Αφιέρωμα στην Ιζαμπέλ Αλιέντε

Μπορούμε ν' αναφέρουμε την ωραία ιστορία για "Το κρύο ψάρι" της λαίδης Ονογκόρο, γραμμένο στην Ιαπωνία στις αρχές του 11ου αιώνα. Η Χανάκο, μια όμορφη κοπέλα, αν και απερίσκεπτη, είχε ένα σχολαστικό και περιποιημένο εραστή, που του άρεσε να κάνει έρωτα με γάντια. Πριν την αγγίξει, ο εραστής επέβλεπε προσωπικά το μπάνιο της και απαιτούσε να τρίβεται με ελαφρόπετρα από την κορυφή ως τα νύχια, ν' αφαιρεί μέχρι και το τελευταίο χνούδι της και να σαπουνίζει κάθε πτυχή και άνοιγμα που είχε στο λεπτό της σώμα, όλα αυτά χωρίς ούτε μια λέξη τρυφερή ή θαυμαστική για τα θέλγητρά της. Έτσι λοιπόν, στον κήπο της Χανάκο υπήρχε μια δεξαμενή όπου ζούσε ένας τεράστος κι αξιοσέβαστος κυπρίνος. Παρά τα σαράντα χρόνια του, το γέρικο ψάρι δεν είχε καμιά από τις μανίες του σχολαστικού εραστή της Χανάκο, αντίθετα, ήταν δυνατό σαν αθλητής και γεμάτο ευγένεια, όπως πρέπει να είναι οι καλοί εραστές. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που εκείνη προτιμούσε τη συντροφιά του. Η κοπέλα συνήθιζε να κάθεται στην άκρη του νερού, φωνάζοντάς το με τ' όνομά του κι αυτό ανέβαινε στην επιφάνεια για να παίξει μαζί της. Μια νύχτα, αφού είχε δεχτεί τα υγιεινά χάδια του εραστή με τα γάντια, βγήκε στον κήπο κι έπεσε στην άκρη της δεξαμενής για να κλάψει. Οι θρήνοι προσέλκυσαν τον γίγαντα, που ανέβηκε από το βυθό και, πλησιάζοντας το νωθρό χέρι, που μόλις άγγιζε το νερό, της πιπίλισε ένα ένα τα δάχτυλα με τα δυνατά του χείλη. Η Χανάκο ένιωσε το δέρμα της ν' ανατριχιάζει και μια άγνωστη ηδονή να τη διατρέχει ολόκληρη, αναστατώνοντας μέχρι την ίδια την ουσία του είναι της. Άφησε τότε να πέσει ένα πόδι της στο νερό και το ψάρι φίλησε κάθε δάχτυλο με την ίδια αφοσίωση. Ύστερα η κοπέλα άφησε το άλλο χέρι και το άλλο πόδι, κι ύστερα χαμήλωσε περισσότερο μέσα στη δεξαμενή και ο κυπρίνος έτριψε τα ασημένια λέπια της κοιλιάς του πάνω στο δέρμα της. Η Χανάκο κατάλαβε την πρόσκληση κι αφέθηκε να πέσει στη λάσπη του πυθμένα της δεξαμενής, ορθάνοιχτη κι ολόλευκη σαν λουλούδι λωτού, ενώ το τολμηρό ψάρι έκανε κύκλους γύρω της χαϊδεύοντας και φιλώντας την και υποχρεώνοντάς τη ν' ανοίξει τα πόδια και να παραδοθεί στα χάδια του. Το ψάρι της φυσούσε νερό στα πιο ευαίσθητα σημεία της κι έτσι σιγά σιγά κέρδιζε έδαφος και την οδηγούσε στους δρόμους της πιο θείας ηδονής, μιας ηδονής που η Χανάκο ποτέ δεν είχε νιώσει στην αγκαλιά κάποιου άντρα, και πολύ περισσότερο, βέβαια, του γαντοφορεμένου εραστή της. Αργότερα αναπαύτηκαν κι οι δυο επιπλέοντας ευχαριστημένοι στη λάσπη της δεξαμενής κάτω από τα περίεργα αστέρια. (Μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να σκαρφιστεί μια τέτοια ιστορία...)

 

To Χαρέμι

Ποιος άντρας δεν είχε ποτέ τη φαντασίωση να διαθέτει ένα χαρέμι; Και ποια γυναίκα με κουκούτσι μυαλό δεν θεωρεί το χαρέμι το χειρότερο εφιάλτη της; Το λέω αυτό από την προοπτική της ώριμης ηλικίας μου, γιατί στα δεκαοκτώ μου, όταν δούλευα αντιγράφοντας δασικές στατιστικές, συνήθως ονειρευόμουν να γίνω η τέταρτη σύζυγος κάποιου Άραβα εκατομμυριούχου, που θα εκτιμούσε τον πισινό μου και θα μου επέτρεπε να περάσω τη ζωή μου τρώγοντας σοκολάτες και διαβάζοντας μυθιστορήματα. Ο φεμινισμός μ' έσωσε από τις παγίδες της φαντασίας. Μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Ενγκρ και ο Ντελακρουά εξιδανίκευσαν στους πίνακές τους την εξωτική και κρυμμένη ομορφιά αυτών των έγκλειστων γυναικών, παριστάνοντάς τες σαν πουλιά πολυτελείας σε χρυσά κλουβιά, που είχαν για μοναδικό προορισμό τους να ικανοποιούν τα καπρίτσια ενός αφέντη και να του κάνουν αρσενικά παιδιά. Στα μέσα του περασμένου αιώνα, όταν άνοιξαν εύκολοι δρόμοι για τη Βόρειο Αφρική και την Ασία, πολλοί ταξιδιώτες επέστρεψαν στην Ευρώπη με φανταστικές ιστορίες, που προκάλεσαν πραγματική μανία για τα ανατολίτικα θέματα στη λογοτεχνία, στις τέχνες και στη μόδα. Τόσο πολύ αιχμαλώτισε την αντρική φαντασία η ιδέα του χαρεμιού, ώστε αρκετοί άντρες με οικονομική άνεση προσπάθησαν ν' αγοράσουν Καυκασιανές σκλάβες και να τις φέρουν στο Λονδίνο ή στο Παρίσι για να ξεκινήσουν ένα δικό τους είδος πολυγαμίας.

Ο γυναικωνίτης ή το χαρέμι (λέξη αραβικής προέλευσης, που σημαίνει "απαγορευμένο" ή "ιερό"), όπου οι γυναίκες ζούσαν απομονωμένες σωματικά και πνευματικά με την επίβλεψη ευνούχων, υπήρχε στη διάρκεια της ιστορίας σε πολλά μέρη, ιδιαίτερα στην Κίνα, στην Ινδία και στις αραβικές χώρες, αλλά το καλύτερο παράδειγμα ήταν το Μεγάλο Σεράι του σουλτάνου της Τουρκίας, που έφτασε να έχει πάνω από δυο χιλιάδες άτομα μέσα στα τείχη του. Όταν οι σφραγισμένες πόρτες αυτού του πολυτελούς παλατιού άνοιξαν τελικά το 1909, μετά τις πολιτικές αλλαγές σ' αυτή τη χώρα, ο κόσμος έμαθε πως εκεί είχαν ζήσει πολλές χιλιάδες γυναίκες για περισσότερα από τετρακόσια χρόνια. Γι αυτές δεν υπάρχει ληξιαρχική πράξη. Κανείς δεν έμαθε την προέλευσή τους, ούτε θυμάται τον θάνατό τους, είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Ο Άλεβ Λυτλ Κρούτιε στο συναρπαστικό του βιβλίο Χαρέμι, ο κόσμος πίσω από το πέπλο, εξηγεί πως το χαρέμι είναι προϊόν διαφόρων πολιτιστικών και θρησκευτικών παραδόσεων. Σύμφωνα με Εβραίους και Χριστιανούς, ο Θεός δημιούργησε τον άντρα όμοιο με τη δική του πνευματική εικόνα, αλλά η γυναίκα είναι σάρκα και πειρασμός, ένα ζώο που κυριαρχείται από τον αισθησιασμό και μπορεί ν' ανυψωθεί μόνο μέσα από ένα σύζυγο. Στο πατριαρχικό σύστημα οι άντρες έχουν τη σεξουαλική ελευθερία που είναι απαγορευμένη στις γυναίκες. Το Ισλάμ έχει επιβάλει τον πιο αυστηρό διαχωρισμό ανάμεσα στα δύο φύλα και μετέτρεψε τη γυναίκα σε φυλακισμένη με το επιχείρημα πως δεν μπορεί κανείς να την εμπιστευτεί. Είναι προκλητική και αχαλίνωτη από τη φύση της. Με τον τρόπο αυτό η γυναίκα ενοχοποιείται για τη λαγνεία που χαρακτηρίζει τον άντρα. Το χαρέμι δεν δημιουργήθηκε για να προστατεύει τις γυναίκες, όπως έχει ειπωθεί, αλλά για να διατηρεί την ηθική των αντρών. Ένας μουσουλμάνος μπορεί να έχει τέσσερις νόμιμες συζύγους κι απεριόριστο αριθμό από παλλακίδες, ανάλογα με την περιουσία του. Τα μυθικά πλούτη και η δύναμη του σουλτάνου της Τουρκίας καθρεφτίζονταν στο Μεγάλο Σεράι. Στο χαρέμι βασίλευε η μητέρα του σουλτάνου κι ύστερα ακολουθούσαν οι σύζυγοι, οι ευνοούμενες και, τέλος, οι οδαλίσκες ή οι υπηρέτριες. Αυτές με υψηλή θέση είχαν τους δικούς τους υπηρέτες, ευνούχους, και δωμάτια διακοσμημένα με τα πιο εξαίρετα αντικείμενα, οι υπόλοιπες ζούσαν μαζί σε κοιτώνες, αλλά πάντα με μεγάλη άνεση. Η πολυτέλεια ίσως να μην αντιστάθμιζε την αιχμαλωσία, αλλά την έκανε πιο ανεκτή. Μερικές γυναίκες γεννιούνταν στο παλάτι, αλλά γενικά οι γυναίκες προέρχονταν από τα σκλαβοπάζαρα. Πολλές από αυτές τις είχαν αρπάξει ή τις είχαν πουλήσει στην παιδική τους ηλικία οι ίδιοι οι γονείς τους.

 

Δεν είναι τόσο απλό
Αυτός ήταν ψυχικά ασθενείς , αυτό που λέει είναι οτι εκείνη με τις ιστορίες του γιάτρεψε την ψυχή του , και αυτός την αγάπησε γι αυτό
Δεν τον άλλαξε γιατί στην τελική ο χαρακτήρας δεν αλλάζει , τον γιάτρεψε έχει διαφορά
Και όντως οι ιστορίες έχουν αυτή τη δύναμη
Απο μια ιστορία εσύ μπορείς να βρεις νόημα στη ζωή σου
Ή ένα παράδειγμα να σε καθοδηγήσει πως να πράξεις.

δεν δικαιολογείς κάθε βράδυ αυτός να σφάζει μια γυναίκα και να λες απλά οτι είναι ανασφαλείς!

 

Εξαιρετικό το νήμα σου απο κάθε άποψη. Αυτό που με απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό είναι η μαζική κουλτούρα και όπως το περιγράφεις τρέχουμε προς τον θάνατο.
Οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν βρει κάθε λογής φάρμακα για να μας ντοπάρουν ή για να εξισορροπήσουν τον ήδη αρρωστημένο οργανισμό μας απο την καθημερινότητα.
Οι συνταγές σου είναι απλές και δεν συμφέρουν την βιομηχανία τους  
Ο διαχωρισμός της ψυχής και του νου είναι εφεύρεση της ιατρικής και της φιλοσοφίας , το σώμα το πήρε η παθολογία και το μυαλό η ψυχιατρική.
Υπάρχει όμως και κάτι καινούργιο που λέγεται ολισμός.
Η ομοιοπαθητική κάνει προσπάθειες προς αυτόν τον τομέα. Η υπόλοιπη βέβαια ιατρική προσπαθούν να την εξορίσουν βάζοντας την ταμπέλα οτι δεν πρόκειται για επιστήμη.

Όσον αφορά τον τρόπο που γευόμαστε την πραγματικότητα ή αλλιώς το περιβάλλον μας , ο καταναλωτισμός έχει κάνει την δουλειά του σε κάθε τομέα

Η ποσότητα υπερισχύει , η έννοια της ευτυχίας υπάρχει στο πόσα έχεις , ως υποπροϊόν αυτού είναι η ζήλεια για τον άλλον , γιατι πάντα κάποιος έχει περισσότερα
Δεν μας φτάνει η μια ρόγα σταφύλι θέλουμε όλο το αμπέλι και ας πετάξουμε και τα μισά από αυτά.

 

To σκλαβοπάζαρο ήταν ένας από τους τόπους όπου σύχναζα περισσότερο...Σ' αυτό το κτίριο, που βρίσκεται στην πιο σκοτεινή, βρώμικη και μπερδεμένη γειτονιά του Καϊρου, μπαίνει κανείς από ένα μικρό δρομάκι...Στο κέντρο αυτής της αυλής εκθέτουν τους σκλάβους που θα πουληθούν, συνήθως τριάντα με σαράντα μαζί, σχεδόν όλοι νέοι, και μερικά παιδιά. Η σκηνή είναι από τη φύση της αποκρουστική, ωστόσο δεν είδα την απελπισία και τον πόνο που φανταζόμουν, καθώς περίμενα παρατηρώντας τους αφέντες να βγάζουν όλα τα ρούχα μιας γυναίκας - ένα βαρύ πλεκτό χιτώνα - και να την εκθέτουν στα βλέμματα των θεατών.- Γουίλλιαμ Τζαίημς Μύλλερ (1838)

Από τη στιγμή που αγοραζόταν, η γυναίκα εξαφανιζόταν από τα μάτια του κόσμου, ξεχνούσε την οικογένειά της και αποτελούσε μέρος του πολύπλοκου συστήματος ιεραρχίας, εύνοιας και συνομωσίας του χαρεμιού. Δεν έβγαινε έξω ποτέ ξανά, εκτός από σπάνιες ευκαιρίες, και πάντα σκεπασμένη από το κεφάλι ως τα πόδια, ακόμα και με γάντια. Η ζωή της περνούσε μέσα στην ανία και στην άγνοια, διασκέδαζε με παιδικά παιχνίδια, μαριονέτες, μαντείες, ιστορίες και βόλτες στους κήπους, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια. Αν ήταν πολύ ωραία, πονηρή και τυχερή, μάθαινε την τέχνη να ευχαριστεί τη μητέρα σουλτάνα, τον μεγάλο ευνούχο και τον αφέντη της, γεννούσε ένα αρσενικό παιδί κι ανέβαινε σε κατηγορία. Ύστερα περνούσε όλη την υπόλοιπη σύντομη ζωή της προσπαθώντας ν' αποφεύγει τις απόπειρες δολοφονίας της και να προστατεύει τον γιο της μέχρι να ενηλικιωθεί. Οποιοδήποτε σφάλμα οδηγούσε σε εκτέλεση χωρίς δίκη: ο μεγάλος ευνούχος παρακολουθούσε προσωπικά τη διαδικασία να τη βάλουν σ' ένα σακί και να την πετάξουν στο βυθό της θάλασσας...

Εκτός από το περίφημο τουρκικό λουτρό, το χαμάμ, όπου μπορούσε να ξεχειλίσει ο γυναικείος αισθησιασμός, και τις συνομωσίες, που απασχολούσαν μεγάλο μέρος της ζωής αυτών των γυναικών, το φαγητό ήταν η πιο σπουδαία δραστηριότητα στο χαρέμι. Έτσι άρχισε η μαγειρική παράδοση που διακρίνει την Τουρκία. Ο Άλεβ Λυτλ Κρούτιε αναφέρει πως για να τρέφεται αυτό το πλήθος από γυναίκες, παιδιά κι ευνούχους υπήρχαν είκοσι κουζίνες κι εκατόν πενήντα μάγειρες υπεύθυνοι για να ετοιμάζουν μια αδιάκοπη σειρά από φαγητά με κρέας και λαχανικά, που κυκλοφορούσαν σε ασημένιες και μπρούτζινες πιατέλες, τούρκικο καφέ, γλυκά και ζαχαρωτά κάθε είδους. Οι γυναίκες δεν έπιναν οινοπνευματώδη, που απαγορεύνται από το Ισλάμ, αλλά τους σερβίριζαν συνέχεια δροσιστικά ποτά: λεμονάδα, αφεψήματα, νερό με αρωματισμένη ζάχαρη και "σεβόσα", ένα γλυκόξινο ποτό φτιαγμένο από κριθάρι. Θεωρούσαν τη μελιτζάνα το καλύτερο αφροδισιακό - ο σουλτάνος την έτρωγε καθημερινά - κι ακόμα και σήμερα στην Τουρκία οι καλές σύζυγοι καυχώνται πως ξέρουν τουλάχιστον πενήντα συνταγές γι αυτό το λαχανικό.

 

Απαγορευμένα βότανα

Κατάλογος με βότανα και μπαχαρικά απαγορευμένα, σαν αφροδισιακά, στο μοναστήρι των Ξυπόλητων Αδελφών των Φτωχών...

Βασιλικός: Σε αρχαίες λατρείες - ακόμα και τώρα στο βουντού της Αϊτής - ο βασιλικός συνδέεται με τη γονιμότητα και το πάθος.

Γλυκάνισο: Σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής χρησιμοποιείται για να δυναμώσει τον έρωτα των νιόπαντρων και να θεραπεύσει την ανικανότητα.

Κανέλα.

Πιπέρι καγιέν.

Γαρίφαλο ή μοσχοκάρφι: Είναι τόσο αρωματικό και καυτερό, ώστε πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή και ν' αφαιρείται από το φαγητό πριν το σερβίρετε.

Κάρυ: Το δυνατό είναι για τους γενναίους.

Άνηθος.

Πιπερόριζα: Ποτέ δεν λείπει από τη γιαπωνέζικη κουζίνα και είναι ο μόνος τρόπος για να καταπιεί κανείς το σούσι, υποθέτω. Οι μάγειρες της μαντάμ ντυ Μπαρρύ ετοίμαζαν ένα μείγμα από κρόκους αυγών και πιπερόριζα, που προκαλούσε στους εραστές αυτής της εταίρας και στον ίδιο τον Λουδοβίκο ΙΕ' ξέφρενη λαγνεία.

Δάφνη.

Μέντα: Ο Σαίξπηρ την αναφέρει, μαζί με τη λεβάντα και το δεντρολίβανο, σαν διεγερτικά για τους κυρίους της μέσης ηλικίας.

Μουστάρδα ή σινάπι: Μια παλιά συνταγή για την ανικανότητα έλεγε πως έπρεπε να τρίψει κανείς με μουστάρδα το αντρικό μόριο - κάπως βάρβαρη μέθοδος βοήθειας κατά τη γνώμη μου.

Μοσχοκάρυδο.

Ρίγανη: Μια χούφτα ρίγανη στο ζεστό μπάνιο που μοιράζεστε με τον αγαπημένο σας είναι μια ερωτική εμπειρία.

Μαϊντανός.

Μελισσόχορτο.

 

Si non e vero...

Οι τρούφες, ένα σπάνιο έδεσμα, είναι στην πρσγματικότητα κάτι ασήμαντα μανιτάρια που τα μυρίζουν και τα ξεθάβουν εκπαιδευμένα γουρούνια και σκυλιά. Σύμφωνα με αρχαίους σοφούς, η κατάχρησή τους προκαλεί μελαγχολία, αλλά είναι τόσο σπάνια και πολύτιμα και σερβίρονται σε τόσο μικρές ποσότητες, ώστε κανείς δεν κινδυνεύει να δηλητηριαστεί από αυτά. Αντίθετα, αρκεί μια ανάσα από το έντονο άρωμά τους για να νικήσει την ανία του έρωτα και ν' ανυψώσει τα μέλη που έχουν μόνο λιποθυμήσει. Οι τρούφες δεν μπορούν να καλλιεργηθούν, φυτρώνουν σύμφωνα με μυστηριώδεις νόμους της φύσης, που καθορίζουν το μέγεθος, το χρώμα και την ευωδιά τους. Υπάρχουν ολοένα λιγότερες παρθένες εκτάσεις κατάλληλες για την ύπαρξή τους κι έτσι η τιμή τους έχει ήδη φτάσει στα ίδια επίπεδα με το χαβιάρι και το χρυσάφι. Και μια και μιλάμε για το χρυσάφι, ξέρετε πως σε πόλεις όπως το Χονγκ Κονγκ μπορεί να πιει κανείς ένα μικρό εσπρέσο με χρυσόσκονη; Στην πλατεία του Σαν Μάρκο στη Βενετία, ένας εσπρέσο μπορεί να σας στοιχίσει το ίδιο χωρίς το χρυσάφι. Η μαντάμ ντυ Μπαρρύ, ο μαρκήσιος ντε Σαντ και ο Λουδοβίκος ΙΔ΄κατανάλωναν τρούφες με αδιάσειστη πίστη στις απόκρυφες ιδιότητές τους και ο Ρασπούτιν τις έδινε σαν φάρμακο στον τσάρο για να πήξει το αίμα του και να είναι πιο δυνατοί οι απόγονοί του...

Ο Ναπολέων έτρωγε τρούφες πριν αντιμετωπίσει την Ιωσηφίνα στις ερωτικές μάχες της αυτοκρατορικής κρεβατοκάμαρας, από τις οποίες, δεν χρειάζεται να το πούμε, έβγαινε πάντα νικημένος...Οι επιστήμονες - πως τα καταφέρνουν άραγε αυτά τα πειράματα; αναρωτιέμαι - έχουν ανακαλύψει πως η μυρωδιά της τρούφας ενεργοποιεί στο χοίρο έναν αδένα που παράγει τις ίδιες φερομόνες που υπάρχουν στα ανθρώπινα πλάσματα όταν τα χτυπάει ο έρωτας. Είναι κάτι σαν ιδρωτίλα με σκόρδο και μου θυμίζει το μετρό της Νέας Υόρκης.

Πριν από μερικά χρόνια κάλεσα σε δείπνο, με πρόθεση να τον ξελογιάσω βέβαια, ένα δυσπρόσιτο άντρα, που η φήμη του σαν καλού μάγειρα με υποχρέωνε να κάνω μεγάλες προσπάθειες με το φαγητό. Αποφάσισα πως μια ομελέτα με τρούφες πασπαλισμένη μ' ένα συννεφάκι μπρικ στο τέλος (το μαύρο χαβιάρι ήταν πέρα από τις δυνατότητές μου) θ' αποτελούσε μια φανερή ερωτική πρόσκληση, σαν να του έκανα δώρο κόκκινα τριαντάφυλλα και το Καμασούτρα. Έκανα τον κόσμο άνω κάτω για να βρω τρούφες κι όταν τελικά τις βρήκα, ο ταπεινός μου προϋπολογισμός του μετανάστη σε ξένη χώρα δεν έφτανε για να τις αγοράσω. Ο υπάλληλος του καταστήματος delicatessen, ένας Ιταλός μετανάστης όπως κι εγώ, με συμβούλευσε να τις ξεχάσω.

"Γιατί δεν παίρνετε μανιτάρια αντί γι αυτές;" με ρώτησε, ενώ εγώ κοίταζα απελπισμένη εκείνα τα μαυριδερά κομματάκια, που μοιάζανε σαν κακά κουνελιού, αλλά στα μάτια μου έλαμπαν σαν διαμάντια.

"Δεν είναι το ίδιο, οι τρούφες είναι αφροδισιακές."

"Τι είναι;"

"Αισθησιακές," είπα, για να μην μπω σε λεπτομέρειες.

Θα πρέπει να είχα κοκκινήσει, γιατί ο Ιταλός βγήκε έξω από τον πάγκο και με πλησίασε μ' ένα παράξενο χαμόγελο. Φανταζόταν, υποθέτω, πως ήμουνα καμιά νυμφομανής, έτοιμη να τρίψω τις ερωτογενείς ζώνες μου με τις τρούφες του.

"Ρομαντικές," μουρμούρισα ολοένα και πιο κόκκινη.

"Α, για έναν άντρα; Τον αρραβωνιαστικό, τον σύζυγό σας;"

"Ναι, δηλαδή..."

Αμέσως το χαμόγελό του έπαψε να είναι σαρκαστικό κι έγινε συνένοχο. Ο Ιταλός γύρισε πίσω στον πάγκο και έβγαλε ένα μικρό βάζο, σαν αρώματος.

"Olio d'oliva aromatizato al tartufo bianco," απάγγειλε με τόνο κάποιου που βγάζει έναν άσο από το μανίκι του. "Ελαιόλαδο αρωματισμένο με τρούφες," εξήγησε.

Κι ύστερα έβαλε σε μια πλαστική σακούλα μερικές μαύρες ελιές, με την οδηγία να τις πλύνω καλά για να φύγει η γεύση τους, να τις κόψω κομματάκια και να τις μαρινάρω δυο ώρες στο αρωματισμένο λάδι.

"Είναι το ίδιο ρομαντικές όσο και οι τρούφες και πολύ πιο φτηνές!" με βεβαίωσε.

Κι αυτό έκανα. Η ομελέτα έγινε τέλεια κι όταν ο εκλεκτός μου αντιλήφθηκε τη μοναδική μυρωδιά και με ρώτησε ξαφνιασμένος αν αυτά τα σκούρα κομματάκια ήταν τρούφες και που διάβολο τις είχα βρει, εγώ έκανα μια αόριστη κίνηση που εκείνος ερμήνευσε σαν κοκεταρία. Καταβρόχθισε την ομελέτα κοιτάζοντάς με με την άκρη του ματιού του, με μια θολή έκφραση, που τότε μου φάνηκε ακατανίκητη, αλλά τώρα, ιδωμένη από την απόσταση της ηλικίας, μου φαίνεται μάλλον κωμική. Χαίρομαι που του έδωσα ελιές. Η φήμη του, σαν εραστή, ήταν υπερβολική όπως και της τρούφας.