Γλυκά, ταυτόχρονα, αγκαλιά

Όλοι έχουμε τις φοβίες μας.

Η τέως σύζυγός μου φοβόταν τα ύψη. Δεν πλησίαζε τους ουρανοξύστες, το αεροπλάνα και τα ρόλλερκόουστερς. Δεν επισκεπτόταν ποτέ φίλες της που έμεναν σε διαμέρισμα ψηλότερα απ’τον τρίτο όροφο, σε σημείο παρεξήγησης. Η Ιουλία τη βοήθησε να τα ξεπεράσει όλα αυτά, και τώρα ετοιμάζεται να πάρει το δίπλωμα κυβερνήτη ιδιωτικού μονοκινητήριου αεροσκάφους. Η Ιουλία είναι η λεσβία εραστής της με την οποία έφυγαν για τις Ιταλικές Άλπεις ανήμερα τη δεύτερη επέτειο του γάμου μας.

Ένας φίλος μου φοβόταν το κρύο. Απέφευγε να βγαίνει απ’το σπίτι όποτε η θερμοκρασία έπεφτε κάτω απ’τους οχτώ βαθμούς κελσίου για να μην κρυώσει. Η φοβία του τον βοηθούσε: δεν τον θυμάμαι ποτέ κρυωμένο. Πέθανε από ανακοπή πρόπερσι το Δεκέμβρη όταν εξεράγη ο λέβητας της θέρμανσης στην πολυκατοικία στην οποία διέμενε.

Εγώ, πάλι, είμαι πολύ προσεκτικός με τους διακόπτες. Από την ώρα που κλειδώνω το διαμέρισμά μου το πρωί μέχρι το βράδι που ξαναμπαίνω μέσα καταναλώνω μηδέν ηλεκτρικό ρεύμα. Άρα πάντα φοβάμαι πως ένα βράδι θα γυρίσω απ’το γραφείο και θα δω κάτω απ’τη χαραμάδα της πόρτας μου να βγαίνει φως. Και τότε θα ξέρω πως κάποιος έχει μπει στο σπίτι μου. Δεν θα είναι εκεί για να με περιμένει, βέβαια. Κανείς δε θα ήταν τόσο ανόητος ώστε να με περιμένει με τα φώτα αναμένα. Όχι, ο απρόσκλητος επισκέπτης μπήκε στο διαμέρισμά μου, επιστράτευσε όλες τις καλές τέχνες του κλέφτη για να ανοίξει το χρηματοκιβωτιό μου, και έφυγε σαν κύριος με τα κέρδη απ’τον τζόγο που δεν έχω προλάβει να βάλω στην τράπεζα, το χρυσό μου ρολόι και όλα τα κρασιά μου.

Τίποτα δε φυτιλιάζει τις αισθήσεις σου πιο αποτελεσματικά από το να βιώνεις τη μεγαλύτερη φοβία σου.

Τετάρτη βράδι. Φως κάτω απ’τη χαραμάδα της πόρτας μου.

Στέκομαι παγωμένος, με το δεξί μου χέρι στην τσέπη του παντελονιού μου, έτσι όπως το έβαλα εκεί για να βγάλω τα κλειδιά μου πριν η δυσοίωνη δέσμη φωτός με ακινητοποιήσει.

Περνάνε λίγα δευτερόλεπτα και το φως του διαδρόμου της πολυκατοικίας σβήνει. Αργά, βγάζω το χέρι από την τσέπη του παντελονιού και φτάνω το Wesson μου.

Μαλακίες κάνω. Απλά ξέχασα να σβήσω το φως σήμερα το πρωί. Συμβαίνει και στους πιο προσεκτικούς καταναλωτές ηλεκτρικού ρεύματος. Γίνομαι παρανοϊκός. Δεν είναι κανείς μέσα. Ηρέμησε, γέρο, είσαι απλά κουρασμένος.

Αναπνέω, αλλά δε χαλαρώνω το χέρι μου γύρω απ’τη λαβή του όπλου μου. Τραβάω την κάνη. Ακουμπάω το αυτί μου στην πόρτα και αφουγκράζομαι. Τίποτα, μόνο ο ήχος των αυτοκινήτων στο δρόμο, μακρινός, πέντε ορόφους πιο κάτω.

Ξεκλειδώνω την πόρτα και τη σπρώχνω. Στέκομαι εκεί με το πιστόλι μου να στοχεύει την καρδιά του χωλ μου. Φως. Απειλητικό, ξένο φως βγαίνει απο το φωτιστικό του δαπέδου. Το σβήνω. Ξέρω το σπίτι μου καλά, το σκοτάδι είναι με το μέρος μου.

Δεν τρέχει τίποτα. Αργά και προσεκτικά, θα μπω στο σπίτι μου, τώρα. Ο απρόσκλητος επισκέπτης μου σίγουρα θα την έχει κοπανήσει εδώ και ώρα. Έχω ασφάλεια, θα με αποζημιώσει, ίσως όχι για τα μετρητά, αλλά σίγουρα για το ρολόι μου. Είχε μια συναισθηματική αξία, βεβαίως, αλλά είναι απλά ένα αντικείμενο. Δεν τρέχει τίποτα. Αργά και προσεκτικά, θα μπω μέσα.

Κανείς στο σαλόνι. Στην κουζίνα και στο υπνοδωμάτιο, κανείς. Τα μπαλκόνια σκονισμένα και άδεια. Στο μπάνιο; Η πόρτα του είναι τραβηγμένη, όχι κλειστή.

Τα μάτια μου και το πρόσωπό μου καίνε. Ποτέ δεν αφήνω ανοιχτή την πόρτα του μπάνιου.
Στέκομαι μπροστά με την πλάτη μου στον τοίχο απέναντί της, κοιτάζω συνεχώς δεξιά και αριστερά μήπως δω κάποια σκια, αναπνέω αργά και ρηχά για να μην καλύψει ο ήχος της δικής μου ανάσας την ανάσα του διαρρήκτη μου.

Χέρια σηκωμένα στο ύψος του προσώπου μου, τεντωμένα μπροστά, δάχτυλα τυλιγμένα γύρω απ’το περίστροφο, ένα στη σκανδάλη. Δευτερόλεπτα πηχτά, πράσινα, ποτισμένα με σαρκοβόρο οξύ, περνάνε δύσκολα στην άλλη μεριά της κλεψύδρας της ζωής.

Σπρώχνω την πόρτα με το πόδι μου. Το λίγο φως από το δρόμο και τα γύρω διαμερίσματα μου αρκεί. Η κουρτίνα της ντουζιέρας είναι τραβηγμένη, κλειστή.

Ποτέ δε χρησιμοποιώ την κουρτίνα της ντουζιέρας.

Ήταν αυτό ένα φύσημα του αέρα που την έκανε να κουνηθεί ελάχιστα; Κουνήθηκε; Αν κουνήθηκε, ο κλέφτης μου είναι εδώ, δυο μέτρα μακριά μου.

Ήταν ο αέρας, σίγουρα. Αν η κουρτίνα κουνήθηκε.

Και τώρα, δεύτερη φορά. Τώρα κουνήθηκε σίγουρα.

Οκ, γαμιόλη, το κρυφτούλι τελείωσε. Στοχεύω το όπλο χαμηλά, εκεί που πρέπει να είναι τα πόδια του. Το καλό που του θέλω να μην είναι σκυφτός.

Ένα από τα τεράστια πλεονεκτήματα του Wesson είναι οτι ανοίγει τρύπες βαθειές, αλλά διακριτικές. Η τρύπα που σχηματίζεται στην κουρτίνα της ντουζιέρας θα μπορούσε να είχε προκληθεί και από κάφτρα πούρου.

Φοβάμαι πως η ζημιά που θα έχει γίνει στα πλακάκια του τοίχου θα είναι σοβαρότερη.

Δεν ακούγεται «αχ», ούτε «ωχ», ούτε κάποιος σωριάζεται στο πάτωμα, ούτε κάποιος ανταποδίδει τον πυροβολισμό βάζοντας τέλος στη ζωή μου.

Η ζημιά που έχει γίνει στα πλακάκια του τοίχου είναι σοβαρότερη. Τρία-τέσσερα απο δαύτα έχουν πέσει στο δάπεδο, στο κενό που έχουν αφήσει διακρίνονται τα υδραυλικά, ένα μικρό ρυάκι τρέχει σταθερά από ένα σωλήνα.

Άντε να το εξηγήσω αυτό στη σπιτονοικοκυρά μου. «Νόμιζα οτι είχε μπει κάποιος στο σπίτι και κρυβόταν μέσα στη ντουζιέρα, και τον πυροβόλησα.» Τί μαλάκας που είμαι.

Αρχίζω να ανάβω φώτα. Το χρηματοκιβώτιο είναι άθικτο, το ίδιο και τα κρασιά μου. Το χρυσό ρολόι μου στο συρτάρι του κομοδίνου δίπλα στο κρεβάτι μου, μέσα στο κουτί του.

Πρέπει να πάρω τον υδραυλικό τηλέφωνο, και να βάλω να πιω ένα μεγάλο ουίσκι.

Ερασιτεχνικό λάθος. Γύρω μας υπάρχουν έξι κατευθύνσεις που πρέπει να κοιτάζει κανείς. Δεξιά, αριστερά, πίσω, μπροστά, κάτω και πάνω.

Εγώ ξέχασα την τελευταία.

Ο επισκέπτης μου προσγειώνεται με όλο του το βάρος πάνω στο κεφάλι μου και τους ώμους μου. Χωρίς να περιμένει την ξαφνική ώθηση προς τα κάτω, το κορμί μου διπλώνει και σωριάζεται. Το Wesson μου πέφτει και γλυστράει με θόρυβο κάτω απ’το κρεβάτι. Μια σιδερένια γροθιά χτυπάει το σαγόνι μου αριστερά, το κεφάλι μου εκσφενδονίζεται δεξιά, ο αυχένας μου με έναν ηλεκτρικό πόνο με ειδοποιεί οτι αν του ξανασυμβεί κάτι τέτοιο μπορεί να σπάσει.

Βρίσκομαι μπρούμυτα στο ξύλινο πάτωμα, ανασαίνω τη σκόνη στις άκρες του κρεβατιού μου. Ο εχθρός μου κάθεται στους ώμους μου. Βλέπω τις μαύρες μπότες, μαύρο δερμάτινο παντελόνι. Υπάρχει κάτι απρόσμενο στο σχήμα των ποδιών του, αλλά πριν το μυαλό μου προλάβει να το επεξεργαστεί με τραβάει απ’τα μαλλιά και μου ρίχνει άλλες τρεις βαρβάτες μπουνιές με τη σιδερογροθιά. Όλα γίνονται κόκκινα, μετά μαύρα. Τα αυτιά μου ουρλιάζουν.

Κάτι παγωμένο στη σάρκα μου, και όλα τα ένστικτά επιβίωσής μου ηλεκτρίζονται καθώς ένα σύρμα τυλίγεται γύρω απ’το λαιμό μου. Το δεξί χέρι μου προλαβαίνει να το πιάσει ακριβώς τη στιγμή που ο επίδοξος δολοφόνος μου το σφίγγει. Βογγάω καθώς το θανατηφόρο λάσσο σκάβει τη σάρκα των δαχτύλων μου.

Η ανάσα του εχθρού μου σφυράει πάνω απ’τα μάτια μου καθώς σφίγει το κεφάλι μου με τους μηρούς του.

Του;

Λεπτά πόδια, ευλύγιστα, μπούτια δυνατά και καλογυμνασμένα, και ανάμεσά τους, ξεκάθαρο άρωμα ιδρωμένου μουνιού.

Με σκοτώνει μια γυναίκα.

Με το άλλο χέρι μου προσπαθώ απελπισμένα να φτάσω το Wesson, αλλά είναι πολύ μακριά μου. Η τύπισσα γουστάρει, την ακούω να γελάει. Η θηλειά γύρω απ’το λαιμό μου σφίγγει, το σύρμα κόβει τώρα την παλάμη μου. Ουρλιάζω από πόνο. Τινάζω την πλάτη μου με τη δύναμη που μου δίνει ένας συγκλονιστικός θυμός, και εκσφενδονίζω τον αριστερό αγκώνα μου προς τα εκεί που πρέπει να βρίσκεται το κεφάλι της.

Bull’s eye. Τη βρίσκω στο μάτι, και ξαφνικά το βάρος της στους ώμους μου εξαφανίζεται, το σύρμα γύρω απ’το λαιμό μου και το χέρι μου χαλαρώνει. Γυρίζω. Τη βλέπω για πρώτη φορά. Ντυμένη όλη με μαύρα δερμάτινα, μαύρη μπαλακλάβα με τρεις τρύπες για τα μάτια της και τη μύτη της. Το χτύπημά μου την έχει αιφνιδιάσει και έχει χτυπήσει το κεφάλι της στο κομοδίνο. Προσπαθεί να σηκωθεί αλλά βρίσκει μόνο τη γροθιά μου, πρώτα στο κεφάλι, δίπλα στο αριστερό αυτί της, μετά στο στόμα. Βογγάει.

Στέκομαι όρθιος απο πάνω της. Το αίμα από το λαιμό μου και από το χέρι που μου πετσόκοψε με το σύρμα στάζει στο πάτωμα. Το δικό της αίμα αλλάζει την απόχρωση της μάσκας της γύρω απ’το στόμα της. Την κοιτάζω.

Λάθος.

Το αριστερό της πόδι σηκώνεται με τρομακτική ταχύτητα και με χτυπάει στ’αρχίδια. Διπλώνομαι στα δύο, και αυτή επαναλαμβάνει. Η ανάσα μου κόβεται. Είναι όρθια δίπλα μου τώρα, είμαι σκυμμένος, βουτάει το σακάκι στην πλάτη μου με τα δυο της χέρια και ανεβάζει το γόνατό της στην κοιλιά μου, μία, δύο, τρεις φορές. Νιώθω το σώμα μου μόνο απ’το στήθος και πάνω.

Συγγνώμη, αγάπη μου, αλλά δεν πρόκειται να πεθάνω απόψε. Έχω κάποιες σημαντικές συναντήσεις αύριο και το Σάββατο ξεκινάνε τα play-off.

Καθώς σταματάει για να πάρει ανάσα, της χώνω μια γροθιά στο ντελικάτο γόνατό της, μετά αγκαλιάζω τα πόδια της και τραβάω με όλη μου τη δύναμη. Σωριάζεται. Ανταποδίδω τις γροθιές στο στομάχι και τώρα είναι σειρά της να διπλωθεί στα δύο. Σ’αρέσει, καργιόλα; Την κοπανάω στα πλευρά, στα βυζιά και στο κεφάλι. Σκούζει και βήχει. Καβαλάω το σώμα της και πατάω το δεξί μου γόνατο στο στήθος της. Της βγάζω τη μπαλακλάβα.

Τα καστανά μαλλιά, τα πράσινα μάτια, ο κύκνειος λαιμός της.

Και τα περιποιημένα νύχια του δεξιού χεριού της βυθίζονται στο μάτι μου. Ο πόνος γεμίζει το είναι μου. «Πουτάνα!» ουρλιάζω, «θα σε αποτελειώσω!»

«Θα μου κλάσεις το μουνί,» γελάει, και ξανά το γόνατό της βρίσκει τα αχαμνά μου, και πριν το καταλάβω βρίσκεται πάλι απο πάνω μου, νιώθω τη μπότα της να κλωτσάει πρώτα τα πλευρά μου και μετά το μέτωπό μου.

Κυλιέμαι στο πάτωμα για να ξεφύγω απ’τα χτυπήματα που τώρα μου καταφέρνει με μανία. Τρώω μια κλωτσιά στο στόμα, καταπίνω μια μεγάλη γουλιά αίματος. Πηδάω όρθιος, το κεφάλι μου στην κοιλιά της, τη σπρώχνω με φόρα στον τοίχο, ακούω την ανάσα να φεύγει τελείως απ’τα πνευμόνια της, την πιάνω απ’το λαιμό και σφίγγω με όλη μου τη δύναμη.

Σειρήνες αστυνομίας.

Μάλλον οι γείτονες ανησύχησαν.

Εκμεταλλεύεται τη ζαλάδα μου και την ευελιξία της και μου ξεγλιστράει. Βγαίνει στο μπαλκόνι και σαν αδέσποτη γάτα πηδάει στον τέταρτο. Θα φτάσει στο δρόμο γρήγορα. Τρέχω μέσα. Βγαίνω απ’το διαμέρισμα και κατεβαίνω τη σκάλα σχεδόν κουτρουβαλώντας, πιάνομαι απ’τους τοίχους και τα κάγκελα, τα λεκιάζω με αίμα. Βγαίνω στο δρόμο. Οι σειρήνες είναι κοντά τώρα. Βλέπω την αριστερή της μπότα να εξαφανίζεται μέσα σε μια Mustang, η πόρτα κλείνει με θόρυβο. Βάζει μπρος τη στιγμή που το ασταθέστατο χέρι μου παλεύει να ανοίξει την πόρτα της Impala μου.

Την κυνηγάω στη λεωφόρο, περνάμε τα φανάρια και τις διασταυρώσεις με την αυθάδεια και την ταχύτητα που μας εμπνέει το μίσος για τους εαυτούς μας.

Τώρα βρίσκομαι μόλις πενήντα μέτρα πίσω της, πατάω το γκάζι τόσο που το πόδι μου πονάει. Θέλω να την καρφώσω, να την κάνω να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου, να χάσω κι εγώ τον δικό μου, να γίνουμε μια μάζα από κακοποιημένη σάρκα και μέταλλο.

Στρίβει απότομα με χειρόφρενο, χώνεται στον παράδρομο που βγάζει στην παραλιακή. Χάνω τη στροφή και βρίσκομαι να τρέχω μακριά της σα μαλάκας. Αλλά ξέρω που πηγαίνει.

Τώρα τα πάντα βγάζουν νόημα.

Τραβάω κι εγώ χειρόφρενο, στρίβω ανάποδα και για κάποια δευτερόλεπτα τρέχω αντίθετα στο ρεύμα, πανικόβλητα κορναρίσματα και προβολείς περνάνε αριστερά μου και δεξιά μου. Απομακρύνομαι απο την πόλη, η θάλασσα δεξιά μου φουρτουνιασμένη, οι λίγοι περαστικοί στα πεζοδρόμια παγώνουν καθώς βλέπουν τα αυτοκίνητά μας να περνάνε μπροστά τους σαν αδέσποτες σφαίρες.

Την ξαναβλέπω λίγα λεπτά αργότερα, στον επαρχιακό δρόμο προς το σπίτι πάνω απ’τη θάλασσα. Παίρνει τις στροφές άτσαλα τώρα, οδηγεί με μικρότερη ταχύτητα, όχι σταθερά, σα να ζαλίζεται.

Της αξίζει να ζαλίζεται. Την πλάκωσα στο ξύλο.

Mια δεξιά στροφή, και η απόστασή μας μικραίνει, μικραίνει. Βλέπω το κοντέρ μου, 80 μίλια την ώρα, αρκετά για να διαλυθούμε και οι δύο. Ω, αγάπη μου, τα σώματά μας ένα με τα σίδερα!

Πατάω γκάζι.

Μετά φρένο. Τα χείλη της Impala σταματάνε μισό μέτρο απ’το μάγουλο της Mustang. Mε κοιτάζει με τρόμο μέσα απ’το τζάμι του συνοδηγού. Την κοιτάζω με τρόμο μέσα απ’το παρμπριζ.

***

Ξεκουραζόμαστε και περιποιούμαστε ο ένας τον άλλον στο σπίτι πάνω απ’τη θάλασσα. Αυτή έχει βάλει έναν επίδεσμο πάνω απ’το μάτι μέσα στο οποίο έσκαψε τα νύχια της. Εγώ μετά την ξαπλώνω γυμνή στο κρεβάτι και βάζω χλιαρές κομπρέσσες στα βυζιά της και στην κοιλιά της. Το στόμα της είναι κατακόκκινο, της λείπει ο αριστερός κυνόδοντας. Ο λαιμός μου έχει ένα κόκκινο κολλιέ από ξεραμένο αίμα. Πίνουμε ρούμι. Ξημερώνει.

Ξαπλώνουμε αγκαλιά. Πονάμε παντού.

«Σου άρεσε;» ψιθυρίζει, και με φιλάει το πληγωμένο πρόσωπό μου με το πληγωμένο στόμα της.

«Γαμάτο,» απαντάω. «Εσένα;»

«Το καλύτερο μέχρι σήμερα.»

Αγκαλιάζουμε τα σακατεμένα κορμιά μας και ονειρευόμαστε γλυκά, ταυτόχρονα, αγκαλιά.

 

Mr & Mrs DocHeart. 

Επιτέλους, βρήκες την γυναίκα που σου ταιριάζει (θα πρότεινα να φοράς σπασουάρ, αν θέλετε και docheartάκια). 

 

Alas, είναι απλώς ένα πλάσμα της φαντασίας μου.  

 

..εμπνευσμενο..

 

Φοβερό...!

 

απιθανο!
κ ειδικα το κομματι πριν την τιτανομαχια που ξεκινησε στο μπανιο με εκανε να νιωσω ακριβως το feeling φοβου που εχω οταν θα μπω σπιτι μου... ειναι βραδυ σκοτεινα... τοσο σιωπηλα που με τον παραμικρο ηχο θα μπορουσα να νιωσω το αιμα μου να παγωνει στην κυριολεξια κ ξερω πως δεν ειναι κανεις δικος μου...

Οσο για την απιστευτη τιτανομαχια αν επρεπε να την συνδεσω με κατι απο τον κινηματογραφο... το Mr & Mrs Smith μου ερχεται κ η σκηνη στο σπιτι οπου γινεται η μαχη μεταξυ τους... η οποια καταλληγει σε μια νυχτα παθους...

 

Απάντηση: Γλυκά, ταυτόχρονα, αγκαλιά

Τρομερά ανατριχιαστικό. Μου ξύπνησε φοβίες και εφιάλτες.
Την ξαναείδα μπροστά μου.......περασμένα μεσάνυχτα, σκόταδι πίσσα, να ανοιγω την πόρτα, ένα ουρλιαχτό να ακούγεται πίσω μου και το μόνο που προλαβαίνω να δω είναι ενα τάνκς ναρχεται καταπάνω μου φοναζοντας ΜΠΑΝΖΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ. Το τηγάνι με βρήκε κατακούτελα πριν προλαβω να πω κιχ........

 

Αθεράπευτα ρομαντικός! Να το κοιτάξεις!

 

​

 

καλοπαιρνάμε...