Ζήλια vs Κτητικότητα

οχι δεν ειναι, ο καθενας μπορει να θεσει τους ορους του οι οποιοι μπορουν να γινουν αποδεκτοι η οχι. οσο για το σπασιμο του υ κλπ... ξερεις ποσα Κ εχουν μετατραπει σε play partners και δεν το' χουν παρει και χαμπαρι?

 

Φυσικά @lizard_ , ο καθένας μπορεί να θέσει τους όρους του και ο καθένας πρέπει να έχει τα μάτια και τα αυτιά του αρθάνοιχτα  

 

Λοιπόν είχαμε μια συζήτηση σήμερα με τον Κύριο μου και θυμήθηκα αυτό το θέμα  

Η αλήθεια είναι ότι το είχα προσπεράσει, παρ' ότι μου φάνηκε ενδιαφέρον, καθώς ένιωθα ότι δεν είχα να προσθέσω κάτι.

Προσθέτω λοιπόν μια άλλη οπτική, όχι δική μου αλλά δική Του, μια οπτική που με περιέχει με έναν τρόπο που δεν φανταζόμουν.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, άκουσα τα εξής: "... ακόμη και όταν Μου λες ότι είσαι με κάποιον, σε πλησιάζει κάποιος με τον οποίο ξέρω πολύ καλά ότι δεν υπάρχει κάτι ερωτικό, είτε από τη δική σου πλευρά, είτε από τη δική του, Εγώ ζηλεύω. Νιώθω ένα δάγκωμα. Ένα γιατί να είναι με εκείνον εκείνη τη στιγμή και όχι με Μένα; Γιατί κάνει αυτό με εκείνον και όχι με Μένα; Γιατί βρίσκεται με εκείνον και όχι με Μένα;".

Το αίσθημα που αυτές οι λέξεις μου δημιούργησαν είναι ακόμη πιο περίεργο και αιφνιδιαστικό αν σκεφτεί κανείς ότι ρώτησα "μα δεν νιώθετε να Σας ανήκω; να με Έχετε;" και η απάντηση Του ήταν "ναι, φυσικά, πιο πολύ από ο, τιδήποτε".

Και τότε πώς; είναι βέβαια η απορία.

"Ακριβώς το αίσθημα ότι αυτό το πλάσμα είναι δικό Μου, ότι είσαι δική Μου, Με κάνει να νιώθω αυτό το δεν θα Μου την αγγίξει κανένας άλλος".

Η κτητικότητα και η ζήλια (αντιλαμβάνομαι λοιπόν) δεν είναι κάτι διαφορετικό. Ίσα - ίσα. Η ζήλια είναι η θυμική έκφραση της κτητικότητας, είναι ίσως ένα αίσθημα επισφάλειας, που όμως έχει ανάγκη, ως βάση την κτητικότητα. Δεν είναι το ένα VS το άλλο. Είναι το ένα άρα το άλλο.

Ο έλεγχος και των δυο αυτών (της ζήλιας και της κτητικότητας) είναι που οδηγούν στην αναγνώριση ότι ο άλλος (και ο Άλλος, δεν κάνουμε οι υποτακτικοί σπανιότερα το λάθος   ) δεν είναι αντικείμενο, είναι πρόσωπο, μοναδικό, όμορφο, με θελκτικά στοιχεία, με ανθρώπους στη ζωή του, που το αγαπούν, που νιώθει όμορφα όταν περνά με τους ανθρώπους αυτούς κ.ό.κ. Αρχίζω δηλαδή να βλέπω πραγματικά τον άλλο.

Και κάπως έτσι μπορούμε να αρχίσουμε να αγαπάμε τον Α/άλλο. Και τότε ο Ά/άλλος είναι όχι απλά δικός Μ/μας αλλά κομμάτι Μ/μας αδιαχώριστο, δεν υπάρχει πια ο εαυτός Μ/μας χωρίς τον Ά/άλλο, τουλάχιστον όχι ακέραιος. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με την κτητικότητα. Δεν τον κατέχουμε, είναι Ε/εμείς.  

 

Η ζήλια θα ήταν πολύ λιγότερο βασανιστική αν κατανοούσαμε ότι ο έρωτας είναι ένα πάθος τελείως άσχετο με τα προσόντα μας.

Paul Eldridge, 1888-1982, Αμερικανός συγγραφέας

 

Η αγάπη είναι κατάσταση δεν είναι συναίσθημα, απλά υπάρχει και επιλέγεις να την εκδηλώσεις ή όχι. Αν επιλέξεις να προσφέρεις αγάπη δεν το κάνεις μόνο προς το σύντροφο σου αλλά προς όλους και όλα.
Πιστεύω ότι όντως η ζήλια εμπεριέχει τραγική εμπάθεια και καθόλου σεβασμό προς τον ίδιο τον εαυτό.
Χμ... η κτητικότητα (αν δεν είναι επικαλυμένη ζήλια) έχει περισσότερη ανασφάλεια από ότι η ζήλια.
Θυμάστε το παιδικό ρητό που λέει αν αγαπάς κάτι άφησε το να φύγει? Το θέμα δεν είναι να φύγει αλλά να είναι εκεί επειδή θέλει...
Η ελευθεριά δημιουργεί τους πιο ισχυρούς δεσμούς.

 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη η αγάπη δεν είναι κατάσταση.. είναι συναίσθημα.. και πολύ συγκεκριμένο.. όχι δεν αγαπαω όλο τον κόσμο. Αντιθέτως αγαπαω ελάχιστο κόσμο.. μέσα σε αυτούς και ο σύντροφος μου..
Όσον αφορά την ζήλεια και την κτητικότητα τώρα καλό θα ήταν να μην γενικευουμε.. υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει η ζήλια.. που η έλλειψη ζηλιας τους ενοχλεί.. προφανώς και δεν μιλάω για την αρρωστημένη ζήλια όπου ζηλεύει ακόμα και την γάτα σου.! Αλλά για την ζήλια και την κτητικότητα που συντηρεί το πάθος. Που δηλώνει ότι σε θέλει μόνο για αυτόν, ότι είσαι δικιά του.

 

Δεν είμαι ζηλιάρα μα ειμαι κτητικη (τιμη μου και καμαρι μου)
Λατρευω οτι νιωθω δικο μου και αν δεν ειναι κανω οτι μπορω αν το θελω πολυ να το κανω δικο μου,δεν μου ανήκει τιποτα μα πασχιζω για οτι ποθω πολυ οταν λοιπον καταφερω αυτο που ποθω να γουσταρει που ειναι διπλα μου ε τοτε τουμπανο τα πυροτεχνήματα
Δε ζηλευω η ετσι νομιζω τουλαχιστον και αυτο γιατι δεν υπαρχει λογος ισα ισα που καμαρωνω κι ολας οταν αρεσει,απεχθάνομαι τα τσαλιμακια και τα ταχα μου δήθεν

 

Όταν ερωτεύομαι είμαι και ζηλιαρα και κτητικη (καμια ελπιδα δλδ.. ).
Το ΒDSM μπορει να επηρεασει μονο το πως και αν θα το εκφρασω.. 
 
 

 

Είσαι από τους ανθρώπους που διαχωρίζουν τη ζήλεια σε καλή και κακή προφανώς...
Δε μπορεί να μ αγαπά και να μου το δείχει?
Να προστατεύει αντί να διεκδικεί κάποια που ήδη του ανήκει?
Άλλωστε είμαι precious γι αυτόν!!
Επέτρεψε μου να σεβαστώ την άποψη σου αλλά να κρατήσω τη δική σου και τη γνώση που έχω για το τι είναι αγάπη... είναι τα πάντα είναι ανυπέρβλητη... σου δίνει τη δύναμη να αγαπάς ακόμη κι αν δεν σ αγαπάνε. Να μη μισείς κλπ ( άνθρωποι όλοι μας και σίγουρα ξεφεύγουμε αλλά επανερχόμαστε)

 

Εσένα σε πάω! Δικιά μας εισαι εσύ!
Χμμμμ δεν ακούστηκε και πολύ αντρικό αυτό!  

 

Το bdsm χρειαζεται ορια για να ειναι ομορφο.Πως μπορει να εχει ορια ενας που ζηλευει?

 

ΕΕ ναι! Είμαι και ζηλιάρα και "κτητική". Ο Θεος να σε φυλάει