Διαχειριστές πόνων (ψυχικός πόνος vs σωματικός πόνος)

Ο Ντοστογιέφσκι υποστηρίζει πως ο ψυχικός πόνος είναι ο ύψιστος σκοπός του ανθρώπου. Γιατί άραγε να υποστηρίζει κάτι τέτοιο;

Ο ψυχικός πόνος είναι ένας δρόμος που πολλές φορές διασταυρώνεται με την ζωή μας. Από την γέννηση μας, σαν βρέφος που απομακρύνεται από το στήθος της μάνας του, σαν έφηβος που δεν έχει ανταπόκριση ο έρωτας του, σαν φοιτητής που αποτυγχάνει στις εξετάσεις, ως εργαζόμενος που απολύεται, ως γονέας που χάνει το παιδί του ή το βλέπει να λιώνει από τα ναρκωτικά. Ο ψυχικός πόνος είναι συνηφασμένος με τον άνθρωπο περισσότερο ίσως από κάθε άλλο ζώο (έχω δει και σκυλί να αρρωσταίνει από τον χαμό της συντρόφου του). Θα έλεγα πως είναι ένα βασικό τίμημα προσαρμογής της ζωής και παράγοντας εξέλιξης και ισχυροποίησης της προσωπικότητας μας.

Λένε πως ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο. Δεν έχουν άδικο. Μέσα από τον πόνο της ψυχής έρχεται η παίδευση μας.
Μιλώντας ο ψυχίατρος Π. Σακελλαρόπουλος για τους βασανισμούς και του ψυχικούς πόνους που υπέστησαν οι κρατούμενοι στην Μακρόνησο καταλήγει : «Όμως, οι διορθωτικοί μηχανισμοί μέσα στην ανθρώπινη φύση είναι τόσο μεγάλοι και τόσοι πολλοί, ώστε ακόμη και ο ψυχικός πόνος στο κολαστήριο της Μακρονήσου να μετουσιωθεί σε στοιχεία ωρίμανσης».
http://www.inpsy.gr/Articles/Makronisos.htm

Διαβάστε το. Μιλάει για τρόπους αποπροσωποίησης (depersonalization το είπατε νομίζω σε σχετικό θέμα) καθώς και για τον σαδισμό που επιδείκνυαν οι βασανιστές της Μακρονήσου (όχι για τον εξωραϊσμένο που και γι’ αυτόν υπάρχει σχετικό θέμα δημοσιευμένο στο forum). Εγώ το βρήκα άκρως ενδιαφέρον.
Σίγουρα όμως το μονοπάτι μέσα από τον ψυχικό πόνο είναι δύσκολο και γι’ αυτό παρατηρείται πολλοί να ψάχνουν τρόπους να λυτρωθούν από αυτό το βάρος, κυρίως μέσα από τον σωματικό πόνο.

Παραθέτω απόψεις δύο μελών του forum:

…μιλώντας πάλι για σωματικό πόνο…

…έκφραση ψυχικού πόνου στην αρχαιότητα,( όχι πως τώρα δεν γίνεται) θρήνος για τον χαμό αγαπημένου προσώπου…

Είναι τελικά τόσο βαρύ το φορτίο της ψυχής και έχει πολύ πιο ισχυρή μνήμη από το σώμα που εύκολα ξεχνά τον πόνο του. Δεν θα μπορούσε όμως να είναι διαφορετικά αν θέλουμε να μιλήσουμε για παίδεμα, δούλεμα της προσωπικότητας μας.

Όταν ο ψυχικός πόνος λογίζεται για το καλέμι και το σφυρί που σμιλεύει και ομορφαίνει την ψυχή μας γιατί να μην τον κάνουμε φίλο μας, να μην γίνει η δύναμη μας; Δεν θα λέγαμε άραγε κυρίαρχο της ζωής του κάποιον που έχει καταφέρει να διαχειριστεί αυτούς τους πόνους της ψυχής, αυτόν που διαβαίνει το δύσκολο μονοπάτι της ζωής και κάθε πόνο τον κάνει φίλο του;

Τι θα ήταν η ζωή χωρίς το δάκρυ, τον πόνο ψυχής, τους καημούς και τα βάσανα; Το λέει παρακάτω ο Στέλιος Καζαντζίδης:

Δυο πόρτες έχει η ζωή
άνοιξα μια και μπήκα
σεργιάνισα ένα πρωινό
κι ώσπου να ’ρθει το δειλινό
από την άλλη βγήκα

Γι’ αυτό και ως moto μου έχω το «Παθαίνω και μαθαίνω», μια μαζοχίστρια ψυχικού πόνου αν θέλετε.

Αστάρτη

Υ.Γ. και για τους λάτρεις των εγκεφαλικών διεργασιών…σε έρευνες που έγιναν στον εγκέφαλο εθελοντών βρέθηκε ότι οι δομές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται σε περιπτώσεις που υπάρχει ψυχικός πόνος είναι οι ίδιες που ενεργοποιούνται όταν υπάρχει σωματικός πόνος.

 

Προσωπικά είχα την τιμή να γνωρίσω από κοντά και αρκετά καλά, θύμα βασανιστηρίων της περιόδου Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία.

Ήταν μία γνωριμία που με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Είχε παραμείνει ένα ψυχικό κέλυφος ανθρώπου. Έβλεπες πάνω του, την παιδεία, την αγωγή, την εξυπνάδα, τη δύναμη. Η ψυχή του όμως είχε εξαφανιστεί. Τελείως.

Ο Ντοστογιέφσκι, αν γνωρίζω καλά, όλη του τη ζωή πάλευε να βρει ένα modus vivendi με τη θρησκεία. Ίσως γι αυτό, πάνω σε μία τέτοια ψυχική διαμάχη να κατέληξε σε αυτό το συμπέρασμα.

Κατά τη γνώμη μου, το ενδιαφέρον αυτό θέμα, μόνο πολυ μακρινή με το BDSM σχέση έχει.

Άλλο τα πολιτικά βασανιστήρια (μία κοινωνία, κακώς ή κάκιστα, στρέφετε εναντίον ενός ατόμου), άλλο τα θρησκευτικά πάθη και οι αναζητήσεις, άλλο ο σκληρός ρομαντισμός και τα ψυχρά πάθη του μαζοχισμού και του σαδισμού εν BDSM.

 

πολύ χρήσιμο αγαπητη Αstarty και εύστοχο ποστ. Δινει πραγματικά στο βάθος της ανάλυσής του , τη ψυχολογική διάσταση του πόνου και ιδιως αυτών που τον χειρίζονται είτε ως δέκτες είτε ως "παροχείς".
Ισως η σχετική μελέτη και του αρθρου του ψυχιατρου που μας παραπέμπεις να βοηθά λιγο στη διαλευκανση του τι αναζητά τελικά ο καθεις μεσα απο τον πονο (σωματικό ή ψυχικό) ειτε ως υποτακτικος...είτε ως Κυριαρχος που αρέσκεται σε τακτικές τέτοιες.
Για να το δουμε.....

Εγω παντως το βρισκω εξαιρετικά χρήσιμο για τους μετεχοντες στο lifestyle

 

RE: RE: Διαχειριστές πόνων (ψυχικός πόνος vs σωματικός πόνος)

Aγαπητή MP'slave δεν θα διαφωνήσω μαζί σου ότι το κείμενο είναι αρκετά καλό.

Θα διαφωνήσω όμως στο ότι είναι εξαιρετικά χρήσιμο για τους μετέχοντες στο lifestyle!

Ο ψυχικός πόνος δεν είναι απαραίτητος στο BDSM lifestyle και πολλές φορές δεν υφίσταται καθόλου. (και γιατί να υφίσταται?)

Ο σωματικός πόνος είναι αυτός που επιδιώκετε να απολαμβάνει ο υποτακτικός/η.

Δεν νομίζω ότι αυτό είναι αποτέλεσμα επειδή φέρει το βαρύ φορτίο της ψυχής.
και συμφωνώ με την tender lilly

 

RE: RE: RE: Διαχειριστές πόνων (ψυχικός πόνος vs σωματικός πόνος)

Αγαπητη Sm_Art_Lady, σαφώς και δεν υπαινίσομαι οτι ειναι απαραίτητος ο ψυχικός πονος στο BDSM το αντιθετο μαλλον και ειναι και λίγο πιο βαθυ.
Λεω λοιπον πως ο ψυχικός πονος.... που προερχεται απο αλλες καταστάσεις και ουχι απο το bdsm μπορει να ειναι εκεινος που οδηγει ορισμένους να "εκτονώνονται " μεσω του φυσικου πονου και του BDSM .

Μια παραμετρος ιδιαιτέρως σημαντική ...και που ισως θα επρεπε να αναλογιστουν πολλοι δεν νομίζετε? Κυρίαρχοι και μή.

Τα σέβη μου

ΥΓ. επιπλεον μια ακομη οπτική του θέματος (αν και νομίζω οτι η Ασταρτυ ηθελε να δωσει αυτη περίππου που ανεφερα πιο πανω -αν κανω λαθος διορθωσέ με Ασταρτυ) ΟΜΩΣ υπαρχει και ακομη μια. Αυτή των Κυριάρχων που αρέσκονται στα mind games και που εκει σαφώς ο πονος που "χρησιμοποιείται" είτε για trainning είτε για τιμωρία ειναι ΚΥΡΙΩΣ ο ψυχικός...mind control...klp klp

 

RE: RE: RE: RE: Διαχειριστές πόνων (ψυχικός πόνος vs σωματικός πόνος)

MP'slave, έχεις πιάσει το νόημα των γραφομένων μου.
Και θα συμφωνήσω πως τα mind games είναι εργαλεία αρκετών που πολλές φορές ακροβατούν πάνω στα ψυχικά όρια του ατόμου.

Η δύναμη μετριέται με την ψυχή.

Αν θέλετε να μιλήσουμε για BDSM, άν κάτι χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο κυρίαρχο αυτό είναι η ψυχική του δύναμη. Το μονοπάτι του ψυχικού πόνου έχει διαβεί με επιτυχία πρώτα αυτός και στη συνέχεια κάνει τον "καπετάνιο" σε άλλους.

Αστάρτη

 

RE: RE: RE: RE: RE: Διαχειριστές πόνων (ψυχικός πόνος vs σωματικός πόνος)

Σαφώς...!!!! και απο δω μπορουμε λοιπον να πιασουμε το θέμα !

ΣΘΕΝΟΣ ΨΥΧΙΚΟ νομιζω ειναι η φραση που ταιριαζει στον Κυριαρχο - Κυριαρχο και οχι στους fake. Aυτογνωσία , αυτοκριτική...και πολλά αλλα δύσκολα. Οσο για τον υποτακτικό, αυτος και αν πρεπει να χει σθενος και ψυχικές δυνάμεις. Και αν δεν το χει πρεπει ο Κυρίαρχος να τον διδάξει , να τον οδηγήσει όπου ολίσθενει.

Οσο για τον πονο της ψυχής ...σαν μεσο trainning ή τιμωρίας επιτρέψτε μου να καταθέσω προσωπική άποψη/βίωμα και να πω τούτο:
Ο Μαστερ που θελει να λεγεται Μαστερ και να φέρει τον τιτλο οχι στο nick αλλα στα κότσια και το Αντριλίκι, και που εχει τη δυνατότητα/ευστροφία να σε πονέσει στην ψυχή , ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ...και για κεινον αλλα και για την ψυχική ισοροπια του/της σαμπ. Αρκει να ξέρει καλά τι κανει και που πατάει...
Αυτα...ετσι επειδη εχω μια μικρή εμπειρία.... Εκεινος ξερει...

(και για να προλάβω οσους ορμήξουν...που θα ορμήξουν θα πω οτι δεν χρειαζεται πτυχίο ψυχολογιας ή τίτλος ...χρειαζεται μονο ΕΝΝΟΙΑ , ΑΓΑΠΗ, ΜΥΑΛΟ και ΣΥΝΕΠΕΙΑ...) για οποιους με αντιλαμβανονται.

 

RE: RE: RE: RE: Διαχειριστές πόνων (ψυχικός πόνος vs σωματικός πόνος)

Λογαριάζεται άραγε κυρίαρχος αυτός που μπορεί να διαχειριστεί τον ψυχικό πόνο χωρίς την εκτόνωση που αναφέρεις; Μήπως ο σωματικός πόνος είναι το δεκανίκι μας για να περπατήσουμε με ελαφρύτερο βάρος;
Γι' αυτό άλλωστε έδωσα και τον δεύτερο τίτλο στο θέμα μου. Αδυνατούμε να αντέξουμε τον πόνο ψυχής και ψάχνουμε την λύτρωση μέσω του σωματικού πόνου;

Αστάρτη

Υ.Γ. Συλλογίζομαι φωναχτά, αλήθεια...Είμαι διάφανη εμπρός σας, βολή για τις ορέξεις σας και τις επικρίσεις σας.

 

... θα προσπαθήσω να βοηθήσω λίγο... αν τα καταφέρω...

Επειδή είχα ένα τέτοιο βίωμα, το να έχεις σχεδόν πλήρες power exchange σε μία ερωτική σχέση και να μην έρχεται το σεξουαλικό πλήρωμα αυτής της κατάστασης, δημιουργεί ένταση, αμφιβολίες, και εκκρεμότητες.

Το πώς γίνεται ο πόνος ερωτικά καλοδεχούμενος είναι κάτι που πρέπει να το έχει βιώσει κανείς, κάτω από ορισμένες συνθήκες για να το καταλάβει... Και βέβαια, να είναι διατεθειμένος να το αποδεχτεί.

Πάντως νομίζω ότι ψάχνετε σε λάθος κατεύθυνση γιατί το BDSM είναι συναινετικό, η Μακρόνησσος δεν ήταν.

 

Αισθάνομαι πάντα κάπως "μειονεκτικά" μιλώντας για τον πόνο σε μια τόσο βαθειά ανάλυση, αν και τον έχω προκαλέσει και μου τον έχουν προκαλέσει. Αισθάνομαι "μειονεκτικά" γιατί ποτέ δεν με απασχόλησε το γιατί. Αντίθετα με απασχολούσε η αναζήτηση του πόσο.
Όταν αντλείς ηδονή από κάτι, το γιατί είναι μια καλή ερώτηση για τις περιπτώσεις που αυτό (πόνος) προκαλεί μη ή δύσκολα αναστρέψιμες άσχημες επιπτώσεις. Ευτυχώς από αυτό δεν πάσχω.

O πόνος στο BDSM είναι ηδονή και προκαλειται εθελούσια. Δεν φέρει καμία σχέση με τον μη ηθελημένο βασανισμό και καταναγκασμό. Μου κάνει εντύπωση που εντός BDSM γίνονται αναφορές και συσχετισμοί με τέτοιου είδους βασανιστήρια.

Αν και αντιπαθώ τον ψυχικό πόνο βρίσκω πως και αυτός έχει την έκφραση του στον χώρο του BDSM. O συναισθηματικα μαζοχιστής αντλεί μια δύσκολα περιγραφόμενη ικανοποίηση μέσα από την διαδικασία πρόκλησης πόνου. Νομίζω πως συχνά ο ίδιος προκαλεί ή εντείνει τον ψυχικό του πόνο.

Από την άλλη αναγνωρίζω την χρησιμότητα του ως μέσο εκμάθησης, εκπαίδευσης, κατεύθυνσης ακόμα και κάθαρσης του υποτακτικού και μην ξεχνάμε το παν μέτρον άριστον.

 

Πως το λένε το ανέκδοτο οι Βολιώτες για τη Λάρισσα; "Το καλύτερο σημείο της Λάρισσας είναι η ταμπέλα που δείχνει 'Προς Βόλο'".

Το καλύτερο κομμάτι του σωματικού πόνου είναι ο ψυχικός πόνος που προκαλεί.

Αλλά αυτό είναι απλώς η πολύ ταπεινή γνώμη μου.

 

χμμμ...αγαπητή Ασταρτη,

εδω το θεμα εχει 2 οψεις κατα την γνωμη μου:

1) Ο/η Κυριαρχος που δεν μπορεσε να διαχειριστει τον ψυχικό πονο και εγινε ή οδηγήθηκε τυχαια (εστω) στο Bdsm για να χρησιμοποιησει το "δεκανίκι" του πόνου

2) Ο/η υποτακτικός που δεν μπορεσε επίσης να διαχειριστεί τον ψυχικό πονο και καταρακώθηκε και βρήκε "στέγη-δεκανικι-αυτοτιμωρία" το σωματικό πόνο.---> ΒDSM

και στις 2 αυτες περιπτωσεις η προσέγγιση ειναι ακριβώς αυτή της χρήσης της πατερίτσας!!
Τι εννοώ? Η πατερίτσα ειναι χρησιμη οταν σπάσεις το πόδι σου για να στηριχτεις τις πρωτες μερες και με τροπο ομαλο να βάλεις ξανα το χτυπημένο ποδι σε λειτουργία και...ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙΣ!!
Αν όμως συνεχίσεις (απο φόβο , πονο....κλπ) να κρατάς την πατερίτσα ΠΕΡΑΝ του επιτρεπόμενου ΄να τη "Χρησιμοποιείς" τοτε απλα ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙΣ ΤΟ ΠΟΔΙ .... no more no less

Eτσι αν διαχειριστεί ευλογα και αν έστω ως μεσω χρησιμοποιηθεί απο κάποιους προκειμένου να οδηγηθόυν στη λύτρωση και να λύσουν τους κόμπους της ψυχής τους (έχει καλώς) . Οχι βέβαια οτι αυτος ειναι και ο λογος υπαρξης του BDSM (ή μηπως ειναι???λολ...σαν την κοτα με το αυγό είναι λιγακι ολο αυτο)

Οσο για το μαζοχισμο και την υποτακτικότητα θα θελα να καταστήσω σαφές οτι δεν ειναι καθόλου ταυτοσιμες οι εννοιες ουτε προυποθεση η μιά για την άλλη. Και το ότι ο μαζοχιστής αγαπητή Carissa ίσως :

"μαζοχιστής αντλεί μια δύσκολα περιγραφόμενη ικανοποίηση μέσα από την διαδικασία πρόκλησης πόνου. Νομίζω πως συχνά ο ίδιος προκαλεί ή εντείνει τον ψυχικό του πόνο. "
μπορεί να ειναι αληθές μα ειναι just the cherry on the cake carissa ! το πραγμα παει πολύ πιο μεσα....και εχει πολλα υλικα το κέικ εκτος απο το κερασακι που φαινεται πανω πανω!

ΚΑΙ ΝΑΙ φιλε PUPPY :
"μπορει να αποτελεσει πηγη απολαυσης και συνειδητοποιησης, και μεσα απο μια θετικη bdsm διεργασια να σταματησει η παροχη ψυχικου πονου στον εαυτο μας."

...που σημαινει (κατα την ρομαντική μου αποψη) ότι μπορεί να αποτελέσει και ΤΡΟΠΟ ΕΚΜΑΘΗΣΗΣ...παιδευσης (εκπαίδευσης)... στο : να μην κανουμε τα ιδια λαθη. Εαν εαν εαν... οι Κ.Κ. με τους οποιους ανταλλάσουμε τουτο το life style ,ειναι ικανοί και μπορούν!

και για να επανέλθω στους Κυρίαρχους. Η αληθεια ειναι ότι δεν πιστευω και δεν εμπιστεύομαι εναν Κυρίαρχο που δεν εχει καταφέρει να διαχειριστεί σωστά τον πονο τον ψυχικό και κουβαλάει αποθιμένα. Ο Κυρίαρχος σε τουτο δω το λεπτο σημείο της διαχειρισης του ψυχικου πόνου, θα πρέπει να ναι πολύ πιο συνειδητοποιημένος να χει νιωσει, να χει πονέσει και να χει ξεπεράσει. Να χει κυριαρχήσει με λιγα λόγια τον πονο του και τον εαυτο του.