Για τα ξυλάκια

Μια ιστορία για ξυλάκια

Ήταν όλα κι όλα 32. Μόνο 32 ξυλάκια που, επιπλέον, δεν μπορούσαν να κινηθούν μόνα τους. Έπρεπε να τα πιάνει κάποιος και να τοποθετεί προσέχοντας να μην πέσουν. Σα να μην έφτανε αυτό, ήταν και ιδιότροπα: ήθελαν πάντα να στοργγυλοκάθονται στη μέση ενός τετραγώνου. Οι κινήσεις τους συγκεκριμένες, βάσει πολύ αυστηρών κανόνων.

Ήταν όμως έτσι τα πράγματα;

Μια μέρα, όπως το ένα ξυλάκι πέρναγε δίπλα από ένα άλλο, το πέρναγαν δηλαδή, ψιθύρισε τόσο που μόνο το άλλο το άκουσε: "Δεν πάει άλλο". Και πήρε μια έκφραση που μόνο τα ξυλάκια, το ονομαζόμενα και πιόνια, μπορούν να πάρουν. Τα άλλα κατάλαβαν ότι κάτι θα γίνει.

Τόσες μέρες που ήταν φυλακισμένα στο χάρτινο κουτί τους, αυτά τα προβλήματα τα συζήταγαν συνέχεια. Γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν μια κίνηση που ήθελαν αυτοί; Γιατί να μην κουνιόνται μόνα τους; Τι θέλει να πει ότι είναι από ξύλο, ο Πινόκιο δεν ήταν από ξύλο; Δεν τα αγάπαγαν. Αυτό ήταν! Τον Πινόκιο τον αγάπαγε ο "πατέρας" του και μεταμορφώθηκε σε άνθρωπο. Αυτά τα έπιαναν με λεπτεπίλεπτο τρόπο, με ευγείνεια, με δήθεν καλούς τρόπους. Δεν ένιωσαν ποτέ την αγάπη και τη στοργή. Ναι, έτσι είναι. Και έβαλαν το σχέδιο κάτω.

Την επόμενη μέρα, πάλι τα ίδια. Τα έβαλαν στα ίδια τετράγωνα. Από εδώ τα μαύρα και από εκεί τα λευκά. Το ρολόι άρχισε να χτυπά τικ-τακ, με ένα θόρυβο που τους έπαιρνε τα αυτιά, γιατί αυτά άκουγαν καλύτερα από τους ανθρώπους. Και αισθανόντουσαν, όχι όπως οι άνθρωποι...

Πιάνει το στρατιωτάκι, ίσα-ίσα από την κορυφή, το σηκώνει όσο πρέπει και το βάζει δύο τετράγωνα εμπρός. Πριν καλά-καλά το αφήσει βάζει αυτό τα δυνατά του και κάνει έναν ελιγμό και πάει δίπλα. Το μαύρο στρατιωτάκι απέναντι του καλοάρεσε. Του γυάλισε, που λένε. Ήθελε να πάει να το βρει. Δεν τον ενδιέφερε αν χαλάει τους κανόνες. Οι κανόνες, του είχε πει κάποιος, είναι για να παραβιάζονται. Καιρός ήταν να το κάνει πράξη.

Με τη μια διόρθωσε το αφεντικό την κίνηση. Τον έβαλε στη θέση του. Αυτός όμως κατάφερε να του ξεφύγει. Τώρα, για να είμαστε ειλικρινείς, βοήθησαν και τα άλλα στρατιωτάκια που χτύπαγαν με τα ποδαράκια τους το έδαφος και αυτός γλίστραγε πιο εύκολα. Έκανε δύο κινήσεις αυτή τη φορά.

Αν μπορούσαν να δουν εκεί πάνω, θα έβλεπαν την απορία στο πρόσωπο των αφεντικών. Αλλά δεν τους ένοιαζε. Φτάνει που έβλεπαν την αγάπη στα πρόσωπα των άλλων συναδέλφων τους.

Ένας ξέφρενος χορός ξεκίνησε. Όλα έγιναν άνω-κάτω. Η αναρχία τώρα ήταν ο κανόνας. Αυτή όμως η αναρχία τους είχε κανόνες, άγνωστους στους ανθρώπους, οι οποίοι δεν ήξεραν παρά μόνο τους δικούς τους. Έτσι ή αλλιώς όλο το σύμπαν γύρναγε γύρω από αυτούς, του ανθώπους, έτσι πίστευαν, τουλάχιστον. Δεν μπορούσαν να δουν το μικρό αλλά όμορφο σύμπαν των πιονιών, δεν είχαν μάτια παρά για το δικό τους.

Μια απόδειξη είναι ότι αυτή η λέξη "Εγώ" ή η άλλη "Εμείς" βουίζε συνέχεια στα αυτιά τους. Είχαν πάθει εγωπάθεια και εμειπάθεια. Μόνο που αυτή η δεύτερη λέξη δεν υπήρχε, δεν τη βρήκαν ποτέ, γιατί κανείς δεν είχε πιεστέψει στο "εμείς". Είχαν μείνει στο "εγώ", στην πρώτη από τις έξι κλήσεις. Και μετά σου λένε ότι είναι έξυπνοι και μπορούν να παίξουν σκάκι!

Και ξαφνικά το σκάκι άλλαξε. Δεν ήταν πλέον μουντό, αλλά χαρούμενο. Οι κινήσεις είχαν φινέτσα, τσαχπινιά, ήταν σα χορός. Ήταν ένα παιχνίδι όχι μια σπαζοκεφαλιά. Έγινε ένα παιχνίδι που μπορούσαν, πλέον, να το παίξουν και παιδιά.

Και σε όλα αυτά βοήθησαν τα ξυλάκια, τα πιο υποτακτικά πλάσματα. Έκαναν την ειρηνική επανάστασή τους και πέτυχαν.

.............................................................................................

Δυστυχώς όμως αυτά συμβαίνουν μόνο στα παραμύθια. Και μέχρι τώρα τα ξυλάκια είναι ξυλάκια. Τα κουνούν κάποιοι σκυθρωποί τύποι που χτυπούν βιαστικά και με δύναμη ένα ρολόι που τους προστάζει να παίξουν.

Ποιος είναι όμως ο υποτακτικός και ποιος ο κυρίαρχος εδώ; Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί. Ο παίχτης, τα ξυλάκια ή το ρολόι;

 

Μπράβο, τζον! Τώρα μόλις βρήκα την ευκαιρία να διαβάσω το κείμενό σου. Ειλικρινά το απόλαυσα! Ένα μοντέρνο παραμύθι με σαφή κοινωνικό προβληματισμό...

ΥΓ. Το κείμενο θα γίνει ακόμη καλύτερο αν διορθώσεις τα τυπογραφικά λαθάκια που έχουν ξεφύγει...