξέχειλη ανασφάλεια – ικεσία για αυτο επιβεβαιωση.
Και κατι ακομα.. το εχω δει αρκετες φορές .. καποιοι ανθρωποι θελουν απλώς να πεθάνουν οχι απαραίτητα τόσο θεαματικά οσο με μια αυτοκτονία αλλα πιο διακριτικα. Καποιοι κανουν καταχρηση ναρκωτικών , καποιοι πινουν πολυ, καποιοι οδηγούν επικίνδυνα καποιοι….. . Σε τελική αναλυση ειναι το ποσο σε αγαπας (αν σε αγαπας εστω και μια σταλα)
“Κυριαρχοι” προσέξτε μην η καταξίωση στα ματια της θανατολαγνας υπο και στα δικα σας ματια, σας στοιχίσει κατι πολύτιμο. Είναι περιττό να επισημάνω πόσο μεγάλη παράδοση απο την πλευρά της μαζοχίστριας απαιτεί αυτή η δεύτερη σκοτεινή περίπτωση. Δεν παραδίδει απλώς τον έλεγχο , παραδίδει την ίδια την ζωή της. Ελπίζω να είναι τυχερή.

 

Ας το πάρουμε λίγο ανάποδα. Πότε ΔΕΝ αφήνομαι;

Μπορούμε αλήθεια να μιλήσουμε για παράδοση ελέγχου, χωρίς να μιλήσουμε για ταυτόχρονη ανάληψη ελέγχου από τον Μάστερ; Πώς μπορώ να παραδώσω τον έλεγχο σε κάποιον που δεν τον θέλει ή που δεν μπορεί να τον διαχειριστεί;

Αυτομάτως αυτό με οδηγεί στην αναγκαιότητα της σταδιακής εδραίωσης ενός πλαισίου ελέγχου, πολύ κοντά στις παραμέτρους που έθεσα στην αρχική μου τοποθέτηση: συνέπεια λόγων και πράξεων, ειλικρίνεια, ανυστεροβουλία, η βία της λογικής...Ένας τρελο-Μάστερ, ασυνεπής ή τσόγλανος, δεν μπορεί να αναλάβει τον έλεγχο. Επομένως, το Υ τότε δεν μπορεί να τον παραδώσει.

Αφήνομαι σε ένα λογικό, ξεκάθαρο, δίκαιο, συνεπές πλαίσιο ελέγχου. (Όποιος με θεωρήσει anal retentive, δεν έχει δει ποτέ Μάστερ να τακτοποιεί τα συρταράκια του γραφείου του, λολ).

Η παράδοση του ελέγχου δεν μπορεί να γίνει εκτός πλαισίου ελέγχου. Θα μου επιτρέψετε ελπίζω μία μικρή παρέκκλιση για να ξεκαθαρίσω αυτή την ανοησία περί αποδέσμευσης, μια για πάντα. Η αποδέσμευση αναιρεί το πλαίσιο ελέγχου (και επομένως αναιρεί και την δυνατότητα παράδοσης). Ο αποδεσμεύων δεν έχει τον έλεγχο ούτε κατά τη διάρκεια της πράξης της αποδέσμευσης, ούτε μετά ασφαλώς.

Επειδή η σχέση ελέγχου είναι κουκιά μετρημένα, όπως την αντιλαμβάνομαι προσωπικά τουλάχιστον, με το ενδεχόμενο να κάνω λάθος και να είναι όλα ένα σαρκικό ανούσιο πανηγύρι για τους περισσότερους, αντί για το εκστατικό ταξίδι που βιώνω ή επιδιώκω να βιώσω εγώ, θα έλεγα ότι όποιος ισχυρίζεται πως ο μόνος τρόπος να τιμωρήσεις έναν μαζοχιστή είναι να τον αποδεσμεύσεις απλά δεν γνωρίζει σε τί ακριβώς συνίσταται ένα πλαίσιο ελέγχου. Εάν ήθελα να δώσω ένα crash course στην τιμωρία, όπως αυτή επιβάλλεται μέσα σε ένα εδραιωμένο πλαίσιο ελέγχου σε σαδομαζοχιστική σχέση, θα έλεγα ότι η τιμωρία εμπεριέχει ήδη την αναγνώριση ότι το έγκλημα έχει ξεπληρωθεί.

Εάν το δεχτούμε αυτό ως αληθές - και θεωρώ ότι οφείλουμε να το κάνουμε, λόγω πλειάδας παραγόντων που εμπλέκονται στον μηχανισμό λειτουργίας μίας τέτοιας σχέσης - πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η αποδέσμευση δεν αποτελεί τιμωρία. Διότι δεν εμπεριέχει την αναγνώριση ότι το έγκλημα έχει ξεπληρωθεί.

Ο έλεγχος ανήκει σε αυτόν που ορίζει το ακριβές αντίτιμο ώστε να ξεπληρωθεί ένα έγκλημα. Εάν η αποδέσμευση αποτελεί το ακριβές αντίτιμο ενός εγκλήματος (ενός μαζοχιστή), τότε η ίδια η αποδέσμευση φαίνεται να αυτο-αναιρείται. Εάν δεν αναιρείται, αυτό σημαίνει ότι είναι μία τιμωρία όπου δεν έχει οριστεί το ακριβές αντίτιμο ώστε να ξεπληρωθεί το έγκλημα. Το πλαίσιο της άσκησης του ελέγχου ενός Μάστερ δεν μπορεί να επιτρέπει την ύπαρξη μίας τέτοιας τιμωρίας.

Ανακεφαλαιώνοντας: η παράδοση του ελέγχου προϋποθέτει την αποδοχή του ελέγχου, από τον Μάστερ, σε ένα πλαίσιο ελέγχου που είναι συνεπές, ακριβές, δίκαιο, λογικό, αυστηρά καθορισμένο και σαφές. Ο Μάστερ που αποτυγχάνει να εδραιώσει ένα τέτοιο πλαίσιο ελέγχου - και αναγνωρίζω ότι ποτέ μου δεν κατανόησα τα σκλαβοκεντρικά μοντέλα κυριαρχίας - υπονομεύει ο ίδιος την παράδοση ελέγχου του Υ.

 

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Το τέλος:
Ένα συμπέρασμα είναι ότι θα βοηθούσε πολύ η σταδιακή εξοικείωση με αυτό που η υποτακτική - ουσιαστικά - αρνείται και απορρίπτει γιατί είναι πολύ πιθανό ότι όλο το πρόβλημα της παράδοσης εδράζεται στον φόβο προς το άγνωστο. Πολλά γνώριμα πράγματα και λίγα άγνωστα, μίγμα που σταδιακά θα μπορεί να αλλάζει προς όφελος του αγνώστου.

Και μαζί αφύπνιση και στέριωμα της συνείδησης ότι είναι καλό να μην γνωρίζει πώς πηγαίνει το μονοπάτι που ακολουθεί, ούτε από πού περνάει, αλλά μόνο πού τελειώνει  
__________

Η αρχή:
Σε μια σαδομαζοχιστική συνεδρία η υποτακτική είναι γυμνή, με το κολλάρο, με τα μάτια δεμένα, με gag. Το μαστίγιο πάει κι έρχεται, πονάει πολύ, οι αισθήσεις της είναι σε απόλυτη άνθηση. Το έδαφος της είναι άγνωστο, τίποτα δεν είναι αναμενόμενο, όλες οι αισθήσεις είναι απροσδόκητες. Ξαφνικά, τη λούζει κρύος ιδρώτας, σε κύματα. Τα γόνατά της αρχίζουν να τρέμουν ανεξέλεγκτα. Τα δόντια της χτυπάνε μεταξύ τους, κάνουν έναν πολύ αστείο θόρυβο. Ο ιδρώτας που κυλάει παντού πάνω της είναι εντυπωσιακά πολύ παγωμένος. Η ίδια είναι άγρια διεγερμένη. Αλλά δεν το νιώθει.

Π α ν ι κ ό ς...

Όταν έκανε trekking στο ελληνικό Ε4, κι εκεί τα ίδια επεισόδια είχε, κάποιες φορές. Έτσι αντιμετώπιζε το σώμα της το άγνωστο. Με άρνηση και με παραίτηση. Οι αντιξοότητες της προκαλούσαν ένα τέτοιο σωματικό άγχος, ένα κεραυνοβόλο σοκ, δίχως διόλου να μεσολαβεί η σκέψη της.

_________

Και όμως, από σωματική άποψη δεν έπαθε ποτέ τίποτα, ούτε σε συνεδρία ούτε στα οδοιπορικά εκείνα. Μελανιές άφθονες και πανέμορφες, ιδίως από το μαστίγωμα. Αλλά το σώμα όχι απλά δεν είχε προβλήματα, ευημερουσε ευχαριστημένο. Από μια ιδέα, μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη ξεκινούσαν όλα.

Την αντίληψη ότι έχει την ευθύνη του σώματός της. Αυτήν την ευθύνη, που όταν διακυβεύεται, αντιδρούν τα πάντα πάνω της.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι πρώτες ατομικές ευθύνες που αποκτούμε έχουν να κάνουν με τον χειρισμό του σώματός μας, ούτε με ατομικές επιλογές, ούτε με ηθική συμβίωσης, ούτε με τίποτα τέτοιο. Να περπατάμε χωρίς να πέφτουμε άσκημα, να ρουφάμε χωρίς να πνιγόμαστε, αυτή είναι η κύρια ευθύνη όλων μας για κάποιο διάστημα.

Με βάση τις σκέψεις και τις εικόνες αυτές, έχω τη γνώμη ότι, ασχέτως "εξαϋλωμένου D/s", για κάποιες υποτακτικές, ακόμα και για πολύ λίγες, ο πραγματικός έλεγχος του σώματος θα είναι ο τελευταίος που παραδίδεται. Και ότι την άρνηση του σώματος δεν την φέρνουν οι βιολογικές του αντοχές αλλά κάποιες ασυναίσθητες σκέψεις.

Πότε σωματοποιείται η αντίληψη ότι η υποτακτική κάνει ή ακόμα περισσότερο, είναι αυτό που επιθυμεί ο Κύριός της, ώστε να πάψει η άρνηση του σώματος; Ιδίως αν η σεξουαλικότητα της υποτακτικής βρίσκει κορεσμό με πολύ λιγότερα πράγματα από αυτά που θέλει ο Κυρίαρχος. Λογικό δεν είναι, για κάποιες έστω, αυτό να συμβαίνει μετά που έχει γίνει συναισθηματικά αντιληπτό; Για την εγκεφαλική αντίληψη του θέματος δεν μιλώ, είναι η απλούστερη και η λιγότερο σημαντική κατά τη γνώμη μου.

Αν η υποτακτική έχει βρεθεί στο χώρο από πάρα πολύ νέα και χωρίς αμφισβητήσεις ή διλήμματα, αν έχει μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου ανθούσαν οι σαδομαζοχιστικές αποκλίσεις και τις αναγνωρίζει και τις δέχεται, τότε είμαι βέβαιη ότι δεν θα έχει προβλήματα προσαρμογής και ότι θα μπορεί να περάσει από το αρχικό στάδιο της υποτακτικότητας στο τελικό της υποταγής χωρίς να έχει να υπερβεί δύσκολα φράγματα.

______________

"... ο Φλέτσερ Λύντ Γλάρος έκανε μια κίνηση αριστερά, με ταχύτητα πάνω από διακόσια μίλια την ώρα, κι έπεσε πάνω σ ένα πελώριο γρανιτένιο βράχο.

Είχε την αίσθηση πως ο βράχος ήταν μια τεράστια σκληρή πόρτα που οδηγούσε σ έναν άλλο κόσμο. Ένα ξέσπασμα φόβου και ζαλάδας και μαυρίλας, και ύστερα βρέθηκε ακυβέρνητος σ ένα παράξενο, πολύ παράξενο ουρανό, μιά να ξεχνάει, μιά να θυμάται, και πάλι να ξεχνάει, φοβισμένος και μελαγχολικός και λυπημένος... τρομερά λυπημένος.

Η φωνή τον πλησίασε όπως την πρώτη μέρα που συνάντησε τον Ιωνάθαν Λίβινγκστον Γλάρο.

"Το κόλπο, Φλέτσερ, είναι να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς μας με τη σειρά, υπομονετικά. Η πτήση μέσα απ το βράχο είναι κάτι που το αντιμετωπίζουμε λίγο αργότερα στο πρόγραμμά μας."

"Ιωνάθαν!"

"Γνωστός και ως Γιός του Μεγάλου Γλάρου", του είπε ξερά ο εκπαιδευτής.

"Μα τί κανεις δώ; Τα βράχια! Δεν είμαι... δεν... πέθανα;"

"Ω! Φλετς, έλα τώρα. Σκέψου. Αν μου μιλάς αυτή τη στιγμή, τότε είναι φανερό πώς δεν πέθανες, έτσι δεν είναι; Αυτό που κατόρθωσες να κάνεις ήταν ν αλλάξεις κάπως απότομα το επίπεδο της συνείδησής σου. Τώρα θα διαλέξεις εσύ. Μπορείς να παραμείνεις εδώ και να μάθεις σ αυτό το επίπεδο - που είναι αρκετά ψηλότερο, εδώ που τα λέμε, απ το επίπεδο που άφησες - ή μπορείς να γυρίσεις πίσω και να εξακολουθήσεις να δουλεύεις με το Σμήνος."
...

"Θέλω να γυρίσω πίσω στο Σμήνος, φυσικά. Μόλις άρχισα με την καινούργια ομάδα!"

"Πολύ καλά, Φλέτσερ. Θυμάσαι τί λέγαμε για το σώμα μας, που δεν είναι παρά η ίδια η σκέψη...;"

Ο Φλέτσερ τίναξε το κεφάλι του κι άπλωσε τα φτερά του κι άνοιξε τα μάτια του εκεί στη βάση του βράχου, καταμεσής σ όλο το συγκεντρωμένο Σμήνος."

__

Ο Γλάρος Ιωνάθαν, Richard Bach, Μετάφραση Παύλου Ζάννα, Αθήνα 1974.

 

 ​

 

Re: Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

+1000

 

Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

Πιστεύω οτι αυτα που ισχύουν για τις Vanilla αλληλεπιδράσεις, ισχύουν και για το BDSM..Η εμπιστοσύνη κερδίζεται, όταν μπορείς να καλύπτεις τις ανασφάλειες και τις ανάγκες του άλλου..Όταν καταλάβει οτι αυτά που λες τα κάνεις πράξη, ότι έχεις "κότσια", ότι είσαι πραγματικά Δυνατός, στο σώμα, το μυαλό, το Πνεύμα.. Όταν είσαι συνετός..λογικός.. Όταν του αποδείξεις ότι όντως πρέπει να σε ακολουθήσει..Τέλος, όταν ο άλλος καταλάβει οτι τον αγαπάς και οτι θα κάνεις το καλύτερο και για τους δυό σας..

 

Re: Απάντηση: Αφήνομαι: Με τι και γιατί

     
πολυ σωστο....
και τοτε αφηνεσαι....

 

Αφήνομαι, επιτέλους, όταν έχω τακτοποιήσει εμένα ( ή έστω νομίζω ότι με έχω) από την άποψη της αποδοχής του τι θέλω να είμαι, και ποια είμαι. Αν δεν έχει η δεν γίνει η αποδοχη της θέσης μου ( σαν ιδέα εστω ) δεν πρόκειται να αφεθω γενικότερα, ποτέ.

Μετά Αφήνομαι στο Κ που με κάνει να νιώθω ότι μπορεί να με κουμαντάρει, και με αυτό δεν εννοώ απαραίτητα τα κλασσικά κουτακια-τικ *πιο έξυπνος *πιο όμορφος *πιο μορφωμένος *πιο καλύτερος . Αφήνομαι στο Κ που με κάνει να νιώθω ότι its either this or nothing.

Με τι αφήνομαι: κάνοντας. Δυστυχώς δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλος τρόπος, για μένα.
* Μου θυμίζω την επιλογή μου ( για να ξεκινήσω),
*και δοκιμάζω και αν βγει κάτι καλό ( από την άποψη του να μην το χάσω τελείως, η ότι θα πάθω νευρικό κλονισμό η κατάθλιψη, και για κάποιο λόγο να νοιωθω ηρεμία , αφήνομαι και άλλο. Και άλλο.

 

@περσεφόνη "Αφήνομαι στο Κ που με κάνει να νιώθω ότι its either this or nothing."

Είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου με όσα γράφεις αλλά με αυτό βρήκες κέντρο και στο μυαλό  

Νομίζω πως το point of no return της παράδοσης είναι το σημείο που νιώθεις αυτό ακριβώς.
Και δεν μιλώ για το σώμα. Για μένα δυστυχώς ή ευτυχώς το σώμα ήταν πάντα πολύ εύκολο. Όμως στο σημείο που και η λογική και το συναίσθημα σου λένε "... its either this or nothing...", έχω παραδοθεί.
Και όσο ζορικα ή σκατενια και αν γίνονται τα πράγματα, από την στιγμή που εξακολουθεί να ισχύει το " its either this or nothing", παραμένω εκεί.
Πρέπει όμως για μένα να ισχύει λογική και συναισθημα ταυτόχρονα.
Οι μέρες μπορεί να είναι παραδεισένιες ή η απόλυτη κολαση.
Έφαγες(α) από το δέντρο όμως και αυτό δεν ξεγινεται.
Και όσο ξέρω δεν υπάρχει επιλογή, δεν θέλω να υπάρχει επιλογή, δεν με νοιάζει αν υπάρχει, αυτή είναι η επιλογή μου  

Υγ Α, ρε @περσεφόνη ευαίσθητη χορδή αγγιξες πρωί πρωί  

 

Επαναφορά.

Κρίμα να γεμίζουν τόσα νήματα και τούτο το διαμαντάκι να μένει "ολιγομίλητο".
Αν και προσωπικά έχω εξηγήσει, κατά καιρούς, τους λόγους που εκτιμώ ότι δεν στοιχειοθετούνται, κατά βάση, άξονες διαφορών D/s με M/s, ο πυρήνας στο τι κάνει ένα άτομα να αφεθεί, πόσο προσωποπαγής είναι η εκκίνηση ή τελικώς αφορμή προς κάλυψη βαθύτερων υπαρξιακών αναγκών και άλλα πολλά, έχουν ενδιαφέρον.

Μία άλλη σημαντική παράμετρος θα ήταν, κατά πόσο συχνά συγχέεται ο πομπώδης ενθουσιασμός με το υποτακτικό δόσιμο, η απέκδυση πόσο κρατάει;

 

Η λέξη αφήνομαι έχει πολλές σημασίες.
Χαλαρώνω.. παραδίδω..ελευθερώνω..κ.α.
Για να ξεκλειδωθείς εγκεφαλικά είναι ολόκληρο τελετουργικό.
Κάθε άνθρωπος έχει δικά του μέτρα και σταθμά.
Οι ρόλοι μπορούν να είναι πολλοί και διάφοροι:
Είναι η ψυχική κατάσταση της στιγμής εκείνης,το ένστικτο,τα περιθώρια που αφήνουμε,το υποσυνείδητο μας.

 

Επαναφορά ξανά.
Ωραίο νήμα με ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις, όμως νομίζω πως τα ερωτήματα είναι από αυτά που δεν θα απαντηθούν ποτέ ικανοποιητικά.

Δεν έχω συμμετάσχει σε συνεδρίες, δεν ήταν στα ζητούμενα μου, οπότε μπορώ μόνο να μιλήσω για την εμπειρία μου στο D/s.
Αν συμφωνήσουμε Ο/όλοι πως με το "αφήνομαι" στο D/s εννοούμε νου και σώμα για οτιδήποτε, η μοναδική φορά που το άγγιξα αυτό, ήταν πριν πολλά χρόνια.

Κάνοντας μια βουτιά στο παρελθόν, θυμάμαι πως έφτασα ή πιο σωστά με έφτασε εκεί σταδιακά.
Το με "τι" δεν μπορώ να το απαντήσω, δεν το γνωρίζω,δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο που έκανε ή που δεν έκανε.
Ούτε το "γιατί" αφέθηκα, επειδή δεν ήταν επιλογή, ήταν μονόδρομος.

Η μόνη στιγμή δισταγμού ήταν όταν το έβλεπα να μου 'ρχεται το τσουνάμι, για το αν θα μείνω να με σαρώσει ή θα τρέξω μακριά, αλλά όταν αρχίζεις να το βλέπεις είναι ήδη πολύ αργά για να πας οπουδήποτε.