Η Παράδοση ως Δύναμη

Πρόσφατα διάβασα ένα αρκετά ενδιαφέρον κείμενο με θέμα «Γυναίκες με ενδοτικό χαρακτήρα και η ενδοτικότητα ως δύναμη». Αρχική μου σκέψη αφού το διάβασα ήταν να το παραθέσω αυτούσιο αλλά διαπίστωσα ότι ήταν αρκετά μεγάλο και ίσως να κούραζε αυτούσιο. Μεταφέρω λοιπόν για σχολιασμό και συζήτηση αυτά που κατάλαβα εγώ και θεώρησα σημαντικότερα κατά την ανάγνωση του.

Κάτι που με προβλημάτισε αρκετά κατά την μετάφραση ήταν η λέξη yield/yielding. Αλλού μου ταίριαζε η λέξη παράδοση και αλλού η λέξη ενδοτικότητα. Προτίμησα τις περισσότερες φορές τη λέξη ενδοτικότητα για το μόνο λόγο ότι η λέξη παράδοση μου κάνει κάτι σε άνευ όρων ενώ η ενδοτικότητα, παραχωρώ, κάνω λίγο πίσω, υποχωρώ.

Αν σας ενδιαφέρει να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να επισκεφτείτε την παρακάτω ιστοσελίδα.
http://www.slavedemona.com/yeildingpower.htm
Μπορείτε επίσης να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα που διατηρεί η συγγραφέας (Michele Toomey, φεμινίστρια ψυχολόγος).
http://www.mtoomey.com/index.html


Ζούμε σε έναν κόσμο που καθορίζει τη δύναμη ως κυριαρχία και έλεγχο και πιστεύει ότι η ελευθερία είναι η απουσία κυριαρχίας και ελέγχου. Λαμβάνοντας υπόψη αυτή τη παγκόσμια άποψη, η παράδοση αναγνωρίζεται ως σημάδι αδυναμίας που φέρνει μαζί του αυτόματα την απώλεια δύναμης και την ήττα.

Αυτό για μας τις γυναίκες που είμαστε από τη φύση μας ενδοτικές, σημαίνει ότι βλέπουμε τον εαυτό μας αλλά και μας βλέπουν οι άλλοι ως το πιο αδύναμο φύλο που προορίζεται για να εξουσιαστεί και να κυριαρχηθεί και ποτέ να μην είναι ελεύθερο.

Αντίθετα στον κόσμο της ψυχολογίας η δύναμη δεν είναι το ζήτημα, η κυριαρχία δεν είναι ο στόχος, και η ελευθερία δεν είναι η απουσία περιορισμού. Επιπλέον, η ενδοτικότητα δεν είναι η παθητικότητα και η αντίφαση δεν είναι λάθος. Ο εσωτερικός μας κόσμος είναι ένας κόσμος του παραδόξου, της αντινομίας, ένας κόσμος της αντίφασης. Ο εσωτερικός μας κόσμος μπορεί να σκεφτεί, να είναι διαβουλευτικός και αντανακλαστικός όπως μπορεί και να αισθανθεί και να είναι αυθόρμητος και αντιδραστικός. Η φαντασία μπορεί να συλλάβει την ουσία της πραγματικότητας ή μπορεί να μας μεταφέρει στον κόσμο το δικό της, της φαντασίας. Το σώμα μπορεί να είναι παρόν ακόμη και αν το μυαλό δεν είναι. Ο εσωτερικός μας κόσμος υπάρχει στο μυαλό μας αλλά τον βιώνουμε και μέσα από το σώμα μας. Στον εσωτερικό μας κόσμο, η δύναμη, πρέπει να επαναπροσδιοριστεί ως ενέργεια, όχι έλεγχο και η άσκηση της δύναμης ως κίνηση, και όχι κυριαρχία. Η επιβίωση του καταλληλότερου ως επιβίωση του ισχυρότερου, δεν ισχύει. Η δύναμη, η κυριαρχία και ο έλεγχος δίνουν τόπο στη διορατικότητα, τη σαφήνεια και το δίκαιο παιχνίδι. Η ψυχολογική σφαίρα κυβερνάται από τη ακεραιότητα και όχι τη δολοπλοκία.

Η προοπτική που έχει μια γυναίκα να ενδίδει και να γονιμοποιείται και έπειτα να ενδίδει και να γεννάει, της δίνει μια φυσική ακολουθία στην παράδοξη δύναμη της πριν ακόμα την ασκήσει. Δεν υπάρχει καμία αδυναμία ή απώλεια δύναμης σε αυτήν την διαδικασία. Είναι δύναμη. Υπάρχει ευπάθεια στην ενδοτικότητα, αλλά η παρουσία της ευπάθειας δεν αποκλείει την παρουσία δύναμης. Το αντίθετο, η ενδοτικότητα είναι μια ενεργή κίνηση που επιτρέπει μια λήψη και ένα δόσιμο. Σαν ενδοτικές, οι γυναίκες γνωρίζουν διαισθητικά την ικανότητά τους να είναι ενδοτικές. Αυτό που δεν γνωρίζουν, είναι ότι το να είναι κανείς ενδοτικός δεν είναι ήττα ή απώλεια δύναμης.

Σε έναν κόσμο που βλέπει την ενδοτικότητα ως απώλεια δύναμης, εντούτοις, εμείς οι γυναίκες βρίσκουμε τους εαυτούς μας χαμένους. Αντί να εκτιμήσουμε τη πρόσβασή μας στη δύναμη μέσω της ενδοτικότητας, και το ειδικό δώρο που φέρνει, συγχεόμαστε από αυτό και πολύ συχνά τρομοκρατούμαστε. Αφ' ενός, ξέρουμε διαισθητικά τη δύναμη να παραγάγουμε, όμως αφ' ετέρου την αμφισβητούμε ή τη φοβόμαστε. Κατά περιόδους τη χρησιμοποιούμε ακόμη και ως επεμβατικό εργαλείο για να πάρουμε αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε.

Το να είσαι ενδοτικός είναι αληθινά ένα υπέροχο δώρο, όχι μια φοβερή κατάρα.

Για να γνωρίσουμε την ομορφιά αυτού του δώρου, δεν πρέπει να καθορίσουμε λανθασμένα την ενδοτικότητα ως υπαγωγή και να σκεφτούμε τον εαυτό μας ως παθητικό στοιχείο που τυγχάνει εκτίμησης μόνο και μόνο επειδή προσθέτει ομορφιά σε αυτό που κάνει για κάποιον άλλον.
Μια γυναίκα που ενδίδει, μια γυναίκα που παραδίνεται, όχι μπορεί να λαμβάνει, αλλά μπορεί και να βάζει προστιθέμενη αξία σε αυτό που λαμβάνει, φέρνοντας στο προσκήνιο κάτι από αυτήν, χωρίς να κλέβει τη λάμψη των φώτων.

Αυτό το μαγικό ταξίδι προορίζεται ώστε να εξωτερικεύσουμε τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε, συνεπώς, αρχικά η ενδοτικότητα πρέπει πρώτα να γίνει σε μας τους ίδιους από εμάς τους ίδιους. Αυτό είναι ιδιαίτερα κρίσιμο. Δεδομένου ότι είμαστε ενδοτικές, μπορεί να βρεθούμε να προσπαθούμε να εξωτερικεύσουμε άλλους προτού να το κάνουμε σε μας τους ίδιους. Πολλές γυναίκες γίνονται καταθλιπτικές μετά από τον τοκετό επειδή σε κάποιο διαισθητικό επίπεδο ξέρουν ότι έδωσαν ζωή σε κάποιον άλλον προτού να δώσουν ζωή στον εαυτό τους και ότι μια τέτοια ακολουθία αποτελεί μια παραβίαση του εαυτού τους. Και αυτό με τη σειρά του, γίνεται μια παραβίαση του παιδιού που γεννιέται από μια μητέρα που είναι ακόμα παιδί. Πρέπει να γίνουμε η μητέρα του εαυτού μας και να νομιμοποιήσουμε το παιδί μέσα μας προτού να προσπαθήσουμε να νομιμοποιήσουμε κάποιο άλλο.

Όταν η δύναμη ορίζεται ως κυριαρχία και έλεγχο, η ικανότητα να ενδώσω και να γεννήσω θεωρείται ως η δύναμη να ελέγξω κατά τη διάρκεια αλλά και μετά από τη γέννηση, και είναι μια δύναμη που μας φοβίζει και μας τρομάζει. Εάν ένα νήπιο γεννηθεί πρόωρα ή νεκρό, καθυστερημένο ή παραμορφωμένο, η μητέρα και η κοινωνία αισθάνεται ότι είχε τη δύναμη να το αποτρέψει, και έμμεσα αισθάνεται ότι είχε κάποια ευθύνη. Ένα παιδί που είναι άρρωστο ή πεθάνει, είναι διαταραγμένο ή εγκληματικό, πρέπει να είχε λάβει καλύτερη φροντίδα, να είχε προστατευθεί καλύτερα, ή να είχε διδαχθεί καλύτερα από τη μητέρα του. Ακριβώς όπως η δύναμη μιας γυναίκας να ενδίδει διαστρεβλώνεται και αναιρείται από την ίδια έτσι και η δύναμη της να φέρει στη ζωή μεγαλοποιείται, τυγχάνει εκμετάλλευσης και μεταφράζεται σαν τη παράδοξη πεποίθηση ότι από τη μια είναι ανίκανη και δεν μπορεί να κάνει τίποτα, και από την άλλη είναι πανίσχυρη και υπεύθυνη για κάθε ανθρώπινη τραγωδία. Μια γυναίκα περιφρονείται και λατρεύεται ταυτόχρονα. Το δώρο μιας γυναίκας γίνεται το φορτίο της. Εάν έχει τη δύναμη να γεννήσει είναι υποχρεωμένη να το κάνει, και έχει την υποχρέωση στη συνέχεια να γαλουχήσει και να αναθρέψει. Η μητρότητα γίνεται η υποχρέωσή της και η ανατροφή και η γαλούχηση η μόνη νόμιμη δουλειά της. Η υποχρέωση της μητρότητας επεκτείνεται πέρα από τα παιδιά της, σε όλους. Κόρες, εγγονές, αδελφές και σύζυγοι είναι όλες υποχρεωμένες να υιοθετήσουν το φορτίο της μητρότητας. Εάν κάποιος πεθάνει χωρίς φροντίδα, χωρίς αγάπη, ή δυστυχισμένος, η γυναίκα που αναμένονταν να τον γαλουχήσει, να τον αναθρέψει, να τον διδάξει κατηγορείται. Ο κύκλος είναι ύπουλα ατελείωτος. Το δώρο γίνεται κατάρα. Οι γυναίκες που πιάνονται σε αυτόν τον κύκλο συμμετέχουν είτε ενεργά είτε παθητικά στη διαστρέβλωση και την παραβίασή του. Με την άρνηση της δύναμής της και το φόβο των δυνατοτήτων της, μια γυναίκα συμμετέχει στη διαστρέβλωση και την παραβίαση αυτή δίνοντας την άδεια της. Γίνεται ένας παθητικός παραλήπτης που επιτρέπει στον εαυτό της, να παραβιάζεται φυσικά ή ψυχολογικά, χωρίς να εξασκεί τη δύναμη της για να προστατεύσει τον εαυτό της. Με το να μεγαλοποιεί αλλά και να εκμεταλλεύεται την δύναμη της μια γυναίκα συμμετέχει ενεργά στην καταστρατήγηση της. Σαν ενεργός παραβάτης πια υιοθετεί τη στάση ότι εάν είναι υπεύθυνη για την έκβαση της ζωής τότε θα πάρει και τον έλεγχο αυτής της ζωής. Εάν έχει την ευθύνη θα ασκήσει τον έλεγχο. Για να αποφύγει την όποια επίπληξη και ευθύνη θα αποφύγει τον οποιονδήποτε κίνδυνο. Παιδιά, γονείς, αδέρφια σύζυγοι θα κάνουν ότι τους πουν οι γυναίκες, οι οποίες έχοντας γίνει μητέρες τους, έχουν πάρει και την ευθύνη για τις ζωές τους. Μόλις δεχτεί αυτούς τους λανθασμένους ορισμούς και υποθέσεις για τη δύναμη, μια γυναίκα όχι μόνο παραβιάζεται, αλλά και παραβιάζει.

Η παραβίαση μιας γυναίκας δημιουργεί τον ύστατο πόνο, τον πόνο της ευπάθειας που γίνεται εχθρός, και την οικειότητα που γίνεται κάτι το οποίο φοβάται. Χωρίς την οικειότητα με τον εαυτό της και με τα δώρα της, μια γυναίκα χάνει την εμπιστοσύνη της στη διαισθητική ικανότητά της και αποξενώνεται από τον εαυτό της, από τη δύναμή της. Μια τέτοια απώλεια και η αποξένωση που προκύπτει από αυτήν αφήνουν μια γυναίκα αποπροσανατολισμένη και έντρομη, έντρομη με τον εαυτό της και την ενδοτικότητα της. Αντί να ενδίδει, συμμετέχει σε μια μάχη ενάντια του εαυτού της. Εάν ζει καθοδηγούμενη από αυτήν την λανθασμένη προσέγγιση, μια γυναίκα περνά τη ζωή της σε μια ατελείωτη διαμάχη με την ενδοτικότητα, είτε αντιστέκεται σε αυτή είτε εγκαταλείπει τον εαυτό της σε αυτή. Οποιοδήποτε δρόμο και να ακολουθήσει βρίσκεται σε διαφωνία με τον εαυτό της και παραβιάζει τις δυνατότητές της. Η ενδοτικότητα γίνεται το κεντρικό ζήτημα στη ζωή της, αλλά ως πηγή σύγκρουσης και παραβίασης όχι ως δώρο και απελευθέρωση.

Η πηγή της παραβίασης προέρχεται πρώτιστα από το ότι θεωρεί την ενδοτικότητα ως απουσία δύναμης, δεδομένου ότι καταλαβαίνουμε πως, εξ ορισμού, η παντελής έλλειψη δύναμης θα οδηγήσει νομοτελειακά σε μια παράδοση άνευ όρων. Θεωρείται λοιπόν σαν δεδομένο ότι οι γυναίκες, ως ενδοτικές δεν έχουν κανένα φυσικό όριο. Εάν επιτρέψει στον εαυτό της να είναι ενδοτική, θεωρεί ότι θα είναι μια γυναίκα που θα είναι ακόρεστη στις ανάγκες της και τις επιθυμίες της, και ανεξέλεγκτη στην ανοχή της, επομένως, μια μαλθακή γυναίκα που κατά συνέπεια κρίνεται ως μια επικίνδυνη γυναίκα.

Συνεπώς, υποτίθεται ότι τα όρια πρέπει να επιβληθούν στις γυναίκες. Εάν δεν το κάνουν από μόνες τους, τότε με τη χρήση βίας από τους άλλους, για να την προστατεύσουν όχι μόνο από τον ίδιο της τον εαυτό αλλά και από τους άλλους. Για να προστατευθούν από αυτήν την "προστασία", οι γυναίκες πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι επικίνδυνες, δεν είναι μαλθακές. Ένας αναγνωρισμένος τρόπος για τις γυναίκες να αποδείξουν ότι δεν χρειάζονται "την προστασία" των άλλων είναι να στρέψουν την προσοχή τους στους άλλους. Μια γυναίκα που αφιερώνεται στους άλλους και στρέφει την ενδοτικότητα της σε όφελος των άλλων, θαυμάζεται ως γενναία γυναίκα, ενάρετη γυναίκα, και πιστοποιείται σαν μια "καλή" γυναίκα. Η δύναμη της θεωρείται «καλή» και τυγχάνει επιδοκιμασίας. Αν η τάση αυτή στραφεί προς την ίδια, αν ενδώσει δηλαδή στον εαυτό της και αφεθεί να βγάλει προς τα έξω τον ίδιο της τον εαυτό και τις απαιτήσεις του, τότε γίνεται κακή και αντιμετωπίζεται με φόβο.

Η κοινωνία υποθέτει ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να είναι ενδοτικές στον εαυτό τους εάν πρόκειται να είναι ασφαλείς, και η απαίτηση ότι οι γυναίκες ενδίδουν στους άλλους για να χαρακτηριστούν καλές, εμποδίζει αποτελεσματικά την ψυχολογική τους απελευθέρωση.
Λαμβάνοντας υπόψη τη θέση της κοινωνίας σχετικά με την ενδοτικότητα ως απουσία δύναμης και σαν αποτέλεσμα την έμφαση στην ασφάλεια όπως αυτή συνδέεται με την "καλοσύνη", ένα κλίμα φόβου και παραβίασης περιβάλλουν μια γυναίκα και την οικεία σχέση της με το παράδοξο της ενδοτικότητας ως δύναμη. Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το κλίμα, οι γυναίκες ανταποκρίνονται στον εαυτό τους και αυτή τους τη δύναμη με φόβο.

Ανταποκρίνονται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αλλά γενικά εστιάζουν είτε στην καλοσύνη, είτε στην ασφάλεια ως το μόνο αγαθό. Όταν η εστίασή τους είναι κυρίως στην καλοσύνη, οι γυναίκες είτε επιδιώκουν την αγνή/γνήσια καθαρή καλοσύνη, εγκαταλείποντας τον εαυτό τους στην καλοσύνη του άλλου, είτε απορρίπτουν την καλοσύνη. Όταν η εστίασή τους είναι στην ασφάλεια, είτε άκαμπτα επιβάλλουν τα όρια για να βεβαιώσουν την προστασία είτε επαναστατούν ενάντια σε οποιαδήποτε όρια για να αποτρέψουν την παραβίαση. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ο φόβος εξουσιάζει τον τρόπο που ανταποκρίνονται και η παραβίαση επικρατεί.

Εάν επιδοθούν στην καθαρή καλοσύνη, οι γυναίκες φοβούνται ότι με το να απαιτήσουν τον εαυτό τους, αρνούνται τους άλλους, και ότι αυτό θα σημαίνει ότι δεν τους συμπεριφέρονται καλά ή τους πληγώνουν, έτσι συμμετέχουν στην παραβίαση με το να αρνούνται τον εαυτό τους και να ικανοποιούν τις επιθυμίες των άλλων. Δεν τοποθετούν κανένα όριο σε αυτά που θα κάνουν για τους άλλους και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στην ενδοτικότητα ή στο να ζητάνε αυτό που θέλουν ή έχουν ανάγκη για τον εαυτό τους. Θεωρούν ότι η ασφάλεια και η οικειότητα εξαρτώνται από την καλοσύνη, και ότι η καλοσύνη εξαρτάται από την ανιδιοτελή ευχαρίστηση και ικανοποίηση των άλλων. Μέσω της αποτυχίας τους να απαιτήσουν και να παγιοποιήσουν αυτό που είναι δικό τους, φτάνουν να αντικαθίστανται από άλλους παρά αποκτούν μια σχέση μαζί τους. Μια "καλή" γυναίκα χάνει τη δυνατότητά της να είναι παρούσα παρουσία άλλων. Με το να αφήνει των άλλων τις ανάγκες και τις επιθυμίες να αντικαταστήσουν τις δικές της οδηγείται τελικά στο να χάνει τον εαυτό της και να γίνεται ο άλλος, μέχρι που ασυναίσθητα τους αντικαθιστά πραγματικά. Ζώντας τη ζωή της μέσω άλλων, μια καλή γυναίκα παραβιάζει αρχικά τον εαυτό της και έπειτα τον άλλων.

Μερικές γυναίκες εγκαταλείπονται στην καλοσύνη του άλλου, ελπίζοντας έτσι ότι θα είναι ασφαλείς εάν προσαρμόζονται στα εξωτερικά όρια που τους επιβάλλονται και ενδίδουν στην δύναμη του άλλου. Κοιτάζουν συνεχώς έξω από τους εαυτούς τους για τη επιβεβαίωση και την ασφάλεια, και γίνονται ανήσυχες και φοβισμένες εάν η καλοσύνη τους, η ενδοτικότητα τους στις απαιτήσεις του άλλου, δεν λαμβάνει την έγκριση και την προστασία που επιδιώκουν.

Για την εγκαταλειμμένη γυναίκα, η έγκριση θεωρείται ως απόδειξη της καλοσύνης της, και νομίζει ότι η καλοσύνη θα της φέρει την προστασία που επιθυμεί. Είναι ανίκανη να είναι οικεία με τον εαυτό της επειδή βλέπει τον εαυτό της ως τίποτα εκτός από αυτό που οι άλλοι αποφασίζουν και είναι ανίκανη να είναι οικεία μαζί τους επειδή γίνεται αυτό που αυτοί καθορίζουν. Μεριμνά λοιπόν στο να κατευθύνει για να πάρει έγκριση και προστασία. Όταν εγκαταλείπει τον εαυτό της στους άλλους, χάνει τον εαυτό της και την ακεραιότητά της.

Βλέποντας τη συνεχή αποτυχία "της καλοσύνης" να προστατεύσει, μερικές γυναίκες την απορρίπτουν, και κοιτάζουν αντ’ αυτού να κερδίσουν την προστασία μέσω της άμεσης χρήσης της επιθετικής δύναμής τους. Επιδιώκουν να προστατευθούν με τη μίμηση της αρσενικής σχέσης στη δύναμη. Προσπαθούν να αποτρέψουν την ευπάθεια και να προστατευθούν από τον κίνδυνο με την άρνηση του να ενδίδουν. Το να ενδίδουν στην οικειότητα αντιμετωπίζεται ως κίνδυνος που δεν τολμούν να διατρέξουν, με το φόβο ότι αν ενδώσουν θα χάσουν την άκρη της δύναμής τους και επομένως θα είναι επισφαλείς. Αισθάνονται την απώλεια της δύναμης όπως την απώλεια προστασίας από την ενδοτική τους φύση. Για να κερδίσουν και να διατηρήσουν την προστασία προσπαθούν να κινηθούν, διεισδύοντας επιθετικά σε εξωτερικά όρια, προσπαθώντας να αποτρέψουν την ενδοτικότητα σε οποιαδήποτε εσωτερική κίνηση από άλλους ή σε οποιεσδήποτε εσωτερικές δικές τους επιθυμίες, και η ενδοτικότητα θεωρείται λανθασμένη κατεύθυνση.

Για την επιθετική γυναίκα, όχι μόνο η ακολουθία της δύναμης έχει αντιστραφεί, αλλά η προστασία έχει γίνει διείσδυση, η ευπάθεια δεν επιτρέπεται, και η οικειότητα δεν είναι δυνατή. Οι επιθετικές γυναίκες αισθάνονται ασφαλείς μόνο όταν επιτίθενται ή υπερασπίζουν, και ακόμη και αν επιθυμούν την οικειότητα προστατεύονται από αυτή. Παραβιάζουν και παραβιάζονται από την ίδια τη χρήση της δύναμης τους.

Μερικές γυναίκες προστατεύονται με την επιβολή των ορίων. Η ακαμψία είναι μια συχνή απόφυση του αυτοεπιβαλλόμενου περιορισμού από μια γυναίκα που θεωρεί ότι είναι επικίνδυνη για τον εαυτό της και τους άλλους λόγω της απεριόριστης φύσης της. Τέτοιες γυναίκες γίνονται άκαμπτες με τη δομή της ζωής τους, άκαμπτες με τους κανόνες που κυβερνούν τη ζωή τους, και άκαμπτες στο πως ανταποκρίνονται στη ζωή, ελπίζοντας ότι αυτή η ακαμψία θα εγγυηθεί την προστασία ενάντια στην ενδοτικότητα τους. Μια γυναίκα που ανταποκρίνεται με ακαμψία στο φόβο της ενδοτικότητας της θεωρεί ότι η βασική φύση της είναι μαλθακή και οι επιθυμίες της ακόρεστες. Η ακαμψία, που επιβάλλεται τεχνητά από την ίδια στον εαυτό της, περιορίζοντας αυτό που θεωρεί ως απεριόριστη φύση, κρίνεται σαν μια απαραίτητη προστασία ενάντια στη διάβρωση και την απόλυτη καταστροφή από αυτές τις ακόρεστες επιθυμίες. Μια άκαμπτη γυναίκα φοβάται ότι εάν ενδώσει ακόμα και στο ελάχιστο στον εαυτό της θα καταβροχθιστεί, είτε από τη νωθρότητα και την απεριόριστη έλλειψη επιθυμίας, είτε από τη σφοδρή επιθυμία και την απεριόριστη αναζήτηση αυτής της επιθυμίας. Δεν μπορεί να υπάρξει καμία ρευστότητα ή ροή, μόνο ακαμψία, σε αυτό το παραβιασμένο διάστημα.

Εθίζει τον εαυτό της στην εργασία ελπίζοντας ότι η συνεχής δραστηριότητα θα την ωθήσει από την ακινησία. Φοβάται ότι το πάθος με τη δυνατότητά του για την ευχαρίστηση μέσω της απώλειας ελέγχου, θα την αναγκάσει να εκραγεί πέρα από τα όρια της και θα είναι για πάντα εκτός ελέγχου. Για να το αποτρέψει αυτό, μια άκαμπτη γυναίκα τείνει να γίνει μια ψυχρή γυναίκα.

Μερικές γυναίκες γίνονται μανιώδεις μπροστά στην προοπτική οποιωνδήποτε ορίων. Σε κάποιο επίπεδο γνωρίζουν ότι υπάρχει τεχνητή παραβίαση στην οποιαδήποτε επιβολή ορίων, και θεωρώντας δεν έχουν κανένα φυσικό όριο, προσπαθούν να αποτρέψουν την παραβίαση με την απόρριψη και την εξέγερση ενάντια σε όλα τα όρια. Δυστυχώς, τότε είναι που παραβιάζονται από την ίδια την εξέγερσή τους. Παραβιάζουν την οικειότητά τους με τη φύση τους και τα όριά τους. Η διαισθητική κατανόησή τους να ενδίδουν και της διαδικασίας συμφιλίωσης αντικαθίσταται από μια χαοτική εσωτερική ελευθερία που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση υστερίας με περιοδικά ξεσπάσματα. Η ενδοτικότητα μεταφράζεται ως τη δυνατότητα για δόσιμο οποιασδήποτε ανάγκης ή επιθυμίας. Η ακεραιότητα της δύναμης χάνεται και η υστερική δύναμη εξουσιάζει. Αντί μιας σπειροειδούς ροής, υπάρχει μια σπειροειδής κλιμάκωση της έντασης, της εχθρότητας, και της ανησυχίας.

Ανίκανη να εμπιστευθεί τον εαυτό της και να γνωρίζει εάν επιλέγει να κινηθεί προς τα κάτι ή εάν η την αναγκάζουν να κινηθεί προς τα εκεί, είναι πάντα αβέβαιη και συχνά ανταγωνιστική κατηγορώντας τον εαυτό της για οποιαδήποτε κίνηση που κάνει. Η μανιώδης έντασή της είναι στριφνή και αισθάνεται μη προστατευμένη.

Όταν μια γυναίκα αποκρίνεται στο φόβο της ενδοτικότητας με την επιθετικότητα, την ακαμψία ή την υστερία, προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο της ζωής της και να ασκήσει τη δύναμή της. Δυστυχώς, αυτό που τελικά κάνει στην πραγματικότητα, είναι να παραβιάζει με τη δύναμή της.

Βλέπουμε ότι εποφθαλμιώντας την καθαρή καλοσύνη χωρίς κανένα όριο, εγκαταλείποντας τον εαυτό της στα όρια του άλλου, αποδεχόμενη όλα τα όρια, έχοντας άκαμπτη εμμονή στα επιβληθέντα όρια, ή την εξέγερση ενάντια σε οποιαδήποτε όρια, είναι όλες αντιδράσεις στο φόβο της ενδοτικότητας ως δύναμη. Επίσης βλέπουμε ότι αυτές οι αντιδράσεις αποτρέπουν μια γυναίκα από να εμπιστευθεί και να ανταποκριθεί στη διαισθητική οικειότητά της με την παράδοξη δύναμη και τα φυσικά της όρια.

Πως λοιπόν μπορεί μια γυναίκα να μάθει να χρησιμοποιεί τη δύναμή της και να αναγνωρίζει και να ανταποκρίνεται στα όριά της με ακεραιότητα; Πρέπει να δεχτεί την ενδοτικότητα ως τη βάση της δύναμή της, να δημιουργήσει τον πυρήνα των πεποιθήσεων της, πηγή ενέργειας που εμποτίζει τη δύναμή της, και να επιτρέψει στη διαισθητική ικανότητά της να την καθοδηγήσει και να καθορίσει τα όρια της αλλά και τη δύναμη της. Ο πυρήνας των πεποιθήσεων είναι ουσιαστικός. Πρέπει να ιδρυθεί σε μια κατανόηση της ακεραιότητας της ενδοτικότητας ως δύναμη, και πρέπει να περιέχει τις βαθύτερες σκέψεις της και τα συναισθήματά της. Η δυνατότητά της και τα δώρα της, τα δικαιώματά της και οι ανάγκες της, οι πεποιθήσεις της και οι επιθυμίες της, είναι όλα κομμάτια δικά της που αποτελούν τον πυρήνα της. Χρησιμοποιώντας την ακεραιότητα αυτού του πυρήνα των πεποιθήσεων ως πηγή ενέργειάς, και το να ενδίδει στη διαισθητική αίσθηση των προτεραιοτήτων και ορίων της, μια γυναίκα είναι σε θέση να ξέρει και να απαιτήσει αυτό που είναι, και στην απαίτηση, να γίνει αυτό. Όταν φτάνει στα όρια της, τα φυσικά όρια της, τα δικά της όρια, θα το ξέρει και θα το γνωρίζει ότι έχει φτάσει στα όρια της ανοχής της.

Η αδιαλλαξία δείχνει ότι είναι σε ένα φυσικό όριο ή πέρα από αυτό, και ότι είναι ώρα να σταματήσει να ενδίδει για να αποτρέψει την παραβίαση. Εάν αποκρίνεται με ακεραιότητα στον εαυτό της, μια γυναίκα θα σεβαστεί τα όριά της και δεν θα τα παραβιάσει με το να πάει πέρα από το σημείο ανεκτικότητάς της εκτός αν αισθάνεται την ανάγκη να κάνει μια εξαίρεση. Εκτός από τις εξαιρετικές περιστάσεις, πρέπει να επιτραπεί στον εαυτό της να είναι αδιάλλακτη ως ένα σημείο, και να μην υπερβεί το σημείο ανοχής της ή να ζει συνεχώς στην άκρη του.

Για να έχει τέτοια οικειότητα με τα φυσικά όριά της και για να συνειδητοποιεί πότε έχει φθάσει σε ένα σημείο αδιαλλαξίας, μια γυναίκα πρέπει να αναδύεται από την υπόσταση της και αυτή η υπόσταση πρέπει να περιέχει τον πυρήνα των πεποιθήσεών της. Χωρίς πεποιθήσεις ως σημείο αναφοράς, το όριο στο να ενδίδει προσεγγίζεται αυθαίρετα ή επιβάλλεται τεχνητά. Με πεποιθήσεις τα όρια είναι διαισθητικά γνωστά, και όταν η ακεραιότητα είναι η αρχική πεποίθηση, τα όρια γίνονται σεβόμενα. Μαζί, η απαίτηση των ορίων της και ζώντας με τις πεποιθήσεις της, επιτρέπουν σε μια γυναίκα να καθορίσει και να είναι ο εαυτό της και αυτό το οποίο την αντιπροσωπεύει.

Εντούτοις, η εικόνα της "καλής" γυναίκας δεν περιλαμβάνει την αδιαλλαξία, έτσι για άλλη μια φορά έρχεται αντιμέτωπη με την ανάγκη να πάει ενάντια στην καλοσύνη για να είναι αληθινή με τον εαυτό της. Η εικόνα της καλοσύνης όπως ισχύει, για την απεριόριστη μέριμνα και φροντίδα εμποδίζει αποτελεσματικά την προθυμία μιας γυναίκας να απαιτήσει τα όριά της και να γίνει αδιάλλακτη. Την βάζει στην επίπονη θέση του αισθήματος ότι στερεί τους άλλους άδικα εάν βάζει τις δικές της ανάγκες και τις συγκρίνει με τις ανάγκες των άλλων. Η μέριμνα και η φροντίδα των άλλων έχει όμως τη δική της θέση, δεν πρέπει να έχει όλες τις θέσεις. Η φροντίδα πρέπει να έχει τα όρια της. Η ευγένεια πρέπει να έχει τα όρια της και οπωσδήποτε η ανοχή πρέπει να έχει τα δικά της όρια.

Μια γυναίκα πρέπει να επιτρέπει στον εαυτό της να έχει όρια έτσι ώστε να μπορεί να φθάσει σε ένα σημείο αδιαλλαξίας και να αποτρέψει την παραβίαση. Δεν πρέπει να επιτρέψει στον εαυτό της να ζήσει τη ζωή της στρεσαρισμένη και να τεντώνεται πέρα από τα όριά της ή να συμπιέζεται και να πιέζεται και να περιορίζεται στα όρια της, να αντικαθίσταται από ή να παίρνει τη θέση των άλλων.

Για να είναι ψυχολογικά ελεύθερη, μια γυναίκα πρέπει να έχει ακεραιότητα και να ξέρει πώς να κάνει τη σύνδεση μεταξύ της ενδοτικότητας στην ευπάθειά της και να αποκτήσει πρόσβαση στη δύναμή της. Για να το κάνει αυτό, ο θυμός, ο φόβος και η ανάγκη για την οικειότητα πρέπει να έχουν τη νόμιμη θέση τους και τη νόμιμη σχέση τους το ένα με το άλλο. Ο θυμός δεν μπορεί να τύχει κατάχρησης, να μη χρησιμοποιηθεί ποτέ ή να χρησιμοποιηθεί ως η μόνη φωνή της δύναμης. Ο φόβος δεν μπορεί να είναι η σύνδεση μεταξύ του θυμού και της οικειότητας, και δεν πρέπει να φοβάται την οικειότητα. Ούτε ο θυμός ούτε ο φόβος μπορούν να είναι η αρχική δύναμη ζωής στην αναζήτηση για την ψυχολογική απελευθέρωση, η ανάγκη για ακεραιότητα και οικειότητα πρέπει να είναι απελευθερωμένα από το φόβο του φόβου και του θυμού.

Κάθε μια από μας, όπως κάθε γυναίκα, κοιτάξαμε στις μητέρες μας για μια κατανόηση της ενδοτικότητας ως δύναμη, και η κάθε μια από μας, όπως οι περισσότερες γυναίκες, βρήκαμε μητέρες οι οποίες είχαν διδαχθεί λανθασμένα και είχαν παραβιαστεί από τα λάθη. Κάθε μια από μας έχει αποκριθεί διαφορετικά στη λανθασμένη και παραβιασμένη προσέγγιση της μητέρας μας να ενδίδει, και έχουμε βρεθεί μπλεγμένες λίγο πολύ στην παραβίαση και το λάθος. Κατά συνέπεια, έχουμε αναγκαστεί να αγωνιστούμε με το φόβο και τον πόνο που συνοδεύει την απώλεια της οικειότητας με το δώρο μας.

Εφ' όσον διδάσκονται οι γυναίκες, και σε κάποιο επίπεδο πιστεύουν, ότι η ενδοτική τους φύση είναι κακή και αδύνατη, και φοβούνται τη δύναμη τους, τότε θα φοβούνται τον εαυτό τους και θα βρίσκονται πιασμένες στην παραβίαση. Όταν κοιτάζουν στις μητέρες τους και βρίσκουν τη σχέση τους με την ενδοτικότητα και τη δύναμη γεμάτη φόβο, λάθος, εξαπάτηση και εκμετάλλευση, διδάσκονται και αντιμετωπίζονται με φόβο, λάθος, εξαπάτηση και εκμετάλλευση.

Τα μαθήματα του φόβου της ενδοτικότητας που μεταδίδονται από τις έντρομες μητέρες έχει αντίκτυπο σε όλα τα παιδιά τους, αλλά ο αντίκτυπος στις κόρες είναι μοναδικός. Οι κόρες είναι από τη φύση τους ενδοτικές, και εάν οι μητέρες τους φοβούνται τη φύση τους, φοβούνται την ενδοτικότητα, τότε οι μητέρες φοβούνται για τον εαυτό τους αλλά και τον εαυτό τους και φοβούνται και για τις κόρες τους. Οι μητέρες και οι κόρες τότε βρίσκονται να ψάχνουν πέρα και έξω από τον εαυτό τους για τη νομιμοποίηση, την προστασία και την επιβεβαίωση, και παραβιάζονται περαιτέρω και αλλοτριώνονται στην αναζήτηση. Αφού η ενδοτικότητα είναι η δύναμη μιας γυναίκας, είναι η δουλειά μιας γυναίκας να διδάξει άλλες, και ειδικά τις κόρες της, τι σημαίνει αυτό. Για να επιτευχθεί αυτήν η φυσική διαδικασία, οι μητέρες πρέπει να ξέρουν πώς να είναι αληθινές στη φύση τους, να τολμούν να ενδίδουν στη δύναμή τους, και να εμπιστεύονται όχι να φοβούνται τα δώρα τους.

Πρέπει να είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε στις μητέρες μας και από αυτές να μάθουμε να κοιτάζουμε τον εαυτό μας. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, πρέπει να μάθουμε από μόνες μας.

illusion

 

Εύγε για τη μετάφραση σου. Χαρά στην υπομονή σου   Αν αυτή την υπομονή την έχεις και στη ζωή σου ακόμα καλύτερα.

 

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ MasteR PieR. Αν και η υπομονή γενικότερα δε με χαρακτηρίζει. (το προσπαθώ όμως)

illusion

 

Πολυ διδακτικο illusion. Θιγει την παρεξηγημενη για πολλους φυση της γυναικας.

Ευχαριστουμε και για το come back. Ειχα καιρο να διαβασω τις σκεψεις σου...

 

Σας ευχαριστώ πολύ Maley.

illusion

 

Ανέβασα αυτό το άρθρο για συζήτηση και σχολιασμό όχι γιατί έχω γνώσεις ψυχολογίας και ψυχοθεραπείας (δεν έχω και δεν έχω καμία πρόθεση αλλά και δυνατότητα να αναλύσω και να σχολιάσω αυτό το άρθρο από μια τέτοια οπτική γωνία - για να μην υπάρχουν και παρεξηγήσεις) αλλά γιατί σαν γυναίκα έχω βιώσει και έχω δει τον εαυτό μου μέσα από αρκετά από αυτά που περιγράφονται. Κάποτε σαν γυναίκα είχα συνδέσει την θηλυκότητα και τη θηλυκή πηγή δύναμης με την ομορφιά και την αποπλάνηση. Σαν γυναίκα είχα θεωρήσει την ενδοτικότητα και τη παράδοση σημάδι αδυναμίας. Έχω βιώσει τη μητρότητα και την ευθύνη της μητρότητας πέρα από το παιδί μου με τ'αδέρφια μου. Έχω νοιώσει κατά καιρούς την ανάγκη να πρέπει να αποδείξω ότι είμαι δυνατή. Έχω αντιμετωπιστεί με φόβο και κακία όταν έχω υπάρξει ενδοτική με τον εαυτό μου και τις δικές μου απαιτήσεις. Έχω υπάρξει και επιθετική χωρίς να αφήνω κανένα χώρο για ενδοτικότητα και οικειότητα. Έχω γίνει και workaholic. Έχω και εγκαταλειφθεί στην καλοσύνη των άλλων και έχω αρνηθεί ακόμα και τον εαυτό μου παρουσία άλλων. Δεν ξέρω αν είναι σαφής η σχέση με το SM αλλά με το D/s εγώ βλέπω να έχει σχέση. Πιστεύω ότι είναι πρόκληση για κάθε γυναίκα να μπορέσει να δεχτεί ότι η παράδοση και η ενδοτικότητα της αποτελεί και τη δύναμη της. Στο κουβάρι της επικοινωνίας δεν είναι εύκολο να βρεθεί η άκρη. Αλλά σίγουρα είναι στα χέρια του καθενός.

illusion

 

RE: RE: Η Παράδοση ως Δύναμη

και βέβαια (κατα τη δική μου πάντα αποψη) η ΕΝΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ έχει αμεση σχεση με το D/s και οχι μόνο! Αλλα οπως αναφέρεται στο άρθρο ειναι δώρο...δωρο επικοινωνιακό (θα έλεγα), και ισως χάρισμα που οφείλουν να έχουν οι γυναίκες που θέλουν να θεωρούν τον εαυτό τους "Θηλυκό"! με ολη τη σημασία της λέξης και που απαιτούν στη ζωή να τους χαρίσει εναν αληθινό Άντρα.

Ειμαι της αποψης σαφώς οτι θέλει "ανδρεία και τόλμη" να μπορείς να παραδίδεις τον εαυτό σου . Οχι σε οποιον...αλλα σε εκείνον που θεωρεις άξιο. Διοτι τι μεγαλύτερη δυναμη απο το να μπορείς να αξιολογείς αλλά και να παραδεχτεις την ανωτερότητα κάποιου . Και τι ειναι πιο ευκολο τελικά??
οπως σωστά εγραψε ο Κύριος oscarwil (σε αλλο thread) ελπίζω να μην Σας ενοχλεί αγαπητε oscarwil η συνδιαστική μου... :

... επομένως να προφυλάσσεις καλά ψυχή και συναίσθημα προκειμένου να εισαι Κυρίαρχος ??
ή ακριβώς το αντίστροφο το οποιο μαλιστα σημαινει αυτόματα έκθεση σε πολλούς συναισθηματικούς κινδύνους" και πιθανόν μια συναισθηματική αστάθεια και πολλά παρελκόμενα που όμως εισαι σε θέση να διαχειριστείς και να ανταπεξέλθεις??

Αυτα για να μην ειμαι κουραστική και το θέμα ειναι μεγάλο και επιδέχεται μεγάλης ανάλυσης

 

illusion, διπλά συγχαρητήρια και για την επιλογή του άρθρου και για την εξαιρετική δουλειά της μετάφρασης!

Ως προς το περιεχόμενο, θα πω προς το παρόν ότι διαφωνώ πλήρως και μάλιστα πολύ νωρίς, στην δεύτερη κιόλας παράγραφο, εκεί που λέει:

Δεν πιστεύω ότι οι γυναίκες είναι από τη φύση τους ενδοτικές.

Eπειδή αυτό είναι θεμέλιο της επιχειρηματολογίας της, στέκομαι λίγο, μαζεύω ... πυροσβεστήρες, κι αν δεν φουντώσουν οι φλόγες, θα ξανάρθω στο υπόλοιπο περιεχόμενο!

Dream

 

Σε ότι αφορά την αρχική σας διαφωνία Κυριε DreamMaster (τις παραθέτετε τουλάχιστον μια μια) θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής:
Πράγματι για το συγκεκριμένο άρθρο είναι θεμέλιο της επιχειρηματολογίας της συγγραφέως ότι οι γυναίκες είναι από τη φύση τους ενδοτικές.
Σε αυτό που θα διαφωνήσω και εγώ εδώ, δεν είναι ακριβώς το ενδοτικές αλλά το «από τη φύση τους», το οποίο αν δεν κάνω λάθος έχει ξανασυζητηθεί και σε άλλο thread και με έχει κατά καιρούς απασχολήσει.
Πιστεύω ότι και οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν και οι δύο τα λεγόμενα θηλυκά και αρσενικά χαρακτηριστικά, μαθαίνουν όμως να εξωτερικεύουν αυτά τα χαρακτηριστικά και τις συμπεριφορές τις οποίες αντιπροσωπεύουν το φύλο τους και αυτά που είναι κοινωνικά αποδεκτά., ότι δηλαδή οι άντρες τείνουν να ενεργούν με πιο κυριαρχικούς τρόπους απέναντι στις γυναίκες και οτι και τα δύο φύλα τείνουν να εκτιμούν τις κυρίαρχες πράξεις και συμπεριφορές ως ανδρικές και τις ενδοτικές πράξεις και συμπεριφορές ως γυναικείες. Υποθέτει κανείς λοιπόν ότι η κυριαρχία είναι αρσενικό χαρακτηριστικό ενώ η ενδοτικότητα είναι θηλυκό. Εντούτοις, αυτή η ερμηνεία είναι μόνο θεωρητική και αυτό που λέμε από τη φύση μας υποταγή και κυριαρχία δεν έχει εξακριβωθεί σαφώς ακόμα.
Προτιμώ μάλλον τη λέξη "παραδοσιακή" (traditional).

illusion

 

Συγχαρητηρια για τν προσπαθεια και την υπομονη

 

Πολύ καλό το άρθρο ευχαριστούμε illusion.  

Φλόγες δεν είχα να φουντώνουν DreamMaster και είπα να Σας θυμίσω πως περιμένουμε την συνέχεια...  

 

Απάντηση: Η Παράδοση ως Δύναμη

Πολύ καλή δουλειά illusion , σε ευχαριστώ !
Όμορφα να βρίσκεις αυτό που ψάχνεις...