Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΧΑΜΗΛΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ

Μη μου μιλάς για όνειρα και ιδανικά μεγάλα.
Για τέτοια εμείς δεν είμαστε πλασμένοι.
Πες μου για τα μικρά, τα καθημερινά.
Για όλα αυτά που προσκαλούν του χρόνου τη φθορά

Γίνε το χρώμα στα μουντά τα δειλινά,
γίνε το άρωμα στου κήπου τη γαζία
Γίνε της νύχτας λύτρωση, της μέρας προσδοκία,
στα κουρασμένα βήματα, δρόμος και αλητεία

Μη μου υπόσχεσαι ουρανό, μακριά να φύγω δε μπορώ,
ούτε μπορείς μαζί μου να πετάξεις.
Μόν’ τη ματιά μου πάρε απ’ το κενό,
απ’ τις μονότονες των δρόμων τις χαράξεις.

Μα απ’ όλα αυτά που σου ζητώ, τίποτα μη μου τάζεις.
Μου φτάνει τις νυχτιές όταν ξυπνώ,
χαμένος απ’ ανθρώπους και θεό,
με το κορμί σου το ζεστό να με σκεπάζεις...

 

...Τι να σου πω βρε φιλαράκι...Πλέον οι παλάμες μου μαζί σου, έχουν μουδιάσει...Ότι έχει "ψυχή" με "χαρακώνει"...και πόσο λατρεύω τις ουλές μου...Πάρε songs που τα λένε πολύ καλύτερα από μένα...

Το πρώτο ίσως πιο κοντινό στις χορδές του κειμένου σου...το δεύτερο σίγουρα πιο κοντινό στις "άρρωστες" τις δικές μου...

Υ.Γ. μη με "βαρέσεις"...μου αρέσουν και τα δυο...Αν και τείνω πολύ περισσότερο προς το δεύτερο...

 

Φίλε Τενέμπρα, χαίρομαι που βλέπω δείγματα (μήπως να πω δήγματα) της δικής σου γραφής. Την αποκαλείς "άρρωστη", προσωπικά θα τη χαρακτήριζα "σκοτεινή". Τη γνωρίζω αυτή τη μπωντλερική πλευρά, έχω κι εγώ αποτυπώματά της στην ψυχή. Δώσε φωνή σε αυτά τα "σιωπηλά σκοτάδια". Είναι μιά φωνή που αξίζει ν' ακουστεί...