Η Γυναικεία Φιγούρα στα Δεσμά. στην Τέχνη του 20ου Αιώνα

BONDAGE:
Η ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΦΙΓΟΥΡΑ ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ, ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ


Στην γλώσσα εκείνων που αγαπούν και «καλλιεργούν» ερωτικές φαντασιώσεις, η αγγλική λέξη Bondage βγάζει ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα, διαφορετικό απ’ την προϋπάρχουσα ερμηνεία της, το οποίο διατυπώθηκε για 1η φορά στις Η.Π.Α.. Από το τέλος της δεκαετίας του 1940, λοιπόν, αυτή η λέξη χρησιμοποιείται, όλο και πιο συχνά, με σκοπό να περιγράψει μια στερεότυπη κατάσταση: μια γυναίκα δεμένη και φιμωμένη, στο έλεος ενός ή και περισσότερων ατόμων, ανεξαρτήτως φύλλου. Αυτή η νέα έννοια, της οποίας η πιο καταφανής ειδίκευση είναι ο όρος Σεξουαλική Υποταγή, – συνδεδεμένος με τον όρο Ερωτικό Δέσιμο (το να δένεις, δηλαδή, κάποιον με ερωτικά κίνητρα) – δόθηκε στην λέξη Bondage. Με την πάροδο του χρόνου, η λέξη Bondage έφτασε σε σημείο να παραπέμπει σε ομάδες καλλιτεχνών, με κοινά χαρακτηριστικά στις θεματικές τους τον Φετιχισμό, τον Μαζοχισμό, τον Σαδισμό κ.α..


α) 1900 – 1939: Η ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ

Η ιστορία του δυτικού Ερωτικού Δεσίματος (Bondage), του αιώνα που πέρασε, και γενικά οποιασδήποτε καλλιτεχνικής εικόνας (φωτογραφία, κινηματογράφος, κόμικς, κ.α.) με θέμα το δεμένο γυναικείο σώμα, ουσιαστικά ξεκινάει με κάποιες Σαδομαζοχιστικές νουβέλες, γραμμένες στο Παρίσι περί τα 1900. Ο εκδοτικός οίκος Select Bibliotheque ήταν ο πρώτος, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, που τύπωνε τέτοιου είδους λογοτεχνία. Μέχρι το 1905, είχε ήδη εκδώσει γύρω στα εκατό βιβλία από συγγραφείς όπως ο Bernard Valones και ο Don Brennus Alera. Ξεκινώντας από τις αρχές του 20ου αιώνα και για πάνω από δέκα χρόνια, με εξαίρεση την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο εκδότης Jean Fort παρήγαγε ένα μεγάλο αριθμό βιβλίων με θέμα τους τα βασανιστήρια (όπως το μαστίγωμα κ.α.). Δυο από αυτά είναι το Collection des Orties Blanches και το Aux Galants Passe-Temps.

Κοινό χαρακτηριστικό των Σαδομαζοχιστικών νουβελών και βιβλίων εκείνης της περιόδου ήταν η υπόθεση του έργου που είχε πάντα αίσιο τέλος και που, συνήθως, περιλάμβανε τρεις βασικούς χαρακτήρες. Ο 1ος χαρακτήρας ήταν εκείνος της αυταρχικής αφέντρας, ο 2ος ήταν εκείνος της όμορφης κι αθώας, νεαρής γυναίκας-θύματος και ο 3ος χαρακτήρας ήταν ένας δυναμικός άντρας που ερχόταν να απελευθερώσει τη νεαρή γυναίκα και να ζήσουν ευτυχισμένοι μαζί. Οι νουβέλες αυτές ήταν βίαιες και περιγραφικές στις σκηνές εξοντωτικών βασανιστηρίων που υπόκειται η γυναίκα-θύμα από την αυταρχική αφέντρα (μαστίγωμα, δέσιμο κ.α.). Στην πίσω πλευρά της κάθε σελίδας του βιβλίου υπήρχαν εικονογραφήσεις από καλλιτέχνες όπως ο Jim Black, o Leo Fontan, και ο Louis Malteste. Αυτές οι εικόνες ήταν συνήθως τυπωμένες με την μέθοδο της λιθογραφίας και είχε σαν αποτέλεσμα να αυξάνεται η, ήδη, υψηλή τιμή των βιβλίων. Την ίδια περίοδο, άρχισε να αναπτύσσετε και μια παρόμοια εικονογραφία που κατέκλυσε τις δεκαετίες που ακολούθησαν μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν φωτογραφίες που απεικόνιζαν γυμνές αλυσοδεμένες γυναίκες, οι οποίες το μόνο που φορούσαν ήταν μαύρα γάντια και κορσέδες.

Από το 1930 έως το 1939, τα βιβλία που εκδίδονταν από τους οίκους Libraire Generale και Libraire Artistique et Editions Parisienne reunies γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, χάρη στα έγχρωμα δελεαστικά τους εξώφυλλα και τις λιθογραφίες τους, μα, κυρίως, χάρη στην παρουσία των έργων ενός μυστηριώδη καλλιτέχνη που υπέγραφε με το ψευδώνυμο Carlo. Ο Carlo ξεπέρασε, κατά πολύ, τους ανταγωνιστές εικονογράφους, καταφέρνοντας να σχεδιάζει πάνω από τριακόσιες πενήντα εικόνες για τριάντα διαφορετικά ερωτικά βιβλία, κάνοντας τις φαντασιώσεις των συγγραφέων ακόμα πιο συναρπαστικές, χρησιμοποιώντας, παράξενα στην όψη, εργαλεία βασανιστηρίων, στενά δερμάτινα φορέματα, αποπνιχτικές δερμάτινες μάσκες, πολύπλοκους μηχανισμούς μαστιγώματος και, γενικά, οτιδήποτε έκανε την ανθρώπινη φιγούρα να μοιάζει περισσότερο με αντικείμενο.

i) Τα Pulp Περιοδικά

Τα Pulp περιοδικά έκαναν την εμφάνισή τους στις αρχές του 1930. Το όνομα τους προέρχεται από το φτηνό χαρτί που ήταν τυπωμένα και το οποίο ήταν φτιαγμένο από πολτό ξύλου. Αυτά τα φτηνά περιοδικά, προσέφεραν στον αναγνώστη ιστορίες με όμορφες θηλυκές υπάρξεις στα χέρια παρανόμων ή μανιακών. Η 1η εικονογράφος που σχεδίασε εξώφυλλα με Δεσποινίδες σε Κίνδυνο (Damsels in Distress, ή και D.I.D., είναι ο, ευρύτερα γνωστός, διεθνής όρος) ήταν η Margaret Brundage. Ο σκοπός του εξώφυλλου ενός Pulp περιοδικού ήταν να διεγείρει τις άγνωστες, πρωτόγονες και ενδόμυχες αισθήσεις του αναγνώστη. Δεν είχε σημασία η εικόνα του εξώφυλλου να έχει σχέση με την ιστορία. Το σημαντικό ήταν να απεικονίζει γυναίκες αβοήθητες και απειλούμενες. Μεταξύ του 1933-34, ο Henry Steeger, ο εκδότης του οίκου Popular publications, δημιούργησε τα πρώτα Pulp περιοδικά τρόμου (Dime Mystery, Terror Tales και Horror Stories). Ο Steeger ακολούθησε το παράδειγμα του Παριζιάνικου θεάτρου Grand Guignol, που ανέβαζε παραστάσεις με υποθέσεις έργων, γεμάτων βασανιστήρια, σφαγές και φόνους. Ο Amos Sewell ήταν ο εικονογράφος των εσωτερικών σελίδων, ενώ στους εικονογράφους των εξώφυλλων συναντάμε τα ονόματα των Walter Baumhofer, Rudolph Zirm, John Drew, David Berger και William Soare. Ο εκδοτικός οίκος Trojan Publishing αντεπιτέθηκε με τα περιοδικά Spicy Western Stories, Spicy Adventure Stories, Spicy Mystery Stories και Spicy Detective Stories. Όπως ήταν αναμενόμενο, ακολούθησε μια νέα γενιά περιοδικών, που είχαν σαν παράδειγμά της τα προηγούμενα. Αυτό σήμαινε την μόνιμη παρουσία στα εξώφυλλα ημίγυμνων γυναικών, δεμένων σε τραπέζια, κρεβάτια ή καρέκλες, με σχοινιά, ζώνες ή αλυσίδες και φυλακισμένων σε υπόγεια εργαστήρια, αποθήκες λιμανιών ή σε υγρά μπουντρούμια. Οι γυναίκες αυτές, απειλούνταν, συνήθως, από παρανοϊκούς επιστήμονες, παρακρατικούς, ψυχοπαθείς δολοφόνους ή στυγνούς εγκληματίες. Οι εικονογράφοι των Pulp ήταν πολύ προσεκτικοί, στο να μην απεικονίζουν τα απόκρυφα μέρη του σώματος των κοριτσιών που σχεδίαζαν, γιατί αν το περιοδικό κρινόταν ακατάλληλο, υπήρχε ο κίνδυνος να απαγορευθεί η κυκλοφορία του και ο εκδοτικός οίκος που το έκδιδε να κλείσει. Με τα χρόνια, η λογοκρισία γινόταν ακόμα πιο αυστηρή και πολλοί εκδότες αναγκάζονταν να πουλούν τα Pulp μυστικά. Το 1938 τα Pulp ήταν στο ζενίθ των πωλήσεών τους, όμως οι εκπρόσωποι της εξουσίας δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι μ’ αυτό. Τον αμέσως επόμενο χρόνο, κάποιοι μυστηριώδεις φόνοι που έγιναν στο Μανχάταν, είχαν σαν αποτέλεσμα να προκαλέσουν μαζική εναντίωση για τα Pulp περιοδικά, τα οποία χρεώθηκαν με την κατηγορία της διαφθοράς των ηθών. Μετά από αυτά τα γεγονότα, η περίοδος της μεγάλης επιτυχίας έλαβε τέλος και το είδος των Pulp «πέθανε» σιγά-σιγά.

β) 1940 – 1965: Η ΧΡΥΣΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Το 1939, την ίδια χρονιά που ξεκίνησε η πτώση των Pulp, η εκδοτική εταιρία Fiction House, μία από τις πιο διάσημες Pulp εκδοτικές εταιρίες, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον τομέα των κόμικς, εκδίδοντας μια σειρά υπό μορφή βιβλίου με την τεχνική των εντυπωσιακών εξωφύλλων. Μέχρι και το 1940, αυτά τα εξώφυλλα είχαν κατακλείσει όλα τα είδη των κόμικς: περιπετειώδη, μυστηρίου, αστυνομικά, τρόμου, εξωτικά κ.λ.π.. Μεταξύ 1940 και 1954, ο μεγαλύτερος αριθμός εξωφύλλων, με αβοήθητες γυναίκες στα δεσμά, παραγόταν από την Fiction House. Κατόπιν, ακολουθούσαν οι εκδοτικές εταιρίες Timely και M.L.J. Ο πιο παραγωγικός εικονογράφος εξώφυλλων, με θέμα τις δεμένες γυναίκες, ήταν ο Alex Shomburg, ο Joe Doolin, ο Maurice Whitman, ο Jack Kamen και ο Matt Baker. Τα κορίτσια στα εξώφυλλα απεικονίζονταν συνήθως δεμένα με αλυσίδες ή σχοινιά, με σκισμένα ρούχα, ξυπόλητα και με μάτια ορθάνοιχτα από τον τρόμο. Το αξιοπερίεργο ωστόσο, ήταν ότι το μακιγιάζ και τα μαλλιά τους έδειχναν πάντοτε περιποιημένα. Το κόμικ με το μεγαλύτερο ποσοστό στις απεικονίσεις δεμένων γυναικών ήταν η Wonder Woman, μια δημιουργία του ψυχολόγου William Moulton Marston, ο οποίος είναι ευρύτερα γνωστός για την ανακάλυψη του ανιχνευτή ψεύδους. Οι σκηνές, στις οποίες οι γυναικείοι χαρακτήρες απεικονίζονταν δεμένοι, αυξήθηκαν σταδιακά, για να φτάσουν στο ζενίθ τους στην ιστορία του τεύχους #28 (1948), η οποία αριθμεί περί τα εβδομήντα-πέντε καρέ με γυναίκες στα δεσμά. Η τόσο ευρεία χρήση τέτοιων εικόνων έκανε τον εκδότη του κόμικ Sheldon Mayer να δηλώσει ειρωνικά ότι: ‘‘Η αντίληψη του Marston για την θηλυκή ανωτερότητα είναι η ικανότητα μιας γυναίκας να υποτάσσεται στην αντρική υπεροχή.’’ Στο μεταξύ, ο καλλιτέχνης John Willie έδινε το δικό του στίγμα για το ερωτικό δέσιμο, μέσα από τις σελίδες του περιοδικού του Αλλόκοτο (Bizarre), το οποίο εξέδιδε από το 1948 έως το 1959 (βλ. σχετικό άρθρο).

Ο 1ος και πιο σημαντικός ακόλουθος και συνεχιστής, κατά κάποιο τρόπο, του Willie, ήταν ο Irving Klaw, φωτογράφος και ιδιοκτήτης του στούντιο Movie Star News στην Νέα Υόρκη. Από το 1947, με βοηθό την αδερφή του Paula, ο Klaw παρήγαγε και πουλούσε ένα μεγάλο αριθμό φωτογραφιών και εικονογραφήσεων με γυναίκες στα δεσμά, καθώς επίσης και αντικείμενα για φετιχιστές. Το φωτογραφικό στούντιο του Klaw ήταν ένας τεράστιος χώρος, ο οποίος χωριζόταν σε τέσσερις γωνίες, δημιουργώντας, κατά αυτόν τον τρόπο, τέσσερα μικρά, διαφορετικά σκηνικά. Δυο από αυτά τα σκηνικά ήταν το καθιστικό ενός μοτέλ και μια αίθουσα βασανιστηρίων. Η δουλειά του Klaw περιοριζόταν στην σύλληψη της βασικής ιδέας και στη φωτογραφική λήψη, ενώ η αδερφή του Paula αναλάμβανε να στήσει και να δέσει, όταν ήταν απαραίτητο, τα μοντέλα. Κάθε φωτογράφηση κρατούσε πέντε ώρες, χωρίς διάλειμμα, και ήταν προσεχτικά προσχεδιασμένη. Ανάμεσα στα πιο διάσημα μοντέλα του Klaw ήταν οι: Lili Dawn, Joan Rydell, Cocoa Brown, Shirley Levitt, Natalie Kay και η πασίγνωστη Bettie Page (βλ. σχετικό άρθρο). Για έμπνευση και σημεία αναφοράς, ο Klaw στράφηκε στις γαλλικές Σαδομαζοχιστικές νουβέλες και στην εικονογραφική δουλειά του Carlo, κάτι που είχε κάνει, αρκετά χρόνια νωρίτερα, κι ο John Willie.

Την ίδια εποχή, ο Klaw προσέλαβε μια ομάδα ταλαντούχων καλλιτεχνών για να δουλέψουν μαζί του. Αυτοί ήταν ο Ελβετός Jim, ο Eric Stanton, ο Steve Ditko, o Gene ‘‘Eneg’’ Billbrew και ο Adolfo Marino Ruiz. Αν και ο Klaw είχε προσπαθήσει να είναι αρκετά προσεχτικός, όσον αφορά τους ηθικολόγους, έλαβε αρκετά παράπονα, προειδοποιήσεις και απειλές. Λίγο καιρό αργότερα, ο Klaw και οι συνεργάτες του μηνύθηκαν από θρησκευτικές οργανώσεις και άλλους δυσαρεστημένους, με την κατηγορία της διαφθοράς των ηθών. Οι θρησκόληπτοι έβρισκαν ότι τα κόμικς και οι φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως του Klaw, ήταν – όπως δήλωνε και ο ψυχολόγος Fredric Werthman στο προπαγανδιστικό βιβλίο του Seduction Of The Innocent (1954) – αποπλανητικά για τους νέους. Μετά από όλα αυτά, ο Klaw μετακόμισε στο New Jersey, όπου και έκδιδε τη δουλειά του μυστικά. Οι φωτογραφίες, εκείνης της περιόδου, μπορούν να αναζητηθούν στο άλμπουμ Bettie Page In Bondage. Όμως, το καλοκαίρι του 1963, ο Klaw κλήθηκε να πληρώσει ένα ‘‘αστρονομικό’’ πρόστιμο, ενώ την ίδια χρονιά, το αρχείο του κατασχέθηκε και καταστράφηκε. Ένα χρόνο αργότερα, ο Klaw έφυγε από την ζωή. Μετά το άδοξο τέλος του, λίγοι από τους συνεργάτες του κατάφεραν να επιβιώσουν στην αγορά εργασίας. Ο Eric Stanton και ο Eneg Billbrew, ήταν δύο από τους τυχερούς. Αυτοί οι δυο δημιουργοί ήταν από τους πιο παραγωγικούς και συνέχισαν το κόμικ με τις περιπέτειες της Γλυκιάς Gwendoline εκεί που το άφησε ο John Willie.

γ) 1966 – ; : ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, έλαβαν χώρα σημαντικές κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές. Το σεξ δεν θεωρείτο πλέον ταμπού, ούτε καν ασυνήθιστες, μέχρι πρότινος, πρακτικές όπως το ερωτικό δέσιμο. Εκείνη την περίοδο, ο Αμερικανός καλλιτέχνης Bill Ward, βελτίωσε την καριέρα του με την σειρά κόμικς Torture Manor και με εκατοντάδες εικονογραφήσεις σε βιβλία του συγγραφέα Bart Keister. To ύφος των έργων του Ward ήταν βίαιο, με πρωταγωνίστριες μεγαλόσωμες αφέντρες και αδύναμα όμορφα κορίτσια, ντυμένα με αισθησιακές και φετιχιστικές στολές. Το 1969, ο Άγγλος εικαστικός Alen Jones δημιούργησε μια σειρά περίεργων γλυπτών – το ένα είναι μια γυναίκα-τραπέζι, το δεύτερο μια γυναίκα-πολυθρόνα και το τρίτο μια γυναίκα-καλόγερος. Είναι πολύ πιθανόν, ο Jones να άντλησε έμπνευση από τις γυναίκες-αντικείμενα προγενέστερων ερωτικών καλλιτεχνών, όπως του Willie, του Stanton ή του Irving Klaw.

Στην Ιταλία, κατά την διάρκεια της σεξουαλικής επανάστασης και λίγο νωρίτερα, ήρθε στην επιφάνεια ένα ανεξήγητο πάθος για «ανήθικα» κόμικς και φωτορομάντζα με σεξουαλικές «παρεκκλίσεις». Μερικά από αυτά ήταν: το Isabella, The Duchess Of Devils (1966), με ηρωίδα μια πολεμίστρια, το The Killing (1966), με ήρωα έναν σαδιστή εγκληματία, ο οποίος έδενε και βασάνιζε μισόγυμνες γυναίκες, το Ursula (1966), με ηρωίδα μια μυστική πράκτορα, η οποία σε κάθε ιστορία έπεφτε θύμα κι ενός βασανιστή, το Jungla (1968), με ηρωίδα ένα κορίτσι της ζούγκλας, που πάνω κάτω είχε την ίδια τύχη με την ηρωίδα του προηγούμενου κόμικ και το Helga (1969), με ηρωίδα μια σαδίστρια των Nazi (μια, πιθανόν, πρόγονος των Εxploitation ταινιών Ilsa). Ο διάσημος Ιταλός δημιουργός κόμικς Guido Crepax, δεν έμεινε, βέβαια, έξω από το παιχνίδι. Από το 1968, η ηρωίδα του Valentina – που, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, έγινε και τηλεοπτική σειρά – είναι η πρωταγωνίστρια ονειρικών Σαδομαζοχιστικών καταστάσεων, οι οποίες, σε πολλά σημεία, δανείζονται στερεότυπα προγενέστερων ιστοριών με γυναίκες στα δεσμά. Άλλα κόμικς του Crepax, τα οποία κινούνται μέσα στα ίδια πλαίσια με τo Valentina, είναι το Bianca (1969-1971), το Ο (1973-74), με ηρωίδα μια μαζοχίστρια σκλάβα και το Justine (1979).

Το 1974, ο καλλιτέχνης Robert Blue ξεκίνησε έναν κύκλο φωτορεαλιστικών πινάκων, οι οποίοι, στην ουσία, ήταν βασισμένοι σε φωτογραφίες του Irving Klaw. Στο μεταξύ, τα κόμικς και οι εικονογραφήσεις με γυναίκες στα δεσμά, εξαπλώνονταν με μεγάλη ταχύτητα στην Αμερική «διαφθείροντας» όλα τα είδη των εκδόσεων. Από το 1974 μέχρι και το 1980, το μηνιαίο περιοδικό The Savage Sword Of Conan, της εταιρίας Marvel Comics, απεικόνιζε φυλακισμένα κορίτσια δεμένα με σχοινιά ή αλυσίδες, στις ιστορίες των Roy Thomas και John Buscema. Εκείνη την περίοδο, ο κόσμος της Δύσης «ανακάλυψε» τον κόσμο της Ανατολής, μέσα από το Kinbaku (βλ. σχετικό άρθρο). Από το 1978, ο Eric Stanton εικονογραφεί τις ιστορίες του Turk Winter, με ηρωίδα την Blunder Broad. Στην ουσία, είναι πορνογραφικές παρωδίες των ιστοριών της Wonder Woman και της Γλυκιάς Gwendoline.

Το κίνημα Decadance Chic, κατά την διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και 1980, εξάπλωσε την παγκόσμια αποδοχή του «εναλλακτικού» ερωτισμού και επηρέασε, σε μεγάλο βαθμό, τον κόσμο της τέχνης: μόδα, μουσικά βιντεοκλίπ, ακόμα και διάσημους φωτογράφους, όπως: ο Jean-Paul Goude, o Helmut Newton, o Art Kane και ο Herbert Hesselman. Ο Ιταλός σχεδιαστής κόμικς Franco Saudelli (βλ. σχετικό άρθρο), θεωρείται, στις μέρες μας, ο «Άρχων» του «ερωτικού δεσίματος». Αναμφίβολα, όμως, ο πιο σημαντικός νέος ερωτικός καλλιτέχνης, είναι ο Γάλλος Alex Varenne, του οποίου το ύφος μπορεί να προσδιοριστεί μεταξύ Εξπρεσιονισμού και Pop Art. Στις Η.Π.Α. τώρα, άξιοι αναφοράς είναι: ο φωτογράφος, συλλέκτης και ιστορικός Eric Kroll, καθώς και ο σκηνοθέτης και φωτογράφος Richard Kern.

Στις μέρες μας, η τέχνη του «ερωτικού δεσίματος» έχει συνδεθεί με πάρτυ μασκοφορεμένων, τα οποία λαμβάνουν χώρα σε διάφορα κλαμπ, όπως το Torture Garden, καθώς και με επαγγελματικές πορνογραφικές ιστοσελίδες (πρόσφατη, σχετικά, υποκατηγορία της βιομηχανίας πορνό) και έχει χάσει την παλιά της αίγλη (μιλάμε πάντα για εκτός Ελλάδος), τότε που η γόνιμη φαντασία ενός δημιουργού και ένα κορίτσι σε κίνδυνο, ήταν αρκετά για να διεγείρουν παράξενα συναισθήματα και να χαρίσουν στιγμές απόλαυσης, στον θεατή ή τον αναγνώστη.

Seirios_79 (2001-02)

Αναφορές-Υποσημειώσεις-Βιβλιογραφία:

1 Bondage: Δουλεία.
 Stefano Piselli & Riccardo Morrocchi, Diva Bondage, Glittering Images, 1996.
 Jay Wiseman, Jay Wiseman’s Erotic Bondage Handbook, Greenery Press, 2000.
 Ο Richard Von Krafft-Ebing, επινόησε τους όρους Σαδισμό και Μαζοχισμό. Η λέξη Σαδισμός, προήρθε από το όνομα του συγγραφέα Marquis De Sade και η λέξη Μαζοχισμός από το όνομα του συγγραφέα Leopold Von Masoch.
 Η λέξη Φετίχ έχει διπλή έννοια. Αναφέρεται σε κάτι που ασκεί έντονη γοητεία και σε ένα κατασκεύασμα. Ιεραποστολικά φυλλάδια, όπως το «Ο Φετιχισμός Και Οι Λάτρεις Του Φετίχ», κατήγγειλαν τις «βάρβαρες» θρησκείες λαών, που λάτρευαν είδωλα από ξύλο ή από πηλό. Μέχρι και τις αρχές του 19ου αιώνα, η έννοια της λέξης Φετίχ επεκτάθηκε, στο να αναφέρεται σε οτιδήποτε λατρευόταν υπερβολικά. Ο Alfred Binet ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε την λέξη Φετιχισμός με μια έννοια παρόμοια με αυτή της σύγχρονης ψυχολογίας.
 Valerie Steele, Fetish Fashion, Sex & Power, Oxford University Press, 1996.
7 Marquis De Sade. Γάλλος ριζοσπαστικός συγγραφέας. Από το όνομά του προέρχεται η λέξη Σαδισμός. Ανάμεσα στα έργα του ξεχωρίζουν: Η Φιλοσοφία Στο Μπουντουάρ, Justine, 120 Μέρες Στα Σόδομα κ.α..
 Georges Bataille. Γάλλος συγγραφέας, ευρύτερα γνωστός με το μυθιστόρημα Η Ιστορία Του Ματιού.
9 Η λέξη Φετίχ, – πέρα από την έννοια της λέξης, που αναφέρεται σε ένα αντικείμενο λατρείας – όπως και η αγγλική λέξη Bondage, συνδέθηκε άμεσα με καλλιτέχνες – γνωστούς και μη – με κοινά χαρακτηριστικά στις θεματικές τους τον Φετιχισμό, τον Μαζοχισμό, τον Σαδισμό κ.α..
10 Eric Kroll, The Complete Reprint of John Willie’s Bizarre, Taschen.
11 Pin-Up Girls ή Pin-Up Models, αποκαλούσαν τα νεαρά κορίτσια-μοντέλα, – στις δεκαετίες του 1940 και 1950 – που κοσμούσαν τους τοίχους των εφηβικών δωματίων της Αμερικής. Επειδή οι αφίσες τους, συνήθως, καρφιτσώνονταν πάνω στους τοίχους, από εκεί πήραν και το όνομα Pin-Ups.
12 Bettie Page. Αμερικανίδα που ποζάρισε σαν φωτομοντέλο στις δεκαετίες του 1940 και του 1950. Τα ίχνη της χάθηκαν στις δεκαετίες του 1960 και 1970, για να αναβρεθούν, τελικά, στην δεκαετία του 1980. Το φωτογραφικό έργο της επανεκτιμήθηκε στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Στις μέρες μας, έχει χαρακτηριστεί από πολλούς σαν η βασίλισσα των Pin-Up Girls. Ευρύτερα γνωστή από τις φωτογραφίες του Irving Klaw.
13 Jim Silke, Bettie Page Queen Of Hearts, Dark Horse Comics, 1995.
14 Dian Hanson, Eric Stanton Reunion In Ropes & Other Stories, Taschen, 2001.
15 Eric Kroll, Eric Stanton She Dominates All & Other Stories, Taschen, 2001.
16 Irving Klaw, Bettie Page Postcard Book, Taschen, 1997.
17 http://www.stanton-fetish.com
18 Richard Kern, New York Girls, Taschen, 1995.

 

Nα 'σαι καλά MasterJp  

 

Πολύ καλή δουλειά Seirios_79. Ευχαριστούμε  

 

Απάντηση: Η Γυναικεία Φιγούρα στα Δεσμά. στην Τέχνη του 20ου Αιώνα

Έυγε. Πολύ καλές και χρήσιμες οι πληροφορίες σου.

 

Απάντηση: Η Γυναικεία Φιγούρα στα Δεσμά. στην Τέχνη του 20ου Αιώνα

Πολυ καλο ευχαριστουμε πολυ, περιμενουμε και κατι αλλο

 

καλη αναλυση

 

Αυτο ειναι πραγματικα ενα πολυ αξιολογο νημα

 

Μπράβο!!! εντυπωσιάζομαι όχι μόνο για το βάθος και την πληρότητα της ενημέρωσης σου αλλά και από το νεαρό της ηλικίας σου. Αν ήθελες να μου πείς από πότε ασχολείσαι και πως συγκεντρώνεις τόσο ειδική γνώση?

 

Α καλά, διάβασα γυναικεία φΑγούρα αντί για γυναικεία φΙγούρα.

 

Καταπληκτικό το αφιερωμά σου!!! 

 

Ξέρω νωρίς το θυμήθηκα, αλλά είμαι νέος στην Κοινότητα και μόλις τώρα είδα ένα - δύο δημοσιεύματα του "Σείριου". Εντυπωσιακή και επαγγελματική δουλειά με αναφορές σε πηγές κλπ. Συγχαρητήρια.

Με το μήνυμα αυτό θα ήθελα να προσθέσω στο θέμα τη δουλειά του Ιάπωνα φωτογράφου Nobuyoshi Araki. Γεννημένος το 1940, ξεκίνησε την καριέρα του φωτογραφίζοντας τη γυναίκα του κατά τη διάρκεια του μήνα του μέλιτος.

Αργότερα έγινε γνωστός στο χώρο της ερωτικής φωτογραφίας παρουσιάζοντας στη Δύση την Ιαπωνική άποψη για το sex, στην οποία ιδιαίτερο ρόλο παίζει το Japanese Bondage (shibari, shinju, karada κλπ.). Ανάμεσα στις δημοσιευμένες δουλειές του ξεχωρίζουν τα: "Sentimental Journey", "Tokyo Lucky Hole", "Shino".