Είναι να μη βραχείς

@Arioch εξαίρετη γραφή!

 

@Arioch δεν το έχω διαβάσει όλο, όταν κάτι είναι αξιόλογο το απολαμβάνω λίγο λίγο.

Θέλω μόνο να σου πω ότι εχω καιρό να διαβάσω κάτι τόσο δυνατό.
Στο γράψιμο σου η λύτρωση έρχεται τόσο φυσικά και με τόσο δύναμη που δε μπορείς να την αγνοήσεις. Ευχαριστώ που το ταλέντο σου το μοιράζεσαι εδώ. Συγκλονιστικό.

 

Σήμερα

Το μυαλό μου καθαρίζει και επιστρέφει στο παρόν. Είμαι γονατισμένος μπροστά από τη Μαργαρίτα... δεν τολμώ να την σκεφτώ ως Αγγελική. Θα τη λερώσω. Θα τη λερώσω όπως λέρωσα την Έφη, όπως λέρωσα κάθε τι που άγγιξα στη ζωή μου. Η Έφη... Θεέ μου η Έφη. Ένα μικρό κορίτσι ήταν. Γαμημένε, καριόλη Θεέ... Η Έφη... η Έφη μου... έδωσε στην κόρη της το όνομά μου. Ένα ρεμάλι ήμουν, ένας ρεμπεσκές. Το όνομα που της έδωσε, το όνομά μου, δεν με τιμάει... Τη λερώνει. Τη λερώνει...

Νιώθω ένα πολύ δυνατό πόνο, σα να μου μπήγονται μαχαιριές στο στήθος και στην πλάτη.

Ο πόνος είναι φρικτός. Ο πόνος είναι υπέροχος... είναι λυτρωτικός!

In the shuffling madness
Of the locomotive breath
Runs the all-time loser
Headlong to his death​

Δυσκολεύομαι να ανασάνω.

Oh, he feels the piston scraping
Steam breaking on his brow
Old Charlie stole the handle
And the train it won't stop going
Oh no way to slow down​

Ακούω από μακριά μια φωνή να με καλεί... "Άγγελε; Άγγελε;". Με τεράστια δυσκολία προσπαθώ να εστιάσω το βλέμμα μου. Πώς βρέθηκα ξαπλωμένος κάτω; Η Μαργαρίτα... Δε μοιάζει με τη μητέρα της. Η όρασή μου θαμπώνει και πάλι.

-"Άγγελε;"
-"Έφη; Εσύ είσαι; Πώς...;"

Η Έφη μου χαμογελάει.

27 χρόνια πριν...

Κρατάω την Έφη στην αγκαλιά μου και στριφογυρίζουμε αργά στο ρυθμό της μπαλάντας. Δεν τους ξέρω τους στίχους αλλά το τραγούδι, το Stairway to heaven είναι από τα αγαπημένα μου. Η Έφη έχει παραπιεί, είναι ζαλισμένη και έχει κοκκινίσει. Είναι τόσο γλυκιά... τόσο αθώα...

Είχαμε πιάσει την κουβέντα. "Τι κάνεις", "τι κάνω" και τα ρέστα. Δε μιλάει με ιδιαίτερο ενθουσιασμό ούτε για τον αρραβωνιάρη της ούτε για τον επικείμενο γάμο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον ξέρω τον Χριστόπουλο, ξέρω όμως ότι όλες οι ελεύθερες τον θεωρούν εξαιρετική τύχη. Είναι ωραίος άντρας, ξέρω ότι είναι εργατικός και επίσης ξέρω από τα κουτσομπολιά της γειτονιάς ότι ούτε πίνει, ούτε ξενυχτάει. Λεφτά έχει με το τσουβάλι, δεν μπορούσα να καταλάβω προς τι αυτή η έλλειψη ενθουσιασμού. Θα μου πεις μικρή είναι, μπορεί να νιώθει ότι πνίγεται.

Χαζομάρες. Σήμερα με γάμησαν μαζί και ο γέρος και ο φίλος του. Τσιμπούκωνα το γέρο και με γάμαγε το έταιρο σάψαλο. Πού στο διάολο τις βρίσκουν τις αντοχές οι σκατόγεροι γαμώ το χριστό μου;

-"Είμαι ζαλισμένη. Πώς θα πάω σπίτι;"
-"Θα σε πάω εγώ."
-"Όχι! Αν μας δει ο Μάρκος δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει!"
-"Τι θα γίνει ρε συ Έφη; Θα του πω ότι σε συνόδεψα σπίτι για να μη γυρίζεις μόνη σου μέσα στη νύχτα."
-"Δεν... δεν τον ξέρεις τον Μάρκο. Είναι πολύ ζηλιάρης. Θα... θα γίνει μεγάλη φασαρία."
-"Ε τότε δεν έχω να σου πω κάτι."
-"Δε... δε θέλω να γυρίσω στο σπίτι έτσι."
-"Άκου... μπορούμε αν θες να πάμε στο πάρκο, τέτοια ώρα δε θα μας δει ψυχή. Ε, θα ρίξεις λίγο νερό από το βρυσάκι στο πρόσωπό σου και όταν ξεζαλιστείς θα πας στο σπίτι σου. Εγώ θα σε ακολουθώ διακριτικά από μακριά."
-"Αν μας δουν να φεύγουμε μαζί ξέρεις τι θα γίνει;"
-"Ωραία, τότε να φύγω εγώ και θα σε περιμένω στη γωνία. Φύγε μετά από 10 λεπτά εσύ και ξεκίνα προς το πάρκο. Θα σε ακολουθήσω από απόσταση."
-"Σ' ευχαριστώ ρε συ Άγγελε."
-"Δεν κάνει τίποτα. Λοιπόν, πάω να πουλήσω το παραμύθι. Τα λέμε κάτω σε λιγάκι."

Πάω και χαιρετάω τον κόσμο. Κάποια βλέμματα είναι εχθρικά, κάποια βλέμματα περιφρονητικά. Έχουν κελαηδήσει για τα καλά τα παπαγαλάκια. Δεν πάνε να γαμηθούν όλοι τους, τι ξέρουν αυτοί; Κατεβαίνω κάτω και προχωράω προς την άκρη του δρόμου. Στρίβω στη γωνία και ανάβω ένα τσιγάρο.

Όσα τσιγάρα και να καπνίσω δε φεύγει η πικρίλα των γέρων από το στόμα μου. Έχυσε ο κωλόγερος που τσιμπούκωνα και αφού κατάπια τραβήχτηκε και ο άλλος ο κωλόγερος και όπως βγήκε από τον κώλο μου ήρθε και τον έχωσε στο στόμα μου. Τα έχω μάθει τα κόλπα τους και φροντίζω να είμαι πάντα καθαρός. Μια φορά που δοκίμασα τα ίδια μου τα σκατά ήταν αρκετή για να με κάνει φανατικό στην καθαριότητα και στην προετοιμασία.

Τι τα θες; Πληρώνουν και πληρώνουν καλά. Πώς στο διάολο καταφέρνω κάθε φορά και είμαι μπατίρης και βρίσκομαι συνεχώς να ρουφάω ένα πούτσο στο στόμα και ένα πούτσο στο κώλο; Σβήνω το τσιγάρο μου. Α, να και η Έφη. Γελάω σαν τον μαλάκα, η Έφη κάνει οχτάρια, έχει γίνει ντίρλα. Την αφήνω να προσπεράσει και την ακολουθώ από απόσταση μέχρι που φτάνουμε στο πάρκο. Είναι κοντά 1:30, δεν υπάρχει ψυχή και το πάρκο έχει πυκνή βλάστηση, δεν κινδυνεύει να μας δει κανένα μάτι. Η Έφη σκύβει στην άκρη και ξερνάει τα άντερά της.

Ωραίο κομμάτι η Έφη. Έχει παχύνει ελαφρά από τότε που τη θυμάμαι στο λύκειο, πριν δηλαδή τα παρατήσω. Γλυκό, πολύ γλυκό πρόσωπο, όμορφα χείλια και πολύ καλό βυζί, όπως τουλάχιστον μπορούσα να διακρίνω. Και από κώλο δεν πάει άσχημα. Παρόλο που με πηδάνε οι γέροι μου αρέσουν οι γυναίκες. Τον έχω παίξει κάμποσες φορές για πάρτη της, πώς θα ήταν να με τσιμπουκώσει και να σκίσω το κωλαράκι της; Δε βαριέσαι, είναι κάτι που δε θα μάθουμε ποτέ.

Η Έφη είναι ακόμα σκυφτή και ξερνάει. Έχει σηκωθεί η φούστα της και δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Όντως, έχει γαμώ τα κωλαράκια. Τυχερός ο Χριστόπουλος, αν δηλαδή του δίνει κώλο η μικρή. Την πλησιάζω και της κρατάω τα μαλλιά για να μη λερωθεί. Νιώθω τους σπασμούς της αλλά δεν έχει τι άλλο να βγάλει. Την πιάνω αγκαλιά και την πάω προς τη βρύση. Σκύβει και πίνει λίγο νερό, καταφέρνει να μην κάνει εμετό. Ρίχνει νερό στο πρόσωπό της. Κρατώντας της πάμε προς ένα παγκάκι και καθόμαστε.

-"Πόσο ήπιες ρε συ Έφη;"
-"Δεν ήπια πολύ αλλά δεν έχει σημασία, δεν συνηθίζω να πίνω, στο σπίτι δεν πίνουμε τίποτα πέρα από καμιά μπύρα."
-"Δε σε ακούω πολύ ενθουσιώδη πάντως όσον αφορά το Χριστόπουλο."

Δεν απάντησε

-"Άκου Έφη... μικροί είμαστε και οι δύο, κάπου σε καταλαβαίνω ότι θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου. Ξέρεις όμως πόσες στη γειτονιά θα έκοβαν και το δεξί τους χέρι να είναι στη θέση σου; Ωραίος είναι, δουλευταράς είναι, δεν πίνει, δεν ξενυχτάει, λεφτά έχει... Τι σου λείπει;"
-"Ένα χρυσό κλουβί είναι ρε Άγγελε. Μπορεί να είναι χρυσό και διαμαντοποίκιλτο αλλά δεν παύει να είναι κλουβί."
-"Μπορεί και να είναι έτσι αλλά ξέρεις κάτι; Υπάρχουν και πολύ χειρότερα από ένα χρυσό κλουβί" της είπα πικρά αναλογιζόμενος τα χαΐρια μου.
-"Ναι αλλά υπάρχουν και καλύτερα. Να γνωρίσεις τον κόσμο. Να ερωτευτείς. Να αγαπήσεις και να σε αγαπήσουν."
-"Γιατί εσύ δεν τον αγαπάς τον δικό σου; Δε σ' αγαπάει;"

Η Έφη αναστέναξε

-"Μ' αγαπάει... Ο Μάρκος το μόνο που αγαπάει είναι ο εαυτός του."
-"Εσύ τον αγαπάς, Έφη" την ρώτησα κοιτώντας την στα μάτια.
-"Όχι."
-"Γιατί είσαι μαζί του τότε;'
-"Γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς, Άγγελε. Οι γονείς μου μετά βίας μπορούν να συντηρηθούν και έχουν και τις μικρές. Δεν τον αγαπάω, δε με αγαπάει αλλά..."
-"Αλλά;"
-"Μια εμπορική συναλλαγή είναι. Έχω ό,τι του ζητήσω, έχει ό,τι μου ζητήσει και οι γονείς μου δεν έχουν το βάρος μου. Είχε πει ότι θα με στήριζε αν περάσω στο Χημικό στην Αθήνα και να σου πω κάτι; Τον πιστεύω. Αλλά πρώτα πρέπει να περάσω και με το σπίτι και με το να τον βοηθάω στη μάντρα δε μου μένει και πολύς χρόνος. Πάντως η αλήθεια είναι ότι πήρε ένα πιτσιρικά για να έχω ελεύθερα τα απογεύματα. Δε βαριέσαι... μια εμπορική συναλλαγή είναι, μου δίνει ό,τι του ζητάω και του προσφέρω αντάλλαγμα σε είδος."

Η φωνή της δεν είχε χρώμα. Θα μπορούσα να καταλάβω θυμό, ή πίκρα ή απελπισία αλλά η φωνή της δεν είχε ίχνος συναισθήματος. Λες και μιλούσε για κάποιον άλλον. Και αυτό ήταν το χειρότερο... Η αποδοχή της. Ντράπηκα αλλά αυτό με καύλωσε. Θυμήθηκα τις φαντασιώσεις μου. Γύρισα και την κοίταξα.

-"Σε καταλαβαίνω, Έφη, πίστεψέ με σε καταλαβαίνω. Τέλος πάντων, άστο αυτό τώρα. Νιώθεις καλύτερα;"
-"Το στομάχι μου είναι καλύτερα αλλά η γεύση στο στόμα μου... μου έρχεται να ξεράσω και πάλι μόνο και μόνο από τη γεύση."

Ήξερα πολύ καλά αυτή την αίσθηση, ήταν σχεδόν η καθημερινότητά μου. Της έδωσα μια καραμέλα να πιπιλήσει. Άναψα ένα τσιγάρο μηχανικά και το κάπνισα, και οι δύο αμίλητοι χαμένοι στις σκέψεις μας. Πέταξα το τσιγάρο στο χώμα και το πάτησα να λιώσει. Δε θα πω ότι δεν ήξερα πως μου ήρθε, ήξερα πολύ καλά τι έκανα. Το έβλεπα στον τρόπο που με κοίταζε. Έσκυψα και τη φίλησα. Ανταπέδωσε. Έβαλα τη γλώσσα μου στο στόμα της και με υποδέχτηκε πρόθυμα. Την έσφιξα πάνω μου ενώ η ένταση του φιλιού γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Άρχισα να τη χαϊδεύω, αρχικά στη μέση και στην πλάτη και μετά σιγά σιγά έφερα το χέρι μου στο στήθος της. Δεν τραβήχτηκε, δε με σταμάτησε. Άρχισα να μαλάζω τα στήθη της και μετά αφήνοντας το στόμα της άρχισα να τη φιλάω στο λαιμό και στα αυτιά και οι κοφτές της ανάσες με ξετρέλαναν. Της έβγαλα τη μπλούζα που φορούσε και της έβγαλα και το σουτιέν. Τα στήθη της ήταν ακόμα πιο όμορφα απ' όσο τα είχα φανταστεί. Έσκυψα και πήρα και πιπίλισα τις ρώγες της. Δεν ξέρω κι εγώ πόση ώρα χαμουρευόμασταν έτσι αλλά όταν έκανα να βάλω το χέρι μου κάτω της με έκοψε.

-"Άγγελε όχι... Ως εδώ."

Σταμάτησα χωρίς να πω τίποτε περισσότερο. Είχα πάρει την απόφασή μου. Με τη θέλησή της ή χωρίς θα την έπαιρνα με τον τρόπο που ήθελα.
​

Σήμερα

-"Έφη, συγχώρεσέ με. Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με"

He hears the silence howling
Catches angels as they fall
And the all-time winner
Has got him by the balls​

Η Έφη χαμογελάει. Νιώθω μέσα μου απίστευτη ηρεμία. Ακούω να φωνάζουν το όνομά μου από μακριά. Η Έφη χαμογελάει, δεν υπάρχει τίποτε άλλο για μένα, μόνο αυτό το χαμόγελο.

Oh, he picks up Gideons bible
Open at page one
I think God he stole the handle
And the train it won't stop going
No way to slow down​

Δεν νιώθω πόνο πια. Δε νιώθω τίποτα, μόνο γαλήνη. Η Έφη μου χαμογελάει... Η Έφη...

...

ΤΕΛΟΣ

 

ρε..  

 

Ήταν η πιο δύσκολη ιστορία που έχω γράψει. Δύσκολη όχι γιατί ήταν σκληρή αλλά γιατί έπρεπε να έχω πολύ "ειδική" διάθεση για να μπορέσω να γράψω. Ποτέ δε γράφω ιστορίες έχοντας καταστρώσει το δρόμο που θα ακολουθήσω. Άλλοτε ξέρω την αρχή και όπως βγει η ροή μέχρι το τέλος, άλλοτε ξεκινάω έχοντας συγκεκριμένο τέλος στο μυαλό μου προσπαθώντας να γράψω την ιστορία με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό να έρθει απρόσκοποτα.

Η ιστορία αυτή που διαβάσατε είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που ούτε την αρχή ήξερα ούτε το τέλος. Μία μέρα που ήμουν στην "ειδική" διάθεση, απλά έγραψα το πρώτο από τα οχτώ μέρη. Κάπως έτσι και γράφοντας μόνο όταν είχα αυτή τη διάθεση έγραψα και τα υπόλοιπα. Η αλήθεια είναι ότι μετά το δεύτερο μέρος άρχισα να έχω μια αμυδρή ιδέα στο που θέλω να την πάω αλλά κατά τη διάρκεια αυτών των τριών χρόνων η ιδέα άλλαξε και μαζί της άλλαξε και η ροή και κάπου εμφανίστηκαν κάποιες μικρές ασυνέχειες, που μπορεί να μην επηρεάζουν τη ροή της ιστορίας αλλά για μένα είναι σαν πετραδάκι στο παπούτσι.

ΓΙατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί πολύς κόσμος μου έχει πει ότι το "Είναι να μη βραχείς" είναι με διαφορά η καλύτερη ιστορία που έχω γράψει. Εγώ δεν μπορώ να το δω έτσι, όλες μου οι ιστορίες είναι σαν παιδιά μου και τις αγαπώ το ίδιο αλλά όπως λένε "vox populi, vox Dei."

Το τέλος της ιστορίας αυτής αν και είναι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μου και με διάσπαρτα πολλά hints για το τι είναι αυτό, τελειώνει απότομα με τρόπο που επιτρέπει στον κάθε αναγνώστη να κρατήσει τη δική του εκδοχή. Όποια και αν είναι αυτή είναι η σωστή, γιατί είναι του αναγνώστη.

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά λόγια που μου έχετε γράψει είτε ιδιωτικά είτε δημόσια για αυτή την ιστορία και αν αυτά που έγραψα σας γέννησαν συναισθήματα για τα πρόσωπα της ιστορίας τότε πέτυχα το σκοπό μου.

 

Τι ομορφια ειναι αυτή η ιστορία γεμάτη εικόνες και συναισθηματα τόσο δυνατά. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι τέτοιο μάλλον χρόνια. Με όλο αυτόν τον εγκλεισμό ξεχάσαμε την ανθρώπινη και τυχαία επαφή ήταν ότι πιο αυθόρμητο και υπέροχο διάβασα το τελευταίο διάστημα....

 

Η Έφη που έγινε άγγελος και προστάτεψε τον Άγγελο! ... Με το δικό της τρόπο! Γλυκιά αγαλλίαση όταν παλεύεις με τους δαίμονες σου τόσα χρόνια..


Θα μείνει για πάντα αξέχαστη, αυτή η ιστορία Σας.

 

Πολύ ωραία γραφή με υπέροχες εικόνες και μοναδικό λεξιλόγιο οφείλω να ομολογήσω. Τα πολύ θερμά μου συγχαρητήρια.