Εσωτερική λογοκρισία

Συγνώμη αλλά εγώ σε όλα τα παραπάνω δεν κατάλαβα ποια είναι τα βόδια και ποιο το κάρο. Μπορεί κανείς να βοηθήσει ?

 

Θα έλεγα ότι λες ακριβώς το ίδιο πράγμα με το αρχικό σου ποστ. Αν δεν θέλεις να το συζητήσουμε, ευχαρίστως, να μην πιέσω. Αν θέλεις να το πιάσουμε επί της ουσίας, τόσο το αρχικό σου σχόλιο με τα δύο αρνητικά, περί κόφτη στη μη χρήση ορθού λόγου όσο και το επόμενο λένε για απαγόρευση σκέψης και συναισθηματικής προσέγγισης οτιδήποτε μη "ορθολογικού" σε συνδυασμό με έναν στενό ορισμό του ορθολογικού. Αυτό, αν το συζητάμε για κώδικα επικοινωνίας σε προσωπική σχέση, θα το καταλάβει και θα το δεχτεί μια υποτακτική εκπαιδευμένη να της απαγορεύεται να εκφράζεται σε οποιοδήποτε πεδίο πλην του "ορθολογικού". Ακόμα, χωρίς αξιολογικά σχόλια, φαίνεται να είναι ένας μάλλον στενός κορσές ελέγχου σκέψης και συναισθημάτων, αφήνει έξω πχ όλη τη διαίσθηση, την χρήση της ανάμνησης και άλλα. Τι έχεις να πεις σχετικά; Αν έχεις και αν θέλεις να πεις κάτι, εννοείται;  

 

Πού το λένε..?
Δεν το λένε...
Η ερμηνεία σου το λέει...
Οπότε αφού η ερμηνεία είναι δεδομένη, τι να προσκομίσω..?
Τις επιπλέον διαστάσεις..?
Πού να κουβαλάω τώρα..?

Και ξες καλά πως δεν αποφεύγω τον διάλογο, κάθε άλλο...

 

Δεν παίζει ρόλο... Αρκεί τα βόδια να σέρνουν το κάρο και να μη το ζμπρώχνουν...
Τι να λέμε τώρα..?
Τεσπά, τα δέοντα επί τω νέω έτει...

 

Ερμηνεία μου είναι αυτή;

 

Τι να πώ και εγώ.

Βέβαια δεν είσαστε υποχρεωμένως να δώσετε εξηγήσεις.

Πάντως το μόνο που κατάλαβα εγώ, είναι σαν να λέτε ότι η sub δεν πρέπει να λέει τρελά πράγματα π.χ. Το φεγγάρι ζυγίζει κόκκινο.

Αν είναι έτσι δεν μπορώ να διαφωνήσω μαζί σας.

 

εννοείται πως είναι ο αόρατος κριτής των Πάντων.

 

Όταν φτάνει η στιγμή της εκδήλωσης η διαδικασία εμπεριέχει συζήτηση, εκλογίκευση, ανάλυση... απαιτείται υπομονή και κατανόηση όταν το συναίσθημα που βιώνεται είναι αυτό της ενοχικότητας ή η στυγνή αυτοκριτική.

Το να λειτουργεί η/ο υ με τη σκέψη του ζητούμενου του Κ προσώπου είναι θεμιτό, αρκεί να μην γίνεται συστηματικά οδυνηρό. Άλλωστε με τον καιρό τα ζητούμενα γίνονται πιο κατανοητά και ο τρόπος επίτευξης πιο σαφής.

 

@Dasein
Λέω πως έτυχε και στους βανίλλες,να κερδίσεις την απαισιοδοξία.  



@gaby
Σε κάποιο μέρος που βρέθηκα ξώφαλτσα για ένα εξάμηνο, ο μόνος που έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον για μένα κιάλλους δυό ήταν ένας γέρος.
Με είχαν προϊδεάσει ότι ήταν περίεργος, τέντωσα το χέρι να του το δώσω και σε μισό δευτερόλεπτο πήγε το κεφάλι μου προς τα πίσω. Δεν θέλω να μοιραστώ τι σκεφτόμουν για την πάρτη του τις πρώτες 2 εβδομάδες.
Ένα μήνα μετά μου έδειχνε στοιχεία μηχανών.
Με το παρδόν η παρέμβαση.Αν είναι πολύ προσωπική και άσχετη να φύγει όπως είναι.

 

Σας ευχαριστώ όλους για την συμμετοχή σας στο νήμα! Εχω την εντυπωση πως οι @Stalker, @cadpmpc και @gaby έχουν "δει" τον προβληματισμο μου.
Δεν χρησιμοποίησα την λέξη λογοκρισία τυχαία. Διαφέρει από την διαδικασια εσωτερικευσης της δομής αντιλήψεων του Κ, διαφέρει από εσωτερικούς διαλόγους, διαφερει ακόμη και από εσωτερικούς "τσακωμους". Ενώ τα προηγούμενα μου είναι γνωστά και επιθυμητα, αμφιβάλλω πολύ για το αίσθημα λογοκρισίας, αμφιβάλλω δε σοβαρά αν αυτό είναι ζητούμενο του D/s, έστω και προσωρινό.
1. Λογοκρινει; Πως μπορω να ειμαι σογουρη αν είναι οντως Εκείνος που λογοκρινει και όχι εγώ αν όλα αυτά συντελουνται εντός μου;
2. Πνιγομαι, σκάω, υποφέρω. Στην αρχη η εσωτερική λογοκρισία μοιαζει να είναι ένα αναχωμα της κυριαρχικης δομής. Και το παλεύεις. Αλλά για να Φτάσεις να το Νιώσεις λογοκρισία σημαίνει πως κάτι ήδη δεν πήγε καλά.. ο διάλογος δεν έπιασε, το Κύρος δεν ήταν αρκετό για να καμψει τις αντιστασεις, κάπου το πρόβλημα παραμένει, μπλοκαρει μέσα ..σκάει στους τοίχους και δημιουργει αντιλαλο..
3. Οσοι/ες έχουν βιώνει το αισθημα, μάλλον θα ξέρουν πως το "πες το χρυσοστομη" παύει να είναι αυτονόητο...σκαλωνουν οι λέξεις και βγαίνουν με τόσο κόπο και πόνο..

 

Ως συνήθως συμφεροντολογικά. Η σιωπή κάποιες φορές είναι χρυσός και άλλες φορές είναι τάφος.
Κατά περίπτωση και κατάσταση. Ο αυτοπεριορισμός με το καλημερα, δεν ειναι κακό χαρακτηριστικό. Είναι καλό  

 

Άιντε να το σπάσω σε ψιλά, έτσι για να να μας μπει καλά το '17, να μην έχει να λέει...

1. Ο ορθός λόγος, ε συντομία, αποτελεί εργαλείο διαλεκτικής και διαλέγεσθαι. Κάπου το έχω ξαναγράψει, σιγά μη ψάξω να το βρω.
Αποδείχνεται εξαιρετικός σύμμαχος τουλάχιστον σε ό,τι μπορεί να καταννοηθεί σο πλαίσιο της αντίληψής μας περί πραγματικότητας -μη της ίδιας της πραγματικότητας εξαιρουμένης, ό,τι είναι κτήμα μας δηλαδή, αλλά και να προσεγγίσει ως ένα κάποιο σημείο αυτά που δεν μπορούμε να καταννοήσουμε ακόμα και είναι πολλά πανάθεμά τα. Πολλά βέβαια είναι για όσα παιδάκια το ψάχνουν το πράμα, τα άλλα παιδάκια τα ξέρουν όλα, οπότε και στα παπάρια τους. Ανταποδίδω με χάρη.
2. Αποτέλεσμα της προσέγγισης αυτής ΔΕΝ είναι ο ορθολογισμός, σορι, αλλά δεν είναι, αρέσει δεν αρέσει ΔΕΝ... Ο ορθολογισμός είναι ένα λαστιχαρισμένο αποτύπωμα στο πλαίσιο μιας κάποιας πολιτικής προσέγγισης κλπ κλπ...
3. Αποτέλεσμα λοιπόν της χρήσης του εργαλείου "ορθός λόγος" είναι η ικανότητα των σκεπτομένων παιδγιών να μπορούν να προσεγγίζουν τα πράματα ξεβράκωτοι, διάβαζε χωρίς να κουβαλάνε βαρίδια, να μη τους κόβονται κομμάτια και άλλα σπαραξικάρδια όταν αυτά τα πράματα γίνονται πολύ βαρεια κι ασήκωτα. Οι άνθρωπες του κόσμου τούτου δεν είναι όλοι σκεπτόμενοι, παρά το γεγονός πως είναι εξοπλισμένοι γι' αυτό καιείναι και τσάμπα. Θέμα τους. Όχι θέμα αυτών που μπορούν να σκέπτονται. Και σκέπτονται επειδή βιώνουν την ύπαρξή τους, ακόμα και στο στάδιο που ηθελημένα μπορεί να μην σκέφτονται. Δεν σκέπτονται για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους απολογητικά σε κάποιο κουρδιστό πορτοκάλι / σύμπαν, χουατέβα.

Έτσι λοιπόν...
4. Όταν βουτάμε στα βαθειά του είναι μας και δεν κουβαλάμε πρόσθετα βαρίδια, παρά μόνο το επίπονα κατακτημένο προσωπικό μας έρμα, το πράμα πάει καλά. Μπορούμε απροκατάληπτα και κιμπάρικα να κινηθούμε προς κάθε κατεύθυνση, να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, να δούμε του κώλου μας τη τρύπα, να δούμε πόσο μπάζουμε, από πού μπάζουμε, γιατί μπάζουμε, να βγούμε να παρουμε μιαν ανάσα και να ξαναμαναβουτήξουμε "άνευ φόβου και πάθους" που λένε και κάτι ψυχές, να δούμε με λίγα λόγια και το πιο ζουμερά, αλλά και να διορθώσουμε, να επιδιορθώσουμε και να λειτουργούμε μια χαρά. Δεν σημαίνει πως κατακτήθηκε το σύμπαν ούτε πως πιάστηκε ο παππάς απ' τα αρχίδια, αλλά αν μη τι άλλο είμαστε στοιχειωδώς έντιμοι σε αυτά που μας αγγίζουν και επεξεργαζόμαστε και τις ευθύνες που μας αναλογούν, ακόμα και τις βαρύτερες. Τα ζόρια μας τα αντιμετωπίζουμε ως χαμένες ευλαιρίες να να αναμετρηθούμε μαζί τους, ακόμα κι αν ξέρουμε πως το παιχνίδι σε αυτό το γήπεδο είναι χαμένο (κάπου το λέει ο Θουκυδίδης αυτό για τση Αθηναίοι με τόση ειλικρίνεια. που αντο είχαν πάρει χαμπάρι θάχε αλλάξει ο κόσμος, που λέει ο λόγος)...

Ας πάμε και στα καθ' ημάς...
Το σκεπτικό που περιγράφει η παλιο @Dasein - μια αντίδραση-πιλότος στην παρουσία/κοινωνία μιας ηγούμενης προσωπικότητας- είναι αυτό που εκδηλώνεται όταν υπάρχουν οι αναγκαίες συνθήκες που παράγει μια ηγούμενη προσωπικότητα. Κατά καιρούς οι προσωπικότητες-μοντέλα που βιώσαμε μπορεί να ήταν καποιος γονιός μας, φίλος, συγγενής, δάσκαλος που το "παράδειγμά" του λειτούργησε παρακινητικά σε μας. Το ότι περιγράφεται με σαφήνεια, αλλά και με κάποια ελλειπτικότητα -για συγγνωστούς λόγους θαρρώ- μόνο καλά καταμαρτυρά για την περιγράφουσα... Γι' αυτό άλλωστε και η ερώτηση "λογοκρίνει ? ", που ως ρήμα εν προκειμένω αποτελεί απλά ατυχήή ολίγον φάλτσο επιλογή εξ αιτίας μιας proactive αντιλαμβανόμενης συμπεριφοράς/ομπρέλας εκ μέρους της ηγούμενης προσωπικότητας, που, ξαναλέω, μόνο καλά μαρτυρά για αυτήν, παρά το νεαρόν της ηλικίας της... Για τον άλλο δεν ξέρω, αλλά για αυτήν καταλαβαίνω, ένεκα το μήνυμα ξεκάθαρο κυρ Πρόεδρα κι ο κώδικας τζιτζί, να 'ουμ...

Αυτά και δεν έχει άλλα...