Βούληση Κατίσχυσης και σαδομαζοχιστική σεξουαλικότητα.

[Αναπαραγωγή ευρήματος αρχαιολογικής έρευνας]


Λατρεμένο μου πουτανάκι, καλή μου Πίπα, αυτές οι σημειώσεις προορίζονταν για σένα και ανακαλύφθηκαν στο κελάρι βατευτή της προ-προγιαγιάς σου, την Πίπας της 1ης, κόρης της μεγαλοψωλαρπάχτρας Νανάς, που υμνήθηκε από τον ένδοξο Ariosto. Εγώ πρόσθεσα μόνο κάτι αναφορές σε κείνον τον κοκάκια απ’ την Αυστρία, που απομούρλαινε τους λωλούς.
Η Θεία σου, Φλόκια Καταβόθρα….



Η θεωρητική οπτική μου, είναι αναντίρρητα ενοφθαλμισμένη στην έννοια της επιθετικότητας, στην ενόρμηση αυτοσυντήρησης, στη βούληση για Κατίσχυση κτλ. Υπάρχει ωστόσο μια διάσταση η οποία λανθάνει και αφορά τον αδιευκρίνιστο, ακόμα, ρόλο του ασυνείδητου στην αρχική απόφαση με την οποία κάθε άνθρωπος προικίζει εαυτόν με μια Ταυτότητα, θεμελιωμένη στη διάκριση Φίλων και Εχθρών.
Στο ασυνείδητο, που καλείται να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο στη λήψη της αρχικής, 'καταστατικής' απόφασης κάθε ατομικού υποκειμένου, εμφωλεύει ακόμα μία θεμελιώδης ενόρμηση, ο Έρως, με την διευρυμένη λιμπιντική έννοια του όρου, δηλαδή ως καταγωγικά διάχυτη, διάσπαρτη και ανέστια αρχή της ηδονής - που δεν έχει, στη δική μου προσέγγιση, σχέση ούτε με την επικούρεια 'αταραξία' ούτε με τον ωφελιμισμό.
Πράγματι, στον βαθμό που τα βασικά ζωικά ένστικτα, ως κληρονομικές σταθερές, δεν εξηγούν κατά κανένα τρόπο τις ανθρώπινες συμπεριφορές, είναι τελείως απαραίτητο να διακρίνουμε απολύτως τη λίμπιντο από την ενόρμηση αναπαραγωγής του είδους.
Η οποία, διαδραματίζει μηδενικό κοινωνιογενετικό και ψυχογενετικό ρόλο σε οποιαδήποτε εξελιγμένη βαθμίδα πολιτισμού, μολονότι ιδεολογικά επιφορτίζεται με συγκεκριμένα ηθικά καθήκοντα, με ευκρινέστατες κανονιστικές αξιώσεις δεσμευτικότητας, από τον χριστιανικό, ιδιαίτερα, λόγο.
Η αυτοσυντήρηση και συναφώς η πάλη όλων για την Ισχύ, ενδιαφέρει από τη στιγμή που έχει επαρκώς μορφοποιηθεί, ώστε να συναιρείται με την έννοια του Eχθρού και επομένως τον μετασχηματισμό της φύσης και τη διανθρώπινη επικοινωνία. Αλλά σε αυτή τη βαθμίδα μιλάμε ήδη για την ιστορική ανθρώπινη ύπαρξη ως σύνολο βιοψυχικών δραστηριοτήτων.
Οπότε, σε ψυχολογικό επίπεδο, πέρα από τη βούληση και τη νόηση, αναφερόμαστε και στο ασυνείδητο, που επίσης εμφανίζεται αρθρωμένο: Περιλαμβάνει την ενόρμηση αυτοσυντήρησης στη φάση ακριβώς που είναι έτοιμη με τη λήψη της αρχικής υπαρξιακής απόφασης για την πρόσκτηση μιας ταυτότητας, να παράγει απωθήσεις και εκλογικεύσεις. Καθώς επίσης και τη λιμπιντική ενόρμηση, που είναι με τη σειρά της έτοιμη να μετοχετευθεί στην επιθυμία και αντιμετωπίζει, εξαιτίας του ‘απειθάρχητου’ χαρακτήρα της , το πρόβλημα της καταστολής, αντιμέτωπη με την αστυνομία της αυτοσυντήρησης. Η αναζήτηση της σεξουαλικής ηδονής, όχημα της λίμπιντο, ενδιαιτάται κυρίως στο ασυνείδητο.
Η σχετική ‘υποτέλεια’ της λεγόμενης ‘αρχής της ηδονής’ δεν πρέπει να μας παραξενεύει, καθόσον η ενόρμηση αυτοσυντήρησης είναι εκείνη που συνδέεται με την αρχή της πραγματικότητας – και αν αυτή δεν κυριαρχήσει, η επιβίωση τίθεται εν κινδύνω. Από μιαν ορισμένη άποψη, συνεπώς, η λίμπιντο είναι πάντα υποταγμένη στις εκτατικές αξιώσεις ισχύος της επιθετικότητας, και αποτελεί μιαν όψη τους.
H ηδονή αποσκοπεί , όπως και η βούληση Κατίσχυσης,στην κατανάλωση του αντικειμένου της, τον μετασχηματισμό του και την αναγνώριση της επικυριαρχίας ενός Εγώ. Αλλά η καθαρή οργασμική αποθέωση, ως στιγμιαία βιοψυχική ταλάντωση, υπερβαίνει συχνά το όποιο περιστασιακό της αντικείμενο και δρα ως αυτοσκοπός – στρεφόμενη προς τα μέσα ή διατηρώντας την πολυσχιδή και ‘άτακτη’ μορφή της. Από την άποψη αυτή βρίσκεται σε διαρκή προστριβή με την αρχή της πραγματικότητας και συχνά αντιπαρατίθεται ευθέως στην αυτοσυντήρηση, ιδιαίτερα όσο η τελευταία μεταρσιώνεται σε ολοένα πιο σύνθετο Υπερεγώ.
Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο είναι ότι κατά τη στιγμή της υπαρξιακής απόφασης έχει πλήρως αποσπαστεί από τις αναπαραγωγικές επιταγές, οι οποίες σε εκείνο το στάδιο δεν επωμίζονται τον παραμικρό ρόλο και παραμένουν αδιάφορες, έως ότου ανακαλυφθούν εκ νέου, αργότερα, στο εσωτερικό πλέον μιας κοσμοεικόνας (συνηθέστατα θρησκευτικής καταγωγής), που τις αναβαθμίζει για να υπηρετήσει αποτελεσματικότερα την αρχή της πραγματικότητας, όπως κατανοείται με βάση της προδιαγραφές της.
Παράδειγμα, , η χριστιανική ηθική, που θα επιχειρήσει να περιστείλει τη λίμπιντο στο κτηνώδες αναπαραγωγικό επίπεδο, για να διατηρήσει την κοσμοθεωρητική συνοχή της και να εξυπηρετήσει αρτιότερα τις αξιώσεις ισχύος της.
Με την επιχείρηση αυτή ο άνθρωπος θα τεμαχισθεί: από τη μια ο φορέας των έλλογων αξιών που μέσα από τους κατασταλτικούς θεσμούς της οικογένειας , της εκπαίδευσης κτλ. θα διατηρήσει συρρικνωμένη στο επίπεδο της αναπαραγωγής κάποια ψήγματα λιμπιντικού σκιρτήματος· από την άλλη ο καλλιτέχνης της ηδονής, που θα θεωρηθεί από τον χριστιανισμό «κτήνος» ή αήθης ή «ανώμαλος», ακριβώς επειδή έχει περίτεχνα αποκαθάρει τη σεξουαλικότητα από τις ζωώδεις αναπαραγωγικές διαδικασίες και την έχει εμπλουτίσει με περιπλοκότητες και «διαστροφές», αναγνωρίζοντας την πολυδύναμη φύση της. Όπως και να έχει το πράγμα, στην απόφαση εμφιλοχωρεί, διά του συνειδητού ή του ασυνείδητου, και η αρχή της ηδονής, διεκδικώντας πότε επιτυχώς και πότε ανεπιτυχώς αυτονομία έναντι της αυτοσυντήρησης.
Είναι χρήσιμη στο σημείο αυτό, μια διευκρίνηση. Επειδή δεν εγκολπώνομαι το σχήμα της γενετικής ψυχολογίας του Freud, δεν επιχειρώ ούτε καν τον τυπικό διαχωρισμό της αρχής της πραγματικότητας από την ενόρμηση αυτοσυντήρησης. Στο πλαίσιο της δικής μου θεώρησης, που ισχύει για ατομικά ή συλλογικά υποκείμενα, όντας ανθρωπολογική και ούτε κατ’ ελάχιστον ψυχαναλυτική με την τεχνική έννοια, η διάκριση δεν είναι διόλου απαραίτητη, αφού η απόφαση, συγκροτώντας την κοσμοεικόνα, εισάγει αυτόματα την αρχή της πραγματικότητας* και την εγκαθιστά στη θέση κέρβερου της ταυτότητας και των αξιώσεων ισχύος που αυτή προβάλλει.
Είναι προφανές ότι η επιδίωξη της ηδονής είναι ευρύτερη της σεξουαλικότητας. Είναι επίσης φανερό όμως ότι η τελευταία αποτελεί το επίκεντρο και την κορύφωσή της. Η σεξουαλικότητα είναι εξ υπαρχής στοιχείο της κοσμοεικόνας, συγκροτείται δηλαδή ταυτόχρονα με την ταυτότητα. Φρονώ, ωστόσο ότι και το σύνολο των λεγόμενων πνευματικών ηδονών, επειδή αυτές δεν αποτελούν παρά άμεση έκφραση των αποβλέψεων κατίσχυσης, ανήκει στη δικαιοδοσία της αυτοσυντήρησης. Είναι δηλαδή εργαλεία της ισχύος, όπλα για επίθεση και χειραγώγηση του Eχθρού. Υπό την έννοια αυτή ό,τι το ειδικώς πνευματικό τις διακρίνει, όπως η αισθητική απόλαυση ή οι τέχνες εν γένει, και συνάμα οποιαδήποτε μορφή διασκέδασης ή υψηλόφρονος απόλαυσης, ακόμα και η υψηλή μαγειρική ή η γευσιγνωσία, είναι προϊόντα πολιτισμικής εκλέπτυνσης, η οποία σχετίζεται άμεσα με τις αναγκαίες για την οργάνωση των κοσμοεικόνων εκλογικεύσεις. Κάθε εκλογίκευση είναι ταυτόχρονα οχυρωματικό έργο της αυτοσυντήρησης και επιθετικό όπλο της αξίωσης ισχύος.
Η σεξουαλικότητα, όμως, μπορεί πολύτροπα να αντιταχθεί στην αρχή της πραγματικότητας και συνεπώς στην αυτοσυντήρηση, τουλάχιστον σε ατομικό επίπεδο. Στο συλλογικό συνήθως συνθλίβεται από τις πάσης φύσεως ηθικοκανονιστικές επιταγές και τους θεσμούς, όπως ο χριστιανικός γάμος, που την εξοβελίζουν στο ζωικό αναπαραγωγικό σύστημα ή την εμβαπτίζουν στα νάματα των υψηλών συναισθημάτων, για να την εξοντώσουν. Μπορούμε μάλιστα να ισχυρισθούμε ότι είναι η μοναδική πτυχή της σύνολης ύπαρξης που κατορθώνει, κάποτε, με τη μορφή ερωτικού ή σεξουαλικού παροξυσμού, να ορθωθεί ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή ορθοφροσύνης, επιβεβλημένης από μια κυρίαρχη κοσμοεικόνα, οδηγώντας το άτομο στο χείλος της αυτοκαταστροφής ή ωθώντας το να καταστρέψει άλλα ανθρώπινα όντα, για λόγους ενδεχομένως ανεξάρτητους από συγκεκριμένες αξιώσεις ισχύος. Αυτό είναι έκδηλο τόσο στην περίπτωση ερωτικών εγκλημάτων, που δεν σχετίζονται με θέματα τιμής ή ζήλιας, ήτοι κοινωνικές αξιώσεις ισχύος, όπως η αποκοπή του μορίου μετά των όρχεων και η οργασμικά παροξυστική θανάτωση του εραστή στην Αυτοκρατορία των Aισθήσεων του Nagisha Oshima, όσο και σε εκείνη, τη φαινομενικά αποστασιοποιημένη από την τελετουργία της συνουσίας, του σαδομαζοχιστικού edgeplay.**
Ακόμα και στο πεδίο της σεξουαλικότητας μόνο το έκτακτο και το ακραίο μπορούν να φωτίσουν την ουσία των πραγμάτων, η οποία στις περιόδους ομαλότητας συγκαλύπτεται πλήρως από την εμπεδωμένη κυριαρχία μιας κοσμοεικόνας –ή περισσότερων– και τις αναπαραστάσεις που συγκροτεί ως διόπτρες αυτοκατανόησης των ανθρώπων η βιοεξουσία. Δηλαδή η εσωτερικευμένη από εμάς αξίωση ισχύος που ο Eχθρός μάς επιβάλλει αμέσως ή εμμέσως.
Ο Freud, μοιάζει ορισμένες φορές να έχει πλήρη επίγνωση του γεγονότος, όταν στην απαρίθμηση σειράς «διαστροφών» αναφέρεται στον σαδισμό και στον μαζοχισμό, συγκαταλέγοντας αυτές τις μορφές σεξουαλικής πλήρωσης στις θεμελιωδέστερες. Γράφει: «Όσον αφορά την ενεργητική αλγολαγνεία, τον σαδισμό, είναι εύκολο να βρούμε τις ρίζες του στη φυσιολογική ζωή. Η σεξουαλικότητα των περισσότερων ανδρών περιέχει ένα στοιχείο επιθετικότητας – μια επιθυμία να καθυποτάξουν... Έτσι ο σαδισμός θα αντιστοιχούσε σε ένα επιθετικό συστατικό του σεξουαλικού ενστίκτου, το οποίο έχει ανεξαρτητοποιηθεί και υπεραναπτυχθεί και, μέσω του εκτοπισμού, έχει σφετερισθεί την κυρίαρχη θέση». (Αυτή η θέση αλλάζει κατ’ επανάληψη, στις μελέτες του αυστριακού θεωρητικού).
[Παρένθεση Φ.Κ.
Η μελέτη του σαδομαζοχισμού και ιδιαίτερα σε επίπεδο κοινωνικό, δηλαδή ως επικοινωνιακή και (ενίοτε) σεξουαλική συμπεριφορά ατόμων συγκροτημένων σε (πολυπληθέστατες και πολυσχιδέστατες στις ημέρες μας, με αυστηρότατες διακρίσεις «φετιχιστικών» προτιμήσεων) ομάδες, δίκτυα, λέσχες, clubs κ.ο.κ., παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον για τη μελέτη του φαινομένου της κυριαρχίας εν γένει. Τόσο από την πλευρά του «αφέντη», για να χρησιμοποιήσουμε εγελιανή ορολογία, όσο και από εκείνη του «δούλου». Βέβαια ο όρος σαδομαζοχισμός θα αποδειχθεί επί του προκειμένου ανεπαρκής, μια και σαφώς διακρίνονται οι επιζητούντες την πρόκληση σωματικού πόνου από όσους αναζητούν μια διανοητική άρθρωση της κυριαρχίας. Πρόκειται για τη διάκριση ανάμεσα στον S/M (sadism/masochism), που εστιάζεται στον βασανισμό και στον πόνο, συχνά με αλλοιώσεις της δερματικής συνέχειας, στα στερητικά της ελευθερίας κίνησης δεσίματα, τη φίμωση, τον εγκλωβισμό, το βιασμό κ.ο.κ.) και στην D/s (Dominance/submission, η οποία είναι κυριότατα ψυχολογική και εδράζεται στην ταπείνωση και στον εξευτελισμό ή σε περισσότερο σύνθετα παιχνίδια κυριαρχίας, χωρίς, συνήθως, σωματικό πόνο ή τουλάχιστον βλάβη). Στις ομάδες bdsm, εμπορική σύνθεση των δύο κύριων ρευμάτων με την προβολή ενός lifestyle του συρμού είναι εμφανέστατη η σύμφυση ηδονής και καταστροφικής επιθετικότητας ή βούλησης για δύναμη, κατά τρόπον που αφενός εντατικοποιεί την ηδονή και αφετέρου την υποτάσσει στον πόνο, πνευματικό ή σωματικό, που επιβάλλει συναινετικά ο κυρίαρχος. Ο όρος «συναινετικά» δεν είναι τυχαίος. Πράγματι οι ομάδες αυτές λειτουργούν με απολύτως προσδιορισμένα, συχνά με τη μορφή συμβολαίων, όρια: στήνοντας μια «σκηνή», συνήθως με αμιγώς θεατρικούς όρους. Στην ουσία επιτελούν ρόλους σε μια παράσταση, αποκαθιστώντας μια ιδέα της ηδονής που τη διαφορίζει πλήρως από την ‘ιερότητα της λαγνουργίας’ διά της σωματικής ένωσης ή την έκφραση φορτίων εγκαυλότητας, επενδυμένων με συναισθηματικές δοσοληψίες.
Ο σαδομαζοχισμός διαμορφώνει ίσως τη σεξουαλική ορμή πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε αναπαραγωγική σκοπιμότητα – τούτη η τελευταία δεν έχει σχέση ομοουσίου με την αρχή της ηδονής, από την οποία υπερπροσδιορίζεται απολύτως ως υπολειμματική ενστικτική δομή].
Είναι λοιπόν σαφές ότι ο όρος ηδονή, όπως χρησιμοποιείται εδώ, δεν έχει άμεση συνάφεια με τις χρήσεις του στο πλαίσιο της κυρίαρχης φιλοσοφικής παράδοσης σε όλες τις διακλαδώσεις της, από τη στωική και την επικούρεια ως την ωφελιμιστική ή εκείνη της αναλυτικής φιλοσοφίας. Το νόημα που του αποδίδεται μπορεί να ανευρεθεί μόνο στην παράδοση του λεγόμενου μηδενιστικού ηδονισμού, στην οποία θα μπορούσε να περιληφθεί οριακά και ο Nietzsche – αν μη τι άλλο βιογραφικά. Το αυτό ισχύει για την αρχή της ηδονής, που δυνάμει περιορίζεται στη σεξουαλικότητα, τη μοναδική πτυχή της ανθρώπινης βιοψυχικής ενότητας που δύναται αυτοτελώς, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να αντισταθεί στην αυτοσυντήρηση. Η προσπάθεια του Freud να ορίσει την αρχή της ηδονής ως οικονομική αρχή, με την έννοια της ενδιάθετης τάσης προς αποφυγή του δυσάρεστου και επιδίωξη του ευχάριστου, δεν τελεσφορεί και στην ουσία κινείται στην τροχιά ενός βιολογικού ωφελιμισμού: Tο δυσάρεστο είναι απειλή, άρα Eχθρός.
Αν η ηδονή ήταν η ικανοποίηση αναγκών ή γενικών επιθυμιών ώστε να πάψουν να ανασκαλεύουν και να παρενοχλούν ή να παρεμποδίζουν την ύπαρξη, τότε δεν θα είχε τίποτα το ιδιαίτερο να τη διαφορίζει από την αυτοσυντήρηση. Μόνο αν η «ψυχανάλυση τοποθετεί την ηδονή στο εσωτερικό ενός διαφορετικού πεδίου αναφοράς, όπου φαίνεται να συνδέεται με διαδικασίες (εμπειρίες ικανοποίησης) και φαινόμενα (όνειρο) που παρουσιάζουν έναν χαρακτήρα εμφανώς εξωπραγματικό», καθίσταται εφικτό να συζητηθεί η πραγματική διαφοροποίησή της από την παν-περιεκτική αυτοσυντήρηση και να αποφευχθεί ο μονισμός [του Jung].
Συνεπώς, αν έχει νόημα να διατηρηθεί η φροϊδική έμμονη ιδέα του ψυχικού δυϊσμού, αυτός ανθρωπολογικά θα εκφρασθεί ως επιμέρους αντίθεση της αυτοσυντήρησης στη σεξουαλικότητα. Tούτη η τελευταία, πάλι, θα ορισθεί ως ακατάσχετη και πανταχού παρούσα εγερτήρια βιοψυχική δύναμη, επικεντρωμένη στην αναζήτηση της οργασμικής έκστασης, μέσα από διαδρομές που ως μακρινή μόνο ανάμνηση εμπεριέχουν την γενετήσια ένωση, χωρίς φυσικά να την αποκλείουν, εφόσον παρουσιασθεί συνοδευμένη από τα καρυκεύματα με τα οποία την προικίζει η αυτοαναφορικότητά της (η ενδοσκοπική αναζήτηση ολοένα και περισσότερο περίτεχνων μορφών ηδονικής πλήρωσης) και τα δάνεια που συνάπτει από την αυτοσυντήρηση (ρομαντικός έρωτας, φλερτ ως αναπαραγωγή των κυνηγετικών συνηθειών, συναισθηματική αυταπάρνηση, απόλυτο δόσιμο, «καψούρα» ως επιδειξιμανής και ναρκισσιστική αυτοτιμωρία του χαμένου και άλλα κοινωνικά σκευάσματα). Η σεξουαλικότητα ενεργοποιεί αυτοτελώς, ενίοτε, τον επενδυτικό μηχανισμό της λίμπιντο και προσπορίζεται μια ορισμένη ποικιλομορφία διά των απρόσμενων διαδρομών της.





*Ως προς την αρχή της πραγματικότητας: «Η εγκαθίδρυσή της απαιτεί έναν αριθμό προσαρμοστικών μεταβολών που ο ψυχισμός οφείλει να υποστεί: ανάπτυξη των συνειδητών λειτουργιών, προσοχή, κρίση, μνήμη, υποκατάσταση της κινητικής εκφόρτισης από πράξεις που αποβλέπουν στον κατάλληλο μετασχηματισμό της πραγματικότητας και, τέλος, γέννηση της σκέψης που ορίζεται ως “δραστηριότητα δοκιμασίας” (της πραγματικότητας) και προς την οποία μετατοπίζονται εκλεκτικά μικρές μόνο ποσότητες ενέργειας επένδυσης... Από τη μια πλευρά η αρχή της πραγματικότητας διασφαλίζει τον προσπορισμό ικανοποίησης μέσα στην πραγματικότητα, ενώ από την άλλη η αρχή της ηδονής συνεχίζει να “άρχει” σε ένα ολόκληρο πεδίο ψυχικών δραστηριοτήτων, στον τομέα δηλαδή που έχει παραχωρηθεί στη φαντασίωση και ο οποίος λειτουργεί με τους νόμους της πρωτογενούς διαδικασίας, το ασυνείδητο». Laplanche - Pontalis, Λεξιλόγιο..., σ. 94.
«Η απαίτηση ή η ορμή για ικανοποίηση, πέρα από τα όρια που χαράσσουν οι κοινωνικοί κανόνες, και κάποτε μάλιστα πέρα από τα όρια που τίθενται στον άνθρωπο ως πεπερασμένο ον, ελλοχεύει συνεχώς πίσω από την εξωτερικά λίγο πολύ εύτακτη συμπεριφορά, από αυτήν την ορμή ζουν κρυφά όνειρα, από αυτήν εκτρέφονται απωθήσεις και νευρώσεις». Π.Κονδύλης, Η Hδονή, η Iσχύς, η Oυτοπία..., σ. 13.
Η ερμηνεία μου, ως Φλόκιας Καταβόθρας, είναι διαμετρικά αντίθετη εκείνης του Baudrillard, που «επιδιώκει μια επιστροφή στο αρχαϊκό εν όψει της διαφωτισμένης συνείδησης με μεγάλη επιμονή... Επιδιώκοντάς την, φερ’ ειπείν, έως τα μύχια της ψυχανάλυσης προκειμένου να ανακαλύψει έναν συμβολικό Freud, που θα αντιπαραθέσει στον ερμηνευτικό μηχανισμό του φροϊδισμού. Ο Baudrillard γιορτάζει την ενόρμηση του θανάτου ως μια ριζοσπαστική έννοια, η οποία αποχωρίζεται από τη δυτική σκέψη, κατά την οποία η “κυριαρχία της φύσης και η εξιδανίκευση της επιθετικότητας στην παραγωγή και στη συσσώρευση αυτοχαρακτηρίζονται ως εποικοδομητικός Έρως”. Το πρόβλημα με τη νοερή σύλληψη της ενόρμησης του θανάτου από τον Freud είναι ότι τίθεται βιολογικά και σωματικά». J. Pefanis, Heterology and the Postmodern: Bataille, Baudrillard and Lyotard, Durham 1991, σ. 112.


** Πρόκειται για ακρότατες μορφές σεξουαλικής εμπλοκής σε «παίγνια» που παρουσιάζουν υψηλό βαθμό διακινδύνευσης της σωματικής ακεραιότητας ή και της ίδιας της ζωής. Ο Sade περιγράφει αρκετά ανάλογα, συχνά όμως, αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στο σκηνοθετημένο, ήτοι συναινετικό σκηνικό παιχνίδι (που κάνει θραύση ως μόδα σήμερα), στις περιγραφές του θεωρεί ότι τελικός σκοπός της σαδιστικής απόλαυσης είναι τωόντι η θανάτωση του αντικειμένου της. Άλλωστε η θανάτωση δεν είναι κάτι το αντιτιθέμενο στους φυσικούς νόμους, εφ’ όσον δεν πρόκειται παρά για έναν εσωτερικό μετασχηματισμό της ύλης. Μόνο η περίπτωση του Γερμανού ανθρωποφάγου, έχει άμεση σχέση με τη σαδιστική ελεγεία του πραγματικού φόνου, περιλαμβάνοντας σεξ και βρώση ανθρώπινου σώματος ως εάν ήταν κοτόπουλο. Το edgeplay των οργανωμένων σαδομαζοχιστών, πέραν των νομικώς αμφιλεγόμενων συμβολαίων, περιλαμβάνει και συνθηματικές λέξεις, με τις οποίες ο βασανιζόμενος γνωστοποιεί πως έφθασε στα όρια της φυσικής αντοχής του και τότε ο βασανιστής πάντα σταματάει. Αν δεν το κάνει, αντιμετωπίζει τη μήνι της S/M κοινότητας. Με δεδομένες λοιπόν τις συνήθειες των σαδομαζοχιστών, η μήνις αυτή κρύβει κινδύνους.




.


Πηγή: Το κείμενο βρέθηκε στο μπαούλο μητρομανούς θείας κάποιου φίλου μου με κελάρι, ο οποίος προσπάθησε να το κρατήσει κρυφό, επειδή η συγγενής του διατηρούσε, όσο βρισκόταν εν ζωή, χαμαιτυπείο με την επωνυμία Studio Riris στην οδό Ηρώδου του Αττικού 666.
Το δημοσιεύω, επειδή αισθάνομαι ότι τα μέλη του συζητητηρίου διψούν για περίπλοκες θεωρητικές αναλύσεις.
Φλόκια

 

Έχω την αίσθηση ότι τα περισσότερα από αυτά που παραθέσατε έχουν σχολιαστεί σε άλλα νήματα...
Μήπως θα μπορουσατε να γίνετε πιο συγκεκριμένος;

 

Από τις μπόρες της ζωής αποκόμισα μόνο μερικά αισθήματα, αλλά ούτε μια ιδέα. Πάει καιρός που δεν ζώ με το κεφάλι αλλά με την καρδιά. Ζυγιάζω, ταξινομώ τα πάθη και τις πράξεις μου, με κάμποση περιέργεια, αλλά κυρίως, παίρνω έντονα μέρος.

D.

 

Απάντηση: Βούληση Κατίσχυσης και σαδομαζοχιστική σεξουαλικότητα.

Στο βαθμό που εννόησα ορθά το κείμενο σου, δεδομένου του πυκνού λόγου σου και της δικής μου δυστοκίας, πιστεύω ότι αυτό που έγραψες άπτεται στον πυρήνα του Ανθρώπου. Αν και υπολείπομαι σημαντικά σε γνώσεις ανθρωπολογίας, φιλοσοφίας, ψυχανάλυσης κλπ, έχω μια βαθιά αίσθηση, ότι ίσως αγγίζεις μια αλήθεια αναφορικά με τη σχέση της αυτοσυντήρησης και της σεξουαλικότητας διαφορετική από αυτήν την οποία έχουμε έχουμε μάθει να θεωρούμε ως αλήθεια.

Είναι τουλάχιστον για εμένα προς προβληματισμό, το πώς συχνά υποχρεωνόμαστε να συγκρατήσουμε την όποια σεξουαλικότητά μας, γιατί φοβόμαστε - χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε- ότι διακινδυνεύουμε την ύπαρξή μας. Σχετικά με το σαδομαζοχισμό, θεωρώ ότι ίσως είναι ένας τρόπος να καναλιζάρουμε με τρόπο που να μη μας οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή, την σεξουαλικότητα που νιώθουμε ότι μας καταπίνει.

Είναι από τα κείμενά σου, που προσωπικά με προκαλούν. 

 

Απάντηση: Re: Βούληση Κατίσχυσης και σαδομαζοχιστική σεξουαλικότητα.

Πράγματι, αρκετές θέσεις, εξ όσων παρουσιάζονται εδώ, έχουν κατά καιρούς αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης. Αλλά και το αριστοτελικό έργο, τα κείμενα του Μαρξ ή οι φροϋδικές αναλύσεις έχουν κατά κόρον (κάποτε ad nauseam) παρατεθεί, υποβληθεί σε κριτική, αντιγραφεί, διαστρεβλωθεί, αναθεωρηθεί κοκ. Αυτό δεν σημαίνει πως απώλεσαν το ενδιαφέρον τους. Η ιστορία του πνεύματος είναι και ένας ατέρμων επανασχολιασμός ιδεών ήδη γνωστών.
Το δημοσίευμα γράφτηκε, πάντως, κυρίως για να υποδηλώσει μια διακριτή αντίληψη του τί θα μπορούσε να συζητείται, προφανώς όχι αποκλειστικά, σε αυτό το forum.
Πιό συγκεκριμένος δεν μπορώ και δεν θέλω να γίνω. Πιό αφηρημένος, ευχαρίστως.

 

Νομίζω ότι η σεξουαλικότητα είναι κάτι ωραίο και πως ο καθένας θα πρεπει να τη χαρεί χωρίς ενοχές και χωρίς εγωισμούς. Η σεξουαλικότητα θέλει αυτοσαρκασμό, αυθορμητισμό και όχι σεμνοτυφία...
Στην αντίθετη περιπτωση, ίσως μιλάμε για φονταμενταλισμό: απωθημένες επιθυμίες, άγχος, ταύτιση του έρωτα με την αμαρτία προκειμένου να εξασφαλιστεί η σωτηρία του Εγώ.
Βέβαια, το κυνήγι της ηδονής δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να καταντήσει ψυχοφθόρο γιατί τότε θα είσαι σαν το δημόσιο υπάλληλο που μετά από 30 χρόνια δουλειάς προσπαθεί να βρει χαρά σε αυτό που κάνει. Αλλά τα έχει πει κι ο Καβάφης:

Το Σύνταγμα της Hδονής

Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών.
Όλοι οι νόμοι της ηθικής - κακώς νοημένοι, κακώς εφαρμοζόμενοι - είναι μηδέν και δεν ημπορούν να σταθούν ουδέ στιγμήν, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη αφήσης καμίαν σκιεράν αρετήν να σε βαστάξη. Mη πιστεύης ότι καμία υποχρέωσις σε δένει. Tο χρέος σου είναι να ενδίδης, να ενδίδης πάντοτε εις τας Eπιθυμίας, που είναι τα τελειότατα πλάσματα των τελείων θεών. Tο χρέος σου είναι να καταταχθής πιστός στρατιώτης, με απλότητα καρδίας, όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου και πλανάσαι με θεωρίας δικαιοσύνης, με τας περί αμοιβής προλήψεις της κακώς καμωμένης κοινωνίας. Mη λέγης, Tόσον αξίζει ο κόπος μου και τόσον οφείλω να απολαύσω. Όπως η ζωή είναι κληρονομία και δεν έκαμες τίποτε δια να την κερδίσης ως αμοιβήν, ούτω κληρονομία πρέπει να είναι και η Hδονή. Mη κλείεσαι εν τω οίκω σου· αλλά κράτει τα παράθυρα ανοικτά, ολοάνοικτα, δια να ακούσης τους πρώτους ήχους της διαβάσεως των στρατιωτών, όταν φθάνη το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας.
Mη απατηθής από τους βλασφήμους όσοι σε λέγουν ότι η υπηρεσία είναι επικίνδυνος και επίπονος. H υπηρεσία της ηδονής είναι χαρά διαρκής. Σε εξαντλεί, αλλά σε εξαντλεί με θεσπεσίας μέθας. Kαι επί τέλους όταν πέσης εις τον δρόμον, και τότε είναι η τύχη σου ζηλευτή. Όταν περάση η κηδεία σου, αι Mορφαί τας οποίας έπλασαν αι επιθυμίαι σου θα ρίψουν λείρια και ρόδα λευκά επί του φερέτρου σου, θα σε σηκώσουν εις τους ώμους των έφηβοι Θεοί του Oλύμπου, και θα σε θάψουν εις το Kοιμητήριον του Iδεώδους όπου ασπρίζουν τα μαυσωλεία της ποιήσεως.

Κ. Καβάφης