Δεκαετίες 60 και 70

Δεκαετίες 60 και 70
Η «σεξουαλική επανάσταση» ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός οι ένοπλες
ομάδες των 70ς. Η συνεισφορά των φιλοσόφων , οι συζητήσεις που έμειναν
μετέωρες, οι αντιδράσεις τα λάθη τα συμπεράσματα.
Τι άλλαξε από τότε? Τι έμεινε?

 

Απάντηση: Δεκαετίες 60 και 70

Συνήθως οι προηγούμενες εποχές εξιδανικεύονται με σκοπό την απαξίωση των νυν εποχών,μέχρι να έρθει η σειρά τους κοκ...

Ειδικά η εποχή εκείνη εξιδανικεύτηκε όσο άλλο παρόλο που στις μέρες της κατηγορήθηκε όσο άλλο..Πάντα πίστευα πως οι περισσότεροι επαναστάτες της εποχής εκείνης ως επί το πλείστον έγιναν τα μεγαλύτερα γρανάζια του συστήματος σήμερα(ο καθένας στο χώρο του)..Βλέπε Μάης του 68,Πολυτεχνείο κτλ κτλ

Άμα γυρίσει η συζήτηση πάντως στην τέχνη θα ξαναφανώ  

 

 



 



 

 


 


 ​

​

 

Απάντηση: Δεκαετίες 60 και 70

Οι δύο δεκαετίες σηματοδοτούν μια ριζική πολιτισμική επανάσταση, τα συστατικά της οποίας, αν διερευνηθούν ενδελεχώς ως προς την έφαρμοσμένη' εκδοχή τους, οδηγούν στην αυτοαναίρεση όλων των αρχικών αιτημάτων της.
Θεωρώ σκόπιμο να προτάξω, εδώ, ένα σύντομο δημοσίευμα από το νήμα μου Συντηρητισμός...., που θα βοηθήσει, ίσως, στην κατανόηση όσων θα εκθέσω ακολούθως.


"Είναι θεμελιώδης, νομίζω, η παρατήρηση της camera obscura ότι τα κινήματα ‘μερικού στόχου’, ήτοι όσα εκφράζουν ομάδες ‘ειδικών συμφερόντων’, σε οποιαδήποτε σφαίρα κοινωνικής πράξης, δεν έχουν ούτε είναι δυνατόν να αποκτήσουν ευκρινή, ιδιαίτατα δε ‘καθολικό’, πολιτικό χαρακτήρα. Δεν έχει εισέτι επαρκώς επισημανθεί ότι το ‘γυναικείο κίνημα’, ο ομοφυλοφιλικός ακτιβισμός κλπ αναπτύσσονται εντός ενός ορίζοντα κατ’ εξοχήν συνδικαλιστικής (τουλάχιστον κατ’ αναλογίαν) στόχευσης, ευεπίφορο σε ιδιοτελείς συντεχνιακές αγκυλώσεις. Διεκδικούν δικαιώματα επιμέρους, ειδικών συνομαδώσεων πληθυσμού, οι οποίες είναι έντονα διαφοροποιημένες εσωτερικά, ως προς την ταξική και κοινωνική διαστρωμάτωση. Ποιός είναι, φερ’ ειπείν, ο τόπος δυνητικής πολιτικής σύγκλισης ανάμεσα στις αριστοκρατικές lesbian chic και τις λαϊκές ή λούμπεν butch; Ή εκείνος μεταξύ των gays της καλλιτεχνικής ελίτ και των πουστρονιών των ημετέρων δυτικών προαστίων; Στις μέρες μας η πάντα ατελής ομοιογενοποίηση περνά από τη μεθοδική καλλιέργεια υπερκαταναλωτικών αντανακλαστικών, ικανοποιούμενων από μορφολογικώς παρεμφερή αλλά ποιοτικώς άνισα προϊόντα (ένα σακάκι Armani και ένα Zara). Η ψευδεπίγραφη μετανεωτερική ‘εξίσωση’ μέσω της κατανάλωσης υπονομεύει κάθε πολιτικό ριζοσπαστισμό και μετατρέπει την αντισυστημική κριτική σε τεκμήριο γραφικής μονομανίας κάποιων απαρχαιωμένων ‘αναχωρητών’. Στη διαπλοκή αυτών των φαινομένων υπό τον αστερισμό της υπερκαταναλωτικής δημοκρατίας της αγοράς εντοπίζεται το σύγχρονο ενδιαίτημα του συντηρητισμού.
Ακριβώς όσα ήδη υποτυπώθηκαν θα συνέβαιναν αν οι bdsmers συνασπισμένοι αποφάσιζαν να αγωνιστούν οργανωμένα για τη θεσμική και ηθική αναγνώριση της σεξουαλικής τους ιδιαιτερότητας. Στην ευτυχέστερη γι’ αυτούς περίπτωση θα συγκροτούσαν, το πολύ, μια περίκλειστη κοινότητα αλληλοϋποστήριξης, πασχίζουσα να διακτινισθεί στον κοινωνικό ιστό χάρη στη διεύρυνση όσων αγοραίων πρωτοβουλιών έχουν συντελέσει ήδη στην αποδοχή του bdsm lifestyle από τα ποικίλα περιοδικά μόδας ή φωτογραφίας.
Η πολιτικότητα ανάλογων ή συγγενών κινήσεων και κινημάτων αναδείχτηκε μετά το Μάη ’68, προτού ενταφιαστεί από τη ρηγκανοθατσερική, νεοφιλελεύθερη δεκαετία του ’80 και το AIDS, αποκλειστικά επειδή συνέτρεξαν, τότε, δύο παράπλευρες προϋποθέσεις:
Α) Η μερική λιμπιντική ‘διαφορετικότητα’ συνδέθηκε με το οικουμενικό αίτημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης, το οποίο και προτάχθηκε – βόηθησε τα μέγιστα και η μαζική εξάπλωση των πάσης φύσεως ‘ψυχοθεραπειών’. Στάθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο δυνατό να χαραχτεί καθαρά η διάκριση των Φίλων από τους Εχθρούς, conditio sine qua non της πολιτικής αντιμαχίας. Η πάλη για την αχειραγώγητη εκδήλωση της σεξουαλικότητας έλαβε ‘αντιαυταρχικές’ και αντικαπιταλιστικές διαστάσεις, συναφείς με το στόχο της καθολικής Επανάστασης. Σε αξιοπρόσεκτο βαθμό, τούτη η ‘Επανάσταση’ έλαβε χώρα. Αλλά περιορίστηκε στο πολιτισμικό πεδίο, με την ηγεμονία των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων, ενώ η αφαίμαξη του πολιτικού της φορτίου υπήρξε ταχύτατη.
Β) Η εχθρότητα προς το κατεστημένο και τις ηθικοκανονιστικές του δεσμεύσεις απέκτησε θεωρητικό περιεχόμενο και ιδεολογική δυναμική με την εγκόλπωση μαρκουζιανών (κυρίως) θέσεων, όπως εκείνη του ‘πλεονάσματος καταναγκασμού/αυτοκαταναγκασμού’. Ο Marcuse δεχόταν, στην ουσία, τη φροϋδική θέση σύμφωνα με την οποία ο πολιτισμός είναι προϊόν καταπίεσης της επιθυμίας, αλλά υπέθετε ότι στις σύγχρονες μετακαπιταλιστικές, μεταβιομηχανικές, μετανεωτερικές κοινωνίες τούτη η ενορμητική καταστολή υπερέβαινε κατά πολύ το απαιτούμενο μέτρο της ανεκτής – έως ευτυχισμένης – κοινωνικής συμβίωσης.
Αυτή η δεύτερη υπόθεση αναδεικνύει τον απολύτως δυναμικό χαρακτήρα του ‘συντηρητισμού’, όπως τον όρισα παραπάνω. Δεν πρόκειται για στασιμότητα ή διαφύλαξη κεκτημένων αλλά για τη διευρυμένη αναπαραγωγή και εδραίωση μιας πληθωριστικής και άχρηστης για την κοινωνική συνοχή, ‘καταπίεσης’ – από την οποία επωφελούνται τα μάλα συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα ή ομάδες. Για παράδειγμα: Η αντικαπνιστική υστερία δεν αντιπροσωπεύει έστω και την παραμικρή οργανωμένη μέριμνα για την κοινωνική προστασία της υγείας. Εδραιώνει, αντιθέτως, το θρίαμβο των ασφαλιστικών εταιρειών, δηλαδή των οικονομικών στυλοβατών των χρηματιστηρίων, επί του κατακτημένου δικαιώματος στην διακινδυνεύουσα ηδονή και το εν μέρει ‘νομιμοποιημένο’ bohemian lifestyle του ‘60. Το ίδιο συμβαίνει και με την παράνοια γύρω από το AIDS.
Κοντά στο φτωχοπροδρομικό συντηρητισμό, λοιπόν, του ‘Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια’ αναδύεται το επιθετικό είδωλο ενός εσωτερικευμένου, σχεδόν αμέριμνου, εξανδραποδισμού των συνειδήσεων: Παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, ποιότητα ζωής (ήτοι υπερκαταναλωτισμός αγαθών και υπηρεσιών), ασφάλεια (δηλαδή υπεραστυνόμευση, διείσδυση του πανεποπτικού δημοσίου στη σφαίρα της ιδιωτικότητας). Ιδού μερικές μόνο από τις λέξεις κλειδιά της μετανεωτερικής τάξης πραγμάτων, που μεταμφιέζει τον αντιδραστικό/υπερσυντηρητικό χαρακτήρα της με έννοιες κενές περιεχομένου, όπως πολυπολιτισμικότητα, σεβασμός στη διαφορετικότητα, κοινωνία της γνώσης, ανεκτικότητα, διάλογος, συναίνεση και πάει λέγοντας.
Αυτά τα σύμβολα του νέου συντηρητισμού τα έχουν πλήρως υιοθετήσει και τα μηρυκάζουν άκριτα οι νέοι της εποχής - η πιό συντηρητική νεολαία από καταβολής καπιταλισμού – και σε αυτά αναφερόμουν όταν διαπίστωνα πως οι μέσοι bdsmers δεν διαφέρουν ούτε κατ’ ελάχιστο.


[Τις μπούρδες που γράφουν ορισμένα κοριτσόπουλα εδώ, δίκην εφηβικών διαλογισμών σε λευκώματα, ακόμα και η αδελφή της γιαγιάς μου, η γεροντοκόρη, θα ντρεπόταν να τις εκστομίσει ένα αιώνα πριν. Και την κουραδομαγκιά κάποιων macho μαστεράδων ή την ομοφοβία υποτακτικών λουγκράκων θα την χλεύαζαν ακόμα και οι αρειμάνιοι κουτσαβάκηδες – που ήταν κατά βάθος χέστες]."

Αυτά και έπεται συνέχεια.


__________________

 

αυτές οι δεκαετίες ήταν πολύ σημαντικές για την ανθρωπότητα.
ανακαλύφθηκε η φωτιά, ο τροχός και ο Homo sapiens.
από τότε άλλαξαν ευτυχώς πολλά.
κυρίως το στυλ ντυσίματος και χτενίσματος.

 

Οι δεκαετίες 60, 70 δεν είχαν τίποτα το σημαντικό να επιδείξουν.

Κι αυτό, γιατί οι Manowar δημιουργήθηκαν το 80.

 

Αυτό είναι που λέμε "χάσμα γενεών"...

 

Χάσμα γενεών? Μπααα δεν πιστεύω ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα
Ούτε και λέει τίποτα η φράση «χάσμα γενεών»
«Χάσμα μυαλών» αν πεις …μάλιστα. Αυτό λέει κάτι
Πιο πολύ χάσμα μυαλων βλέπω εγώ λοιπον!
Λες να κανουν τα ματια μου "πουλακια"?

 

Απάντηση: Δεκαετίες 60 και 70

Μπορεί να υπάρξει χάσμα ανάμεσα σε κάτι και στην απουσία του;

 

Re: Απάντηση: Δεκαετίες 60 και 70

Έτσι είναι. Γιατί όμως έγινε αυτό? Περαν των απαντησεων που δινεις.. Έχει να κάνει και με το γεγονός ότι
ήταν περισσότερο «πολιτισμική» και λιγότερο «πολιτική» επανάσταση?

 

Απάντηση: Δεκαετίες 60 και 70

Τηλεγραφικά: Επειδή ολοκλήρωσε, στην ουσία, κοινωνικές διαδικασίες συνδεδεμένες με τον επελαύνοντα καταναλωτικό καπιταλισμό και τη μαζική δημοκρατία της αγοράς - καταστρέφοντας ό,τι είχε απομείνει από την υψηλή κουλτούρα του πρώιμου και νεωτερικού, 'παραγωγιστικού' αστικού πολιτισμού.
Και επειδή στα τέλη της δεκαετίας του '70, το εργατικό αντικαπιταλιστικό κίνημα υπέστη ιστορική πανωλεθρία, στο πολιτικό και το συνδικαλιστικό επίπεδο - δεν έγινε, τότε, άμεσα αισθητή, αλλά τα επίχειρα της ζούμε ακόμα σήμερα.

 

γενικα μιλαμε για μια ηρεμη επανασταση.ομως οι αλλαγες που ακοθλουθησαν ητα ν πιο ριζικες και κενοτομες,απο οπιαδιποτε αιματοβαμενη,επανασταση στην ιστορια του ανθρωπινου ειδους.οι ιστορικοι του μελλοντος,θα προβλιματιζωντε για αιωνες για αυτες τις δυο δεκαετιες.το συμαντικοτερο ομως θεωρο οτι ηταν αποτελεσμα μιας γενιας νεων,κατι το προτωφανες για επαναστασεις.