Βεβαιότητα: συναρπαστική ή..προβλέψιμη και ανιαρή;

Αφορμής δοθείσης μιας συνομιλίας με εκλεκτό μέλος εξαιτίας της γνωστής ρήσης «better the devil you know», συμφωνήσαμε αμφότεροι πως όπως και να χει, το ρίσκο είναι πάντα εκεί.

Ως άνθρωπος που βρίσκω πιο συναρπαστικό το ταξίδι απ τον προορισμό, εκτιμώ πως αυτό ακριβώς το ρίσκο σε μια αλληλεπίδραση, κάνει το ταξίδι ενδιαφέρον.
Αυτή η αβέβαιη έκβαση, η διαδικασία, το ζύμωμα, θεωρώ πως είναι αυτά που προσθέτουν στο ενδιαφέρον και το γοητευτικό μιας αλληλεπίδρασης, σχέσης, επικοινωνίας.
Τα ρίσκα, και όχι οι ανίαρες βεβαιότητες είναι αυτά που κάνουν το όλο ενδιαφέρον.

Αυτό που έλαβα ως απάντηση με προβλημάτισε ωστόσο:
«Αναμφίβολα, από τη δική σας, την υποτακτική μεριά.
Από την από δω μεριά, συναρπαστική και απολαυστική είναι η βεβαιότητα και η σιγουριά που επιβεβαιώνεται κάθε μέρα»

Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις μπρατισμού προς χάριν πρόκλησης τιμωρίας, προσοχής ή όποιας άλλης αντίδρασης, τελικά κατά πόσο είναι ζητούμενα η σιγουριά και η βεβαιότητα σε Κ/υ σχέσεις;

Τι ενδιαφέρον έχει, ένα απόλυτα κατά τα θέλω του Κ, διαμορφωμένο υ;

Πόσο συναρπαστική μπορεί να είναι μια τέτοια σχέση, όταν η κατίσχυση έχει επιφέρει μια απολύτως προβλέψιμη συμπεριφορά;
Μια συμπεριφορά που δεν αποκλίνει στο παραμικρό λόγω εκπαίδευσης μεν, αλλά που δεν αναδύει καινούργια στοιχεία, πρόσφορα προς εκ νέου διαμόρφωση από το Κ μέλος;

Πόσο συναρπαστική εντέλει μπορεί να είναι η καθημερινή «ρουτίνα» μιας κατισχυτικής σχέσης, σε μια πορεία που αξιώνει να διατηρεί το απολαυστικό στοιχείο για τα μέλη που την απαρτίζουν;

 

Αν δεν έχει ενδιαφέρον, δεν υφίσταται σχέση D/s, γιατί δεν είναι ένα «απόλυτα κατά τα θέλω του Κ, διαμορφωμένο υ».
Στα θέλω του Κ συμπεριλαμβάνεται ή είναι αδιάφορη, σε κάποιες περιπτώσεις, η απόλαυση της υποταγής, οπότε πάει το «απόλυτα».
Για τον Κυρίαρχο σχέση D/s χωρίς βεβαιότητα δεν υφίσταται.

 

«Κατισχυτική σχέση» δεν υφίσταται (αν δεχτούμε την κατίσχυση, αυτή είναι στιγμιαίο γεγονός) η κατάσταση είναι Κυριαρχία.
Και η σχέση είναι Κυριαρχία-υποταγή.

 

Θεωρώ εκ των ουκ άνευ ότι δεν αναφέρομαι σε κάτι τέτοιο.
Το κατάσταση, σχέση, αλληλεπίδραση είναι όροι που χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν, χωρίς νομίζω αμφισβήτηση στο ουσιώδες: την ασσυμετρία.

 

Πολύ σωστά, αλλά:

 

BDSM κάνουν αυτοί που δεν μπορούν χωρίς αυτό.

Κοντολογίς, και συμφωνώντας με τον @espimain ότι δε νοείται D/s σχέση χωρίς βεβαιότητα ή, πιο σωστά, βεβαιότητα στα πλαίσια του εφικτού καθώς ο Κ δεν μπορεί να ορίσει το υπόλοιπο σύμπαν, γιατί να είσαι εκεί αν αυτή η σιγουριά/βεβαιότητα δεν είναι αυτό που ζητάς; Κατίσχυση δε σημαίνει Κυριαρχία ντε και σώνει, υπάρχει και η εναλλακτική του "τρεχάτε ποδαράκια μου"

 

Στη δική μου εμπειρία δεν μπορεί να είναι υπό αίρεση/αβεβαιότητα η σχέση και το status της. Η διαδικασία, το ζύμωμα που αναφέρεις είναι δεδομένα σε κάθε ανθρώπινη σχέση θεωρώ. Σε καμία σχέση δεν μπορείς να έχεις βεβαιότητα για την κατάληξη, ούτε για το ποιοι θα είναι οι σχετιζόμενοι σε κάθε φάση ή μετά το τέλος αυτής. Αλλά αυτό δεν μπορεί να διέπει όλη την πορεία της, να είναι δαμόκλειος σπάθη που υπερίπταται όλη την ώρα πάνω από τα κεφάλια...
Το μέγεθος της βεβαιότητας είναι που επιτρέπει το ρίσκο, το πόσα και τι ρίσκα μπορείς να πάρεις εντός της σχέσης, την ποιότητα αυτών.
Και -συνεχίζοντας το συλλογισμό, όχι σε γραμμική πορεία βέβαια - ας μου επιτραπεί να κάνω έναν παραλληλισμό με τη σχέση γονέα-παιδιού με δεδομένες τις πολύ σοβαρές διαφορές που έχει αυτή η σχέση με ένα Κ/υ.
Ο παραλληλισμός μου έγγυται στο εξής: Δεν μπορεί να αναπτυχθεί κανένας άνθρωπος (ούτε το παιδί, ούτε ο γονέας) σε αβέβαιο, κινούμενο έδαφος. Αν το παιδί δεν έχει βεβαιότητα για την αγάπη του γονέα αλλά και για τη θέση του. Και αν ο γονέας ταρακουνιέται κάθε τρεις και λίγο από φόβους ή ενοχές ή ό,τι άλλο.
Δός μοι πᾷ στῶ... κατά τη γνωστή ρήση του εκ Συρακουσών...  
Και αυτό το πάτωμα δεν μπορεί να είναι κυλιόμενος διάδρομος κατά τη γνώμη μου, ούτε κινούμενη άμμος...

Πάντως το θέμα είναι εξαιρετικό και ευχαριστούμε για την ευκαιρία να διαβάζουμε που και που τέτοια όμορφα θέματα που μας τσιγκλάνε λίγο το μυαλό  

 

@Mystique ωραίο νήμα,
Ρίχνοντας μια ματιά σε ότι καλούμε ζωή γενικότερα διαπιστώνει κανείς πολύ εύκολα πως όσο συναρπαστικό μπορεί να είναι το ταξίδι που έχει επιλέξει το κάρμα του καθενός άλλο τόσο άδειασμα μπορεί να είναι ο προορισμός. Και στις βανίλα σχέσεις που δεν αποτελεί σκοπός -συνειδητά τουλάχιστον- μια προβλέψιμη συμπεριφορά για την διατήρηση του ελέγχου του ενός μέλους, και πάλι τίποτα δεν προεξοφλεί το ότι δεν θα φτάσουν να είναι ανεπιθύμητες, βαρετές, ανούσιες, αδύναμες ή ότι...
Γενικότερα οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι στατικές και το αυτό ισχύει και για τις σχέσεις Κ/υ.

Χαμογελάω.  
Αν βρίσκεσαι σε Κ/υ σχέση και δεν έχεις αντιληφθεί το μέγεθος του ρίσκου εγώ θα έλεγα '' better run away''.

Ποιο ρίσκο; Το ρίσκο της διαδρομής μέχρι την κατίσχυση ή το ρίσκο της διαδρομής που έχει επιλέξει να Δ/διανύσετε ο κ μετά από αυτήν;

Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω αν είναι τόσο αναμφίβολα για την μεριά όλων των υ. Το ταξίδι του Κ/υ μέχρι την κατίσχυση, την υποταγή και την συνειδητοποίηση όσο δυνατά και όμορφα στοιχεία και αν ενέχει άλλο τόσο έχει στοιχεία που μπορούν να τσακίσουν το υ από το ζόρι, τις αντιδράσεις, τις δεύτερες και τρίτες σκέψεις και άλλα πολλά. Κατάσταση η οποία σαφώς και δεν αντέχεται εσαεί. Νομίζω πως το υ είναι εκεί περιμένοντας την γαλήνη που πηγάζει μέσα από την πληρότητα της σχέσης έχοντας ανάγκη τόσο την βεβαιότητα όσο και τη σιγουριά για το που ανήκει και το πλαίσιο που διαμορφώνεται. Νομίζω. Εγώ τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι, χωρίς να υποβαθμίζω μέσα μου το όποιο ταξίδι που σίγουρα έχει τη μαγεία του.

Για μένα αναντίρρητα 100%. Αλλά αυτό επ ουδενί δεν στερεί κάτι από το ταξίδι. Δεν αισθάνομαι πως :

όταν φτάσει το Κ/υ σε αυτό, σταματάει το ταξίδι. Αντιθέτως ξεκινάει με οδηγό εκείνον. Τι νόημα έχει η υποταγή αν όταν φτάσω στα θέλω του νιώθω ότι δεν έχει κάτι άλλο ;

Πιστεύω ότι πάντα βρίσκονται στοιχεία εκ νέου για διαμόρφωση σε πολύ μικρότερο βαθμό αλλά η πληρότητα των κ νομίζω ότι δεν έρχεται με το να έχουν κάτι να διαμορφώνουν, όσο και αν τους αρέσει να το κάνουν. Έρχεται με το να φτάσουν το υ εκεί που θέλουν να το φτάσουν. Αν πάψει να είναι συναρπαστικό μάλλον δεν ήταν και πολύ ανάγκη. Το τέλμα και σε αυτές τις σχέσεις είναι πολύ εύκολο και ο ενθουσιασμός των πρώτων εντυπώσεων και η καύλα των συναντήσεων και των session κακός παράγοντας αξιολόγησης της εξέλιξης και της ποιότητας.

Πιστεύω ακράδαντα πως αυτό το γνωρίζει το 3% περίπου που έχει καταφέρει να φτάσει να ζει στον δρόμο του κ. Αν και δεν θα επέλεγα τον όρο "συναρπαστική" αλλά τους όρους "πληρότητα" και "επιτυχημένη"  

 

Θα πω με άλλα λόγια αυτό που είπαν νωρίτερα οι @espimain και @Arioch, ακριβώς αυτό είναι το ενδιαφέρον ενός Κ...να διαμορφώσει ένα υ απόλυτα κατά τα θέλω του.

Σε αυτό το ερώτημα έχω την αίσθηση οτι παρασύρεστε, γιατί τελειότητα ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει όσο μιλάμε για άνθρωπο (υποτακτικό) και οχι για ρομπότ. Οπότε καθημερινά θα υπάρχουν μικρές ατέλειες που θα ξεφεύγουν απο την οδηγία.
Εξαρτάται απο τον Κ πόσο θέλει να το "ψειρίσει".

Αν και προσωπικά δεν τη βρίσκω καθόλου συναρπαστική, παρόλα αυτά αν γίνετε λίγο παρατηριτική, θα δείτε παρα πολλούς ανθρώπους (ισως και οι περισσότεροι) γύρω σας που προτιμούν μια ρουτίνα ή ακολουθούν μια καθημερινή ρουτίνα και μια χαρά ευτυχισμένοι είναι.

Σημείωση: κάπου, κάποτε, είχα διαβάσει ένα βιβλίο (αν δε με απατά η μνήμη μου ο συγγραφέας ήταν βιολογος ή κάτι παρόμοιο) όπου έλεγε οτι ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί βασιζόμενος στο να αναγνωρίζει μοτίβα στη φύση ή να ακολουθεί μοτίβα. Αυτό ίσως να δίνει μια απάντηση στα ερωτήματά σας και απο μια άλλη οπτική.

 

Σημαντικό και ουσιώδες.

 

Ισχύει όντως.
Με το πέρασμα του χρόνου και εκτιμώντας αποστασιοποιημένα πια τις εμπειρίες, εκτιμώ όλο και περισσότερο την διατήρηση χρόνου και ενέργειας, προκειμένου πριν το άδειασμα που αναφέρεις, να μην έχεις χάσει πολύ από αυτά.

Έχω ξαναγράψει πως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι ενεχυροδανειστήρια και πως εχέγγυα δεν υπάρχουν.
Μόνο η εμπειρία και η πείρα της μπορούν ίσως να καταστήσουν μια πορεία κατά το δυνατόν προβλέψιμη, αν και αυτό ακόμα παραμένει εξαιρετικά ρευστό.

 

 

Δεν τους ψέγω γι αυτό αν αυτό είναι που τους κάνει ευτυχισμένους, όσο μακριά και αν είναι αυτό από τα δικά μου ζητούμενα.

Αναγνωρίζω παρ´ολα αυτά πως τα ζητούμενα εκάστου είναι διαφορετικά, και πως η συνιστώσα της συμβατότητας έχει ιδιαίτερη σημασία στους μεταξύ μας συσχετισμούς.