Βεβαιότητα: συναρπαστική ή..προβλέψιμη και ανιαρή;

Και όπως λέει και μία... φίλη μου...

 

Πότε δεν βαριέμαι ένα ρομποτάκι που το έχω ρυθμίσει να μου διευκολύνει τη ζωή.

 

Κατ' αρχάς το προβλέψιμο (αναφορικά με την αντίδραση του υ σκέλους της ανισότητας) δεν είναι απαραίτητα ανιαρό. Αρκεί το σενάριο να είναι κάτι που ικανοποιεί τις απαιτήσεις του Κ μέρους.

Πέραν αυτού από την στιγμή που έχει εδραιωθεί μια σχέση M/s οι εκπλήξεις αποτελούν λόγο αποδέσμευσης.

Το κλειδί είναι στην φαντασία. Το υ είναι απλώς το εργαλείο.

 

Δεν έχω φτάσει ποτέ σε ένα απόλυτα κατά τα θέλω του Κ, διαμορφωμένο υ, αλλά θέλω να συνεισφέρω στο όμορφο νήμα σου και στον προβληματισμό σου με όσα έχω καταλάβει μέχρι τώρα.

Ως βανιλοκόριτσο φρόντισα και γω στα νιάτα μου να φτιάξω πλούσιο ρεπερτόριο από τσαχπινιές, αλανιάρικα τερτίπια και τσαλιμάκια. Τα οποία εξ αρχής από θέσης υ, τα έκανα ρολό και τα έβαλα στον σουμποπάτο μου. Με πόνο ψυχής επικοινώνησα την νιουμποαγωνία μου "Μα δεν θα είμαι βαρετή έτσι ?"

Την ίδια στιγμή που έβγαλα την απορία μου, συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά που θεωρούσα "ελκτικά προσόντα" δεν ήταν τίποτα περισσότερο από βαριές μάσκες που έκρυβαν την ανασφάλεια μου για την πάρτη μου ότι στην απλότητα μου φοβάμαι ότι είμαι κάτι βαρετό.
"Ναι σε θέλω βαρετή" και αυτομάτως ένιωσα μια περίεργη εσωτερική ξεκούραση.

Το να είσαι απλά εκεί απόλυτα επικεντρωμένη σε πλήρη ετοιμότητα και διαθεσιμότητα για χρήση, είναι από τις πιο ζόρικες και συναρπαστικότερες αισθήσεις. Είναι σαν να επιστρέφεις σε μια ξεχασμένη σου φυσικότητα. Το βαρετό είναι μια δύσκολη απογύμνωση.

Η βεβαιότητα σαν έννοια δεν υπάρχει, τη βγάζουμε από την εξίσωση, απλά μας μπερδεύει και μας ανησυχεί χωρίς λόγο. Η ζωή από μόνη της μας το έχει αποδείξει αυτό με όλους τους τρόπους, ευχάριστους και δυσάρεστους. Η βεβαιότητα είναι άγιος βασίλης.

Η ρουτίνα όμως υπάρχει και έχω ζήσει την εκδοχή της ρουτίνας που νιώθεις τον εσωτερικό πανικό του βάλτου που σε καταβροχθίζει, όπως και την εκδοχή της ζεστασιάς και γαλήνης στην ασφάλεια της "φυλακής" του ανήκειν. Δεν έχει να κάνει με την βεβαιότητα η φθορά. Οι αιτίες που έχω συναντήσει τόσο σε μένα όσο και σε άλλους ανθρώπους είναι η συσσωρευμένη ασυμβατότητα, η ανευθυνότητα του βολέματος και η ανωριμότητα της άρνησης.

Τα ανθρώπινα στοιχεία μας όσο βαθαίνουμε σε αυτά είναι όλο και πιο απάτητα βάθη ανεξερεύνητου ωκεανού. Δεν ξέρω αν φτάνουμε ποτέ σε επίπεδο ολοκληρωτικής και απόλυτης γνώσης τόσο του εαυτού μας όσο και του Άλλου και δεν ξέρω κανέναν να έχει φτάσει εκεί. Ξέρω όμως ότι για μένα, όσο ελευθερώνομαι και απογυμνώνομαι από τα επιφανειακά βάρη τόσο πιο ουσιαστικότερο και ενδιαφέρον γίνεται το βίωμα.

Το αληθινότερον παράγει το συναρπαστικότερον. Τα όμορφα χαμόγελα είναι μόλις το εξώφυλλο.

Νομίζω η κατίσχυση είναι το πρώτο βήμα, το βλέπω σαν το σβέρκωμα που θα σε πάει στη θέση σου. Όπως τα γατάκια που τα βάζεις μέσα στο κουτί.. το τι συμβαίνει μέσα σε αυτό το κουτί είναι το .."ζουμί".

Υποθέτω και με βάση αυτά που έχω δει και καταλάβει μέχρι στιγμής, σε μια εγκατεστημένη θέση, μετά την εκπαίδευση, ως ελεγχόμενη ιδιοκτησία σε μια ισορροπημένη ρουτίνα προσφοράς υπηρεσιών και χρήσης, το "καινούριο" χάνει την αίγλη του καθώς ήδη ρέεις στην "μαγεία" της πληρότητας.

 

Κατά τη δική μου εντελώς ταπεινή άποψη, η βεβαιότητα και το ρίσκο είναι δύο έννοιες όχι αντίθετες αλλά που συμπληρώνουν και βοηθούν η μία την άλλη και αυτό σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής ερωτικές ή μη. Ανάμεσα στα δύο άκρα του "Δεν έχω να χάσω τίποτα¨ και του " θα τα χάσω όλα" κινούνται οι κοινοί θνητοί - οι μεσοαστοί όπως τους λέμε μερικές φορές με μία δόση απαξίας- που ανάλογα με τις σταθερές - βεβαιότητες που έχουν, λαμβάνουν και τα ρίσκα τους. Αν σε εμπιστεύομαι (βεβαιότητα) θα ρισκάρω για εσένα (αβέβαιο), αν έχω ένα μαξιλάρι ασφαλείας ένα καταφύγιο θα πάρω τα ρίσκα μου.
Γι' αυτό και υποθέτω ότι αυτοί που ταξιδεύουν πραγματικά είναι αυτοί που έχουν βαθιά μέσα τους την έννοια της ρίζας. Οι λοιποί μάλλον απλά περιφέρονται.

 

@rea.. υπέροχη κατάθεση..
Μια από τις πιο βαθιές και ειλικρινείς που έχω διαβάσει εδώ τον τελευταίο πολύ καιρό, με άγγιξε ιδιαίτερα..

Το βαρετό είναι όντως μια δύσκολη απογύμνωση.
Γιατί ενέχει τον φόβο της φθοράς και μοιραία της εγκατάλειψης. Ανθρώπων, στόχων, ιδεών.

Ενέχει επίσης κοινωνικά στερεότυπα που διαμόρφωσαν στρεβλές αντιλήψεις και πεποιθήσεις πως «κάποιο λάκο έχει η φάβα».

Θέλει επίπονη αλλαγή νοοτροπίας για να μη σε τρομάζει αυτό που έμαθες μια ζωή, σαν ισοδύναμο της φθοράς.

Οξύμωρο το να νιώθεις σε φυλακή και ταυτόχρονα αυτή η φυλακή να αποτελεί την αφετηρία, την ασφάλεια και τη ζεστασιά.
Ένα από τα πολλά υπέροχα οξύμωρα του ανήκειν..

Εξαιρετικά εύστοχη παρομοίωση. Well said.

Η πληρότητα θαρρώ πως είναι το κλειδί.
Αυτό ακριβώς το εσωτερικό γέμισμα και η γαλήνη που διώχνει όλες τις σκιές.
Και η θέση εγκαθίσταται χωρίς ζόρισμα, χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις, χωρίς αμφιταλαντεύσεις.
Ισορροπία..

Ούτε εγώ.
Το μόνο που ξέρω, είναι πως το ταξίδι προς τα κει είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον.
Ίσως γιατί ακριβώς, δεν τελειώνει ποτέ.

 

Εξαίρετο.
Θαρρώ και βαθιά αληθές.

 

Σε αυτή τη φάση της ζωής μου "drown me in certainties", έχω χορτάσει στη ζωή μου από ρίσκα και αβεβαιότητες. Επιθυμώ μια απολαυστική ρουτίνα αλλιώς ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

 

Who says certainties aren’t a necessity? 

 

"Χωρίς ρίσκα δε ζεις κόρη μου".. Η ατάκα του πατέρα μου κάθε φορά που με κερδίζει στο τάβλι.  

 

Στον παραπάνω συλλογισμό, βάζεις σταθερές που δεν είναι απαραίτητα υπαρκτές. Για παράδειγμα, θεωρείς πως μετά την κατίσχυση δεν υπάρχει περιθώριο για εκ νέου διαμόρφωση του υ. Πιστεύω πως πάντα υπάρχει χώρος και χρόνος για νέα μονοπάτια. Σε ένα βάθος χρόνου στα θέλω του Κ προστίθενται και άλλα, οι απαιτήσεις του αυξάνονται και το "τρεχάτε ποδαράκια μου" συνεχίζεται.

Δεν συμφωνώ πως η κατίσχυση, φέρνει απαραίτητα το τέλος του μέχρι τότε συναρπαστικού ταξιδιού . Αντίθετα μπορεί να ανοίξει μέσα από την έτσι και αλλιώς "καθημερινή ρουτίνα", νέους προς εξερεύνηση δρόμους.

 

Σίγουρα δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχουν άνθρωποι που θά ήθελαν σταθερότητα, ρουτίνα και ηρεμία σε μια σχέση.
Υπάρχουν όμως και άτομα που αρέσκονται σε μια ποίο adventures σχέση με εκπλήξεις και διάφορα όπου σπάει η μονοτονία.
Φτάνει τα δύο άτομα να είναι στο ίδιο μήκος κύματος.