Διαπερνώντας τα όρια της..

Δεν περιορίζω το θέμα σε BDSM βάση και για δικούς μου λόγους το θέμα μπαίνει στα off topic..

Που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος,όταν διαπεράσει αρκετά ή κατα πολύ τα όρια της μοναξιάς,όταν κοντεύει να απελπιστεί ή ακόμα και όταν απελπίζεται;Ποιες οι επιπτώσεις σε ψυχισμό και συμπεριφορά;Πότε και πως οδηγήται σε ακρότητες και ποιες είναι αυτές;Είναι πάντα αντιληπτές;

 

Υπήρξα από μωρό μια μοναχική παρουσία. Διαφέρει από την ακούσια μοναξιά. Αυτή η μοναξιά που βιώνα ήταν επιλογή μου. Ένιωθα ξεχωριστή, αυτάρκης.
Οι γονείς μου συχνά μου θυμίζουν πως κατάφερνα να νανουριστώ μόνη μου με έναν απλό ήχο που έβγαζα από το στόμα.
Μεγαλώνοντας ζούσα την μοναξιά μου. Την ευχαριστιόμουν. Πολλές φορές ήμουν μόνη ανάμεσα σε πολλούς. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά.
Αν μπορεί να στραφεί εναντίον σου...ναι μπορεί. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να γίνεις απλός παρατηρητής της ζωής. Να μετατραπείς σε έναν καθρέφτη που αντανακλά το είδωλο σου.
Σε όλα χρειάζονται ισορροπίες.
Αν υπερβείς τα όρια (που για τον καθένα τοποθετούνται σε διαφορετικό σημείο) βουτάς περισσότερο στην μοναξιά. Σαν να σε παίρνει μια δίνη.

Δεν έχω προβεί σε ακρότητες από την μοναξιά που έχω βιώσει οπότε περοσσότερα δεν ξέρω.

 

Όπως κι αν εννοείς την μοναξιά είναι δύσκολο κομμάτι για όσους το βιώνουν.

Που μπορεί να φτάσει κανείς όταν απελπίζεται.......άβυσσος. Δεν ξέρω φίλε μου.
Θα σου πω μόνο οτι προσωπικά έπιασα ψυχολογικό πάτο κάποια στιγμή. Ήρθαν μέρες πολλές και συνεχόμενες που δεν έβρισκα κανέναν απολύτως λόγο για να σηκωθώ το πρωί απο το κρεβάτι μου. Είχα φοβηθεί πολύ τους ανθρώπους και την ικανότητα τους να με πληγώνουν βαθύτατα.... αυτό με είχε απομονώσει τότε.

Μέτα την χρησιμοποίησα για να με μάθω. Γίναμε φίλοι κατα κάποιο τρόπο.
Κατανόησα πως ο φόβος της μοναξιάς με οδήγησε πολλές φορές σε τραγικές επιλογές. Υποσχέθηκα να είμαι πιο ρεαλίστρια στο μέλλον....
Μέσα απο τις μοναχικές μέρες έμαθα κάποια πράγματα για μένα που ποτέ πριν δεν είχα δεί.... Μου έβγαλε όμως και κάποιες φοβίες τις οποίες προσπαθώ πολύ να συγκρατώ σε τέτοια επίπεδα ώστε να μην γίνονται τροχοπέδη στην ζωή μου. Γνωρίζω όμως οτι πρόκειται για καθαρά αντιδραστικές φοβίες (σε πριβέ αν θέλεις μπορώ να σου πω περισσότερα για αυτό) άρα προσωρινές.

Ρωτάς πότε πως και σε ποιές ακρότητες μπορεί να οδηγηθεί κανείς. Δεν πιστεύω να υπάρχει μια λίστα να στις αριθμήσω εδώ. Ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τα «μέσα» του θα αντιδράσει. Για μένα όλα τα παραπάνω είναι οι προσωπικές μου ακρότητες, γιατί είμαι καθαρό «παιδί σχέσεων» και έζησα μια πενταετία προσωπικής μοναξιάς. Σκληρή ακρότητα για μένα κι όμως την έζησα. Πότε έγινε αντιληπτό? Όχι απο την αρχή πάντως.

 

Συμφωνώ με Astarty, κι εγώ πάντα την έβλεπα σαν αποδεκτή εναλλακτική την παρέα του εαυτού μου, συμφωνώ και με pleasing[Str] ότι μπορείς να χρησιμοποιήσεις την μοναξιά και να την κάνεις φίλη σου και να μάθεις έτσι καλύτερα τον εαυτό σου αλλά και να νιώσεις τη δύναμη ότι μπορείς να τα βγάζεις πέρα και όταν το έδαφος κάτω από τα πόδια είναι παγωμένο...

Για μένα η μοναξιά πέρα από τα όρια ήταν πάντα το εφαλτήριο για ν ανακαλύψω νέους ανθρώπους, ενδιαφέροντα κλπ...

 

Απάντηση: Re: Διαπερνώντας τα όρια της..

Καταρχάς,να ευχαριστήσω για τις πολύ καλές και όχι μόνο απαντήσεις που πήρα.

Θα σταθώ στα εξής:

Αστάρτυ.Κάποτε είχαμε μία μικρή συζήτηση σε ένα θέμα,με πολλά κοινά σημεία.Κάποιες ατάκες σου,ακόμα τις θυμάμαι,όπως και τον όλο διάλογο,που τον θεώρησα από τους ουσιαστικότερους που έχω κάνει -προσωπικά- εδώ μέσα.Ξέρω τη στάση σου και αυτή σου η απάντηση,απλά επιβεβαίωσε τα όσα είπες τότε.Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη και ικανότητα να δουλευτεί η μοναξιά.Το πέτυχες  

Επί του αποσπάσματος.Θεωρώ καλύτερα να μένεις παρατηρητής στη ζωή,απ το να τρέχεις να την ακολουθείς μόνο και μόνο για να μη μείνεις μόνος.Ή συμβαδίζεις ή χάνεσαι..

Ο καθένας θα αντιδράσει ή θα προσπαθήσει να αντιδράσει ανάλογα με τα απωθημένα του πιστεύω..
Ποιο είναι ,όμως, το χειρότερο;

Και σχετικά με το περι πριβέ συζητησης,όποτε θες   χαθήκαμε κιόλας..  

 

Re: Απάντηση: Re: Διαπερνώντας τα όρια της..

Incomplete, σε ευχαριστώ για εκείνη την συζήτηση και για όσα με προέτρεψε το παρόν ερώτημα σου να σκεφτώ.
Το έκανα αυτό το τρέξιμο που λες...έτρεχα...έτρεχα...λες και κάποιος να με κυνηγούσε. Δεν βιώνα όμως. Στις σκηνές που έστηνα, δεν ήμουν παρούσα. Ανέσυρα από μνήμης τις εικόνες του τότε και τις είδα σαν φωτογραφικά στιγμιότυπα μιας εποχής.
Με την διαπίστωση αυτή, ήρθε και το ξαναμάζεμα...η αναδίπλωση εντός μου...σκηνή, βιώμα, συμπέρασμα. Και φυσικά ο αργός ρυθμός της πραγματικής ζωής.

 

Μοναξιά;;;
Άγνωστη λέξη για μένα.
Ποτέ δεν ήμουν μοναχικό άτομο και ούτε μου αρέσει η μοναξιά.
Όταν είμαι μόνη μου θα διαβάσω ένα βιβλίο, θα πάρω τηλέφωνο μία από τις κολλητές μου να βγούμε για καφέ ή απλά θα χαρώ την μοναξιά τεμπελιάζοντας  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Διαπερνώντας τα όρια της..

Έχετε πολλά κοινά στα γραφόμενα σας με την pleasing[Str], ή μου φαίνεται;

Όπως και να χει το θέμα,είτε γίνεται συνειδητά ,είτε γίνεται ασυνείδητα ή όλη κατάσταση και η κακή κατάσταση ,πονάει το ίδιο.Σε ποια όμως από τις δύο καταστάσεις τα ίδια τραύματα επουλώνονται πιο γρήγορα;

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Διαπερνώντας τα όρια της..

Δεν ένιωσα ποτέ ότι τραυματίστηκα από την μοναξιά που βίωσα Incomplete και έτσι δεν μπορώ να σου απαντήσω. Υποθέτω όμως πως από την στιγμή που κάτι γίνεται ηθελημένα (συνειδητά), τότε δεν μπορεί να σε τραυματίσει. Ιδιαίτερα δε όταν η μοαχικότητα είναι στοιχείο του χαρακτήρος κάποιου (όπως συμβαίνει σε μένα).

Λίγο ως πολύ όλοι βιώνουμε την μοναξιά με τον ίδιο τρόπο. Κάπως έτσι ερμηνεύω και την κοινοτυπία μου με την pleasing.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Διαπερνώντας τα όρια της..

Έχω την αίσθηση πως η επούλωση δεν έχει να κάνει με το αν η μοναξιά είναι συνειδητή επιλογή ή όχι, αλλά με το άτομο ως ξεχωριστή-ιδιαίτερη προσωπικότητα σε συνδιασμό με τις συνθήκες μέσα έξω και γύρω τριγύρω....

 

...ουτως η άλλως αισθανομαι μονος..με οποιους και ναμαι και όση αγάπη και να μου δίνουν..αυτο καμμια φορα με τρομαζει αλλα δεν μπορω να το αλλαξω με τίποτα..μπορω να πω οτι αυτο λειτουργει δημιουργικά για μενα..οχι παντα ομως..

 

λοιπόν εγώ μεγάλωσα μόνος μέχρι ενός σημείου και απο ένα σημείο μέχρι και σήμερα ζω μόνος
στην αρχή πίστευα ότι θα καταφέρω κάτι σπουδαίω μίας και έκανα πολλά πράγματα όπως κατασκευές,δίαβασμα και γενικά αυτό που κάνω μέχρι και σήμερα είναι να πλάθω τη φαντασία μου
ιστορίες πολλές διαφορετικές μερικές και σεξουαλικές αλλά ένα μικρό ποσοστό μόνο ίσως αν καταφέρω να τις εκφράσω να καταφέρω και κάτι στη ζωή μου (και να πάρω και μία εκδίκηση σε εσάς που με έχετε ζαλίσει με τα φλύαρα κείμενα σας ! )
όπως και να έχει δεν μαρέσει η μοναξία
Ε/εσάς ;