Γιατί είναι καλό η φαντασίωση να γίνεται πραγματικότητα;

Η ερωτική φαντασίωση, με βία ή χωρίς βία, είναι κάτι που πλουτίζει την ψυχή μας, κάνει το βήμα μας ελαφρύτερο και πιό χορευτικό και χρωματίζει την πραγματικότητά μας.

Ακόμα και το BDSM να το ζούμε, στόν ένα βαθμό ή τον άλλο, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, αυτό δεν αποκλείει να έχουμε φαντασιώσεις. Και ευκταία να τις μοιραζόμαστε...

Από την πείρα μου την μικρή γνωρίζω ότι είναι εποχές που οι νέες, πραγματικές εντυπώσεις, αισθήσεις και συναισθήματα από το BDSM είναι τόσο ισχυρά που σαρώνουν όλες τις παλιότερες φαντασιώσεις, τόσο που μπορεί να ξεχαστούν και τελείως. Ακόμα και για μεγάλο διάστημα. Μετά, λίγο λίγο επανέρχονται και διαμορφώνονται άλλες.

Οι φαντασιώσεις όμως είναι για να τις ζούμε; Ή οι επιθυμίες που δεν πραγματοποιήσαμε ακόμα; Άλλο το να άλλο τ άλλο, ιδίως όταν μιλάμε για σχέσεις. Για BDSM σχέσεις.

Δεν υποτάσσομαι στον Κυρίαρχο επειδή πραγματώνει την φαντασίωσή μου περί υποταγής.

Του υποτάσσομαι επειδή είναι Αυτός που είναι και με τον όποιον τρόπο μ έπεισε να Του υποταχτώ. Γνωρίζοντας, επειδή αν χρειαστεί μου το έχει πει, ότι άλλο η φαντασίωση η δική μου και άλλο η πραγματικότητα η δική Του, στην οποία με βάζει.

Δεν είναι μία αντανάκλαση του εαυτού μου Αυτός που με υποτάσσει, δεν είναι αυτά που έχω προβάλει πάνω Του, δεν είναι "αυτό" που ήθελα να κάνω πραγματικότητα, είναι "Αυτός", ένας Άλλος, ένας άνθρωπος με τον οποίο σχετίζομαι μ έναν συγκεκριμένο τρόπο.

Γι αυτό νομίζω ότι την επιθυμία μας να έχουμε μία σχέση BDSM πολύ καλά θα κοιτάξουμε να την κάνουμε πραγματικότητα και να την ευχαριστηθούμε αλλά την κάθε φαντασίωση δεν είναι καθόλου ανάγκη να την κυνηγάμε και πολλές από αυτές τις φαντασιώσεις χάνουν τελείως στην πραγματικότητα, ή απλά δεν γίνονται. Χώρια που αναζητώντας να κάνουμε ζωντανή μία φαντασίωση μπορεί να γυρίσουμε άθελά μας την πλάτη σε μία δυνάμει πιό απολαυστική πραγματικότητα.

Παλιός μου καημός να με ευχαριστιούνται στη σειρά και σαδομαζοχιστικά όλοι οι μοναχοί του τάδε Καθεδρικού ναού την ώρα του Εσπερινού, πείτε με ότι θέλετε, δεν θα μπω στον κόπο ν ασχοληθώ με την πραγμάτωσή του  

Υπάρχουν και φαντασιώσεις που γίνονται μιά χαρά με τον / τους κατάλληλους ανθρώπους. Δεν ξέρω όμως αν είναι πραγματικά φαντασιώσεις ή επιθυμίες που καλλιεργήθηκαν.

Αλλά γενικά οι φαντασιώσεις είναι πολυδιάστατα, άϋλα πράγματα και ο εγκέφαλός μας "νιώθει" πολύ περισσότερα από τα πραγματοποιήσιμα, πραγματικά αμφιβάλλω αν τα πραγματοποιήσιμα που κατεβάζει το κεφάλι μας είναι φαντασιώσεις ή απλές, έντιμες επιθυμίες που απο κάπου υποβλήθηκαν, ανεπαισθήτως και γυρεύουν την ικανοποίησή τους.

Πάντως με το να στήνει ή να θέλει κανείς να στήσει σχέση ορμώμενος από φαντασίωση, νομίζω ότι θα διαφωνήσω γιατί τότε δεν θα "δει" ποτέ τον άλλο απέναντί του αλλά θα βλέπει μόνο τον εαυτό του στον άλλον.

Συγνώμη, αλλά εμένα αυτό μου φαίνεται "κακό". Με την αξιολογική έννοια του όρου.

 

Re: Και γιατί είναι καλό η φαντασίωση να γίνεται πραγματικότητα;

συμφώνω πάνω σε αυτό , αλλά και να μην τον ενδιαφέρει για τον συνέταιρο του (στη φαντασίωση ) τότε και πάλι θα χαθεί προσπαθώντας να αναπαραστήσει κάτι ιδανικό που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στο μυαλό του ...
σαν ένα κυνήγι της ουτοπίας είναι μου ακούγετε ..

 

Υπάρχουν φαντασιώσεις που είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν και αυτές που όχι .

Στις πρώτες υπάρχουν αυτές θα επιλεχθούν και σε αυτές που όχι , για την πραγματοποίηση τους .

Το διαχωριστικό πλαίσιο μεταξύ τους ορίζεται από τον νόμο που υπακούει το άτομο , την ηθική του και την τάξη των πραγμάτων που τον κάνουν να νιώθει πιο ασφαλής .

Ένα ενδιαφέρον ζήτημα είναι για εμένα το εξής . Άτομα επιλέγουν άτομα που τα θεωρούν ικανά να διαχειριστούν αυτό το πλαίσιο . Κάποιοι βαφτίζουν τα πρώτα υποτακτικούς , κατά την δική μου άποψη δεν ισχύει αρκετές φορές αυτό .

Το ζητούμενο : Ποια στοιχεία κρίνουν ικανό κάποιον να διαχειριστεί το παραπάνω πλάισιο ; Τον χαρακτηρίζουν αυτά ως κυρίαρχο ;

 

Προ ημερών μια φίλη που είχα να ακούσω καιρό, μου θύμισε κάτι που είχα προφανώς ξεχάσει: ότι η μνήμη δεν αποτελεί μόνο διανοητική λειτουργία. Και το σώμα μας έχει την ικανότητα να θυμάται και να ανακαλεί. Όχι μόνο αισθήσεις και επιθυμίες που εκπληρώθηκαν αλλά και εκείνες που έμειναν ανεκπλήρωτες..φαντασιώσεις. Η τέχνη μέσω της ανάμνησης... καταφέρνει να διατηρεί άφθαρτο τον έρωτα, το πάθος και να τον εξαγνίζει.. ενίοτε!
Ο Καβάφης ξέρει καλύτερα:

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,
όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,
αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα
γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,
κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο
τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.
Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,
μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες
εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,
θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν·
πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1918)

Οσο για τις φαντασιώσεις νομίζω οτι δεν έχουν νόημα ως "μετέωρες" δηλ. ανεξάρτητες από το "αντικείμενο του πόθου". Πρωτα γνωρίζεις το "αντικείμενο" και μετά γεννιούνται οι "φαντασιώσεις" εξου και είναι πάντα διαφοροποιημένες. Οι a priori φαντασιώσεις ειναι ουτοπία και ουδέποτε πραγματοποιούνται... Φυσικά οταν ειναι γενικόλογες και απλά διαμορφώνουν ενα πλαίσιο όπου μας αρέσει να κινούμαστε, μπορεί να είναι χρήσιμες για το στάδιο της αρχικής γνωριμίας... Μετά, δεν χρειάζονται.. υπάρχει η μνήμη των σωμάτων..και οχι μόνον!

 

Απάντηση: Γιατί είναι καλό η φαντασίωση να γίνεται πραγματικότητα;

Μια αρσενικη gay εκδοχη σου to go,παρακαλω...

 

Η φαντασίωση είναι φαντασίωση και τις περισσότερες φορές απέχει από την πραγματικότητα
Στη φαντασία μας όλα ειναι τελεια αγγελικά πλασμένα (είτε πρόκειτε για βιαια είτε όχι φαντασίωση)
Η πραγματικότιτα όμως τις περισσότερες φορές είναι τελείος διαφορετική
Για αυτό καλό είναι να μην τα μπλέκουμε ή έστω να μην περιμένουμε απο την πραγματικότα τόσα όσα απο οτην φαντασία
φτιαξτε την φαντασία
αλλά να είστε προετοιμασμένοι αν θέλετε να την ζήσεται στην πραγματικότητα ότι πιθανότατα θα είναι διαφορετική