ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΠΟΤΟΛΑΓΝΟΥΣ ΕΙΔΙΚΑ

Αφιερωμένα σε όλους τους μποτολαγνους
Απ τα «πεζά ποιήματα» του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΜΠΟΤΑ
Μπότες κειμήλια των φετιχιστών,
μπότες λατρεία των μαζοχιστών,
αυτοί που σας φορούν ξέρουν καλά τι οφείλει
σ εσάς ο αντρισμός τους.
Ακόμη και ένα μαλακισμενο,αμα φοράει μπότες
ομορφαίνει
Μονάχα οι ποιητές δεν πρέπει να φορούνε μπότες,
γιατί οι μπότες θέλουν ομορφιά, θέλουν δύναμη,
θέλουν σκληράδα,
θέλουν να είναι αρσιζης αυτός που τις φοράει,
θέλουν την ηλικία των είκοσι με τριάντα,
θέλουν προπάντων όλους εμάς, που είτε νοερά (οι περισσότεροι)
είτε και φανερά (μερικοί τολμηροί) σκύβουμε
και λατρεύουμε αυτά τα βάρβαρα ινδάλματα
μιας μυστικής θρησκείας των τσαλαπατημενων.

ΔΥΣΚΟΛΗ ΘΕΣΗ
«Σε παρακαλώ, μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση»,
μου είπες όταν έσκυψα και σου φίλησα τις μπότες.

Λογάριαζα να κάνω στα πόδια σου μυσταγωγία,
μα αστόχησα στην εκλογή του μύστη.

 

Αδόκιμος λόγος για ποίηση, αυτός του Χριστιανόπουλου. Πάραυτα έχει γράψει ένα όμορφο μικρό ποίημα με τίτλο "Έρωτας". Αν το βρω θα το κάνω upload εδώ.

 

ΕΡΩΤΑΣ

Να σου γλείψω τα χέρια, να σου γλείψω τα πόδια –
η αγάπη κερδίζεται με την υποταγή.
Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον έρωτα.
Δεν είναι μόνο μούσκεμα χειλιών,
φυτέματα αγκαλιασμάτων στις μασχάλες,
συσκότιση παραπόνου,
παρηγοριά σπασμών.
Είναι προπάντων επαλήθευση της μοναξιάς μας,
όταν επιχειρούμε να κουρνιάσουμε σε δυσκολοκατάχτητο κορμί.


Τελικα ο ποιητης φαινεται να αρεσκεται στα bdsm games  

 

Αδιαμφισβήτητα Apollyon. Ευχαριστώ πολύ για την ανάρτηση του ποιήματος.   Το πλέον ενδιαφέρον είναι πως εγώ έκανα λόγο για ένα άλλο ποίημα. Το βρήκα μόλις και το παραθέτω εδώ. Ανήκει στη συλλογή "Ο αλλήθωρος", και έχει μελοποιηθεί από το Χατζηδάκι.

Έρωτας

Ολόκληρος στον έρωτα δοσμένος,
άλλη χαρά δεν έχω παρά μόνο
στην άγρια σου ματιά να κρυφολιώνω
και να σου είμαι πάντα υποταγμένος.

Κι όταν στα πόδια σου γονατισμένος,
τ' απελπισμένα χέρια μου απλώνω
κι εσύ με διώχνεις, νιώθω τέτοιον πόνο,
που ευφαίνομαι, σα σκύλος κλωτσημένος.

Σκληρό αγόρι, όσο με πληγώνεις,
τόσο και πιο πολλή χαρά μου δίνεις
σκιρτά η ψυχή μου όταν τη ματώνεις

και τρέμει από φόβο μήπως γίνεις
πιο τρυφερός μια μέρα - γιατί ξέρει
να χαίρεται μονάχα αν υποφέρει.

 

Ναι ,είναι στο δίσκο «τα τραγούδια της αμαρτίας» η
τελευταία δουλειά του Μανου. Μάλιστα δεν πρόλαβε
να τελειώσει και έτσι έμειναν μισοτελειωμένα και είναι
πιο πολύ προσχέδια τραγουδιών που τα περισσότερα
ηχογραφήθηκαν από τον ίδιο στο σπίτι του.
Άσχετο. Πόσο πολύ λείπει ο Χατζηδάκης από την
καλλιτεχνική και δημόσια ζωή. Είναι ο μοναδικός
επώνυμος, που όταν πέθανε ,στενοχωρήθηκα πραγματικά.
Ο άνθρωπος ήταν «ψηλά βουνά , βαθιές χαράδρες.»