Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Αυτό το καλοκαίρι ασχολήθηκα, για χάρη του Σερ Στεφέν μου, στον οποίο αφιερώνω το παρόν νήμα, με μία ενδελεχή ανάλυση της Ιστορίας της Όμικρον. Πρόκειται για μία θεματική προσέγγιση, την οποία θα παραθέσω αφού πρώτα αναρτήσω μερικά άρθρα από το διαδίκτυο, για μία πιο πλήρη παρουσίαση του βιβλίου στην ιστορία της λογοτεχνίας. Ξεκινώ με μερικά αποσπάσματα ενός άρθρου της Sasha Watson, από το περιοδικό Slate, 4 Μαρτίου 2010.

Το πιο βρώμικο γαλλικό μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ, σοκάρει ακόμα, 50 χρόνια μετά.

Η ύπαρξη μίας γυναίκας, έγραψε η κριτικός λογοτεχνίας Dominique Aury το 1958, είναι «φορτισμένη με δύο ειδών αλήθειες: αυτές που αφορούν την υποταγή και την τρέλα του έρωτα – και αυτές που αφορούν την καθημερινότητα». Στις μέρες μας, αρκετά από τα γραπτά που αφορούν τη ζωή των γυναικών τείνουν να ασχολούνται με την καθημερινή ζωή – τη δουλειά, την ανατροφή των παιδιών, τις ερωτικές επαφές μέσω Ίντερνετ – παρά με το πάθος. Κάποιες φορές όμως, η τρέλα έρχεται στην επιφάνεια σε όλο το θυελλώδες μεγαλείο της…

Η σειρά των NBM Eurotica comics μόλις δημοσίευσε μία πολυτελή έκδοση της Ιστορίας της Όμικρον του Guido Crépax, βασισμένη στο ομώνυμο γαλλικό μυθιστόρημα που αποτελεί την επιτομή της πορνογραφίας. Όταν το μυθιστόρημα δημοσιεύθηκε το 1954, τάραξε τα νερά του μικρού λογοτεχνικού κόσμου στο Παρίσι. Η κλίκα των διανοούμενων είχαν λόγο να πιστεύουν ότι είχε γραφτεί από έναν δικό τους, και άρχισαν τις τρελές υποθέσεις. Ο George Plimpton, ο André Malraux, και ο Raymond Queneau ήταν όλοι ύποπτοι. Και άλλοι ακόμη ισχυρίζονταν ότι το είχαν γράψει οι ίδιοι…Η συγγραφέας, της οποίας η ταυτότητα παρέμεινε μυστική για 40 χρόνια, αποκαλύφθηκε το 1994. Προς φρίκη κάποιων, και προς επιβεβαίωση των υποψιών κάποιων άλλων, τελικά ήταν μία γυναίκα, η Dominique Aury, η οποία είχε γράψει το μυθιστόρημα για να περιγράψει τις δικές της φαντασιώσεις.

Αυτό που σοκάρει στην Ιστορία της Όμικρον είναι το πόσο σοκαριστική είναι στ’ αλήθεια. Θα σκεφτόταν κανείς, στην πορνογραφική κουλτούρα μας, ότι ένα μυθιστόρημα που ήταν σκανδαλώδες το 1954, θα φαινόταν γραφικό σήμερα. Αλλά όχι, η Aury μας σερβίρει το υλικό ωμό, και είναι το ίδιο δυνατό σήμερα όσο ήταν και τότε. Το βιβλίο ξεκινά με την Όμικρον και τον εραστή της, τον Ρενέ, να βαδίζουν στο πάρκο Montsouris, μία ειδυλλιακή σκηνή που τελειώνει καθώς ο Ρενέ πηγαίνει την Όμικρον σε ένα μυστηριώδες αυτοκίνητο που τους περιμένει και την οδηγεί στο κάστρο στο Ρουασί, λίγο έξω από την πόλη. Εκεί, την ξεντύνουν, την δένουν και την κάνουν να υποκύψει στις ορέξεις μίας πλειάδας μασκοφόρων ανδρών.

Μέχρι την σελίδα 10, οι πόρτες του κάστρου του Ρουασί έχουν βροντήξει κλειστές και βλέπουμε την Όμικρον να την βιάζουν ομαδικά για την πρώτη, αν και όχι για την τελευταία, φορά. Η σκηνή είναι φρικιαστική χωρίς μισόλογα, και δεν μας δίνεται κανένα πλαίσιο γι αυτήν, τίποτα που να μετουσιώνει την κακοποίηση που αφήνει την Όμικρον να «κλαίει με λυγμούς πνιγμένη στα δάκρυα» καθώς «τα αυλάκια στις λαγόνες της…καίνε τόσο που σχεδόν δεν μπορεί να το αντέξει».

Πέρα από την ωμή βία αυτών των σκηνών, αυτό που εκπλήσσει είναι η συμπεριφορά της Όμικρον, η σταθερή συναίνεσή της. Φεύγοντας από το Ρουασί, παρατηρεί:

Το ότι είχε αποκτήσει ευγένεια και αξιοπρέπεια μέσα από την εκπόρνευσή της ήταν μία πηγή έκπληξης, και όμως η αξιοπρέπεια ήταν πράγματι ο σωστός όρος. Την φώτιζε, σαν να προερχόταν από μέσα της, και η στάση της μαρτυρούσε ηρεμία, ενώ στο πρόσωπό της μπορούσε κανείς να διακρίνει την γαλήνη και το αδιόρατο χαμόγελο που περισσότερο διαισθανόμαστε παρά βλέπουμε στην πραγματικότητα, στα μάτια ενός ερημίτη.

Τί θα έκανε μία γυναίκα να βρίσκει την έκσταση στην ίδια της την υποταγή; Ήταν σε μία συνέντευξη με τον John de St. Jorre στο περιοδικό New Yorker το 1994, όπου η Dominique Aury αποκάλυψε την ταυτότητά της, και παραδέχτηκε ότι είχε γράψει το μυθιστόρημα για τον εραστή της, τον Jean Paulhan, έναν διακεκριμένο διανοούμενο που είχε γράψει την εισαγωγή, “Happiness in Slavery” («Ευτυχία μέσα στη Σκλαβιά»). Η Aury και ο παντρεμένος Paulhan είχαν μία ερωτική σχέση, η οποία ξεκίνησε την δεκαετία του 30, όταν εκείνη ήταν στα τριάντα της κι εκείνος στα εξήντα του, και που συνεχίστηκε μέχρι το θάνατό του το 1968. Στη συνέντευξη με τον St. Jorre, η Aury δηλώνει συγκινητικά ότι έγραψε το μυθιστόρημα φοβούμενη ότι ο Paulhan θα την εγκατέλειπε. «Τι μπορούσα να κάνω», είπε, «δεν ήμουν νέα, δεν ήμουν όμορφη, έπρεπε να ανακαλύψω άλλα όπλα». Το όπλο που επέλεξε δεν αιχμαλώτισε μόνο τον Paulhan αλλά και γενιές ολόκληρες από αναγνώστες…

Όπως το έθεσε ο συγγραφέας André Pieyre de Mandiargues, ένας σύγχρονος της Aury, στο εισαγωγικό του σημείωμα που έγραψε για την αγγλόφωνη έκδοση του μυθιστορήματος το 1965, «δεν βασίζεται σε μία αισθησιακή φλόγα», αλλά σε κάτι που είναι «αυθεντικό», «μυστικιστικό», και «οτιδήποτε άλλο εκτός από χυδαίο». Μυστικιστικό ή όχι, δεν μπορούμε παρά να νιώσουμε, όταν διαβάζουμε την Ιστορία της Όμικρον, ότι υπάρχει κάτι άλλο που συντελείται εδώ, κάτι περισσότερο από ένα απλό πορνογράφημα, ότι αυτό που περιγράφει η Aury στην πραγματικότητα είναι η καρδιά ενός ζωντανού πάθους, στην πιο άγρια και ωμή μορφή του.

Είναι το μεγάλο παράδοξο στη ζωή των γυναικών, ότι περιμένουν από μας να ξεκινήσουμε τη ζωή μας με μία παθιασμένη ένωση και αμέσως μετά να την βάλουμε στην άκρη και να συνεχίσουμε με την διαδικασία της εργασίας μας και της ανατροφής των παιδιών μας. Οι γυναίκες που μετά την εφηβεία τους μένουν κολλημένες στο πάθος θεωρούνται ανισόρροπες ή τραγικές. Γι αυτό το λόγο, απαιτείται μία ακραία πράξη – μία πράξη θυσίας του εαυτού – για να σπάσουμε αυτά τα δεσμά.

Η Daphne Merkin έγραψε πώς παραδόθηκε στο πυγοράπισμα σε ένα δοκίμιο που έγραψε στο περιοδικό New Yorker, “The Improbable Obsession” (“Η Απίθανη Εμμονή»). Η Toni Bentley έγραψε την παράξενη και εκπληκτικά αριστουργηματική ωδή της στο πρωκτικό σεξ, Surrender (Παράδοση), το 2004. Η Cristina Nehring συνοψίζει αυτό το ένστικτο σε μία αναπάντεχα δροσερή υπεράσπιση του πάθους στην λογοτεχνία και στη ζωή, στo Vindication of Love (Εκδίκηση του Έρωτα), γράφοντας, «κάθε πλευρά σε ένα ρομαντικό ειδύλλιο, από την πρώτη συνάντηση έως το ζευγάρωμα, έχει προκαθορισθεί, έχει ασφαλιστεί με εγγυήσεις και έχει αδειάσει από κάθε πνευματική συνέπεια». Η Dominique Aury άνοιξε τον δρόμο με την Ιστορία της Όμικρον, ένα μυθιστόρημα που ξεκινάει και τελειώνει με μία βρώμικη ταπείνωση, και όπου κάθε σωματική πράξη οδηγεί σε πνευματική υπέρβαση…

Σε όλο το βιβλίο, η Όμικρον και ο Ρενέ ανταλλάσσουν διαβεβαιώσεις για την αγάπη τους, και ακριβώς στην καρδιά της ιστορίας, η Όμικρον περιγράφει την αρχή αυτού του πάθους:

Στο διάστημα μιας εβδομάδας, έμαθε τον φόβο αλλά και την σιγουριά: τον πόνο αλλά και την ευτυχία. Ο Ρενέ ρίχτηκε επάνω της σαν πειρατής πάνω στην φυλακισμένη του, και αυτή απολάμβανε την σκλαβιά της, νιώθοντας στους καρπούς της, στους αστραγάλους της, σε όλα τα μέλη του σώματός της και στα μυστικά βάθη της ψυχής της και του κορμιού της, δεσμά πιο αόρατα και από τις λεπτότερες τρίχες της κεφαλής της, πιο δυνατά από τα σκοινιά που χρησιμοποίησαν οι Λιλιπούτειοι για να δέσουν τον Γκιούλιβερ, δεσμά που ο εραστής της χαλάρωνε ή έσφιγγε με μία ματιά. Δεν ήταν πλέον ελεύθερη; Ναι! Δόξα τω Θεώ, δεν ήταν πλέον ελεύθερη. Αλλά ήταν ανάλαφρη, μία νύμφη στα σύννεφα, ένα ψάρι στη θάλασσα, χαμένη μέσα στην ευτυχία.

Περιγράφοντας το μέρος όπου η βία και η τρυφερότητα, η απόλαυση και ο πόνος, η αγάπη και η κτηνωδία όλα συναντώνται, δεν περιγράφει μία εκκεντρική φετιχιστική κουλτούρα, αλλά μία πανανθρώπινη επιθυμία. Όλοι μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε αυτή την περιγραφή την ευάλωτη έκσταση που φέρνει ο έρωτας. Σφυρηλατώντας έναν βαθύ σύνδεσμο με έναν άλλον άνθρωπο υπερβαίνουμε τα όρια του εαυτού μας, λέει η Aury, και μόνο τότε μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.

Η Aury ήταν τότε στα 40 της όταν έγραψε την Ιστορία της Όμικρον. Ο Paulhan ήταν ήδη χρόνια παντρεμένος και θα παρέμενε έτσι. Αν και η σχέση τους ήταν σε γενικές γραμμές γνωστή, δεν επρόκειτο να αγοράσουν σπίτι στα προάστια, να κάνουν παιδιά και να πηγαίνουν σε τοπικές συναντήσεις δασκάλων και γονέων. Το μόνο που είχαν ήταν το πάθος τους, και αυτό το πάθος αποθέωσε η Aury στο μυθιστόρημα που έγραψε και που πρόσφερε, το ένα κεφάλαιο μετά το άλλο, στον Paulhan. Ήταν μία από αυτές τις σπάνιες γυναίκες που, είτε τυχαία είτε από επιλογή, δεν σαγηνεύονται από τις ανταμοιβές ενός έρωτα που μπαίνει σε οικιακά καλούπια. Παρέμεινε στο πάθος της, το εξερεύνησε και το έδωσε στους αναγνώστες της έτσι ατόφιο.

Πηγή: A review of a new graphic novel based on the pornographic Story of O. - By Sasha Watson - Slate Magazine
Μετάφραση: dora_salonica

 

Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Αν και κάποια με είχαν σοκάρει, παρθένος κόρη γαρ, τίποτα δεν μου είχε προξενήσει έκπληξη στην Ο, ούτε όταν είδα το έργο στον κινηματογράφο, ούτε όταν το διάβασα, πολύ μετά και αφού είχα πάρει τον κατήφορο, στο πρωτότυπο.

Δύο πράγματα μόνο με έτρωγαν απ την εφηβεία μου, ωραία όλα αυτά αλλά με τη δουλειά της τί γίνεται και όταν την παρατάει πίσω στο Ρουασσύ ο Σερ Στεφάν τί γίνεται; Το ένα από αυτά το έχω επιλύσει...

Αν εξαιρέσουμε αυτές τις δύο βασικές αναστολές στην ταύτισή μου με την ηρωίδα, είχα γοητευτεί απίστευτα πολύ ψυχικά και ελάχιστα λιγότερο σεξουαλικά.

Δεν είδα ποτέ μου το πάθος σε αυτή την ιστορία ή μάλλον ήταν το χαρακτηριστικό ψυχρό - καυτό πάθος του σαδομαζοχισμού, που δεν διακρίνεται αν κανείς δεν το ξέρει ή δεν "το έχει".

Η Aury ήταν γνωστή από πάντα, αλλά όχι δημοσίως.

Και... αποκλείεται να ήταν αυτό το "πιο βρώμικο γαλλικό μυθιστόρημα" ή μάλλον γνωρίζουμε ότι δεν είναι, πώς να το κάνουμε.

Καλή η προσπάθεια του Slate Magazine, anyway   όμορφη συνεισφορά dora_salonica.

 

Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Οκ, το παραδέχομαι. Δεν το έχω διαβάσει. Και παριστάνω και τον γραμματιζούμενο.

Θα το διαβάσω. Αλλά εξ'ίσου ανυπομονώ να διαβάσω τη συνέχεια του νήματος.

 

Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Σιγά που θα μας ξέφευγε η "Ο". Την βάλαμε και αυτήν στο μικροσκόπιο για να γίνει μία εκτενέστερη ανάλυση στο "αντικείμενο του πόθου" πιστεύω όλων των κυρίαρχων αντρών!

Δώρα, βάλε και καμία S/M φώτο της "ο" να μας ανάψεις φωτιές... καλοκαιριάτικα.  

 

Μμμ, είναι βέβαια το "αντικείμενο του πόθου" όλων των κυρίαρχων αντρών, αλλά δεν θα έπρεπε να αφήνεις τις υποτακτικές γυναίκες έξω από την εξίσωση. Η "Ο" μπορεί μεν να είναι αντικείμενο πόθου ανδρών, αλλά η ιστορία της είναι αντικείμενο πόθου ανδρών και γυναικών, ενώ αυτό που προτίστως περιγράφει η ιστορία είναι οι φαντασιώσεις μιας υποτακτικής γυναίκας, όχι ενός κυρίαρχου άνδρα. Η ιστορία εστιάζει, για παράδειγμα, στις ερωτικές συνευρέσεις της "Ο" με πολλαπλούς άνδρες, δεν εστιάζει σε ερωτικές συνευρέσεις ενός άνδρα με πολλαπλές γυναίκες, κι ας τις υπονοεί. Επίσης, λίγοι άνδρες θα ήθελαν να «χαρίσουν» τη γυναίκα τους σε κάποιον άλλο άνδρα, εκτός αν την έχουν σιχαθεί πλέον, ή αν είναι με τη σειρά τους υποτακτικοί του άλλου άνδρα, πράγμα για το οποίο δεν ξέρω τι λέει το βιβλίο, αλλά η ταινία το αφήνει μάλλον στο φλου. (Α, και, ανεπαρκώς ανδροπρεπής ο Ρενέ στην ταινία!)

Βέβαια τίποτε από τα παραπάνω που έγραψα δεν σημαίνει ότι αυτή δεν είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Ευχαριστώ, dora_salonica, για το νήμα!

 

Re: Απάντηση: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Θεωρώ ότι όπως αναφέρει και στο άρθρο, το πάθος και η καθημερινότητα δεν ανήκουν σε κοινό τόπο. Προσωπικά, έχω δώσει προτεραιότητα σε αυτά που επιθυμώ από την ζωή μου, στα οποία δεν συγκαταλέγονται η καριέρα, το κοινωνικό στάτους, οι κοινωνικές συναναστροφές, το χρήμα και πολλά άλλα...Όταν πρέπει να το κάνω, παίρνω άδεια από την δουλειά μου, είτε έχω την δυνατότητα είτε δεν την έχω. Δεν με απασχολεί καθόλου. Σύντομα θα την παρατήσω μάλλον εντελώς. Κατανοώ ότι δεν έχουν όλοι αυτοί την δυνατότητα. Μερικοί την έχουν, αλλά και πάλι δεν το κάνουν.

Μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθώ να μην κατανοώ την συνάφεια του σεξ με την έκσταση του ανήκειν. Απλά δεν το πιάνω. Μάλλον είμαι χαζή. Εξακολουθώ να μην καυλώνω με την τριβή των γεννητικών οργάνων ή με την διείσδυση.

Κι εγώ. Θα εξηγήσω όμως σε ακόλουθα ποστ τι νοείται με την λέξη "πάθος" στην Όμικρον. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον.

Επίσης βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι η Ιστορία της Όμικρον περιέχει όλα τα γνωστά και απαραίτητα στοιχεία του BDSM. Από ότι φαίνεται, για να κάνει κάποιος BDSM, το μόνο που χρειάζεται είναι να έχει διαβάσει και να έχει καταλάβει αυτό το βιβλίο...Δεν χρειάζεται απολύτως τίποτε άλλο.

@DocHeart, MasterPerris, Mr_XP, ευχαριστώ για τα σχόλια...

 

Η Όμικρον περιμένει να μαστιγωθεί...

 

 

Απάντηση: Re: Η Όμικρον στο Μικροσκόπιο

Δώρα, τι μας κάνεις πρωι πρωι, θα χάσω το πλοίο γμτ;... 

Βάλε και άλλες, καρντάσενα! 

 

Πολύ ενδιαφέρουσα συνεισφορά...  

 

Αυτο που δεν μπορεσα μεχρι σημερα να καταλαβω ειναι η τελαιυταια σκηνη απο την ταινια.Οπου ο στεφαν και η Ο καθοντε ανετα και ωραια σε καναπε και καπνιζουν πουρο και πινουν κονιακ.Εκει που με το πουρο η Ο καει το χερι του και των μαρκαρι.Δηλαδη ??? τι θελει να πει ο ποιητης??

 

Οτι το κάπνισμα κάνει κακό στην υγεία.

Όχι, στα σοβαρά τώρα, μάλλον ότι μια τέτοιου είδους σχέση καθιστά αναγκαστικά και τα δύο μέλη μαρκαρισμένα, το ένα με το σημάδι του άλλου.

 

Από το γαλλικό εβδομαδιαίο περιοδικό Le Nouvel Observateur, 8 Αυγούστου 2002, μερικά αποσπάσματα από το άρθρο του Jérôme Garcin…

H Pauline Réage ονομαζόταν στην πραγματικότητα Anne Desclos. Όταν ήταν μικρή, έκλαιγε ακούγοντας θρησκευτικούς ύμνους, και, αν της το είχε επιτρέψει η μοίρα, θα είχε επιλέξει να ακολουθήσει την μοναστική ζωή. Διότι την τραβούσαν, αν όχι η παρθενία, τουλάχιστον οι όρκοι της φτώχειας και της υπακοής.

Στο Rochefort-sur-Mer, όπου γεννήθηκε το 1907, διδάχθηκε στα μαθήματα κατήχησης ότι η απόλυτη αγάπη επιτάσσει την εγκατάλειψη του σώματος και της ψυχής στον Θεό, απαιτεί μία εθελούσια απάρνηση του εαυτού και υπόσχεται, με την προϋπόθεση ότι έχουμε την υπομονή, την υπέρτατη απόλαυση μέσω της αυταπάρνησης.

Η Anne Desclos άφησε το νεανικό της όνομα στο κατώφλι της «la NRF» [Nouvelle Revue Francaise], το περιοδικό όπου δημοσίευσε, το 1943, με το ψευδώνυμο Dominique Aury, μία «Ανθολογία της γαλλικής θρησκευτικής ποίησης», στην οποία είχε εντρυφήσει για μισό αιώνα.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου γνώρισε τον Jean Paulhan. Βρήκε σ’ αυτόν τον παντρεμένο άντρα με τις φαρδιές πλάτες και τα μακριά μαλλιά, ένα Ρωμαϊκό πρόσωπο, μία δυναμική παρουσία, την ικανότητα να νιώθει δέος και το ταλέντο του χιούμορ. Το 1950 έγινε η γενική γραμματέας της φημισμένης «NRF» όπου ο Paulhan ήταν το αδιαμφισβήτητο αφεντικό. Χωρίς την κρυφή τους σχέση, η Ιστορία της Όμικρον δεν θα είχε δει ποτέ το φως της ημέρας. Διότι η Dominique Aury δεν φιλοδοξούσε να γράψει κανένα βιβλίο. Αρχικά, ήταν ένα γράμμα αγάπης, που γράφτηκε για τον απλό και όμορφο λόγο ότι ένας άντρας είχε εκδηλώσει την επιθυμία του να το διαβάσει. Και αυτός ο άντρας ήταν ο Jean Paulhan, τον οποίο ως ερωμένη του ήθελε να τον κρατήσει, ως ρομαντική να τον αναστατώσει και ως στυλίστρια να τον καταπλήξει. Ήταν ακόμη ένας τρόπος να καλύψει την απόσταση που υπήρχε ανάμεσά τους τα σαββατοκύριακα και τις διακοπές, να περάσει στο χαρτί την κρυφή σχέση τους και να κάνει κάτι ριψοκίνδυνο…

Κάθε βράδυ, σαν να τηρούσε μία συμφωνία, έγραφε ένα κεφάλαιο, το οποίο, χωρίς να κρατάει ούτε αντίγραφο ούτε το πρόχειρο, έστελνε, νωρίς το πρωί, στον αποδέκτη του, με το ταχυδρομείο, έχοντας το άγχος ότι το είχε παρακάνει, ότι γινόταν κάπως γελοία, ότι έπεφτε σε ερωτικά κλισέ. Αλλά αυτός, που είχε εκμαυλιστεί από αυτή τη γλώσσα την τόσο καθαρή μέσα στην βρωμιά της, ζητούσε την συνέχεια, ήθελε και άλλες υπηρεσίες, άλλα φαντάσματα – «Συνεχίστε!» Ριχνόταν λοιπόν πάλι στο έργο, αυτή που είχε υιοθετήσει την προτροπή του Λούθηρου: «Pecca fortiter» (αμάρτησε με τόλμη). Έβρισκε μία τεράστια απόλαυση, μία θρησκευτική έκσταση, καθώς διηγούνταν την ιστορία αυτής της νέας γυναίκας, της Όμικρον, που εκστασιάζεται με την υποταγή της και που ο εραστής της την εκπορνεύει – κυριολεκτικά - στα μέλη μίας μυστικής κοινωνίας. Στο κάστρο του Ρουασί, όπου την πηγαίνει, η Όμικρον δέχεται την μάσκα, το κολάρο του σκύλου, τις αλυσίδες, τα χτυπήματα του μαστιγίου και τις επιθυμίες των ανδρών. Ανάμεσά τους, ο Σερ Στεφέν, ο νέος της Κύριος, καίει το δέρμα της με το σημάδι της φωτιάς και περνά στα γεννητικά της όργανα κρίκους όπου είναι χαραγμένα τα αρχικά του. Όταν η Ιστορία της Όμικρον ολοκληρώνεται ο Jean Paulhan σημειώνει: «Είναι το πιο σφοδρό ερωτικό γράμμα που έλαβε ποτέ κάποιος άντρας».

Εκτός από μία σύντομη Επιστροφή στο Ρουασί και δύο συλλογές λογοτεχνικών μελετών, η Dominique Aury δεν δημοσίευσε τίποτε ποτέ ξανά, σαν να ήταν η γυναίκα μίας μοναδικής αγάπης, η συγγραφέας ενός βιβλίου, όπου το μαρτύριο αναμιγνύεται με την σπονδή και το ερωτικό με τον ύμνο: «Η Όμικρον κάτω από το βλέμμα του εραστή της, όπως κάποιος βρίσκεται κάτω από το βλέμμα του Θεού, με την ίδια πίστη, την ίδια αμετακίνητη σιγουριά».

Το 1951, το χειρόγραφο βρίσκεται πάνω στο γραφείο του Jean Paulhan. Θέλει το γράμμα αυτό να γίνει βιβλίο. Χωρίς να αποκαλύψει ποτέ την ταυτότητα της συγγραφέως ούτε αυτήν του αποδέκτη, ο διευθυντής της «NRF» προσπαθεί, κατά τη διάρκεια δύο χρόνων, να πείσει τον Gaston Gallimard να το εκδώσει, ασχολείται δε ο ίδιος με την συγγραφή ενός προλόγου, την «Ευτυχία μέσα στη Σκλαβιά». Ο Gallimard αντιστέκεται. Τελικά μία κριτική τον πείθει να απορρίψει την Ιστορία της Όμικρον. Την υπογράφει ο Jean Dutourd: «Gaston, δεν μπορείς να εκδίδεις τέτοια είδη βιβλίων!» Ο Paulhan είναι οργισμένος. Εμπιστεύεται το χειρόγραφο στον René Defez, τον εκδότη των Deux Rives, ο οποίος το δέχεται, μετά όμως ανακαλεί…Παραχωρεί τελικά τα δικαιώματα σε έναν 27χρονο εκδότη που μόλις άνοιξε τον εκδοτικό του οίκο: είναι κάποιος Jean-Jacques Pauvert, που έχει γούστο, στυλ και δεν μπορεί να κρύψει τον ενθουσιασμό του. «Αυτό το βιβλίο», δηλώνει σε ένα διαφημιστικό φυλλάδιο, «θα γράψει ιστορία στη λογοτεχνία».

Η Ιστορία της Όμικρον βγαίνει στην αγορά, στην τιμή των 24,63 γαλλικών φράγκων, τον Ιούνιο του 1954, τρεις μήνες μετά το Καλημέρα Θλίψη… Η Anne Desclos, [με το ψευδώνυμο Pauline Reage], πέτυχε να κρατήσει το μυστικό της ταυτότητάς της για τέσσερις δεκαετίες και μόνο στα 87 της χρόνια, το 1995, εξομολογήθηκε στο περιοδικό New Yorker, ότι ήταν η συγγραφέας της Ιστορίας της Όμικρον. Όμως οι πρώτοι αναγνώστες του κειμένου αυτού όπου η γυναίκα εκπορνεύεται, μαστιγώνεται και βασανίζεται, είναι πεπεισμένοι ότι ο συγγραφέας είναι άντρας. «Αυτό δεν θα μπορούσε να έχει γραφτεί από μία γυναίκα», αποφαίνεται όλος σιγουριά ο Αλμπέρ Καμύ του οίκου Gallimard.

Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο (στα γαλλικά) εδώ:

HISTOIRE D'O

Μετάφραση: dora_salonica