Η Δανάη και η Χρυσή Βροχή

Βλέπω οτι υπάρχει φιλότεχνο κοινό στο βδσμ. Για το λόγο αυτό αποφάσισα να παρουσιάσω ένα αγαπημένο μου θέμα, που είναι ο μύθος της Δανάης.

Η Δανάη ήταν μοναχοπαίδι του Ακρίσιου, βασιλιά του Άργους και της Ευρυδίκης, κόρης του Λακεδαίμονα, και μητέρα του ημίθεου ήρωα Περσέα.
Ο βασιλιάς Ακρίσιος είχε λάβει ένα χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο θα τον σκότωνε ο εγγονός του. Γι' αυτό, αποφάσισε να κλειδώσει τη Δανάη μαζί με την τροφό της σε μια υπόγεια φυλακή της οποίας οι τοίχοι είχαν επενδυθεί με μεταλλικές πλάκες. Τη Δανάη, όμως, ερωτεύθηκε ο Δίας, που μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή και έτσι εισχώρησε στη φυλακή της και της έκανε έρωτα.

Το θέμα ενέπνευσε πολλούς ζωγράφους, με πιό γνωστό τον Τισιανό (1553-54, μουσείο Ερμιτάζ)

 

Προσέξτε την έκφραση εκπλήρωσης στο πρόσωπο της Δανάης, καθώς αφήνεται να δεχτεί το σμίξιμο του Δία, ανοίγοντας με ηδυπάθεια τα πόδια.
Τέλειο!

 

...τον Τιντορέττο (1570, Λυών)

 

 

Η Δανάη και η τροφός σε πίνακα της Αρτεμισίας Gentileschi (1612), Μουσείο Τέχνης του Σαιντ Λούις
(η προτίμησή μου)

 

Εδώ το άφημα της Δανάης είναι λυτρωτικό. Η χρυσή βροχή διαπερνά όλη της την ύπαρξη. Ηδονή, έκσταση και πόνος. Μόνο μιά γυναίκα θα μπορούσε να αποδώσει το θέμα με αυτό τον υπέροχο τρόπο....

 

Να υπήρχε like, θα το έβαζα ευχαρίστως...Εμένα η ζωγραφική μου αρέσει αρκετά...Την αντιλαμβάνομαι περισσότερο σε επίπεδο "στομαχιού" ( ομολογώ ότι η προτίμηση μου είναι για την γλυπτική και την αρχιτεκτονική )...Την "σπίθα" μου για την ζωγραφική την είχε "φυσήξει" μια πρώην μου, η οποία ήταν παθιασμένη με το συγκεκριμένο είδος τέχνης...κάνοντας την φλόγα...Και σίγουρα είναι εν' από τα ελάχιστα πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να την ευχαριστήσω...Πολύ ωραίες αναπαραστάσεις που έβαλες σήμερα εδώ φίλε μου...  

 

Orazio Gentileschi (1621)
 


Ρέμπραντ (1643), φυσικά.
Αγωνία και προσμονή...
 

 

Σε ευχαριστώ, φίλε Τενέμπρα. Χάρη σένα, που ξέθαψες το νήμα σχετικά με τον Ιερώνυμο Μπος... 

 

Φυσικά, δε θα μπορούσε να λείψει ο Κλιμτ (1907)

 

 

Ο μύθος της Δανάης μιλά για το θρίαμβο του έρωτα, που βρίσκει πάντα τρόπο να εισχωρήσει στα μύχια της ύπαρξης, υπερπηδώντας εμπόδια και φυλακές.

 

 

Correggio, Δανάη, 1530, λάδι σε καμβά, 158χ189 εκ., Γκαλερί Μποργκέζε, Ρώμη

_____________________________________________________________________________________________________________________________


Έκανα και εγώ την προσθήκη μου με ένα έργο του Κορέτζο. Σε ομορφιά, βέβαια, δεξιοτεχνία, ατμόσφαιρα, θεατρικότητα και μαεστρία, για μένα ο Ρέμπραντ έχει αγγίξει το μύθο καλύτερα από τον καθένα. Πρόκειται βέβαια και για μία ιδιοφυία.. Αυτό δεν το συζητώ. Αλλά η προτίμησή μου τείνει προς τα 'κει...
Το θέμα από μία γυναικεία πλευρά, έχει αγγίξει με λεπτό και ραφιναρισμένο τρόπο η Αρτεμισία... Και όπως, ευθύβολα έθεσες @peleas, η Αρτεμισία έδωσε το γνώρισμα της απόλαυσης στη Δανάη με τρόπο που, μόνο μια γυναίκα μπορεί να χειριστεί..

Μόνο μία "επανάληψη" θα κάνω στο έργο του Ρέμπραντ. Επειδή οι εικόνες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο πολλές φορές παραποιούν τα χρώματα και το φως (και είναι πολύ σημαντικά σε ένα έργο τέχνης-ειδικά στην παρακαταθήκη του Ρέμπραντ), τονίζω ότι κανονικά η Δανάη του Ρέμπραντ είναι έτσι..
Και αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να "πόζαρε" για τις ανάγκες φιλοτέχνησης του έργου η γυναίκα του, η Σάσκια..
Μέγας μάστορας.. Ανάλογος του Ντα Βίντσι..
Απλώς χαζεύω αυτή την αγάπη του στο χρυσό και στις αποχρώσεις του πορτοκαλί.. Το πλάσιμο της γυναικείας ομορφιάς της εποχής εκείνης.. Το διάφανο "σεντονάκι" στα πόδια της Δανάης..
(Ω, μπορεί να μιλάω με τις ώρες..)

 

Ρέμπραντ, Δανάη, 1636, λάδι σε καμβά, 165χ203 εκ., Μουσείο Ερμιτάζ, Σαιντ Πιτερσμπεργκ