Αχ! Βαλεντίνα...

Η σημερινή εορτή μου προκαλεί αηδία, καίτοι τυγχάνω ερωτευμένος. Μπορεί να φταίει το πρώτο συνθετικό της αναρχοφασιστικής ιδεολογίας μου μα θαρρώ είναι το δεύτερο. Μαζί με την ομοφοβία (υπέρ-συκ!) μου.

Και εξηγούμαι. Ο Βαλεντίνος είναι ένα πολιτικά ορθό δείγμα αρσενικού κατά τα δυτικά νεοσυντηρητικά πρότυπα. Είναι σε επαφή με τη θηλυκή πλευρά του (η οποία, κατά περίεργο τρόπο, φαίνεται να υπερισχύει τελικώς σε όσους την κατανοούν...), well groomed με ροδαλά, απαλά μαγουλάκια και τρυφερά, λεπτά χέρια πιανίστα συζητήσιμης αρρενωπότητας. Κάνει γελοία δώρα στην καλή του και θρυλείται πως εσχάτως τείνει προς metro. Ομολογώ πως την ιδέα μου έδωσε ένα παλιό άρθρο του 'Αποδυτηριάκια' που τον αποκαλούσε Βαλεντίνα, και δη τσαμπίκα. Τον έλουζε και με διάφορα άλλα, φλοράντζα ήντο το βαρύτερο σε μια εποχή που η γλώσσα στον τύπο ήντο αιδημονέστερη, κρυπτολούγκρα θα λέγαμε σήμερα.

Η ελληνορθόδοξη παράδοση δείχνει πιο συμφιλιωμένη με τα ανθρώπινα πάθη. Για τούτο γιορτάζομε σε μερικές ημέρες τον Άσωτο. Ο οποίος σαφώς ήντο ρεμάλι- αντίθετα από τον καθολικό μας- κι έφαγε τα φράγκα του κυρού του σε πουτάνες, καζίνα, κόκες και παραλυσίες λογιώ-λογιώ. Μοιάζει με το πρότυπο του μαγκάκου που καυλώνει τις χαζοβιόλες, το 'κακό παιδί' που τις εξιτάρει όντεν είναι πιτσιρίκες και τους ξυπνά το 'σύνδρομο της νοσοκόμας' άμα μεγαλώσουν και θαρρούν είναι ώριμες και κατασταλαγμένες (...).

Αφήνοντας στην μπάντα τον άγιο Υάκινθο (έτερος μπούλης, χ.ο. ανάλογο του Βαλεντίνου που γιορτάζεται- αναμενόμενα- με εκδηλώσεις το καλοκαίρι στ' Ανώγεια) είναι ο άη Γιώργης που σώζει την τιμή της ελληνορθόδοξης παράδοσης σε επίπεδο ερωτικών προτύπων. Άρχοντας, ομορφόπαιδο, λεβέντης και μάγκας μα άντρας συστάμενος. Στη χάρη του οι παρακάτω στίχοι του Καμπανέλλη από το παλιό τραγουδάκι:

Άγιε μου Γιώργη καβαλάρη, έβγα ψηλά στο κεφαλάρι,
βάλε και την αρματωσιά σου, καβάλα στ' άλογο και βιάσου.
Το δράκο χτύπα να σκοτώσεις, την κοπελιά να 'λευτερώσεις.
Η κοπελιά είναι δική σου κι είναι γλυκιά σαν το ψωμί σου
και δρoσερή σαν το κρασί σου, η κοπελιά είναι δική σου.

ΥΓ: Το κείμενο είναι παλιό, εμού του ιδίου, με μόνη προσθήκη το 'ερωτευμένος'- που όμως δε μετριάζει την αηδία. Αφιερούται εξαιρετικά και σε έναν καλό φίλο που δε γράφει εδά μπλιο, έχει γράψει αλλού εκφράζοντας παρόμοιες θέσεις, και αν ξανάγραφε θα το έγραφε κάπως έτσε.

 

Hear, hear...

 

παντως για ερωτευμενο αντιβαλεντινικο πολυ σε επηρεασε ..... Καπετανιε ο ερωτας και ο λοξυγκας δεν κρυβονται ....  

 

Οι δυο πόλοι: Έρωτας και παλικαριά ! Μικροί θεοί οι ερωτευμένοι αλλά κι ο ποιητής με το λυράρη που εξυμνούν τα πάθη τους.

Kάλλιά'χω εσέ με Θάνατον, παρ' άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον Kόσμον το κορμί μου.
Oι ομορφιές σου έτοιας λογής το φως μου ετριγυρίσαν,
κ' έτοιας λογής οι Eρωτιές εκεί σ' εσγουραφίσαν,
κ' εις όποιον τόπον κι α' σταθώ, τα μάτια όπου γυρίσου',
πράμα άλλο δεν μπορώ να δω παρά τη στόρησή σου.
Kι ας είσαι εις τούτο θαρρετή, πως όντεν αποθαίνω,
χαιρετισμό να μου' πεμπες την ώρα κείνη, γιαίνω.

Ερωτόκριτος (Βιτσέντζος Κορνάρος) 1635-1648

 

Απάντηση: Αχ! Βαλεντίνα...

Εγώ πάλι αγνοώ όλους τους κυρίους που ανέφερες, εκτός από τον Αη Γιιώργη, καλή του ώρα, που είναι συνονόματος ενός αγαπημένου συγγενικού προσώπου μου. Υποψιάζομαι ότι και εκείνοι αγνοούν εμένα.  

 

Τη μόνη Βαλεντίνα που ξέρω είναι αυτή του Guido Crepax, παλιά γνωστή από κόμιξ.


 


 


 


 


Τον άγιο δεν τον ξέρω ούτε μ' αρέσει η γλυκερή, εύκολα καταναλώσιμη, βαζελινάτη γεύση της Lacta.

 
(Jeff Koons - Hanging Heart)

Προτιμώ τους μύθους της ελληνικής μυθολογίας, τον Έρωτα και την Ψυχή, την αδυσώπητη Αφροδίτη, τον τρελλιάρη Βάκχο, τα πάθη από έρωτα των θνητών και των θεών τους. Ευτυχώς, αυτούς δεν τους γιορτάζουμε κιόλας ανταλλάσσοντας μικρά πλαστικά ειδώλια.


llazouli ευχαριστούμε για τα υπέροχα κομμάτια!



​

 

/me loves Valentino.
 

 

Ο Βαλεντινος ειναι αλλη μια αφορμη να κυκλοφορει το χρημα και να ενισχυεται το εισοδημα των συμπαθων ταξεων των ανθοπωλων τε και των ζαχαροπλαστων.

 

Απάντηση: Αχ! Βαλεντίνα...

Σιχαίνομαι τους Βαλεντίνους, τις Βαλεντίνες και τα βαλεντινάκια.
Τέτοιες μέρες κλειδώνομαι σπίτι μου, στον εαυτό μου, στο μυαλό μου.
Βασανίζομαι διαβάζοντας σε φως κεριών, βασανίζω με την απουσία μου.

Δεν φτάνει που ειν ο κοσμος ξένος..τέτοιες μέρες γίνεται και ηλίθιος.


Εύχομαι να σαι ακόμα ερωτευμένος
Δύσκολο πράγμα στις μέρες μας